Danse Macabre (okładka  miękka, wyd. 11.2014)

King potrafi przyjemnie pisać, lecz książka ta jest tylko streszczeniem horrorów do lat 80.; można rzec, że pozycja trąci myszką. Niestety rozdział poświęcony literaturze (czyli dziedzinie w której King powinien brylować) to zwykłe lanie wody w postaci streszczeń wybranych horrorów, ale z mizernym uwzględnieniem środków stylistycznych; jakby autor nie zdawał sobie sprawy o ich istnieniu. Pozycja tylko dla psychofanów Kinga, którzy chcą przeczytać wszystko, co napisał; i przekonać się, że mistrz też miał swoje upadki.

Ciekawa dysertacja na temat literatury i filmu grozy z lat 1950-1980. Nie jest to powieść, więc osoby, które oczekują wartkiej akcji niech raczej spodziewają się wciągającego przewodnika w przerażający świat koszmarów...

Jest super. Wogóle Stephen King jest mistrzem w profesji pisania swoich książek

No cóż. Nie potrafiłem się skupić.

Świetna książka polecam!

Mąż jest fanem autora

świetna książka

ok

Stephen King w książce „Danse Macabre” stara się omówić swój ukochany gatunek, a mianowicie horror. Przeczytamy w niej, chociażby o licznych komiksach, serialach czy filmach z tego gatunku, a jest o czym czytać. Autor dzieli się swoją bogatą wiedzę również o horrorze literackim, opiera się na podstawie własnej twórczości, jak i innych mniej lub bardziej znanych autorach. King przytacza sporo anegdot, które nie raz potrafią naprawdę rozbawić. Podczas lektury widać, że podchodzi z ogromną pasją do tego gatunku, zarażając nią kolejne rzesze nowych odbiorców.

Niniejsza pozycja jest znakomitym źródłem wiedzy na temat horroru. Jest to arcyciekawa książka, zabawna i jednocześnie pouczająca, wnosząca sporą ilość nowej wiedzy. King zawarł w niej wiele motywów i postaci, które są fundamentem horroru. Niejednokrotnie odnosił się do swoich ulubionych pisarzy, którzy byli dla niego inspiracją przy tworzeniu kolejnych książek. Jest to kompletna anatomia horroru, rozkładająca na czynniki pierwsze ten gatunek.

Przeczytałem ją bardzo szybko, gdyż King pisze w sposób ciekawy i lekki. W książce znajdują się liczne historie o duchach, wampirach, wilkołakach czy zombie. Autor obszernie opisał jak na przestrzeni lat, rozwijał się ten gatunek i do czego zmierza. Liczne rozważania podane są w przystępnej formie, dzięki czemu czytelnik nie nudzi się podczas czytania. Dzięki lekturze będziemy mieli możliwość poznania horroru od podszewki oraz kilku fajnych tytułów, kilka z nich na pewno sam przeczytam, jeżeli tylko będę miał taką możliwość. Niestety są to częstokroć pozycje niewystępujące na naszym rynku.

„Danse Macabre” jest pozycją ciekawą i powinna przypaść do gustu miłośnikom horrorów. W szczególności osobom, które chcą rozgryźć strukturę tego gatunku i poznać ją od podszewki. Stephen King jest prawdziwym królem opowieści grozy, dlatego nadaje się idealnie, aby wydać pozycję tego rodzaju. Jego bogata wiedza i lekki język sprawiają, że książka wciągnie nas od pierwszej do ostatniej strony. Przeczytamy o pozycjach, które potrafią wzbudzić najprawdziwszy strach, dogłębny lęk i grozę. Autor swoje wywody popiera wieloma argumentami i przykładami, przez co lepiej możemy zrozumieć wnioski wynikające z lektury. Jak najbardziej mogę polecić lekturę tej książki i zachęcić do głębszego poznania tego bogatego i złożonego gatunku. Jak to mawiał kiedyś Howard Phillips Lovecraft - „Najstarszym i najsilniejszym uczuciem znanym ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym”, cytat z książki „Nadnaturalny horror w literaturze” (notabene pozycja również godna przeczytania).

http://fantasy-bestiarium.blogspot.com/2016/10/danse-macabre-stephen-king.html

Opis książki w zestawieniu z jej faktyczną treścią może czytelnika trochę rozczarować. Sięgając po nią może mieć wrażenie, że będzie mieć do czynienia z jakąś naukową monografią, lecz w rzeczywistości nie ma to nic wspólnego z naukowymi podparciami. Wg autora takie publikacje są nawet NUDNE - nie przeczę, ale i nie potwierdzam. Ta publikacja z kolei to subiektywne zdanie autora na temat horroru i grozy jako gatunku w literaturze i kinie. Zdaje się nawet, że King piszę tą książkę jeszcze na etapie swego wielbienia alkoholu, gdyż treść męczy. Wlecze się wszystko retardacyjnie, aż trudno zauważyć czy autor zgubił wątek, przeskakując do kolejnego, czy jednak wrócił do niego. Sam czytałem tą książkę ponad 3 miesiące, oczywiście z długą przerwą od książki, bo już nie mogłem... Z początku King owija w bawełnę, niby piszę o pojawieniu się grozy w jego życiu, ale tak naprawdę tylko opisuje zmiany polityczne i jakieś filmy w ogóle nie spowinowacone z grozą. Rozumiem, że największym horrorem jest nasza rzeczywistość, ale chyba nie tego oczekuje czytelnik? Też mi się tak wydawało, niestety King ma nieodłączną manierę wciskania nam pragmatycznej realności. Nie ma w tym nic dziwnego, bo to właśnie charakteryzuje pisarza. Wydaje się, że King wrzuca nam niewykorzystane fragmenty "Jak Pisać. Pamiętnik Rzemieślnika". Piszę zatem, że jego ulubionymi pomysłami na wystraszenie są zwykłe ludzkie problemy, szczególnie cielesne, które wyolbrzymione, potrafią przybrać formę niesamowicie straszną. Stąd przykłady miesiączki w "Carrie", czy niekontrolowanej utraty kilogramów w "Chudszy". Poza swoimi dokonaniami King sprowadza nas do kolejnych gróz cielesnych, które fascynują nas od dawna - "Dziwolągi" film z 1923, albo postaci i inne wydarzenia, które wydarzyły się w rzeczywistości, jak choćby zdeformowane ciała, których przykładem mogą być szalone eksperymenty nazistowskich szalonych doktorów - groza sama w sobie. Przynudzający początek sprowadza nas do głównego dania, czyli omówienia największych klasyków grozy począwszy od filozoficznej powieści "Frankenstein" kończąc na współczesnych Kingowi. Charakterystyczne dla Kinga wtrącenia w główne wątki nawet tak nie denerwują, kiedy czytamy na temat lektur omawianych przez autora. Niestety częste przypisy, których wielkość zdarza się na szczęście nie na pół strony, mogą wyprowadzić z równowagi. Świetnie się czyta ciekawostki lub fragmenty wywiadów z Bradburym lub Shirley Jackson i są to chyba najciekawsze smaczki, które moglibyśmy chyba przeczytać jedynie w ich biografiach. Natomiast finisasz całego cegielnianego dzieła jakim jest "Danse Macabre" sprowadza się właśnie do tego, że największym horrorem jest nasza rzeczywistość, a fantasmagorie i nadprzyrodzone zjawiska to tylko nieznane, którego jesteśmy czasem perwersyjnie zachłanni, by poznać. Książka sama w sobie nie jest zła, ale jeśli szukasz naukowego studium horroru, zdecydowanie odradzam, bo jest to zwykły popkulturalny substytut dla zainteresowanych gatunkiem. Podobnie osoba, która dopiero zaczyna swoją przygodę z grozą mogłaby śmiało chwycić za tą pozycję, chociaż żeby być naprowadzoną na klasyki. Jednak wydaje mi się, że na półkach znajdziemy obszerniejsze i mniej nudne publikacje zajmujące się horrorem od strony naukowej i zachęcającej do poznania.