Głodne. Reportaże o (nie)jedzeniu (okładka  miękka, wyd. 01.2023)

Mimo, że tematyka trudna to bardzo wciągająca książka.

Zdecydowanie potrzeba więcej tego typu publlikacji.

Dostałam uszkodzoną, co często się dzieje😖

Bardzo dobra pozycja! Polecam gorąco!

Gorąco polecam

Mega

Zaburzenia odżywiania to temat tabu. Ludzie chcą wyglądać szczupło, szukają kontroli i pragną być zadowoleni, a systematyczna utrata wagi potrafi choć przez moment to dać. Moment, zanim wszystko zamieni się w poważną chorobę, jaka może prowadzić do śmierci, niszczy rodziny, działa destrukcyjnie na psychikę i sprawia, że wszystko się rozpada, ale zwolnienie, zatrzymanie się jest poza zasięgiem. W świecie, gdzie panuje kult chudości, a prawdziwe życie jest mniej atrakcyjne niż to na ekranach, ludzie robią wiele, by przybliżyć się do własnych ideałów wizerunkowych, ale może okazać się, że zawsze będzie dla nas za mało. Że zwykle niezadowolenie przemieni się we wstręt, ćwiczenia w obsesję, dieta w niezdrowe zachowania... A zauważenie tego wcale nie będzie łatwe. Klaudia Stanach pisze w mini reportażach o wielu twarzach zaburzeń odżywiania. O historiach, którymi podzielili się z nią inni, częściowo oddając im głos, ale szuka też informacji, czy to w internecie, czy rozmawiając ze specjalistami. Teksty te mają swoje mankamenty, ale czuć w nich sporo pracy. Co istotne — „uwaga“ przed wstępem, która twierdzi, że „Osoby z zaburzeniami odżywiania powinny się zastanowić, czy na pewno chcą ją przeczytać“ jest bardziej istotna, niż mogłoby się wydawać. Jasne, każdy wie wcześniej, o czym będzie czytać, ale w treści reportaży jest naprawdę sporo zachowań osób z zaburzeniami, zachowań, jakie mogą stać się niestety inspiracją. Bo autorka nie pisze ogólnie o zjawisku, a stara się jak najdokładniej je przybliżyć, co jest godne uznania, ale też wymaga zastanowienia, czy jesteśmy gotowi zmierzyć się z takim podejściem. Zastanowienia bardziej wnikliwego.

Wstrząsająca, ale jakże prawdziwa opowieść o osobach zmagających się z zaburzeniami odżywiania. Mama Weroniki boi się, że córka nie dożyje momentu, gdy znajdzie się dla niej miejsce w szpitalu psychiatrycznym. U Magdy wszystko zaczęło się od chęci zgubienia kilku kilogramów. Teraz kobieta ukrywa wymioty przed kilkuletnią córką i mężem. Pauliny zaś nikt nie chce przyjąć do szpitala, bo waży 26 kg i jest umierająca. Autorka w swojej książce odsłania dla nas świat ludzi, dla których największym wrogiem jest jedzenie. Głodzenie się, objadanie, wymioty, katorżnicze treningi rujnują życie i zdrowie bohaterów i ich bliskich, ale oni mają na wszystko ,,oczy szeroko zamknięte". Widzą tylko jednego wroga. Kalorię. Ani ja, ani moja córka nie musiałyśmy mierzyć się z tym problemem. Co nie znaczy, że jest on nam obcy. Najlepsza przyjaciółka mojej córki, przez jedne głupie słowo kolegi, który jej się podobał, przez wiele lat walczyła na przemian z anoreksją i bulimią. Przykro było patrzeć jak z dnia na dzień zamienia się w żywy szkielet, zapętla w tym coraz bardziej i nie można jej pomóc. Bo nikogo nie słucha. To jest po prostu coś strasznego. Ta niemoc. Nikomu tego nie życzę, patrzeć jak gaśnie, wcześniej pełna radości, dziewczyna. Autorka z naprawdę wielką empatią opowiada nam te wszystkie historie nie oceniając. A my, jako czytelnicy, jesteśmy coraz bardziej przerażeni. Bo to nie tylko problem kobiet, ale i mężczyzn, znanych sportowców. Klaudia rozmawia też z właścicielką prywatnego ośrodka ,,Słoneczny dom", z profesor Elżbietą Piętą i dr nauk med.Katarzyną Nowakowską- Domagałą, które odpowiadają na wiele nurtujących pytań. Ludzie chorujący na zaburzenia odżywiania nazywani są motylkami. Bo tak jak one są ulotne i delikatne. Ale walczą też o każdy dzień. Dlatego nie rozumiem tego okropnego kultu szczupłego ciała, jako jedynego idealnego. Bo właśnie przez to tracimy fantastyczne osoby, które w ten sposób chcą być kochane i akceptowane. Kosztem własnego zdrowia i życia.  Książka jest wstrząsająca, ale tylko taka otwiera oczy i każe zastanowić się zanim wydamy wyrok i powiemy o jedno słowo za dużo. Ogromnie polecam!!!

UWAGA: zaburzenia odżywiania. Nie jest to książka dla każdego! Osoby, które mają problemy opisane w książce lub takie u siebie podejrzewają, powinny się zastanowić czy po nią sięgnąć. Czy wiesz, że zaburzenia odżywiania są o najwyższym wskaźnikiem śmi*rtelności ze wszystkich chorób natury psychicznej, a co 52 minuty w USA Umi*ra osoba z zaburzeniami odżywiania z powodu powikłań somatycznych lub samo*ó*stwa ? Głodne. Reportaże o (nie)jedzeniu, to książka wobec której mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony cieszę się, że końcu ktoś poruszył tak ważny temat, jakim są zaburzenia odżywiania. W końcu ktoś zaczyna o tym u nas mówić. Historie były poruszające i wywoływały we mnie wiele skrajnych emocji. Po niektórych zdaniach czy fragmentach potrzebowałam krótkiej przerwy. Z drugiej, czuje niedosyt. Problem jest ogromny, ale nie był tutaj zbyt dogłębnie poruszony. Zabrakło mi też więcej historii związanych z innymi zaburzeniami, które są równie ważne. Liczę, że na naszym rynku będzie pojawiać się więcej takich książek, które obalą wiele stereotypów, mitów i pomogą zrozumieć osoby chore.

Większość osób kojarzy zaburzenia odżywiania głównie z anoreksją. Niestety jest ich o wiele więcej. Dzięki tej książce można bardziej zagłębić się w tym temacie. Po jej przeczytaniu dostrzegam pewne zachowania także u siebie i teraz wiem, że nie ma sensu czekać aż to minie samo, bo może być tylko gorzej. Zawsze warto skorzystać z profesjonalnej pomocy. Niestety, jak można dowiedzieć się z tej książki, w Polsce ciężko jest uzyskać profesjonalną pomoc, zwłaszcza w sytuacji bardzo zaawansowanych zaburzeń odżywiania. Jest to dość przykre i liczę, że to się zmieni w ciągu następnych kilku lat. Warto także wspomnieć, że autorka niejednokrotnie podkreśla wpływ pandemii koronawirusa na rozwój zaburzeń odżywiania. Książka jest bardzo wciągająca, jeśli ktoś interesuje się powyższym tematem. Ja przeczytałam ją w ciągu jednego popołudnia. Mogę śmiało stwierdzić, że jest to najlepsza książką, jaką przeczytałam w tym roku.