Roland. Mroczna wieża. Tom 1 (okładka  twarda, wyd. 06.2015)

Super polecam wciąga

Uwielbiam

Polecam

„Zainspirowany poematem Roberta Browninga Sir Roland pod Mroczną Wieżą stanął” – nie jest to prawda, przynajmniej jeszcze nie w tym tomie. Pomijając we wstępie sławny na całym świecie cytat Stephena Kinga, który otwiera owe dzieło muszę przyznać, że nie sposób przejść obok tej książki obojętnym. Przyciąga, kusi, mąci w głowie czytelnika, jak tytułowa wieża. Czy ów cykl naprawdę jest życiowym dziełem autora? Czy jego ciężki odbiór, charakterystyczny styl, mogą zniechęcić przed dojściem do celu? Jeżeli pragniecie poznać odpowiedzi na te pytania, to serdecznie zapraszam do lektury powieści Stephena Kinga pt. „Mroczna Wieża – Roland”.

Głównym bohaterem tej części, jak i całego ośmioczęściowego cyklu, jest Roland Deschain. To ostatni rewolwerowiec, jedyny żyjący przedstawiciel tego wyniosłego klanu. Poznajemy go podczas wędrówki przez jałową pustynię, w trakcie której ściga on tajemniczego człowieka w czerni. W miarę rozwoju fabuły dowiadujemy się o samym bohaterze trochę więcej, jednak nie są to ogromne notatki biograficzne. Wszystko w tej kwestii jest idealnie odmierzone, wręcz zbalansowane. Smaczek rewolwerowca tkwi w jego niedostępności, skryciu i trudności w poznaniu. To postać wyrazista, posiadająca unikatowy charakter. Osobiście przypadła mi do gustu, chociaż początki naszej relacji były dosyć ciężkie. Prosto rzecz ujmując dowiadujemy się wyłącznie ogólnikowych informacji na jego temat. Wiele spraw nie jest wyjaśnionych, jednak nie można mieć tego za złe. W końcu to dopiero początek naszej niesamowitej przyjaźni.

Parę słów pragnę poświęcić reszcie postaci, jakie napotkamy na naszej drodze ku Mrocznej Wieży. W tej kwestii wręcz zieje nudą, jednak nie powinno to nikogo zdziwić. Trudno znaleźć mieszkańców na wymarłej pustyni smaganej głównie przez promienie słońca. Osobnicy, którzy staną na naszej drodze nie są niczym innym jak pionkami, które muszą wypełnić skrzętnie przypisane zadania. Co najważniejsze robią to znakomicie. Istny teatr lalek w wykonaniu najlepszego marionetkarza. Nie udają, że są czymś więcej. Jedynym towarzyszem naszych podróży, który pozostanie z nami na dłużej będzie chłopiec o imieniu Jake. To bystry i nad wyraz inteligentny młodzieniec, któremu nie brakuje wyrazistości. Jednak dla mnie ta postać była jedynie zbędnym balastem, niepotrzebnym kierunkowskazem w naszej drodze.

Świat, po którym przyjdzie nam się przemieszczać jest bardzo pusty, ograniczony, w sumie nijaki. W tej powieści jest to ogromny plus. Autor skrzętnie dopracował najmniejszy szczegół jaki przyjdzie nam sobie wyobrazić podczas lektury. To wielka sztuka, aby z pozornej pustki wydobyć kwitnącą i ukrytą głębie. Wyrazistość i kontrastowość świata może czasami przytłoczyć, jest to spowodowane ogólną "ciężkością" tej książki. Szczególnie namawiam do zwracania uwagi na detale. To właśnie w nich kryją się największe tajemnice, są kawałkami klucza, które razem odsłonią skrywany sekret.

Historia z którą zmierzymy się na łamach opisywanej książki jest niezmiernie ciężka, a akcja jest dosyć powolna. Wielowątkowość fabularna jest naprawdę przepastna, dawno nie zmierzyłem się z takim zawijasem fabularnym. Oczywiście na pierwszy rzut oka wszystko może wydawać się dosyć proste, ot wędrówka do tytułowej wieży. Nic nie może być bardziej mylnego od tego założenia. Podwójne dna, tajemniczość, genialnie wykreowana siatka powiązań, to właśnie te cechy wyróżniają tą historię spośród innych. Niestety takie zagmatwanie ma straszny minus. Przez swoje skompresowanie dzieło czyta się naprawdę ciężko i długo, przez co może wkradać się znużenie i nuda, a to przecież efekt niepożądany. Osobiście interpretuje to jako unikatowość stylu autora, a nie wadę tego dzieła.

„Mroczna Wieża – Roland” w mojej opinii jest powieścią genialną, ponadczasową, chociaż nie dla każdego czytelnika. Styl autora może nie przypaść każdemu do gustu, jednak nie powinno to być odbierane jako wada danego dzieła. To moja pierwsza książka Stephena Kinga, którą przeczytałem i już po krótkim czasie przystosowałem się do tego charakterystycznego stylu. Wartym odnotowania jest fakt, iż owa edycja zawiera opowiadanie „Siostrzyczki z Elurii”, które są miłym uzupełnieniem. Sama książka pięknie prezentuje się na półce, a twarda oprawa dodaje jej jedynie charakteru. Nie mogę się doczekać dalszych przygód Rolanda.

Moja ocena: 9/10
Artius

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu Albatros.

Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:
http://koszztk.blogspot.com/

'Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a rewolwerowiec podążał w ślad za nim.' Tym właśnie zdaniem zaczyna się siedmiotomowa saga fantasy Mroczna Wieża. O serii Mrocznej Wieży słyszałam wiele. Wiele dobrego. Postanowiłam jednak wyrobić sobie własną opinię. Sięgnęłam po nią jeszcze z jednego powodu - autora. Tak, uwielbiam Kinga! Był pierwszym autorem, którego pokochałam, a właściwie jego książki. ;) Poza tym, saga ma imponującą szatę graficzną. Seria wydana przez Albatros oferuje jeszcze więcej treści, niż poprzednie wydanie, a to wszystko za sprawą dodatkowemu opowiadaniu Siostrzyczki z Elurii. 'Na jałowej ziemi przypominającej planetę po apokaliptycznej zagładzie pozostały tylko ślady dawnej cywilizacji. Roland Deschain, ostatni z dumnego klanu rewolwerowców, przemierza ten złowrogi, zamieszkany przez mutanty, demony i wampiry świat, ścigając człowieka w czerni. Wierzy, że ten posiadł tajemnicę Mrocznej Wieży – centrum wszystkich światów, miejsca, w którym być może uda się rozwiązać zagadkę czasu i przestrzeni i odkryć tajemnicę istnienia.' Pierwszy tom wprowadza czytelnika w świat Rolanda, ostatniego rewolwerowca, który przemierza rozległą pustynie, by dopaść Człowieka w Czerni - Waltera. Sama pustynia opisywana jest jako piekielnie gorąca, martwa a do tego pusta przestrzeń, na której nikt nie byłby w stanie żyć. Roland to silny i zręczny mężczyzna, który ma jeden cel w życiu - dotarcie do Mrocznej Wieży i odkrycie skrywanych przez nią tajemnic, które umożliwią osiągnięcie pełni. Staję się to jego obsesją. Chociaż sam bohater nie wie, czym jest właściwie owa Wieża. Wie jednak, że jedynym sposobem, jedyną osobą, dzięki której może poznać prawdę, jest człowiek w czerni. Podążając za jego śladem, Ronald jest świadkiem wielu niezwykłych, a zarazem dziwnych wydarzeń. Również sam zostaje wystawiony na próbę. I to nie raz. Bohater podczas swojej wędrówki musi stawić czoło różnym stworzeniom. Spotyka szalonych osadników, gadającego kruka, a nawet zamieszkujące podziemia mutanty. Poznaje również Jake'a, chłopca pochodzącego z Ziemi, którego wpycha w otchłań. Rewolwerowcowi, po długiej, usłanej wszelkimi dziwnymi wydarzeniami i cierpieniami, udaje się w końcu dopaść człowieka w czerni. Walter przepowiada Rolandowi przyszłość za pomocą kart tarota. Karty wyraźnie ukazują trzy postacie: Więźnia, Władczynię Mroku oraz Śmierć, z którymi spotka się w kolejnym tomie, Powołanie Trójki. Autor ukazuje nam wędrówkę Rolanda za pomocą dwóch form. Nie tylko opisuje nam jego zmagania w czasie teraźniejszym, ale także za pomocą wspomnień bohatera, które są bardziej złożone i ciekawsze. Chociaż przeskakiwanie pomiędzy wydarzeniami może się wydawać nieco chaotyczne, to jednak dodaje całego uroku. Załączone opowiadanie Siostrzyczki z Elurii, które jest równie imponujące i oderwane od rzeczywistości. Jego akcja rozgrywa się przed wydarzeniami z Rolanda i doskonale uzupełnia historię Rolanda. Osobiście, z początku podczas czytania Rolanda, nie wciągnęło mnie, nawet mogę powiedzieć, że książka była nudna... Jednak z uwagi na autora, nie mogłam się poddać. Wiedziałam, że dopiero się rozkręca. I nie myliłam się! ;) Mimo, że western to nie mój klimat, nie żałuję, że sięgnęłam po Mroczną Wieżę. Książka okazała się świetna, chociaż ciężko mi było wniknąć w ten przedziwny świat. Cały ten tom jest poświęcony pogoni za człowiekiem w czerni, przeplatający się z kilkoma ciekawymi zwrotami akcji. Książka mi się ciągnęła, to fakt. Jednak już na sam koniec wciągnęłam się na dobre. Z całym sercem mogę wam powiedzieć jedno - warto! Warto, bo tuż po przeczytaniu pierwszego tomu czułam ogromny niedosyt. Serię polecam wszystkim. Wierzę, że się nie zawiedziecie, i nie warto się zniechęcać na samym początku. Po prostu z kolejnymi stronami coraz bardziej się zagłębiamy w tym jakże dziwnym i odległym świecie.

Bardzo męcząca książka. Główny bohater jest słabo zarysowany przez co ciężko go momentami zrozumieć. Ogólnie cała książka mogłaby być po prostu 1 rozdziałem a nie całym tomem. Czasem działy się absurdalne rzeczy bez żadnego wytłumaczenia co było frustrujące.