Do jutra (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Drugi tom serii, której głównym bohaterem jest łowca nagród Colter Shaw, jest już o wiele lepszy niż pierwsza część. Główny bohater tym razem ma za zadanie odnaleźć dwóch chłopaków oskarżonych o podpalenie kościoła i udział w strzelaninie. Kto by pomyślał, że wydawałoby się "proste" zlecenie kończące się samobójstwem jednego z mężczyzn spowoduje, że Colter postanowi dostać się do zamkniętego ośrodka fundacji Ozyrysa i na własnej skórze zmierzyć się z prowadzoną tam terapią. Wg mnie bardzo ciekawie opisane struktury występujące w takich ugrupowaniach/sektach oraz ich ogromny wpływ na psychikę człowieka. Pod pozorem "pomocy" doprowadzają do prawdziwego prania mózgu i wypaczenia postrzegania otaczającej rzeczywistości. W przeciwieństwie do pierwszej części tu fabuła została już bardziej dopracowana i mimo że akcja nie jest bardzo dynamiczna, wyczuwa się napięcie, która powoduje u czytelnika chęć do niezwłocznego przekonania się co też się w kolejnym rozdziale wydarzy.

Po raz pierwszy przy czytaniu powieści jednego z moich ulubionych autorów czuję się zawiedziona... To nie jest ten J. Deavery, do którego zdążył nas sam autor przyzwyczaić. Nie ten, którego opowieści z parą detektywów pochłaniało się bez zbędnych przerw. W mojej ocenie-przeciętna sensacja, poruszająca wątek sekt, pokusiłabym się o stwierdzenie-jedna z wielu . Wierną fanką Lincolna i Amelii pozostanę, nowa seria z nowym bohaterem to dla mnie klimat nie przystający do dotychczasowej wielkości pióra autora.

Akcja, za akcją nie można się oderwać. Jak zwykle Deaver zaskakuje.

Jak zawsze rewelacyjna! Ten autor nigdy nie zawodzi.

Przeciętna pozycja jak na Deavera. Niestety.

Coś mi tu brakuje może Lincolna I Ameli

Super

Colter Shaw jest łowcą nagród. Wyszkolonym, inteligentnym i tak wnikliwym, że wydaje się, jakby żadna zagadka czy zaginiona postać nie sprawiała mu najmniejszego problemu. Może prócz tej, która przyczyniła się do śmierci jego ojca, a która nie daje mu spokoju. Colter musi znaleźć zapiski Ashtona – swojego ojca – by móc zrozumieć, dlaczego ten został zrzucony ze skarpy… Nie ma tu mowy o nieszczęśliwym wypadku. Nie w przypadku Ashtona Shawa, który nauczył swoje dzieci trudnych zasad survivalu. Jak się okazuje: bardzo ważnych zasad, które wielokrotnie uratowały skórę Coltera. Jednak, gdy Shaw dostaje informację o poszukiwaniu dwóch młodych mężczyzn, którzy są oskarżeni o atak na jeden z kościołów, odkłada na bok sprawy prywatne. Jedną z zasad Shawa jest to, iż osoby, które odstawia pod wymiar sprawiedliwości, mają mieć szansę na obronę, a ciężko o takową, jeśli jednostka zginie podczas obławy. Zupełnie inne podejście do sprawy ma Dalton Crowe, którego interesuje jedynie nagroda za złapanych uciekinierów, ale już niekoniecznie to, czy będą żywi. Colter nie ma wyboru: musi przechytrzyć Daltona, by poszukiwanym chłopakom nie stała się krzywda. Niestety, plan poszedł nie do końca po myśli Shawa i jeden z mężczyzn popełnia na jego oczach samobójstwo. A w głowie naszego bohatera pojawia się jedno pytanie: dlaczego? Okazuje się, że samobójca miał problemy, a by z nimi sobie poradzić, zgłosił się na trzytygodniowy "turnus naprawczy" w Fundacji Ozyrysa. Nie spodziewał się tylko, że trafił prosto w ręce sekty… Jednak nie tylko zmarły chłopak zaprząta myśli Shawa. Jest jeszcze kobieta, którą dostrzegł wśród wysłanników Fundacji Ozyrysa, a która wygląda na zastraszoną. Shaw postanawia przeniknąć do organizacji, by pod fałszywym nazwiskiem i życiorysem upewnić się, czy Fundacja nie niesie za sobą zagrożenia na większą skalę. Ale ktoś taki jak Colter Shaw rzadko się myli i narażając własne życie próbuje powstrzymać guru sekty – Elego – przed dalszym rozlewem krwi w imię jego własnych, wyimaginowanych wierzeń. Czytając podniosłe "wykłady" Elego (grafiki) czułam się, jakbym to ja stała w tłumie jego trzódki. Jego słowa wielokrotnie były tak wzniosłe i przynoszące nadzieję, że osoby, które dotknęło prawdziwe cierpienie i straciły sens walki, naprawdę mogłyby uwierzyć w to, że w przyszłym życiu zobaczą swoich bliskich. Jego charyzma i pewność w swoje przekonania spowodowały, że ma stado wiernych uczniów, którzy są gotowi zrobić wszystko, by znaleźć się w gronie jego ulubieńców i… ochronić swojego mistrza. Czasami natomiast miałam wrażenie, że ten cały Eli to taki trochę znany wszystkim Król Julian z Pingwinów z Madagaskaru.🤣 No, zobaczcie. "– Czeladnik Marion jest jedną z najlepszych. Kochamy ją, prawda? Kto miał sesję z czeladnik Marion? Pokażcie się! Patrzcie, jaki las rąk. Tylko patrzcie! Sam ją wybrałem. Zobaczyłem ją i rozmawiałem z nią trzy minuty, tylko trzy minuty. Od razu wiedziałem, że to urodzona czeladnik i trenerka." Niby błazen… Ale to tylko pozory. Tak naprawdę Eli pod pięknymi słowami skrywa brutalność. Ten facet zrobi wszystko, by chronić swój interes życia… Nawet za cenę czyjegoś istnienia. Shaw znajduje się w niebezpieczeństwie, wchodzi wprost do paszczy lwa, ale niespodziewanie znajduje sprzymierzeńców w tej nierównej walce z zaślepieniem uczniów Elego i samym mistrzem. Jednak czy te kilka osób wystarczy, by zatrzymać spiralę cierpienia? "Do jutra" jest drugim tomem przygód Coltera Shawa, ale uwierzcie mi, nie musicie znać pierwszej części, by odnaleźć się w tej historii. Napisana jest przyjemnym językiem, a sam Shaw to niezły cwaniaczek 😎 Co prawda znalazłam niewielki błąd logiczny, nie wiem czy to kwestia przekładu, czy oryginału, ale nie wpływa to w żaden sposób na odbiór treści. To druga książka o sekcie, którą przeczytałam w ostatnim czasie, ale ta przemawia do mnie bardziej (jakkolwiek to nie brzmi). Można przyjrzeć się sposobom działania sekty i tym, jak ogromne pranie mózgu robią takie organizacje… Recenzję chciałam zakończyć wesołym "do jutra", ale po tym fragmencie… "– Do jutra – ciągnął Eli łagodnym, monotonnym głosem – gdy znowu spotkacie swoich bliskich, gdy rozpoczniecie nowe życie i odnajdziecie zasłużone szczęście i spokój. Powtórzcie za mną. Do zobaczenia… – … do jutra! – odpowiedział mu chóralny, radosny krzyk. – Pamiętajcie, śmierć nie istnieje. Nigdy nie mówimy, że "umrzemy". Mówimy, że "dokonujemy przejścia". Przejścia z tego życia w lepsze. (...) Colter Shaw nie słyszał jednak porywających słów. W głowie brzmiało mu tylko zdanie, które zaledwie przed godziną powiedziała do niego Victoria. Nie miała na myśli ukończenia Procesu; myślała o tym, że jak Adam Harper popełni samobójstwo." … Zmieniłam zdanie.

„Do jutra” to drugi tom serii o Colterze Shaw, przebiegłym i błyskotliwym łowcy nagród. Moja przygoda z tą serią zaczęła się właśnie od tej książki. Miałam obawy, czy uda mi się odpowiednio wczuć w klimat, nie znając pierwszej części. Zupełnie niepotrzebnie się martwiłam. Od pierwszej strony wiedziałam, że szybko wniknę w świat przedstawiony i będę z ciekawością śledzić przygody bohatera. Colter Shaw wybrał zawód, który jest nietypowy. Połączenie łowcy nagród z prywatną praktyką detektywistyczną gwarantuje, że każdy dzień śledztwa jest nieprzewidywalny, a sukces poczynań zależy od wnikliwych obserwacji i analiz. Jako „ten niespokojny” Shaw odnajduje się w tej roli idealnie. Podczas poszukiwań dwójki zbuntowanych nastolatków, Shaw odkrywa aferę na skalę światową. Wnika w zamkniętą społeczność, by od środka rozpracować system działania i zasady panujące w Fundacji Ozyrysa, która z założenia ma pomagać ludziom podnieść się po traumatycznych przeżyciach. Owa organizacja jednak, w swoich zasadach coraz bardziej przypomina detektywowi sektę, a dobro jednostki zdecydowanie nie jest tam najwyższą wartością. Czym tak naprawdę jest sekta? Definicji jest mnóstwo. Ja szczególnie upodobałam sobie jedno wytłumaczenie, które w książce pojawia się w żartobliwej formie. Jedna z bohaterek, znawczyni tematu, określiła sektę jako „każdy ruch religijny albo społeczny, który nie bardzo nam się podoba”. Świetne powiedziane prawda? Rzeczywiście to pokrywa się z naszą rzeczywistością bowiem w obliczu wielu nietolerancji, łatwo nazwać każde zgromadzenie sektą i nadać jej wydźwięk mocno pejoratywny. W „Do jutra” autor pokazał, jak wielki wpływ na udręczoną dusze ma charyzma przywódcy. Jak wielkimi słowami i perfekcyjnym programowaniem uczuć można omamić i wręcz całkowicie podporządkować sobie ludzkie życie. Przyznaję, że ta tematyka szczególnie przypadła mi do gustu. Autor niezwykle wnikliwie, szczegółowo opisał cały proces „leczenia” uczestników kursu. Przede wszystkim uwaga skupiła się na osobach, na szczegółowym poznaniu ich historii. Zabieg myślę bardzo celowy, bo dzięki temu łatwiej zrozumieć, dlaczego te osoby zdecydowały się na taką formę poradzenia sobie z żalem po śmierci bliskiej osoby czy radzenia w życiu w ogóle. Książka po brzegi naładowana jest szczegółowymi informacjami. Autor bardzo dokładnie opisuje każdy krok i sposób myślenia bohaterów, dlatego tej książki nie da się czytać szybko. Każde zdanie jest ważne, i choć zazwyczaj nie przepadam za bardzo wnikliwymi opisami, w tym wypadku uważam, że to dobrze, że są. Dzięki nim łatwiej było mi poruszać się po obozie Fundacji i zwizualizować w wyobraźni całe otoczenie. Mimo naprawdę ogromnej dawki informacji styl nadal jest lekki, a wszelkie dygresje wplecione są w fabułę w nienudzący sposób. To świadczy o fenomenalnym warsztacie pisarskim autora i wcale nie dziwię się, że Jeffrey Deaver jest tak wysoko ceniony jako pisarz. Oceniam tę część na 7/10. Szczerze polecam. To kryminał, przy którym czas przestaje mieć znaczenie. Liczy się tylko ta historia. Z wielką przyjemnością zabieram się za kolejny tom. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka oraz księgarni inverso.pl.

Seria o Colterze Shaw porywa wiarygodnością i powściągliwą charyzmą swojego bohatera. Jest on typem nieustraszonego surwiwalowca, który jednak nie zgrywa super bohatera, realnie ważąc ryzyko i możliwość sukcesu. Drugi tom jednak, jak to często się zdarza, jest pomostem pomiędzy tym co było, a finałem. I o ile można to ugryźć w sposób naprawdę dobry Deaverowi wyszło to nieco drętwo. Początkowo akcja prze w bardzo fajnym tempie. Przypominamy sobie za co tak bardzo polubiliśmy Coltera, jaki z niego zaradny i empatyczny facet. Do momentu, w którym bohater trafia do ośrodka, podejrzewając, że to nic innego jak zwykła sekta. W trosce o osoby naprawdę potrzebujące pomocy wchodzi w szeregi ugrupowania, w którym każdy ma stopnie zaawansowania. Zaskakująco szybko wskakuje na kolejne szczeble w hierarchii. I wtedy wszystko diametralnie zwalnia. Z jednej strony to rozumiem. Kto już czytał Jeffery Deavera wie, że autor podchodzi do każdego tematu z wręcz chirurgiczną precyzją. Poznajemy więc strukturę i działanie sekty odsłaniając ją płat po płacie. Niestety z drugiej strony obudziło się we mnie pewne znużenie, bo przecież, kiedy czytam o np. morderstwie, to nie oczekuję, że autor “pokaże” mi kulę przebijającą ciało centymetr po centymetrze. Oczekuję zwrotów, oczekuję akcji i reakcji. Do “Do jutra” wkradło się zbyt wiele monotonii. Coś na kształt zwykłego dnia w niezwykłym miejscu. Dzień po dniu, godzina po godzinie. Zawiódł również sam Colter. Jest perfekcjonistą, a nie zrobił odpowiedniego researchu i nie dowiedział się tak fundamentalnej rzeczy jak to kim był Ozyrys. Zapisując się do Fundacji Ozyrys, to ogromne niedopatrzenie. Sięgał po pomoc wielu ekspertów, a nie zajrzał do wyszukiwarki. A gdyby to zrobił już na wejściu wiedziałby co na wielkim finale drogi szykuje mistrz Eli. Niby wiemy, że nie byłoby wtedy całej tej przeprawy, ale błąd jest jednak zbyt kardynalny. Mimo wszystko kreacja bohaterów jest naprawdę dobra. Choć wiem, że mój racjonalizm odpowiadałby na słowa mistrza śmiechem, rozumiem, że wielu ludzi w potrzebie łapie się czegoś takiego jako ostatniej deski. I tutaj też się zgrałam z kilkoma postaciami w książce, dla których to były zwykłe brednie i które od początku nie wierzyły w ani jedno słowo. Kiedy już dochodzi do akcji, to jest to naprawdę dobry poziom. Pozbawiony chaosu, precyzyjny i świetnie ułożony logicznie. Colter jest niczym żywa, czująca maszyna, która zrobi wszystko, żeby zapewnić bezpieczeństwo, ale nie działa bez namysłu ani pochopnie. Nie mogę się wprost doczekać trzeciego tomu, który już ukazał się w Stanach pod tytułem “The Final Twist”. Shaw w końcu ruszy rozwikłać swoją rodzinną tajemnicę. Czy znajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania? “Do jutra” jest dobrą, choć na mój gust zbyt rozciągniętą książką. Na jej plus działa to, że czyta się naprawdę szybko, bo właśnie taki styl ma autor. Sprawia, że strony pochłaniają się same.