Nocny człowiek. William Wisting. Tom 5 (okładka  miękka, wyd. 08.2018)

Przeczytałam wszystkie przetłumaczone tytuły!Dla mnie najlepsza!

Polecam .lektor super. Książka dla fanów serii

Horsta zawsze dobrze się czyta.

Idealna.

Super! .

Polecam

ok

Wraz z publikacją Nocnego człowieka seria kryminałów o Williamie Wistingu stała się kompletna. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z twórczością norweskiego pisarza Jørna Liera Horsta. Piąty tom serii to kryminał utrzymany w klasycznym stylu z intrygą skrojoną na miarę. W wielowątkowej fabule autor na równi traktuje zarówno wątki kryminalne, jak i społeczne tło problemu. Czytając opinie o wcześniejszych książkach Horsta nastawiałam się na taki spokojny, nieskomplikowany skandynawski kryminalik bazujący na znanym mi schemacie. Przechodząc do fabuły... Na rynku miejskim w Larvik została wbita na pal głowa młodej dziewczyny. Do morderstwa doszło najprawdopodobniej nocą, pod osło0ną gęstej jesiennej mgły. Do prowadzenia śledztwa oddelegowano komisarza Williama Wistinga. To najtrudniejsza i najbardziej medialna sprawa w karierze doświadczonego policjanta. Ofiarą brutalnego mordu jest najprawdopodobniej młoda emigrantka, co może sugerować zbrodnie na tle rasowym... "Towarzystwa ubezpieczeniowe zostałyby poproszone o zagwarantowanie, że ludzie, którzy ucierpieli wskutek pożaru, otrzymają pełne odszkodowanie za poniesione straty, a gdyby nie chciały złożyć takich obietnic, na pewno zrobiłby to premier spacerujący po pogorzelisku w towarzystwie zakłopotanego burmistrza i osiemdziesięciu dziennikarzy. (...)" W piątym tomie serii Horst sporo miejsca poświęcił córce Wistinga. Line wykorzystując kontakty w policji równolegle prowadziła własne dziennikarskie śledztwo. Akcja została podzielona na dwie części. Pierwsza skupia się na policyjnym śledztwie, druga poświęcona jest dziennikarskim działaniom Line. Autor systematycznie tłumaczy relacje między głównymi bohaterami, dodatkowo wtrącając informacje znane czytelnikom z poprzednich tomów. Dzięki tym zabiegom śmiało mogłam czytać książkę w oderwaniu od serii. Przez pryzmat relacji rodzinnych i zawodowych Wisting jawił się jako bardzo empatyczny mężczyzna, wrażliwy na ludzką krzywdę. Wspomniane cechy charaktery niejednokrotnie pomogły mu wyjść w opresji. Komisarz, praktycznie od początku książki zachowuje w miejscu pracy pełen profesjonalizm, co ułatwia mu prowadzenie śledztwa. Życie osobiste głównego bohatera, w tym specyficzna relacja z córką, nie mają żadnego wpływu na toczące się postępowanie. Horst w zarodku stłumił potencjały konflikt interesów między bohaterami zaznaczając, że główny bohater potrafi jasno stawiać granice.W książce od kuchni ukazana została współpraca policji z niesfornymi przedstawicielami czwartej władzy. Dziennikarze mogą pomóc w śledztwie, ale również potrafią nieźle namieszać w pogoni na sensacją. "Starał się nie brać niczego za pewnik, ponieważ zdążył przywyknąć do tego, że sprawy potrafią przybrać nieoczekiwany obrót, zmieniając kierunek śledztwa o sto osiemdziesiąt stopni. (...)" Jørn Lier Horst na równi traktuje wydarzenia pierwszoplanowe, jak i tło akcji zaznajamiając czytelnika z aktualnymi problemami norweskiego społeczeństwa. Wątki kryminale zgrabnie zazębiają się z elementami obyczajowymi. Tempo akcji nie było równomierne, ale to akurat zaleta tej pozycji. Początek książki okazał się bardzo mocny i wprawił mnie w stan osłupienia. Wraz z rozwojem fabuły autor porzucił mocną sensacje na rzecz prawdziwego kryminału, co okazało się idealnym rozwiązaniem. Horst postawił na konstrukcję bazującą na łamigłówce i opłaciło się, ponieważ mimo mniejszego natłoku akcji książka do końca trzyma czytelnika w napięciu. Byłam zadziwiona mnogości informacji związanych z prowadzonym śledztwem i próbą tworzenia profilu psychologicznego potencjalnego sprawcy. Dynamiczne dialogi podkręcały tempo książki. Nocny człowiek to wyważony kryminał, który zaspokoi oczekiwania najbardziej wymagającego czytelnika. Horst wcielił w życie nową, w mojej ocenie lepszą, wizję skandynawskiego policjanta. William Wisting to mężczyzna z krwi i kości, a do tego bardzo refleksyjny i poukładany życiowo. Autor udowodnił, że czasem warto porzucić znane schematy i wartką akcje na rzecz zgrabnie skrojonej kryminalnej intrygi, która pobudzi szare komórki czytelnika. Z chęcią zapoznam się z pozostałymi tomami serii. Książkę bezapelacyjnie polecam!

Dziś o książce, która wyszła spod pióra nieprzypadkowej osoby. Jorn Lier Horst – bo o nim mowa – to pisarz, który swoją karierę zawodową rozpoczął od pracy w wydziale śledczym policji. Podstawą jego warsztatu stały się również studia z zakresu kryminologii, filozofii i psychologii… Sięgając po jego książki można zatem przypuszczać, że wykorzysta w nich zdobytą przez lata doświadczenia wiedzę... . „Nocny człowiek” to kolejna część serii o Williamie Wistingu uchodzącej za światowy bestseller. Dla mnie był to pierwszy kontakt z twórczością Horst'a i przyznaję, że pewnie nie ostatni mimo że książka budziła we mnie zgoła mieszane odczucia. Dlatego też tak długo zbierałam się do napisania o niej opinii. Zastanawiałam się bowiem jak ubrać w słowa mętlik, który książka wywołała w mojej głowie. Czy udało się mi uporządkować ten niewielki chaos? Oceńcie sami... :) Zacznę od tego, że z jednej strony bardzo podobała mi się fabuła książki i to chyba chęć rozwikłania kryminalnej zagadki przyciągnęła mnie do niej na kilka godzin, a z drugiej - pierwszy raz muszę stwierdzić, że wartkość akcji trochę mi przeszkadzała. Dlaczego? W książce działo się bardzo dużo. Autor nie pozwalał czytelnikowi na nudę i brak wydarzeń znacząco wpływających na postępy prowadzonego śledztwa. Niektóre sceny były natomiast opisane zaskakująco oszczędnie - myślę tu np. o kulminacyjny momencie w książce, w którym pojawia się śmiertelne zagrożenie - zamknięto go w kilku zdaniach, w dynamicznym opisie na zaledwie dwóch stronach. Działo się więc bardzo dużo, a mimo wszystko zabrakło takiego typowe budowania napięcia. Czułam się zaskoczona! W pewnym momencie pomyślałam: "ale to już? już po wszystkim?" Dynamiczności dodawało książce podzielenie jej na bardzo krótkie rozdziały. Wiele z nich zawierało opisy miejsc, zdarzeń, zachowań, czy też zwykłych czynności wykonywanych przez bohaterów, które przynajmniej w moim odczuciu nie wnosiły do fabuły książki nic nowego. Stawały się jedynie 'wypełniaczem', sztucznym 'pompowaniem' objętości książki. ... ... c.d. na www.recenzowane.pl

Cztery tomy serii o komisarzu Wistingu za mną. Zdążyłam już polubić zarówno styl autora, jak i wykreowane przez niego postacie. Przyzwyczaiłam się też do pewnego poziomu. W sierpniu swoją premierę miał „Nocny człowiek”, będący piątym tomem przygód komisarza i jednocześnie ostatnim, którego brakowało w polskim wydaniu tej dziesięciotomowej serii. Czego tym razem można spodziewać się w kolejnej odsłonie przygód Wistinga? Czytając „Nocnego człowieka”, ponownie miałam okazję przekonać się o tym, jak z każdą kolejną częścią tej serii rozwija się warsztat autora. Pierwszy tom, „Kluczowy świadek”, pozostawił mnie z uczuciem niedosytu. Drugi tom, „Felicia zaginęła”, był już lepszy, bo sprawa w nim prowadzona jest bardziej złożona. Trzeci tom, „Gdy morze cichnie”, był jeszcze ciekawszy – trzymał w napięciu, a śledztwo w nim zakrojone było na szeroką skalę. Czwarty, „Jedna jedyna”, wciągnął mnie tak, że przeczytałam go w zasadzie jednym ciągiem. W piątym tomie autor zastosował parę zabiegów, dzięki którym cała powieść sporo zyskała. Jednym z takich zabiegów jest fakt, że tym razem fabułę książki śledzić możemy jako obserwatorzy poczynań nie tylko komisarza Wistinga. Niemałą rolę w „Nocnym człowieku” odgrywa Line Wisting, dziennikarka śledcza, a prywatnie córka komisarza Wistinga, która również prowadzi swoje własne śledztwo. Za jej sprawą możemy zobaczyć, jak wygląda praca dziennikarza śledczego, mamy także okazję przekonać się, z jaką presją wiąże się ten zawód. Codzienna pogoń za sensacyjnym materiałem, nieustanny wyścig z czasem, by zdążyć opublikować coś w terminie, i z konkurencją, by wypuścić lepszego newsa – to w tej branży chleb powszedni. Line jednak świetnie radzi sobie z wyzwaniami, jakie stawia przed nią jej praca. Jej postać wnosi do tej zdominowanej przez osobę Wistinga powieści świeżość i, jak się zapewne przekonacie, będzie miała istotny wkład w prowadzoną przez niego sprawę. Ofiarą makabrycznej zbrodni jest nastoletnia dziewczyna, a jej rysy wskazują na to, że mogła pochodzić z Azji. To, w jaki sposób zginęła, kieruje śledztwo na dwa tropy – zbrodni na tle rasistowskim lub religijnym. Autor po raz kolejny pokazuje jednak, że w jego powieściach nigdy nic nie jest oczywiste. W „Nocnym człowieku”, podobnie jak w poprzednich tomach serii, znaleźć można przemyślaną i wciągającą intrygę, którą śledzi się z przyjemnością. Co ciekawe, w tej części śledztwo prowadzone przez komisarza wykracza daleko poza terytorium Norwegii, dużo dalej, niż w jednej z wcześniejszych części serii, co dodatkowo urozmaica treść powieści. W tym tomie autor nieco więcej miejsca niż wcześniej poświęca prywatnej sferze życia Williama i Line. Minęły dwa lata od wydarzeń opisanych w „Jednej jedynej”, podczas których zaszły spore zmiany w życiu zarówno komisarza, jak i jego córki. Wisting przeżył żałobę po śmierci żony, Line rozstała się ze swoim partnerem i zmieniła pracę. W „Nocnym człowieku” możemy obserwować, jakimi ścieżkami podążają teraz ich losy. Oboje zaczynają zupełnie nowy rozdział w swoim życiu. Dzięki temu, że mamy okazję bliżej ich poznać, możemy mocniej się z nimi zżyć. Jørn Lier Horst porusza w swoich powieściach trudne, ale bardzo często ciągle aktualne tematy. Nie inaczej jest w przypadku „Nocnego człowieka”. Na jej stronach pojawiają się uprzedzenia rasowe i na tle religijnym, nacjonalizm, kwestia zabójstw honorowych czy handel narkotykami. Jak to wszystko udało mu się zmieścić w jednej powieści i w jaki sposób pokazał te kwestie? Musicie przekonać się o tym sami. „Nocny człowiek” trzyma poziom poprzedniczek. Powieści z cyklu o komisarzu Wistingu to całkiem przyjemna rozrywka. Jeśli nie mieliście jeszcze okazji zapoznać się z Williamem Wistingiem, a poszukujecie dobrego kryminału, przy którym można miło spędzić czas, polecam Wam tę serię. Jeśli zaś czytaliście poprzednie części, po prostu musicie sięgnąć po ten tom. Na pewno Was nie zawiedzie.