Krew i miód (okładka  miękka, wyd. 04.2021)

Zacznę od mocnych słów, które cisną się na ustach po przeczytaniu „Krwi i miodu” – ten tom nigdy nie powinien powstać. Dokładnie tak. Jestem szczerze zawiedziona kontynuacją po tak świetnej pierwszej części, co uargumentuję w dalszej części tej recenzji. Jednak zanim do tego przejdę, krótko zarysuję wam, z czym przychodzi się zmagać czytelnikowi. Autorka przez połowę książki opisuje podróże Lou i Reida oraz ich towarzyszy, ale robi to w dosadnie nudny sposób, przez co naprawdę ciężko przebrnęłam. Myślę, że wielu czytelników po prostu na tym etapie mogłoby zrezygnować/zrezygnowało z dalszego czytania, ja jednak lubię, mimo wszystko, kończyć zaczęte książki i „szłam” dalej licząc, że będzie lepiej i akcja nabierze tempa. I rzeczywiście przez ostatnie dwieście stron „coś” zaczęło się dziać, ale skłamałabym gdybym powiedziała, że mnie porwało i przyspieszyło bicie serca. Bohaterowie w pierwszym tomie, przynajmniej główne postacie, rewelacyjne wykreowane, tak tutaj autorka sprawiła, że mnie irytowali. Zabierając się za „Krew i miód” oczekiwałam kontynuacji i rozwoju uczucia, które zrodziło się między Lou i Reidem, a co dostałam? Odgrzewany w mikrofalówce romans, jak kotlet z wczorajszego obiadu – z zewnątrz ciepły, a w środku zimny. Bohaterowie są razem z całym pakietem fizycznego kontaktu, a więc jest ta ciepła otoczka romansu, jednak co do ich interakcji i sposobu opisywania scen między nimi – powiało chłodem, aż można się wzdrygnąć, nie z zimna, a zażenowania. Miałam wrażenie, że autorka pisząc, ciągnęła wątek romantyczny na siłę, dając wrażenie, jakby najchętniej się go pozbyła i zamiast tego dodała może jeszcze pięćdziesiąt stron nużącego opisu podróży bohaterów. Lou nadal pozostaje najmocniejszym ogniwem tej historii, mimo że Mahurin w tym tomie dodała o garść za dużo lekkomyślności do charakteru bohaterki. To ta właśnie cecha sprawiła, że momentami chciałam przyłożyć Lou patelnią w łeb, żeby się otrząsnęła. Reid z kolei odtwarzał swego rodzaju taniec – krok do przodu, trzy do tyłu i od nowa, ale chociaż mam nadzieję, że do piosenki Hoziera – Take me to church, którą umilałam sobie czytanie, mając w głowie świętoszkowatego łowcę z „Gołębia i Węża”! Co do mojego ukochanego zapachu cynamonu, tutaj go nie znalazłam, a więc to wspaniała wieść dla antyfanów cynamonu. Kochani, możecie odetchnąć pełną piersią i zaciągnąć się leśnym powietrzem, bo lasu w tym tomie nie zabrakło! Nie mogę z czystym sumieniem polecić wam drugiego tomu i z przykrością mówię: „pożegnajcie się z bohaterami w pierwszym tomie”. Jednak gdy ktoś z was ma w sobie pokłady odwagi, by sięgnąć po drugi tom, to oczywiście życzę miłego czytania i koniecznie podzielcie się ze mną w komentarzu swoimi wrażeniami! Seria ma w sumie trzy tomy i ostatni „Gods & Monsters” nie został jeszcze wydany w Polsce. Czy czekam? Nawet troszkę, licząc że „Krew i miód” to tylko niepowodzenie, a trzeci tom zrobi prawdziwe bum! Czytając na koniec podziękowania autorki (jestem ciekawa, czy je omijacie, czy czytacie) znalazło się tam jej wyznanie, które dla mnie – pisarki, ale też czytelniczki, jest wyjaśnieniem podanym na tacy, dlaczego drugi tom „Krew i miód” nie porywa i jest po prostu rozczarowaniem: Ta książka wymagała ode mnie krwi, potu i łez. Powodowała senne koszmary oraz doprowadziła do ataku paniki. Niemal doznałam epizodu psychotycznego w alejce z kawą w sklepie spożywczym (nie piję kawy. Zaczęłam ją pić redagując tę książkę). Shelby Mahurin udało się śpiewająco przelać uczucia towarzyszące jej przy pisaniu „Krwi i miodu”. Dobitnie czuć trud, z jakim była pisana ta książka i to, że autorka się z nią męczyła. Co prawda w podziękowaniu zawarła zdanie o tym, że po przeczytaniu dwóch stron „Krwi i miodu” jest dumna z tej powieści, ale czy to duma spowodowana skończeniem pracy nad książką, a czy rzeczywiście duma z historii, którą opisała w tym tomie? Shelby, czekam na szczerą odpowiedź. Cytat: Mahurin S, „Krew i miód”, Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2021, s 505.

NA KONCU JAKI PLIT TWIST NMG

Pierwsza czesc - cudowna Druga czesc - nawet nie wiem co to bylo. Podczas czytania „Krew i miod” nie ogarnialam w ogole gdzie sie dzieje akcja, ani kto jest na miejscu. Mialam wrazenie ze przez cala ksiazke podrozuja zeby zdobyc sojusznikow do walki z Morgane, co mozna by bylo zawrzec w 200 stronach, a nie 500. Sama ksiazke czytalam kolo 3 miesiecy, bo w ogole mnie nie zachecala. Wyglada to jakby ktos na sile chcial zrobic z tego trylogie. Znaczna czesc, akcji jest moim zdaniem tu niepotrzebna. Mam nadzieje ze 3 czesc, bedzie lepsza.

Miłość, nienawiść, nadzieja, mrok, ogień, lód, krew, miód… I ktoś mi mówi, że "Krew i Miód" @shelbymahurin było nudne, przegadane i bezsensowne?! Pozwolę sobie się nie zgodzić i zaprosić Was na niepopularną opinię 🙂 W drugiej części przygód Lou i Reida nieco zwalniamy tempo, poznajemy bliżej bohaterów - w tym Krwawe Wiedźmy, których byłam od początku bardzo ciekawa. Nie chcę Wam przytaczać treści, więc skupię się na tym, dlaczego tak bardzo podobała mi się ta książka. Jako ludzie żyjący w obecnych czasach chcemy wszystko dostawać szybko, natychmiast: spotkanie i miłość, kłótnia i pogodzenie, plan i walka. A autorka poszła w zupełnie inną stronę - zamiast tego dostajemy fantastycznie przedstawioną ścieżkę zmian, jakie przechodzą bohaterowie, oraz ich zaznajamianie się z nową sytuacją. Lou była krnąbrna i zadziorna, a teraz taka nie jest? Trudno się dziwić! Zderzyła się ze ścianą, musi szybko dorosnąć, podejmować odpowiednie decyzje, a nie jest już odpowiedzialna tylko za siebie. Spoglądanie z boku na to, jak powoli wpada w spiralę prowadzącą do szaleństwa (spojler czy nie?) i próbuje się z niego otrząsnąć było niesamowicie fascynujące. I nie zgadzam się, że straciła cięty język - nadal potrafi odwinąć się mężowi i przyjaciołom 😉 Reid marudzi, jojczy i jest wiecznie nieszczęśliwy? Jego świat i wartości legły w gruzach! Wszystko, w co wierzył, okazuje się być nieprawdą, a trudno jest zaakceptować tego typu zmiany z dnia na dzień. Do tego stracił jedną z najważniejszych osób w życiu. Czy naprawdę ma powody, by uśmiechać się do wszystkich? Decyzje, które bohaterowie muszą podjąć, nie są i nie mogą wydarzyć się z dnia na dzień. Dlatego też ta część jest tak spokojna. Choć według mnie akcji tam wcale nie brakowało! Jeśli więc macie chęć na szybką i intensywną przygodę, to na pewno nie jest ta książka. To bardziej psychologiczna obyczajówka (ale fantasy oczywiście!), w której można się zatracić i rozsmakować niczym w najlepszym miodzie.

Po drugi tom serii sięgałam bez ekscytacji. Pierwszy tom mnie nie zachwycił, ale miałam już kupiony drugi i po pół roku postanowiłam dać szansę kontynuacji historii Lou i Reida. Początek bardzo mi się spodobał i nie potrafię zrozumieć, dlaczego tom pierwszy mnie zniechęcił. Książka wywołała we mnie wiele uczuć. Przez większość czasu Reid próbował zaakceptować fakt, że Lou jest czarownicą i często posługuje się magią i mu się to nie udawało. Ciągle ją krytykował i doszłam do wniosku, że oni do siebie nie pasują i powinni się rozstać. Dodatkowo Lou zaczęła poddawać się panice i pojawiły się pierwsze oznaki obłąkania i tu również Reid nie potrafił jej pomóc. Ale pod koniec pojawiła się nadzieja na porozumienie między nimi. Ocenę książki bardzo podniosło zakończenie. Historia była prowadzona tak, że mogłaby zakończyć się na tym tomie i ujawnienie nowych informacji, które sprawiły, że to nie koniec, było trochę naciągane. Ale oprócz tego miały miejsce wydarzenia, które sprawiły, że byłam tak podekscytowana finałowym tomem, że od razu go zamówiłam. Pomimo przeżycia różnorodnego spektrum uczuć, zakończenie historii zapowiada się bardzo ciekawie. Czytając ponownie tom pierwszy, wywarł on na mnie o wiele bardziej pozytywne wrażenie niż pół roku temu. Wydaje mi się też, że seria robi o wiele większe wrażenie jako całość.

Pierwsza część bardzo mi się podobała, ale dałam jej 4 gwiazdki.Miała swoje słabe strony, które w 2 części były jeszcze bardziej widoczne. Fajny pomysł, przyjaźni bohaterowie, to na pewno nie jest zła książka. Powiedziałbym, że po prostu złym pomysłem było, żeby zrobić z tego trylogię. Dłuży się opowieść w jej drugiej części i nic się tam naprawdę nie dzieje. Tydzień trwa przez wszystkie strony lektury, a postacie przemieszczają się z miejsca A do miejsca B przez większą część książki. Nie podobała mi się postać Lou w tej części. Rozumiem, dlaczego musiała zachowywać się tak, jak robiła, ze względu na historię postaci, ale szybko stała się nudna. Reid był na początku irytujący, ale później naprawdę mu współczułam. Przykrym było to, że Lou i Reid byli sobie obcy - brakowało tej oryginalnej iskry. Historia między tymi dwoma wydawała się powtarzalna w tej książce, a nie świeża jak w Gołębiu i Wężu. Szczerze mówiąc, myślę, że to rozwój postaci sprawiał, że czytałam, nawet, kiedy nic się nie działo. Była to dla mnie książka „przejściowa”. Zakończenie aż się prosi , żeby przeczytać 3 część. Czuję, że ostatnia część trylogii będzie nadal polegała na szukaniu sojuszników do walki z Morgane i zakończy się finałową bitwą. Przeczytam ją, ale niestety nie będę czekać z niecierpliwością na jej wydanie.

Druga część książki gołąb i wąż. I na tym mogłabym zakończyć opis. Po ucieczce z Kowenu Le Blanc Lou nabiera sił wraz z towarzyszami ukrywając się w lesie oraz szuka bezpiecznego schronienia. Okazuje się jednak, że matka Lou wciąż ją obserwuje podrzucając jej liścik z ukrytą wiadomością co wpływa na zmianę celu wędrówki towarzyszy Lou i Reida. I tutaj bohaterowie muszą się rozstać, alby nic odnaleźć sprzymierzeńców w walce z największym złem. Niestety, brak zaufania i chęć ochrony drugiej osoby ponad wszystko sprawia, że relacje między bohaterami stają się coraz bardziej napięte i pełne żalu. Pomimo tego, że akcja była całkiem równa bardziej interesowały mnie losy i osoby otaczające Reida. Podróż Lou zeszła dla mnie na drugi plan. Niestety bohaterowie w swoich decyzjach są bardzo naiwni i łatwowierni. Pozyskiwanie większości sprzymierzeńców przychodzi im stosunkowo łatwo w co aż trudno uwierzyć. A sam plot twist na końcu przyprawił mnie tylko o ból głowy. Generalnie książka trochę słabsza od pierwszej części, zwłaszcza pod względem wiarygodności. Duży plus za różnorodność bohaterów i wartkość akcji. Chociaż na tle akcji i tego co się dzieje w trzeciej części serii druga część jest po prostu ok.

Szczerze mówiąc, pierwsza część to było guilty pleasure dla mnie, więc byłam nieco ciekawa jak potoczy się dalej historia. Ta książka mnie jednak zawiodła. Miała swoje zalety - rozdzielenie głównej pary na jakiś czas to jedna z lepszych rzeczy jakie autorka mogła zrobić, aby podkreślić ich charaktery. Zakończenie też sprawiło, że mam ochotę kontynuować trylogię. Jednak, wady sprawiły, iż nie mogłam dać tej książce więcej gwiazdek. Przede wszystkim, nastrój książki w porównaniu do pierwszej części, zdecydowanie się zmienił. Nie jest już tak absurdalnie zabawny. Poza tym, bohaterowie mnie irytowali swoim zachowaniem. Miałam wrażenie, że wiele rzeczy w tym tomie działo się na siłę i nie mogłam tego nie zauważyć podczas czytania. Przeszkadzało mi to bardzo w odbiorze. Ostatecznie kupiłam 3 tom i mam zamiar go przeczytać, licząc, że będzie nieco lepszy. Może to już masochizm...

"Wąż i jej ptak, ptak i jego wąż,biorą i niszczą, powodują ból, ból, ból..." Druga część zaskakuje ze strony na stronę, bohaterowie szukają sprzymierzeńców do walki z matką Lou, muszą ją pokonać, albo ona zniszczy świat jaki znają, zabije Reida i całe jego przyrodnie rodzeństwo. Dwa światy, dwa światopoglądy tak skrajne, łączy ich miłość, ale czy jest ona na tyle trwała, by pokonać bariery? Magia wymaga równowagi, za każdym razem, gdy Lou jej używa musi oddać coś w zamian, czy nie zmieni to samej Lou? Czy Reid da radę pokonać wpajane od dziecka zasady? Czy zdoła przełamać w sobie niechęć do magii, zarówno tej, której używa Lou, jak i do magii, którą sam włada? Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Ile warte są sojusze, gdy sojuszników łączy tylko nienawiść? "Gdzie ty pójdziesz, tam i ja pójdę".

Jest to zupełnie coś innego niż pierwsza część. Niestety w negatywnym sensie- bohaterowie (prócz Lou) nagle stracili swojego pazura, swój charakter. Książka cały czas się wlokła, postacie cały czas podróżowały jednak nie miało to większego sensu w odniesieniu do historii. Reid stał się niemalże nieznośny, miałam wrażenie regresu jego postaci. Dopiero zakończenie było warte uwagi- naprawdę trzymało w napięciu, były momenty nieprzewidywalne. Zabrakło odrobinę relacji Lou-Reid, obydwoje zginęli gdzieś pośród historii i rozdziałów. W porównaniu do pierwszej części ta książka to spory niewypał, jednak zakończenie jest naprawdę pozytywnym zaskoczeniem.