Marlene (okładka  twarda, wyd. 06.2023)

Miałam nadzieję na biografie, a to jest raczej uzupełnienie, późniejsze lata. Zapewne dla czytelników, którzy już znają postać będzie to atrakcyjne. Dla mnie niekoniecznie, bo brakuje mi pełnego obrazu postaci. Nieco dziwnie pisana, po czasie przyzwyczaiłam się do tej formy.

Ciekawie napisana opowieść o Marlenie Dietrich. Dużo interesujących faktów z życia tej wielkiej artystki.

Marlena Dietrich to postać nietuzinkowa i charyzmatyczna. Angelika Kuźniak w swojej książce "Marlene" przedstawia prawdziwy i niejednoznaczny portret kobiety okrzykniętej legendą, kapryśnej, samotnej, ale także bardzo spragnionej miłości. Korzystając z materiałów zgromadzonych w berlińskim muzeum odkrywa mniej znane oblicze artystki przytłoczonej ciężarem sławy. Barwne historie i romanse przeplatają się z bólem, samotnością, uzależnieniem i trudnymi relacjami rodzinnymi. To portret Marleny Dietrich pozbawiony jakichkolwiek masek. "Marlene" nie jest książką typowo biograficzną, nie przytłacza nadmiarem dat i mało istotnych faktó. To raczej zlepek ciekawostek z życia artystki dla której bycie legendą stawało się z każdym rokiem coraz bardziej trudniejsze. Marlena jest profesjonalostką. Dużo wymaga od innych, ale przede wszystkim od samej siebie. Bycie legendą jest dla niej nieustanną pracą, by wyglądać tak, jak życzą sobie tego ludzie i aby nigdy nie rozczarować publiczności... Nawet dla młodej Dietrich to nie lada wysiłek. Podczas jej dwukrotnej wizyty w Polsce (w 1964 i 1966 roku) została zapamiętana jako postać niezwykle charyzmatyczna i do bólu dokładna. Miała swoje dziwne przyzwyczajenia, nawyki i wymagania. Zdawała sobie sprawę ze swojej wysokiej pozycji i nie wahała się jej wykorzystywać. Nie wszędzie jednak była witana entuzjastycznie. Chociaż od zakończenia wojny minęły już lata, w Niemczech wciąż uchodziła za zdrajczynię, gdyż otwarcie wyrażała swój sprzeciw wobec nazizmu. Później wspomniała: "Straciłam ojczyznę i język. Nikt, kto tego nie przeżył, nie może wiedzieć, co czuję". To jej dążenie do bycia perfekcyjną, idealną, "bycia legendą" stało się wręcz jej obsesją. Nie dawała sobie taryfy ulgowej, zawsze starała się wyglądać perfekcyjnie, nawet jeśli oznaczało to wbijanie sobie igieł z włosami w skórę głowy. Nie umiała pogodzić się z upływającym czasem. Diagnoza raka szyjki macicy niemal zwala ją z nóg. Dalsze swoje lata spędza więc w samotności, zaszywając się w swoim domu i coraz częściej zaglądając do kieliszka oraz po środki nasenne i przeciwbólowe. Przyczyna jej śmierci wciąż nie jest dokładnie znana: jedni mówią i ataku serca, inni twierdzą, że zmarła że starości. Pojawiają się także głosy mówiące o tym, że popełniła samobójstwo. "Śmierć nie była dla Dietrich. (...) Gdyby cały świat mówił panu, że jest pan legendą, żyjącą legendą, po jakimś czasie uwierzyłby pan, że jest nieśmiertelny, że reguły świata w ogóle pana nie dotyczą. Taka była Dietrich". Angelika Kuźniak korzystając z materiałów zgromadzonych w berlińskim muzeum odkrywa mniej znane oblicze artystki przytłoczonej ciężarem sławy. Barwne historie, romanse przeplatają się z bólem, samotnością, uzależnieniem i trudnymi relacjami rodzinnymi. To portret Marleny Dietrich pozbawiony jakichkolwiek masek. www instagram.com/agnethaczyta

Angelika Kuźniak "Marlene", "– Czy pani matka chciała żyć wiecznie? – pyta Marię Rivę w 1993 roku Christian Bauer, reżyser filmu Das zweite Leben Marlene Dietrich [Drugie życie Marleny Dietrich]. – Śmierć nie była dla Dietrich – odpowiada. – Gdyby świat mówił panu, że jest pan legendą, żyjącą legendą, po jakimś  czasie uwierzyłby pan, że jest nieśmiertelny, że reguły świata w ogóle pana nie dotyczą. Taka była Dietrich." W 1993 roku już po śmierci Marlene Dietrich do Berlina trafiło dwadzieścia pięć ton przeróżnych przedmiotów, w których posiadaniu przez lata była ta urodzona w Niemczech, choć od lat trzydziestych mieszkająca w Stanach Zjednoczonych piosenkarka i aktorka, która zrzekła się niemieckiego obywatelstwa, a przyjęła amerykańskie, w proteście dla szerzonej w ojczyźnie nazistowskiej ideologii. Angelika Kuźniak w "Marlene" zwracając uwagę na dwa związane z trasą koncertową pobyty Marleny Dietrich w Polsce, które miały miejsce w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, skupia się przede wszystkim na powojennych dziejach artystki. Życiu kobiety dojrzałej, świadomej gwiazdy bezwzględnie pilnującej swojego przez lata budowanego artystycznego wizerunku, wreszcie będącej u kresu życia, stroniącej od jakichkolwiek towarzystwa zamkniętej w swoim paryskim domu samotnej starszej pani. Zaskoczyła mnie informacja jak bardzo Marlene dbała o swój sceniczny image. Jak bezkompromisowa i apodyktyczna potrafiła być. Jakim perfekcjonizmem się kierowała wymagając od siebie i od innych. Nie sądziłam, że jej wszystkie dostępne w internecie zdjęcia, to nienagannie wystudiowane pozy, bo nie uznawała innych. Moim zdaniem, to jednak dobrze, że Angelika Kuźniak nie zdecydowała się zamknąć tej legendy piosenki i filmu, kobiety, która w sposób zdecydowany potrafiła wypowiadać się o wojnie wywołanej przez jej własny naród, w klasycznej obejmującej całe życie biografii. Skupienie się autorki bardziej na tej zbliżającej się kresu części życia, daje możliwość spojrzenia na Marlene Dietrich z perspektywy upływającego czasu i nieuchronności tego, co człowiekowi oferuje doczesność.

"Trudno być legendą. Wyglądać zawsze tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To bardzo dużo pracy. Nawet jeśli ktoś jest młody, to straszna praca." Angelika Kuźniak napisała biografię "Marlene" - dość intymną i skromną historię gwiazdy o nieskazitelnym wizerunku. Autorka nie skupia się na całym życiu Marlene Dietrich, nie rozpisuje się o początkach jej kariery, tylko tworzy jej portret, gdy była już światowej sławy artystką. Mamy okazję poznać ją od prywatnej strony. Bo choć Marlene niesamowicie dbała o swój wizerunek, była podziwiana i wielbiona przez tłumy to gdy schodziła ze sceny stawała się kobietą samotną i smutną. Książka sama w sobie jest niewielka (ma niecałe 200 stron) ale napisana jest w bardzo interesujący sposób. Możemy w niej znaleźć te mniej znane wątki biografii Dietrich. Np. przeczytać o jej kontaktach z Polską i znajomością m.in. ze Zbigniewem Cybulskim. A także poznać ostatnie chwile jej życia. Podobno nie była przesądna ale nosiła ze sobą złoty łańcuch z krzyżem, medalikiem z Matką Boską, jej znakiem zodiaku: Koziorożcem, gwiazdą Dawida, medalionem ze świętym Krzysztofem i zajęczą łapką. Miała manie czystości, dezynfekowała każdą łazienkę, z której korzystała. Była perfekcjonistką i tego, co wymagała od siebie, wymagała też od innych. Lubię takie książki ponieważ o sławnych ludziach mówi się zazwyczaj w kontekście ich twórczości. Natomiast biografie pokazują nam zupełnie inną stronę, bardziej osobisty obraz, to jakimi byli ludźmi, czego się bali, z czym się zmagali. Książka "Marlene" właśnie taka jest. Polecam przeczytać.

„Trudno być legendą. Wyglądać zawsze tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To bardzo dużo pracy. Nawet jeśli ktoś jest młody, to straszna praca”. Marlene Dietrich światowej sławy artysta, jaka była naprawdę? Angelika Kuźniak w swej książce przedstawia nam portret kobiety podziwianej i wielbionej przez tłumy. Jest to intymny, osobisty obraz późniejszych lat życia Marlene. Jej dwie trasy koncertowe po Polsce w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Liczne fotografie, zapiski, wycinki prasowe, listy, wspomnienia osób, które miały z nią kontakt, a w tle powojenna Europa. Jej znajomość ze Zbigniewem Cybulskim. Perfekcjonistka, wymagająca dużo od innych, a jeszcze więcej od siebie. Miała manię czystości, przed skorzystaniem z łazienki musiała ja najpierw zdezynfekować. Powiedzenie: “Jeśli chcesz, być piękna musisz cierpieć”, bardzo do niej pasuje, artystka robiła dużo, bardzo dużo by wyglądać pięknie. Była kobieta z klasą, dystyngowana dama, odważna, inteligentna, pracowita, przy tym samotna, uparta, kapryśna, wybuchowa, apodyktyczna. Kontrowersyjna postać, doskonale wiedziała, czego chce od życia. Wzbudzała mieszane uczucia od uwielbienia po nienawiść. Niemcy nigdy nie wybaczyli jej zdrady, jej sprzeciwu wobec Hitlera. Wciągający, dobrze napisany reportaż. Chwilami przejmujący obraz kobiety uwięzionej we własnym perfekcjonizmie i mani, by być zawsze piękną. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam, Tatiasza i jej książki :)