Echa przyszłych dni. Podróż wołyńska. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 02.2023)

Historia z prawdą w tle, wspaniała. Nie mogę doczekać się kolejnej części.😍

Mega sie czyta

Super książka,

Pierwszy tom „Podróży wołyńskiej” opowiada o skomplikowanych dziejach nie tylko rodziny Stawińskich, ale także ich ukraińskich sąsiadów zamieszkujących wieś położoną w okolicy Łucka (dawne województwo wołyńskie). W tej powieści mamy wszystko co potrafi przykuć uwagę czytelnika. Kłamstwa, intrygi, sekrety, nieodwzajemniona miłość, zaprzepaszczone szanse, przyjaźnie i wzajemne pretensje. Wszystko to jednak płowieje, gdy wybucha wojna. Okres przedwojenny i wojenny sprawia natomiast, że w obliczu antypolskich nastrojów na Wołyniu zaczynają się pojawiać nowe problemy, wzrasta agresja ze strony Ukraińców i nie wiadomo już kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Fabuła historyczna wciąga czytelnika od roku 1933 pokazując nie tylko perypetie polskiej rodziny, tajemnice i nikczemne czyny jakich dopuścili się niektórzy członkowie rodziny. Na kilka wieczorów stajemy się społecznością wołyńskiej wsi i razem z bohaterami przeżywamy ich wzloty i upadki emocjonalne. Postacie mierzą się zarówno ze zwykłymi problemami codzienności jak i tymi bardziej skomplikowanymi. Nic nie może się równać ze strachem o swoje życie w momencie, gdy sytuacje Polaków zaczynają się pogarszać. Moim zdaniem to bardzo przejmująca opowieść, realistycznie obrazująca zarówno historię jak i życie tak rodziny Stawińskich jak i mieszkających we wsi Ukraińców. Wszystko splata się w naturalny, chociaż mocno dramatyczny ciąg perypetii życiowych obydwu stron. Na uwagę zasługuje wielowątkowość fabuły, w której widzimy nie tylko silne, chociaż bardzo skomplikowane więzi rodzinne, odkrywamy indywidualne dążenia do spełnienia marzeń, uczestniczymy w planach, miłościach, ich skrajnych odcieniach, a także przyjaźniach wystawianych na najcięższe próby. Powieść mnie zachwyciła nie tylko wiernym obrazem przedstawiającym realia społeczne życia na wsi pierwszej połowy XX wieku, ale również rozdzierającym obrazem zapisu zmiennych kolei losów w tych trudnych relacjach polsko-ukraińskich. Przypomnienie aktu rzezi wołyńskiej dotarło do mnie budząc najsilniejsze emocje i grozę ówczesnej sytuacji. To z całą pewnością przejmująca lektura, budząca silne emocje z całą plejadą barwnych, zróżnicowanych osobowościowo postaci. Świetnie nakreślone relacje społeczne między Polakami a Ukraińcami pokazały jak delikatny i łamliwy potrafi być pokój między nie tak dawno bliskimi sobie pod względem sąsiedzkim ludźmi. Jak chora ideologia potrafi porwać tłumy i zachęcić do brutalności wobec ludzi, którzy chwilę temu byli przyjaciółmi, sąsiadami, pracodawcami. Z całą pewnością tak jak w całej Europie, Polakom podczas II wojny światowej towarzyszył tam strach, niepewność i bezsilność wobec agresji ukraińskiej. Myślę, że na odbiór tej lektury przeze mnie miał wpływ nie tylko nakreślony obraz społeczeństwa, zajmowanych przez niego pozycji i obraz dawnej wsi, ale również bogactwo języka i malownicze opisy miejsc i ludzi. Autorka napisała książkę o bardzo bolesnych wydarzeniach, których doświadczyli Polacy na Wołyniu. W jednej chwili potrafiła rozpaść się polsko-ukraińska przyjaźń siejąc wśród Polaków strach a wśród Ukraińców nienawiść wobec polskiego społeczeństwa. Moim zdaniem, ta książka świetnie nadawałaby się na lekturę szkolną, chociaż obrazy brutalności mogłyby wśród młodych czytelników zbudzić niesmak i strach. Polecam tę powieść nie tylko czytelnikom lubiącym książki z historią wojenną w tle, myślę, że ta lektura zadowoli wielu czytelników. Nie mogę się już doczekać kolejnej części chociaż zdaję sobie sprawę, że tak jak ta, nie będzie to lektura lekka, łatwa i przyjemna i wzbudzi we mnie spore emocje. Jeżeli ktoś czytał wcześniejsze książki tej autorki, tu mam na myśli cykl „Siostry z ulicy Wiśniowej” to może się poczuć lekko rozczarowany, ponieważ to jest zupełnie inna tematyka, inny styl i inne emocje. Ale warto sięgnąć po tę sagę.

"Po pierwszym września 39 roku zmieniło się niemal wszystko. Wczoraj przyjaciele, dzisiaj wrogowie". "Echa przyszłych dni" stanowią rozpoczęcie sagi rodzinnej "Podróż wołyńska", przy której pisaniu autorka inspirowała się historiami opowiadanymi przez jej babcię. Choć nie jest to zapis wspomnień, wiele z opisanych sytuacji wydarzyło się naprawdę. Fakt ten niewątpliwie wpłynął na moje zainteresowanie powyższą sagą. "Echa przyszłych dni" opisują skomplikowane dzieje członków rodziny Stawińskich i ich ukraińskich sąsiadów, mieszkających na Wołyniu. Cały zapis historii rozpoczyna tragiczne zdarzenie z roku 1933, kiedy Helena Stawińska rodzi martwe dziecko, a jej mąż winą za utratę dziecka obarcza akuszerkę i pełen wściekłości wyrzuca ją na mróz. Nikt nie przypuszczał, że to przykre zdarzenie będzie jedynie początkiem skomplikowanych problemów, jakie spotkają rodzinę Stawińskich. Zatajona prawda, manipulacje, skrywane urazy przez wiele lat nie pozwalają cieszyć się rodzinie pełnią szczęścia, a kiedy w grę zaczyna wchodzić również zakazana miłość zatajone sekrety zaczynaja mocno ciążyć. Czy skupianie się na urazach sprzed lat nie zagłuszy Zygmuntowi Stawińskiemu pukającego do drzwi niebezpieczeństwa? Prawdę mówiąc nie spodziewałam się, że lektura tej książki zajmie mi tak wiele czasu. Być może wpływ na to miało częściowo zmęczenie, które pokonywało mnie po kilkudziesięciu przeczytanych stronach, ale głównym powodem był sposób rozłożenia napięcia. Były fragmenty przy których czułam się znużona, ale warto było przez nie przebrnąć, by dotrzeć do zakończenia, które wynagrodziło mi wszystkie słabsze fragmenty książki. Zupełnie mnie rozbiło, mocno poruszyło, ścisnęło za serce. Opisane obrazy na długo wyryją się w mojej pamięci. Historia nie jest mi obca, ale sposób opisania ostatnich wydarzeń mną wstrząsnął. Trudno oprzeć się rozmyślaniom na temat tego jak jedna decyzja, podjęta w silnych emocjach, wpływa na dalsze losy, jakie długofalowe skutki potrafi przynieść. Znamienne jest również przedstawienie jak podsycana latami nienawiść kiełkuje w ludzkich sercach, zmieniając ich sposób myślenia, budząc pogardę i wywołując agresję. Myślę, że opisane wydarzenia można rozpatrywać na wielu płaszczyznach. Odbiegając jednak od samej tematyki książki, chciałabym zaznaczyć, że jestem oczarowana użytym w niej językiem. Nie same wydarzenia, ale sposób ich opisania, stosowane słownictwo, przenoszą nas do początków XX wieku. Aż wynotowałam sobie niektóre słowa, tak rzadko teraz spotykane np. rozeźlony, mitrężyć, mieć baczenie, zacietrzewić się, zzuć, niepomiernie, obsztorcować, wszetecznica, połowica, zaperzyć się. Emocje, które odczuwałam pod koniec pierwszego tomu sagi były tak silne, że aż boję się co autorka przygotuje dla nas w dalszych jej częściach.

„W miłości nie było miejsca na wątpliwości czy brak wiary”. Rodzina Stawińskich od pokoleń żyje na Wołyniu, w niewielkiej wiosce niedaleko Łucka. Prowadzą spokojne, wypełnione pracą życie, wiedzie im się dobrze. Zygmunt z Heleną są zgodnym, kochającym się małżeństwem i dobrymi ludźmi. Dobrze traktują ludzi, którzy u nich pracują, z sąsiadami, Ukraińcami żyją w zgodzie i przyjaźni. W 1933 Helena Stawińska rodzi kolejne dziecko, niestety chłopczyk rodzi się martwy. Zrozpaczony Zygmunt pod wpływem silnych emocji wyrzuca z domu na siarczysty mróz akuszerkę, obwiniając ją o śmierć dziecka. Podejmuje dramatyczną decyzję, która zaważy na życiu jego bliskich i innych ludzi. Jego kłamstwa rzucą się cieniem na dalsze losy rodziny. Wybuch wojny zmienia w ich życiu wszystko, nic już nigdy nie będzie takie samo... Nie jest to łatwa opowieść… Wielowymiarowa, wnikliwa perspektywa, ukazująca psychologiczne studium ludzkich zachowań w trudnych warunkach. Akcja toczy się swoim rytmem, wywołuje ogromne emocje. Fabuła ciekawie poprowadzona ukazuje życie mieszkańców na Wołyniu tuż przed i w czasie wybuchu II wojny światowej, pokomplikowane relacje międzyludzkie i przeżywane dramaty. Pani Joanna pisze z pasją i ogromną energią, czuć ogromną wiedzę historyczną. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości, wzbudzają w czytelniku wiele sprzecznych emocji. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Ludzkie życiowe zawirowania, na tle umiejętnie ukazanego tła historycznego. Spokojna wieś i życzliwi sobie ludzie żyjący tuż obok siebie. Kłamstwa, intrygi i dokonane trudne wybory kładą się cieniem na rodzinie Stawińskich, przynoszą więcej zła niż dobra. Polacy i Ukraińcy żyją w zgodzie i wzajemnym poszanowaniu, coraz głośniej słychać o złowrogich banderowcach. Dzieci dorastają, przeżywają swoje pierwsze miłosne zauroczenia, dokonują trudnych wyborów, przeciwstawiają się woli rodziców, miłość nie wybiera. Pokojowe współistnienie dwóch narodów, nieuchronnie i stopniowo zanika. Wybuch II wojny całkowicie burzy spokój. Przyjaciele stają się zaciekłymi wrogami. Mieszane małżeństwa nie mają racji bytu. Nienawiść ogarnia coraz więcej ludzi, los Polaków wydaje się przesądzony, napaści na gospodarstwa, masowe mordy, bestialstwo, pożoga. Fascynująca, mądra, nietuzinkowa, nieprzewidywalna, napisana z empatią opowieść. Daje do myślenia, zostanie we mnie na dłużej. Była to niesamowita, niełatwa, a zarazem piękna przygoda, której całkowicie dałam się porwać. Z niecierpliwością czekam na kolejne części. Z całego serca polecam, Tatiasza i jej książki :)

To było moje pierwsze spotkanie z autorką i już krzyczę, bo „złości” mnie, że teraz muszę czekać na kontynuacje. Ci którzy nie czytali jeszcze, a chcą zacząć uprzedzam, że jak zaczniesz pierwszy rozdział to już nie odpuścisz. Historii Wołynia, tematu wojny nikomu chyba nie muszę przedstawiać i opisywać oraz tego, jakie relacje panowały między Polakami i Ukraińcami. Opisów książki oraz recenzji jest dużo, więc zachęcam każdego, kto lubi wiedzieć, o czym będzie czytał, a ci którzy nie chcą to niech przewiną moją recenzję i sięgną po ten tytuł, chociażby dlatego, że to kawałek świetnej literatury z historią w tle. „Echa przyszłych dni” to pierwszy tom serii Podróż wołyńska, która przedstawia losy rodziny Stawińskich i ich sąsiadów, ukazując ich codzienne problemy i walkę o przetrwanie w czasie wojny. Jeżeli lubicie książki, w której macie pełno intryg, emocji tych dobrych, jak i złych, a to wszystko przyprawione młodzieńczym wiekiem, wojną oraz pewną tajemnicą, która kładzie ciemnie chmury nad domem . Stawińskich to jesteście przy dobrej pozycji. Miłość od zawsze rządziła się swoimi prawami i nigdy nie pyta o zgodę, czy może przyjść, lecz taranem wali prosto w serce naszych młodych bohaterów. Czy wybory były trafne? To już sami poznacie, czytając tę pozycję. Co mnie najbardziej wzruszało? Stwierdzenie naszych dziadków, że kłamstwo ma krótkie nogi tutaj ma swoje potwierdzenie. W każdej rodzinie są jakieś tajemnice, a w tej rodzinie i nie tylko jest ich, że hoho. Jestem pewna, że niektórzy z was będą się utożsamiać z naszymi bohaterami, ale z, którymi to już zostawiam do waszego zapoznania. Kolejnym plusem dla autorki jest to, że wyczuwałam każde emocje, a jak już biorę książkę do pracy, żeby tylko między kursami doczytać to proszę uwierzyć musi być sztos. Krzyczysz nieeeeee albo trzymasz kciuki, żeby dane osoby były razem. Moja córka mówi „Mamo weź tak nie przeżywaj” Widzisz ten krajobraz, czujesz zapachy kuchni okolicy. Choć tematyka książki jest bardzo trudna, autorka nie opisuje makabrycznych opisów, dzięki czemu historia jest trudna, ale jednocześnie wciągająca i emocjonująca oraz wartościowa i bardzo interesująca, która z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom sag historycznych oraz osobom zainteresowanym dziejami Wołynia. Polecam z całego serca. Jeżeli ktoś ma eliksir, to wymazywania tego, co się przeczytało to poproszę, bo chciałabym przeżyć jeszcze raz te emocje. Czekam z utęsknieniem na drugi tom.

„Echa przyszłych dni” Joanny Nowak to pierwszy tom cyklu „Podróż wołyńska”. Książka wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do końca. Autorce udało się stworzyć interesującą i dramatyczną opowieść o losach rodziny, która często staje przed trudnymi wyborami, a po wybuchu drugiej wojny światowej zostaje tragicznie doświadczona. Akcja zaczyna się w 1933 roku w małej miejscowości na Wołyniu. W rodzinie Heleny i Zygmunta Stawińskich rodzi się kolejne dziecko. Niestety, chłopczyk przychodzi na świat martwy. Jego ojciec obwinia o to ukraińską akuszerkę i wyrzuca ją w nocy na mróz. Ten incydent prowadzi do serii oszustw, tajemnic i wzajemnych niechęci, które narastają latami. Obserwujemy życie rodziny Stawińskich przez kolejne dziesięć lat na tle ważnych wydarzeń historycznych – wybuchu wojny i narastających nastrojów nacjonalistycznych wśród ukraińskich sąsiadów, z których część dopuszcza się pogromów. Dzieci Heleny i Zygmunta dorastają, dojrzewają, przeżywają pierwsze przyjaźnie i miłości, nieraz nieodwzajemnione i burzliwe. Coraz częściej dochodzi też do nieporozumień między rodzeństwem i rodzicami. I robi się coraz niebezpieczniej… Joanna Nowak stworzyła wiarygodny wizerunek rodziny, która – mimo zamożności – musi borykać się z wieloma codziennymi problemami, a z czasem także niechęcią, zazdrością i wrogością sąsiadów. Ci, którzy jeszcze niedawno byli dobrymi znajomymi, a nawet przyjaciółmi, z dnia na dzień stają się śmiertelnymi wrogami. Na szczęście są też tacy, którzy nie zmienili się i z narażeniem własnego życia pomagają Polakom i ostrzegają o niebezpieczeństwie. Ten fragment Wielkiej Historii zawsze był dla mnie nie do pojęcia – jak to możliwe, że żyjący w zgodzie całymi latami ludzie nagle stawali się oprawcami, mordercami i katami dopuszczającymi się niewyobrażalnych bestialstw. Mimo iż autorka nie przedstawia szczegółowo tła historycznego, lecz skupia się na życiu postaci, cały czas wyczuwa się nadchodzący niepokój, tym bardziej, że czytelnik – w przeciwieństwie do bohaterów wie, co stanie się w 1939 roku… Całość napisana jest barwnie, chociaż pewne dialogi wydają się nieco zbyt egzaltowane. Nie psuje to jednak lektury, więc polecam, zwłaszcza miłośnikom sag i rodzinnych historii. BEATA IGIELSKA

Książki, w których wojna i historia odgrywa ważną rolę- jesteście za, czy to kompletnie nie Wasza bajka? Ja uwielbiam taką tematykę, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po książkę Pani Joanny Nowak, „Echa przyszłych dni”, która ukazała się nakładem wydawnictwa Replika. Jest to pierwszy tom sagi wołyńskiej i opowiada o losach polskiej rodziny Stawińskich, którzy zamieszkują kresy. Żyją w czasach, gdy Polacy mieszkają obok Ukraińców, a oba narody łączy w miarę spokojna troska o przyszły byt. Akcja książki rozpoczyna się w 1933 roku od tragicznych wydarzeń w rodzinie Heleny i Zygmunt, które odcisną piętno na rodzinie Stawińskich. Poznajemy kolejno członków rodziny, towarzyszymy im w pierwszych miłościach, wyborach swojej drogi, poznajemy sekrety i intrygi, jesteśmy świadkami dorastania najmłodszych pociech państwa Stawińskich- to wszystko splecione jest nierozerwalnie ze zmieniającym się na Wołyniu krajobrazem politycznym. Wzruszająca, niezwykle poruszająca powieść o losach polskiej rodziny, której życie związane zostało z kresami i tragicznymi wydarzeniami, jakie dokonane zostały na Polakach w 1943 roku. Autorka maluje dość realistyczny obraz rzezi i mordu, który nie pozostawia złudzeń i na długo zapada w pamięci. Lekturze towarzyszy ogromny szok i niedowierzanie, że jeden człowiek może zgotować tak ogromne cierpienie innym ludziom- z premedytacją, okrucieństwem. Pomimo że znam historię tych tragicznych wydarzeń, z każdą kolejną stroną czułam cierpienie, jakiego doświadczali bohaterowie. Nie będę ukrywała, że to trudna, przepełniona emocjami książka, z której cierpienie wręcz krzyczy z każdą przeczytaną stronę, ale ma w sobie także coś pięknego- nadzieję, że rodzina jest niezwykłą siła i tylko zjednoczona będzie w stanie pokonać wszystkie kryzysy. Pomimo że wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej lekturze, niejednokrotnie towarzyszyły mi ciarki, a łzy często gościły w moich oczach. W mojej głowie aż kipi od emocji i pytań, jakie zrodziły się podczas lektury. Przyznam, że dawno nie poruszyła mnie tak bardzo żadna książka, dlatego bardzo ją Wam polecam, chociaż ostrzegam- złamie Wam ona serce.

To moja pierwsza wielka przygoda z autorką. Jest to piękna i niezwykle wzruszająca powieść o sile rodzinnego przywiązania, miłości, namiętnościach i smutkach dnia codziennego. Powieść o odwadze, bohaterstwie, dramatycznej walce i ogromnej sile przetrwania w obliczu wojny i rzezi wołyńskiej. Rodzina Stawińskich od lat mieszka w małej wsi w województwie wołyńskim. Mają swoje sekrety, mroczne tajemnice, nie brakuje rodzinnych intryg i kłamstw. Jedno z nich będzie miało wpływ i konsekwencje na całe dalsze życie i postępowanie rodziny. Jednak wszystkie problemy tracą na znaczeniu wraz z wojenną zawieruchą i nadciągającymi kłopotami ze strony banderowców. Z dnia na dzień sąsiad dla sąsiada staje się katem i oprawcą. Naród ukraiński pragnie odzyskać ziemie i niepodległość, więc nie cofnie się przed niczym. Istota człowieczeństwa przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Książka jest niezwykłym zapisem tych wydarzeń, chociaż nie traktuje przesadnie wątków związanych z przelewem krwi. Autorka przekazuje tyle, ile musi, abyśmy czuli trwogę i strach, ale nie wdaje się w zbyt makabryczne opisy. A tego właśnie się bałam, kiedy sięgałam po tę powieść. Kilka lat temu bowiem czytałam zapis o wydarzeniach na Wołyniu i te obrazy w wyobraźni prześladują mnie do dziś. Tu Joanna Nowak skupia się bardziej na emocjach, odczuwaniu, wrażeniach głównych bohaterów. Utożsamiamy się wręcz z nimi, zaprzyjaźniamy lub nie lubimy, przeżywamy z nimi ich dramaty i współczujemy. Mamy też przepięknie nakreślony obraz społeczeństwa, zajmowanych przez niego pozycji, wyjątkowy obraz dawnej wsi, ze szczegółami i bogactwem języka. Czujemy zapachy łąk, zbóż i pieczonego chleba. Idealnie wykreowane zostały sylwetki bohaterów, co sprawia, że czytając, mamy ich przed oczami i przysłuchujemy się ich rozmowom. Jestem powieścią zachwycona i dziękuję Pani Joannie pięknie za to wyjątkowe spotkanie ze Stawińskimi i już wiem, że z zapartym tchem będę śledziła dalsze ich losy i poczynania. Z całego serca Wam polecam. Wyruszcie w tę niezwykłą podróż.