Zakochaliśmy się w nadziei (okładka  miękka, wyd. 07.2023)

bardzo nudna

3,75 / 5 W tle szpitalnego krajobrazu, który wydaje się pozbawiony wszelkiego współczucia, zdarza się coś niezwykłego. Zakochuję się w chłopcu, którego oczy promieniują radością. W tym miejscu, pełnym smutku i przygnębienia, staje się on moim źródłem szczęścia. Jednak los nie oszczędza mi bolesnych chwil. W jednej z nich, patrząc, jak chłopiec popełnia samobójstwo, moje wnętrze rozpada się na kawałki… Wtedy obiecuję sobie, że już nigdy nie pozwolę nikomu na tak głębokie uczucia. Jednakże są wyjątki, trzy bliskie sercu postacie: moi przyjaciele - Sony, Neo i Coeur - mała grupka buntujących się, młodych dusz. To Sony pełni rolę przywódcy, mimo że ma tylko jedno płuco. Neo, pisarz z pasją poruszający się na wózku inwalidzkim, oddaje nasze historie na papierze - od kradzieży do żartów na naszym pielęgniarzu. Coeur, piękny chłopak o sercu do wymiany i umięśnionym ciele, dodaje do tej grupy swoje wdzięki. Zanim drzwi naszej przyszłości zostaną zamknięte przez nieuchronny koniec, planujemy ostatnią, wielką akcję. Pragniemy uciec od opresji rodziców, zmagania się z utratą i cieniem chorób, które nas nękają. Jednak wtedy pojawia się ktoś nowy, kto może zmienić wszystko. Ta tajemnicza dziewczyna dołącza do naszej grupy, przynosząc ze sobą urok swego psotnego uśmiechu. Gdy patrzę w jej oczy, widzę w nich promieniejące słońce, a moje serce zaczyna szaleć. Jednak wraz z pojawieniem się tych uczuć budzi się we mnie strach przed kolejną stratą, przed upadkiem. Wszystko toczy się w miejscu, gdzie radość i smutek splecione są w niezwykłą opowieść o przyjaźni, miłości i walce z przeciwnościami losu. 3,75 / 5 Zakochaliśmy się w nadziei - Lancali Narratorem tej książki jest Sam, który jest pacjentem szpitala, w którym toczy się akcja powieści. Informacje o głównym bohaterze są dość skąpe. Dowiadujemy się, że od najmłodszych lat jest związany z tym miejscem i nierealne wydaje się, żeby kiedykolwiek opuścił te mury. Na samym początku, Sam jawi się nam jako postać nietuzinkowa. Nie wydaje się zbyt zaawansowany w codziennych kwestiach ani w relacjach międzyludzkich. Nie chodzi mi o to, że jest jedynie nieśmiały i wycofany; raczej wydaje się emanować vibem osoby, która spędziła pół swojego życia w stanie śpiączki i teraz z trudem odkrywa podstawowe aspekty bycia. W powieści często pojawiają się sytuacje, w których Sam dowiaduje się nowych rzeczy o życiu, podczas gdy dla innych postaci są one oczywiste. Te momenty skupienia na jego reakcjach na te nowości nadają tej postaci wyjątkowego uroku. To właśnie te chwile sprawiają, że postać Sama staje się niezwykle intrygująca. Czytelnik pragnie dowiedzieć się więcej na temat tego bohatera, nurtują go pytania: Kim tak naprawdę jest Sam? Co się z nim wydarzyło? **Kto jest jego zabójcą?** Książka głęboko zagłębia się w trudne i złożone tematy, takie jak przemoc w rodzinie, depresja, zaburzenia odżywiania oraz szydercze zachowania. Autorka rzetelnie przedstawia czytelnikowi realia życia, z którymi wiążą się te poważne wyzwania, rzucając na nie światło, mimo że bywają one często traktowane jako tematy tabu. Poprzez swą opowieść ujawnia życie w obliczu ciężkiej choroby oraz codzienne zmaganie się z ograniczeniami, jakie stawiają szpitalne mury. Mnie osobiście najbardziej raziło użycie poetyckiego języka. Mimo mojej głębokiej sympatii do poezji, taki styl w powieściach nie do końca odpowiada moim upodobaniom. Czytanie staje się trochę bardziej wymagające, a przynajmniej ja miałam trudności z wczuciem się w fabułę. W efekcie momentami historia zdawała się być nieco monotonna, co z kolei powodowało, że z mniejszym zapałem sięgałam po kolejne fragmenty. Mimo to, sam wątek opowieści przypadł mi do gustu, a zwłaszcza sposób, w jaki rozwikłana została zagadka związana z Samem. Muszę szczerze przyznać, że to właśnie ciekawość, jak ta kwestia zostanie rozwinięta, motywowała mnie do kontynuowania lektury. Bez wątpienia mój ulubiony fragment w całej książce to list napisany przez Neo do jego ojca. To właśnie ten moment wpłynął na moje wyższe ocenienie treści. Pomimo ogólnego powagi charakteru książki i dominującego smutku, udawało mi się wielokrotnie uśmiechnąć podczas czytania. Cieszę się, że autorka, poruszając tak trudne tematy, potrafiła zręcznie wpleść elementy humoru.

"Nadzieja jest jak oczekiwanie na wschód słońca - mówi, wyglądając przez okno, by przywitać się z niebem. - Nie wiemy, czy gwiazdy będą świecić ani czy jutro wstanie słońce, ale wierzę gwiazdom. Słońcu też wierzę." . Piękna, poetycka, poruszająca książka. Grupa przyjaciół przeżywa swoje życie na tle szpitala ogarniętego chorobami i bólem. W czterech ścianach swoich sal mogą pokazać życiu, że to jeszcze nie ich czas. Chciaż są jeszcze dziećmi, już przeżyli więcej niż powinni.  Chłopak o przepięknej duszy imieniem Neo, który uwielbia jabłka, książki  i pisze własne historię. Coreur, kocha muzykę i pomimo swojego wyglądu olbrzyma ma ogromne serce i jest bardzo uczciwy. Sony dziewczyna, która jednym uśmiech może naprawiać cały świat, jest fanką wyścigów i ma swojego cudownego kota. Hikari, która biję po oczach słonecznym blaskiem, czyta książki i ma własny ogródek w swojej sali.  Sam, jest bardzo pomocną osobą, boi się zaznać szczęścia jednakże wciąż trwa przy innych w ich ostatnich chwilach. Jest tu jeszcze Eric miły, dorosły pielęgniarz dbający o bezpieczeństwo dzieci w szpitalu. Jest on bardzo wrażliwy. Akcja książki z początku rozwija się bardzo powoli jednak,że potem nabiera tempa, by przy końcu znów zwolnić. Choroby naszych przyjaciół są dość zróżnicowane  i większości przypadków nieuleczalne, jednakże bohaterowie pomimo iż ich czas jest policzony to i tak korzystają z tego co dał im świat. Pojawią się pewne problemy, które są równie szybko rozwiązywane.  Relacje bohaterów z ich rodzicami są bardzo skomplikowane. Zostało to bardzo dobrze pokazane.  Jednakże w moim sercu specjalne miejsce zawsze będą mieć Neo i Coreur są oni bardzo oddani sobie i troszczą się o siebie. Mają swoje urocze momenty. Dla których, warto przeczytać tą książkę. Jest ona na swój sposób trudna i porusza tematy, które nie są dla każdego z nas. Warto sprawdzić ostrzeżenia przed lekturą. Poetycki styl książki jest czymś coś skradło moie serce. Bardzo zrozumiały lecz przeszywający język. Przecudowny klimat, wprowadzający w mury szpitala i wywołujący łzy.Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pomimo,że moje serce do teraz nie może się pozbierać. Dużo scen wywołujących u czytelnika wzruszenie i powodujących lawinę łez. Bardzo polubiłam tych bohaterów i całą otoczkę szpitala. Cudowna książka,która zostanie ze mną na długo. Jest to zdecydowanie jedna z piękniejszych książek, jakie przeczytałam w swoim życiu. Serdecznie polecam ⭐10/10⭐ Pozdrawiam Aleksandra

Początek książki mi się bardzo podobał i miałam duże oczekiwania, jednak po około 100 stronach byłam już trochę zawiedziona. Nie podobała mi się perspektywa "wczesniej" zwłaszcza, że nie zostało wyjaśnione kiedy dokladnie się to wydarzyło. Relacja między bohaterami nie do końca była według mnie wyjaśniona. Pozatym uważam że w książce bohaterowie podejmowali czasami zle i nieodpowiedzialne decyzje, pozatym nie wydaje mi się żeby ktokolwiek miał wykorzystywać swoją chorobę do kupienia papierosów w sklepie lub zrobienia sobie tatuazu. Bardzo nie spodobało mi się zastosowanie wątku realizmu magicznego, nie wiem co miał on na celu. Poetyckie opisy i mysli w ksiazce mimo ze byly bardzo ladne, ze wzgledu na swoja ilosc i nadmiar według mnie tracily na wartosci. Nie oceniłam ksiazki jednak jakoś wyjątkowo nisko ponieważ widzę w niej również pozytywy- jak już wspomniałam początek książki bardzo mi się spodobał, przedstawienie bohaterów i ich historii bylo bardzo ciekawe (zwlaszcza historię Neo, która uważam że była wybitna, jak również sama postać bohatera). Całkiem się do nich przywiązałam i książkę momentami czytało się szybko. 3⭐️ ode mnie

musiał się zmuszać żeby to przeczytać i i tak dotrwałam do połowy ibwiecej nirprzeczytalam

Ja się nie zakochałam

Nie.

Szczerze największe książkowe rozczarowanie.Mam wrażenie ze to „wyciskanie łez” było za mocno bardzo naciągane. Cała akcja bardzo soe nudzi dopiero na końcu wszystko się dzieje. Sama przez ta książkę dostałam zastoju.Jedyne co mi się tam podobało to był wątek Neo był fajnie rozbudowany i ciekawy. Jest tutaj tez dużo wartościowych cytatów.

Nie wciągnęła mnie

okropna. mialam przez nia zastoj po opisywanej estetyce tej ksiazki na tiktoku spodziewalam sie chociaz czegos ok a tu bylo kompletnie na odwrot