Legenda o popiołach i wrzasku. Tom 1 (reedycja) (okładka  twarda, wyd. 06.2022)

Uwielbiam. Fiona jest genialny 😍

Wspaniała książka, świetne opisy świata, który jest niesamowicie dobrze wykreowany. Czarownice, smoki,polityka i walka czego chcieć więcej ?!!

„Wtedy, gdy dasz mu się porwać. W konsekwencji będzie wokół ciebie zbyt wiele mocy.” Północ i południe. Królestwo Tesaryth i Zjednoczone Królestwo Elendoru. Netta niespodziewane otrzymuje stanowisko książęcej ochmistrzyni i z pomocą księcia odkrywa drzemiący w niej magiczny talent. W tym czasie na Południu dochodzi do zamachu stanu i księżniczki tracą należny im tron. Oszołomione zdradą decydują się na ucieczkę. Zagłada jest coraz bliżej. O „Legendzie o popiołach i wrzasku” było bardzo głośno ostatnimi czasy. Same pozytywne opinie, zachwyceni czytelnicy, na myśl wysuwało się tylko jedno pytanie: dlaczego ja jeszcze tego nie przeczytałam? I oto jestem, ale w przeciwieństwie do innych, zawiedziona. Świat przedstawiony mogę bez problemu uznać za ciekawy, ponadto jest niezwykle rozbudowany, jednak to w jaki sposób funkcjonuje jest problematyczne i niejasne. Do tej pory nie umiem zrozumieć pewnych kwestii. W trakcie czytania było mi to nie na rękę, bo najzwyczajniej nie nadążałam za akcją Z opisu książki łatwo wywnioskować, że autorki wpadły na pomysł wprowadzenia dwóch osi fabularnych. Co prawda jest to spore urozmaicenie i wiele osób jest zwolennikiem tego rodzaju zabiegów, jednak mi nie przypadł on do gustu. Zamysł fabularny sam w sobie jest naprawdę ciężki, a jeśli dołożymy do tego fakt, że co rusz przeskakujemy do innych postaci i historii, które się nawet nie przecinają, czytanie staje się mozolne. Jeśli o wątkach mowa, różnice między nimi są diametralne, dlatego przypuszczam, że autorki pisały je oddzielnie. Wątek Netty i jej talentu okazał się dość dobry, był fajnie dopracowany, szczegółowy i myślę, że lżejszy niż ten dotyczący Rainy i Rosemary, przez co lepszy- DLA MNIE. Nie będę jednak ukrywać, że ta widoczna różnica stylów strasznie rzuca się w oczy i niestety, muszę zaliczyć ją do minusów tej książki. Zbliżam się już do końca, dlatego chciałabym jeszcze powiedzieć parę słów o postaciach. Nie mogę zarzucić autorkom tego, że źle je wykreowały. Bohaterowie są całkiem ciekawi i dopracowani. Myślę, że nawet ci najwybredniejsi znajdą w nich swojego ulubieńca. Ja jako czytelniczka przepadająca za ciemnymi postaciami, najbardziej polubiłam księcia Fiyona. To postać, którą pozostawia nam wiele do życzenia, ale przez to, że jest owiana tajemnicą i pytania dotyczącego jego osoby same cisną się na język, staje się najbardziej intrygujący i dlatego nie możemy się doczekać rozdziału z jego udziałem. Aż chce się przyśpieszyć czas. Reasumując: jak wspomniałam na początku, jestem zawiedziona i nie będę tego ukrywać. Miałam większe oczekiwania co do tak wychwalanej książki. Kto wie, może kiedyś zrobię do niej drugie podejście i wtedy bardziej się polubimy.

Szkoda papieru. Są lepsze rozpałki.

Powiem szczerze, że byłam nastawiona jak pies do jeża. Czekałam na premierę w lutym, jednak z wiadomych przyczyn nie zdecydowałam się na zakup. W tzw. międzyczasie opinie były niezwykle skrajne, ale coś wciąż przyciągało mnie do tej pozycji. I nie żałuję ani złotówki! Najmocniejszym punktem tej historii jest cały klimat opowieści, który został dopracowany od pierwszej strony. Obecna jest różnorodność bohaterów, dlatego uważam, że każdy znajdzie coś dla siebie. Bardzo, bardzo pozytywne zaskoczenie. (Wstrzymuję się od opisywania fabuły po pierwsze ze względu na spojlery, a po drugie przecież każdy widzi opis i mniej więcej jest w stanie wywnioskować czego należy się spodziewać). Sądzę, że skrajne opinie spowodowane są twórczością autorek na youtube (personalnie uważam, iż należy całkowicie oddzielić sympatie lub antypatie do autorek jako twórczyń internetowych, a opinię o książce) natomiast potencjalnym zainteresowanym czytelnikom polecałabym całkowite odcięcie się na jakiś czas od opinii i podejście do lektury Lopiw ze świeżą głową.

Na „Legendę o popiołach i wrzasku” byłam pozytywnie nastawiona, opis brzmiał ciekawie, a wydanie jest przecudowne i przyciągające, także spodziewałam się czegoś dobrego. Niestety mam co do tego tytułu dużo zastrzeżeń. Nie jest to książka zła, być może nie jest po prostu „moja”. To jest typ fantasy w którym bardzo łatwo się zgubić, a ja za tym nie przepadam, bo czytając (niestety) często odpływam myślami. Trzeba się bardzo zaangażować, aby pojąć całą fabułę, a jest to trudne przy takiej obszernej historii. Zdziwiło mnie to, że książka jest o trzech bohaterkach, a rozdziały są przeplatane. Początkowo bardziej interesowała mnie sprawa Antoinette, lecz jej rozwinięcie nie było zaskakujące, gdyż prawie wszystko mamy w opisie. Za to siostry - Rosemary i Rainy początkowo mnie nudziły, ale jednak ich historia okazała się dla mnie ciekawsza, a końcówka była ogromnym zaskoczeniem. Dodatkowo dostajemy tu wątek miłosny, ale niestety nie podobał mi się, bo wziął się tak naprawdę znikąd. Dużym minusem dla mnie były praktycznie same opisy, a dialogów było zdecydowanie za mało. Moimi ulubionymi momentami książki są pierwsze i ostatnie 100 stron. Reszta mi się dłużyła i myślę, że można było to streścić. Początek miał ogromny potencjał, ale fabuła poszła nie w tę stronę, którą oczekiwałam.

2,5⭐️/5 Legenda o popiołach i wrzasku to z pewnością doskonałe wprowadzenie do serii, dobrze poznałam główne bohaterki poprzez świetne wykreowanie ich oraz świat i politykę zgodnie z którą jest rządzony. Wykreowanie reszty postaci i ich relacji było gorsze. Początek mnie wciągnął, lecz później było trochę gorzej i nudziłam się. Uważam, że ksiazka była za bardzo rozciągnięta. Stworzyłam też kilka shipów i dobrze się przy tym bawiłam, ale ich wątki miłosne rozwijały się za szybko. Według mnie była to szablonowa książka i nie miała w sobie takiego wow, mimo to doceniam za stworzenie takich silnych (powerful) bohaterek. Czekam na drugi tom 🥰

Antoinette, młoda pokojowa mieszkająca w królewskim pałacu nagle dostaje ogromny awans.Otóż dziewczyna ma zostać ochmistrzynią, której zadaniem będzie rządzenie służba tajemniczego księcia Fiyonna Corvusa.Młody mężczyzna od razu dostrzega w Antoinette magiczny talent, który odziedziczyła po przodkiniach. Na południu kraju siostry Rosemary i Raina, księżniczki Zjednoczonego Królestwa Elendoru, są zmuszone stanąć przed wielkim wyzwaniem.Ktoś dokonuje zamachu stanu i odbiera kobietom tron, przez co zmuszone są uciekać w głąb kontynentu. Co wydarzy się dalej?Jak potoczą się losy tej czwórki?Tego dowiecie się czytając ,,Legenda o popiołach i wrzasku’’ Anny Bartłomiejczyk i Martyny Gajewskiej! Na samym początku muszę przyznać, że przez większość czasu podczas czytania moja głowa miała ochotę wybuchnąć.Ogrom tego co się działo i przeskoków między perspektywami ostro namieszał w mojej wyobraźni, przez co 3/4 historii w mojej głowie stało pod wielkim znakiem zapytania, a w moich myślach panował OGROMNY chaos. Mimo wszystko ta książka nie była wcale taka zła!Zawsze jestem zdania, że pierwsze tomy są najgorsze i trzeba je przeboleć, żeby potem mogło być z górki.Ta pozycja miała w sobie sporo aspektów, dzięki którym nie zdecydowałam się odłożyć ją na bok.Miałam okropny problem aby przeboleć Antoinette, która nie zbyt przypadła mi do gustu. Mocne 3/5!

Był czas, kiedy powieść znanych w świecie bookstagrama Bestselerek wyskakiwała mi z każdego miejsca w Internecie. Już wtedy chciałam ją przeczytać, zaintrygowana różnorodnością opinii na temat książki. Okazja nadeszła wraz z wydaniem wersji 2.0 „Legendy o popiołach i wrzasku”, z czego bardzo się cieszę, bo lektura, mimo pewnych zastrzeżeń, przypadła mi do gustu. Świat przedstawiony w powieści jest rozbudowany, niezwykle bogaty i fajnie pomyślany, chociaż nie do końca jasny, jeśli chodzi o zasady funkcjonowania. Muszę przyznać, że pomysł na fabułę miały autorki bardzo dobry. Szczególnie ciekawy jest fakt, że akcja powieści skupia się na dwóch osiach fabularnych. Jedną z nich jest ucieczka Rose i Rainy z królestwa na południu po zamachu stanu, druga opiera się na losach Antoinette z północy, która awansuje na stanowisko książęcej ochmistrzyni i ma zarządzać służbą tajemniczego Fiyonna. To właśnie książę odkrywa sekrety jej przeszłości, w tym drzemiący w niej magiczny talent. Wspominam o tych dwóch wątkach dlatego, że po pierwsze stanowią clou fabuły, a po drugie różnią się. Dynamiką, ilością wydarzeń, bohaterami. Są to właściwie dwa różne wątki, co do których mamy nadzieję, że w którymś momencie powieści się przetną, ale nic takiego nie następuje. Wiem jednak, że to dopiero pierwszy tom cyklu i jest zaledwie wprowadzeniem do świata pełnego magii, tajemnicy i różnego rodzaju zawiłości, więc na splecenie losu bohaterów także przyjdzie czas. Póki co mamy tak jakby dwie książki w jednej. Odnoszę wrażenie, że każda z autorek pisała jeden z wątków, bo, jak wspominałam znacząco się one różnią. Akcja na północy jest spokojna, a wątek Nettie obfituje w opisy. Barwne, ale mogące nużyć. Z kolei część sióstr jest bogata w akcję i wydarzenia, do tego stopnia, że trzeba być uważnym, aby się nie pogubić. Z racji tego, że lubię, kiedy dzieje się dużo, bardziej do gustu przypadł mi ten bardziej dynamiczny południowy wątek. Ale i historia zagubionej Antoinette jest interesująca, owiana tajemnicą, z mnóstwem niewiadomych, które czekają na odkrycie. Ciekawą postacią, która nie daje się zbyt łatwo odczytać jest ciężki w obejściu książę Fiyonn, który coś kombinuje, a nie wiemy, co. To element, który bardzo przyciąga. Tym bardziej, że we wszystko zamieszana jest magia. I przeszłość dziewczyny, o której nie miała pojęcia, a której kolejne elementy wskakują w odpowiednim czasie na odpowiednie miejsce. Zanim jednak to nastąpi pojawia się mnóstwo pytań. Pespektywa Antoinette ma w sobie coś przyciągającego, a już na pewno jest bardzo klimatyczna. Na południu dzieje się, oj dzieje. Są tu epickie walki, pościgi, intrygi i smoki. Smoki to coś, co kocham i bardzo się cieszę, że w powieści znalazło się dla nich miejsce. Ciekawa jest relacja sióstr, napięta i raczej trudna, a dzięki temu angażująca. Rose to postać, którą nie od razu można polubić. Jest tak irytująca, że ma się ochotę wyrzucić ją z książki czym prędzej, jednak zyskuje z biegiem czasu. W związku z wydarzeniami, które stają się udziałem dziewczyn, przechodzi (na szczęście) przemianę. Trzeba dodać, że siostrom towarzyszą w tej niezwykłej podróży kapitan straży królewskiej Sebastian oraz łowca James, który swoje za uszami ma. Co? Tego, nie będę zdradzać, jednak jest to postać, która, przynajmniej początkowo, nie powinna się znaleźć u boku następczyni tronu – Rainy. Bohaterowie powieści są moim zdaniem poprawnie wykreowani, szczególnie trzy główne bohaterki. Ich losy i przygody intrygują i pozwalają na związanie się z bohaterami. Moim zdaniem jednak Rose i Raina zostały przedstawione lepiej, bo dowiadujemy się o nich z kilku różnych perspektyw. Natomiast historia Antoinette została nam przedstawiona jedynie z jej punktu widzenia, co powoduje pewien niedosyt. Mimo pewnych luk fabularnych, a także niektórych wątków zbyt skąpo, a innych zbyt rozwlekle opisanych, czyta się tę książkę sprawnie i naprawdę przyjemnie. „Legenda o popiołach i wrzasku” to, mimo pewnych niedociągnięć, ciekawa i intrygująca opowieść, zarówno fabularnie, jak i konstrukcyjnie. Widać w tej historii potencjał na więcej. Czekam zatem na jej kolejną odsłonę (już nie wersję 3.0, a kontynuację) i oczywiście polecam!

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, co do której mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony całkiem dobrze się przy niej bawiłam, z drugiej nie mogę przejść obojętnie obok pewnych kwestii, które niestety mi się nie spodobały. Sam pomysł na fabułę jest całkiem ciekawy. Mamy tutaj kilku głównych bohaterów, a akcja dzieje się dwutorowo. Antoinette mieszka na północy w Tesaryth i całkiem niedawno awansowała na ochmistrzynię księcia Fiyonna. Za jego pomocą odkrywa sekrety dotyczące jej samej oraz uśpioną w niej moc. Rosemary i Raina są księżniczkami w położonym na południu Zjednoczonego Księstwa Elendoru. Na skutek spisku muszą uciekać, a potem zawalczyć o swój tron. Mamy tu więc tak naprawdę dwie oddzielne historie, które w żadnym momencie się ze sobą nie łączą. Muszę przyznać, że bardzo mnie to zaintrygowało i jestem ciekawa, na skutek jakich wydarzeń bohaterowie się spotkają i czy w ogóle do tego dojdzie. Początkowo dużo bardziej ciekawiły mnie losy Antoinette, a to dlatego że obdarzyłam ją większą sympatią. Wydawała się inteligentna, opanowana i skrupulatna. Siostry z południa za to na początku strasznie mnie irytowały, szczególnie młodsza z nich. Na szczęście w pewnym momencie wzięły się w garść i je także polubiłam. Po jakimś czasie ich wątek nabrał też rumieńców i ostatecznie to on zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu. Dziewczyny przeżyły dużo więcej przygód niż Antoinette, której historia była o wiele mniej dynamiczna. Jeśli mam być szczera to nie za bardzo wiem, co ona w ogóle miała wnieść do fabuły, bo z perspektywy czasu wydaje się niepotrzebna. Z jednej strony intryguje mnie to, bo liczę na jakieś spektakularne rozwinięcie tego wątku w następnym tomie, ale z drugiej szkoda, że w tej części mnie nie porwał. Mimo że sama fabuła wydaje się dość ciekawa, trzeba zaznaczyć, że książka nie jest niczym odkrywczym i to chyba najbardziej mnie zawiodło. Dobrze bawiłam się poznając losy bohaterów, ale cały czas z tyłu głowy miałam myśl, że to już kiedyś było, że jest tutaj mnóstwo schematów od lat powielanych w fantastyce. Czekałam na jakiś wielki plot twist, coś co wyrzuci mnie z kapci, ale niestety nic takiego nie nastąpiło. Z tego względu wieloletni fani fantastyki mogą być zawiedzeni lekturą. Na dużą uwagę zasługuje jednak kreacja bohaterów. Pod tym względem książka jest naprawdę dopracowana. Każda postać, nawet drugoplanowa, ma swój własny charakter, historię, osobowość, dzięki czemu wydaje się stworzona z krwi i kości. Było to niewątpliwie atutem powieści. Ponadto relacje między bohaterami również należały do ciekawych. Niekiedy były bardzo skomplikowane, ale w pozytywnym znaczeniu. Mamy tu także różne wątki romantyczne, co urozmaicało fabułę. Czy polecam tę książek? Ciężko mi powiedzieć. Tak jak pisałam wcześniej, fani gatunku niestety nie znajdą tu nic oryginalnego, a przez to mogą być zawiedzeni. Jednak sama historia jest dość ciekawa i dobrze napisana. Dlatego ani nie polecam, ani nie odradzam Wam tej pozycji.