Krótka historia o długiej miłości (okładka  twarda)

Przeczytana w kilka godzin miazdzy dobrocia i miloscia wylewajacymi sie z niemalze kazdego zdania. Wystarczylo kilka stron aby zmusic do myslenia i dostrzezenia jak niewiele czlowiel potrzebuje gdy ma tego kogos, ta wielka milosc. Jakie szczescie mamy moc zyc na wolnosci i w dobrobycie i jak malo to doceniamy. Polecam bardzo.

taka miłość się nie zdarza , to byli moi sąsiedzi , do końca niesamowicie kochająca się para

Romantyczne ale osadzone w okrutnych czasach..

Serdecznie polecam! Warto przeczytać:)

Niesamowicie poruszająca opowieść, chociaż bardzo trudna i wzruszająca, ale takie wtedy były czasy. Wiesława Pajdak i Jerzy Śmiechowski zakochali się w sobie we więzieniu. Książka jest głównie przepełniona listami, jakie do siebie pisali. Są to słowa prawdziwe, które płyną prosto z ich serc. Wiele fragmentów też pozostawia popis dla naszej wyobraźni, bo nie są do końca przedstawione ani ocenione przez autorki. Piękny moment w tej książce to sam ślub bohaterów - wówczas pierwszy raz spotkali się bez krat. Podczas czytania pojawia się wiele emocji, wiele przemyśleń. Ta pozycja skłania również do mocnej refleksji na temat samej miłości. Są to piękne, ale też mądre słowa z którymi warto się zapoznać.

Historia, której nie znałam. Jak zawsze u Kuźniak (autorka Papuszy i Stryjeńskiej) minimum słów, a maksimum emocji. Niewielka książeczka, ale bardzo poruszająca. Miłość, która rodzi się w stalinowskim więzieniu. Brak normalnego kontaktu między kochankami. Historia, polityka i zwykłe ludzkie życie. Nie można zapominać o takich historiach. Na pewno przekażę książkę mojej mamie i babci. Myślę, że im również stanie się bliska.

Więźniowie polityczni jeszcze przez wiele lat po ,,wyzwoleniu Polski” ginęli z rąk rosyjskich oprawców. Niby wojna się skończyła a nadal trwała… Pomimo wszechobecnego okrucieństwa, w murach mokotowskiego więzienia między dwójką ludzi, którzy nigdy wcześniej się nie widzieli zrodziła się miłość. To niesamowita historia, która poruszy nawet najtwardsze serce. Bardzo polecam.

Mistrzowsko przełożona na karty książki opowieść o miłości dwojga ludzi, którzy nigdy się nie widząc, nie słysząc i nic o sobie nie wiedząc, pokochali się nad życie porozumiewając się jedynie alfabetem Morse’a. Niezwykła historia, która przydarzyła się zwykłym ludziom, w trudnych, stalinowskich czasach. Kiedy wreszcie skończyła się II Wojna Światowa i wydawać by się mogło, że wszelkie represje, krzywdy i ból są już poza tymi, którzy walczyli za swoją ojczyznę okazać się miało, że dla wielu z nich złe dni miały dopiero nadejść. Wiesławę Pajdak aresztowano wczesnym popołudniem 5 listopada roku 1947. Rewizja w akademiku w Warszawie zakończyła się wieczorem. Funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa niczego specjalnego nie znaleźli. Wystarczyło jednak, ze ktoś zadenuncjował jej matkę, która mieszkała w Krakowie oraz wojenna przeszłość Wiesławy. Była łączniczką w czasie wojny, w organizacji, która dla nowego rządu stała w sprzeczności z ich ideologią. W dodatku ojciec był ministrem podziemnego rządu. Skazany na więzienie i wywieziony później na Syberię. Dzień później, 6 listopada 1947 roku w Sopocie następuje aresztowanie maklera morskiego i studenta Wyższej Szkoły Handlowej Jerzego Śmiechowskiego. Urząd Bezpieczeństwa transportuje Jerzego do Warszawy, do siedziby Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przy ulicy Koszykowej. W ciągu trzech dni przezywa katusze związane z przesłuchaniem. Znęcają się nad nim psychicznie i fizycznie trzy ekipy oprawców na zmianę, nie pozwalając Jerzemu na niż, za wyjątkiem zeznawania. I bili, bili, bili. Aż powiedział wszystko, Nie ważne, ze połowa z tego to historie zmyślone. Ważne, że przeżył. Po tych przesłuchaniach Jerzy trafia tuż przed Bożym Narodzeniem 1947 roku na ulicę Rakowiecką. Skierowany zostaje na oddział jedenasty. Zajmuje celę czterdzieści trzy. Wiesia w tym czasie jest od listopada pensjonariuszką tego więzienia i zajmuje celę czterdzieści dwa. Była sobota, grudzień czterdziestego siódmego roku. W ścianę sąsiedniej celi zastukała tuż przed północą. Cicho, aby nikt nie słyszał i się nie zorientował. Stukała alfabetem Morse’a pytając krótko, kto tam siedzi, z jakiej sprawy? Co na wolności? Kiedy przyłożyła ucho do ściany, ściana się odezwała. Tak narodziła się miłość Ju i Małej, która przetrwała długie lata. Książka jest zbiorem narracji, listów, zdjęć i spisów wspomnień osób, które były świadkami narodzin jednej z najpiękniejszych historii miłosnych w dziejach. W dodatku jest tak dobra, bo napisało ją samo życie. Przelana na papier przez dwie biografistki opowieść, niektórych może doprowadzić do zawału serca. Może się i tak zdarzyć, że, gdzieś po policzku pocieknie łza. Niejedna. Mimo niedużej objętości książka nie jest lekturą prostą, łatwą i lekką. Jak to u autorki Angeliki Kuźniak(autorka Papuszy) bywa – minimalizm słów i emocje podgrzane do maksimum. Świetnie opowiedziana historia Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego, których miłość zaczęła się w więzieniu, a dotrwała do końca ich dni. Pozycja mocna, prawdziwa, płynąca z serca i znajdująca tam swoje zakończenie. Zmusza do refleksji. Między innymi do takich, jak mało doceniamy fakt, że żyjemy w dobrobycie, na wolności i możemy się cieszyć każdą chwilą. Polecam bardzo.

Książka opowiada jedną z najpiękniejszych historii miłosnych jakie kiedykolwiek czytałem. W dodatku jest prawdziwa. Znajdziemy w niej również ciekawe fotografie bohaterów i ich bliskich. Nie powiem że byłaby to łatwa lektura, ale na pewno warto po nią sięgnąć, bo są w niej prawdziwe wartości. Szczerze rekomenduje.

Mistrzowsko napisana historia miłości, która chwyta za gardło i serce. Jeszcze się dotąd nie spotkałam z tak dosadnym opisem okrutnych warunków stalinowskiego więzienia. Historia wydawałoby się kompletnie nie z tej ziemi, a zdarzyła się w Polsce, wcale nie tak dawno temu, niezwykłym ludziom... Warto przeczytać.