Jesteś oszustką. Syndrom, który Cię niszczy (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

„Musimy być wyjątkowe, ale wszystko zawsze robimy źle. Musisz być szczupła, ale nie za chuda. I nigdy nie możesz powiedzieć, że chcesz być szczupła – musisz powiedzieć, że chcesz być zdrowa, ale masz też być szczupła. Musisz mieć pieniądze, ale nie możesz o nie prosić, bo to bezczelne. Musisz być szefową, ale nie możesz być złośliwa. Musisz przewodzić, ale nie możesz tłumić pomysłów innych ludzi. Powinnaś kochać bycie matką, ale nie mów cały czas o swoich dzieciach. Musisz być kobietą kariery, ale też zawsze uważać na innych ludzi. Musisz odpowiadać za złe zachowanie mężczyzn, co jest szalone, ale jeśli im to wytkniesz, zostaniesz oskarżona o narzekanie. Masz być ładna dla mężczyzn, ale nie na tyle, żeby ich kusić albo zagrażać innych kobietom, bo przecież trzeba być solidarną ze swoimi siostrami. Zawsze się wyróżniaj i bądź wdzięczna, ale nigdy nie zapominaj, że system jest fałszywy. Znajdź sposób, aby to potwierdzić, ale też zawsze bądź wdzięczna. Nigdy nie możesz się starzeć, nie możesz być niegrzeczna, nie możesz się popisywać, nie możesz być samolubna, nie możesz upadać, nie możesz zawodzić, okazywać strachu czy wychodzić przed szereg. To wszystko jest zbyt trudne i zbyt sprzeczne ze sobą. Nikt nie daje ci medalu i nikt nie dziękuje. I faktycznie okazuje się, że nie dość, że robisz wszystko źle, to jeszcze wszystko jest twoją winą”. To monolog Grety z filmu „Barbie”. Dlaczego go przytaczam? Dlatego, że doskonale oddaje sens syndromu oszustki. A o nim pisze Małgorzata Mielcarek w swojej książce „Jesteś oszustką. Syndrom, który Cię niszczy”. Autorka zaprosiła do współpracy 15 kobiet, które opowiadają o swoich doświadczeniach i sposobach na radzenie sobie w trudnych sytuacjach. Każda z nas przecież takich doświadczyła – w szkole, na uczelni, w pracy, w domu. Od pokoleń wykazuje się nam, że nie jesteśmy dość dobre, by zająć się daną sprawą, objąć wysokie stanowisko, wypowiedzieć się w jakimś temacie. Jesteśmy od rodzenia dzieci, siedzenia w domu i opieki nad starszymi. I ewentualnie od podawania kawy na spotkaniach. Nasze wychowanie i uwarunkowania historyczne sprawiają, że stale musimy udowadniać swoją wartość. Dlatego tak ważne jest siostrzeństwo i wzajemne kobiece wsparcie. Jedną ze wspomnianych kobiet jest Joanna Kotzian, z którą miałam ogromną przyjemność pracować kilka lat temu. Asiu Joanna Kotzian – serdecznie gratuluję udziału w tym projekcie 😊

Zdecydowanie polecam. Dobre historie, powodują refleksje nad tym co mnie blokowało, a to dolegliwość "syndrom" nawet tak wielu znanych kobiet. Polecam.

Zdecydowanie polecam! Dane połączone z uczuciami, wybuchowa mieszanka. Wspaniale się czyta i niestety sama prawda. Polecam każdemu! Kobietom a nawet bardziej mężczyznom - lepiej nas zrozumiecie :)

Wiecie co, pierwszy raz mam problem z recenzją i to nie dlatego, że książka mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie, zdecydowanie mnie „kupiła”, ale o tym później. Dlaczego więc mam z napisaniem o niej problem? Ponieważ z jednej strony pokazuje to, co wiem od dawna, z drugiej robi to w zupełnie inny sposób, nadając zupełnie inne znaczenie, otwiera oczy na pewne aspekty, które są w nas samych i niestety mają na nas wpływ. Nie od dziś wiadomo, że pomimo równouprawnienia zarobki kobiet i mężczyzn są inne, tak samo, jak tych drugich mamy znacząco więcej na ważnych stanowiskach. Niby to się zmienia, jednak pomału. W tak naprawdę tkwi problem? Możliwe, że w wychowaniu, w przekonaniu, że to, co mężczyźni mówią o sobie z dumą, kobietą nie wypada, bo są postrzegane jako te nieskromne, zapatrzone w siebie. W książce autorka pokazuje wiele zachowań, w których kobieta się zastanawia itp. natomiast mężczyzna, odpowiada od razu, na dodatek będąc pewny, że jest do tego stworzony. Tylko nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi mi o to, że to jest złe (mowa o męskiej postawie), a chodzi mi o to, że my kobiety powinnyśmy bardziej wierzyć w siebie, własną wiedzę, zdolności. NIE POWINNYŚMY CZUĆ SIĘ, JAKBYŚMY INNYCH OSZUKIWAŁY, kiedy coś uda nam się osiągnąć, to nie jest przypadek, to ciężka praca, z której mamy prawo i powinniśmy być dumni. To tak w skrócie o moich wnioskach po przeczytaniu książki. Bardzo podobało mi się w książce to, że są pokazane konkretne sytuacje, że poznajemy kobiety, które naprawdę dużo osiągnęły, a mimo to czują się, jakby oszukiwały innych. Autorka opowiada również o sobie, a to wszystko sprawia, że to, co czytamy, staje nam się bliższe. Nie miałam wrażenia, że to tylko kolejny poradnik, książka zdecydowanie nim nie jest, a przynajmniej dla mnie. Książkę czytało się bardzo szybko. Co prawda skłania do przemyśleń i to nie małych, ale jednocześnie nie mogłam się od niej oderwać. Wszelkie przemyślenia były bardziej po jej skończeniu. „Jesteś oszustką. Syndrom, który cię niszczy” to książka, którą według mnie po prostu trzeba przeczytać. Była ciekawa, wciągająca, niebanalna i otwierająca oczy na bardzo ważną sprawę. Zdecydowanie polecam, jest to chyba jedyna książka z tego gatunku oceniona przeze mnie na maksimum punktów. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

NIgdy nie pomyślałem, że kobiety mogą tak odbierać w stosunku do siebie brak wiary w swoje "jestestwo". Książka uświadomiła mi z czym tak naprawdę się mierzą. Gorąco polecam do przeczytania i zastanowienia się nad tym co buduje ów syndrom. Warto

Bardzo, bardzo dobre historie, przykłady, książka napakowana danymi i cytatami. Myślałam, że mnie to nie dotyczy, po przeczytaniu zmieniłam zdanie. Nie wiedziałam, że potrzebowałam :)

Temat nie tylko dla kobiet. Syndrom impostora. Trudna rzecz. Dobrze opisane przykłady

Syndrom oszustki dotyczy osób, które nie wierzą we własne umiejętności czy kompetencje. Pomimo, że posiadają dużą wiedzę oraz doświadczenie, uważają że nie zasługują na sukces. Która z nas tak nie miała? Lęk przed publicznymi wystąpieniami pomimo doskonałego przygotowania, prośba o awans w pracy pomimo posiadanych kompetencji czy strach dotyczący podołaniu powierzonym obowiązkom. W tej książce poznajemy punkt widzenia piętnastu kobiet a są tu między innymi: Karolina Korwin - Piotrowska, Joanna Kołaczkowska, Katarzyna Kotula, Otylia Jędrzejczak, Ewa Łętowska, Agnieszka Maciąg, Joanna Przetakiewicz czy Anna Wendzikowska. Z zainteresowaniem przeczytałam co mają do powiedzenia i było to bardzo ciekawe. Faktem jest, co niektóre z nich zaznaczyły, że już od dziecka, rodzice powinni dbać aby w swoich córkach wzmacniać poczucie własnej wartości co będzie procentować w dorosłym życiu. Co mogę powiedzieć po zakończeniu lektury? Otóż to, że w książce tej jest dużo narzekania jak to kobiety mają ciężko w pracy, że są dyskryminowane, gorzej traktowane niż faceci, zarabiają mniej, pracodawcy uważają je za kłótliwe a fakt posiadania dzieci utrudnia im znalezienie bądź utrzymanie zatrudnienia. To prawda, że kobiety mają gorzej od mężczyzn ale czy szeroko pojęty feminizm działa na naszą korzyść? Według niego mamy być głośne, domagać się swoich praw oraz krzyczeć o równouprawnieniu. Książka wtłacza nam do głowy to trochę na siłę, jak również feminatywy, którymi jest naszpikowana, a które zdaniem autorki powinnyśmy używać czy nam się to podoba czy nie. Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony zgadzam się z tym aby kobietom żyło się lepiej, były ważne, doceniane, wierzyły we własne możliwości, miały swoje prawa ale z drugiej strony nasze piękno wynika głównie ze skromności czy umiejętności pogodzenia wielu ról życiowych w tym matki, żony oraz pracy zawodowej co znacznej większości kobietom świetnie się udaje i czuje się w nich spełniona.

Kolejna propozycja to cos co powinna przeczytać każda kobieta 🙌dzięki współpracy barterowej z wydawnictwem @kompania_mediowa_wydawnictwo mogę Wam zdradzić co nieco. Jesteś oszustką. Syndrom, który cię niszczy Przyznać się którą z Was chociaż raz w życiu zwatpila w siebie, swoje zdolności swoje kompetencje? Zaniżając swoje wartości same w kopałyśmy się w syndrom wiecznego wymagania, niezadowolenia, nadmiernego musizmu, bo ktoś umie czy posiada a my nie. Przez lata wiele społeczności ubzdurało sobie ze kobieta to kwiatek marny który nie podoła zadaniom jak "rasowy mężczyzna" a my czasmi przez nadmiar narzucanych sobie obowiązków same wciskamy sie w manię problemów i wygórowanych wymagań które nie idzie czasami obejść a co dopiero pokonać. Trzeba zacząć siebie szanować, dam radę, jestem dobra w tym co robię a opinia innych mnie kompletnie nie interesuje 🙌to powinna mówić każda z nas do samej siebie albo fo innych kobiet u których widzicie załamanie siły. Bo nie ma nic wspanialszego niż docenianie drobnostek bo dzięki nim doceniasz wszystko. Na każde problemy szukajmy rozwiązań i nie dajmy sobie wmówić że jest inaczej 🙌 Uwierzcie w same siebie, nie ma silniejszego motorka do działania niż Wasza wewnętrzna siła nastawienia do walki z pokonywaniem przeszkód. Ja przez lata w siebie nie wierzyłam pozwalałam sobą pomiatać w byłej pracy mimo iz wiedziałam ze dużo potrafię. Nigdy więcej 😊