Bieszczady. Dla tych, którzy chcą je poznać naprawdę (okładka  twarda, wyd. 04.2022)

Zaskakująca w swojej treści nawet wytrawnego Bieszczadomaniaka i miłośnika wszystkiego, co z Krainą Łagodności związane... słowa, muzyka, historia, legenda, ludzie. Zdecydowanie warto przeczytać. Uaktywnia wyobraźnię, a w głowie rozbrzmiewa: "chcę wiedzieć, widzieć i rozumieć więcej!". Polecam

Oj spodziewałam się czegoś innego, jak dla mnie nudy na pudy. Nie moje klimaty. Dużo historii, opowieści o jakiś ludziach, nic szczególnego jak dla mnie.

Nie jest to przewodnik. Jest to książka dla gòrołazòw chcących odkrywać coś więcej niż góry.

Warto przeczytać jeśli ktoś kocha Bieszczady

Dla bieszczadofilów rewelacja!

Bieszczady ❤️

Super książka

Ileż to razy w swoim życiu cytowałam popularne zdanie, że czas „rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady”? Nie zliczę tego. Zazwyczaj działo się to w trudnych, stresujących chwilach życia, gdy byłam zmęczona natłokiem spraw, obowiązków i braku czasu. A gdzie lepiej wypocząć i odciąć się od codziennej pogoni za wszystkim? No oczywiście, że tylko w Bieszczadach. Tak one się kojarzą. Ze spokojem, głuszą, szumiącą ciszą i całą paletą barw, w zależności od pory roku. Czy aby na pewno jest tam tak, jak się to stereotypowo wydaje? Adrian Markowski w swojej kolejnej już publikacji opowiada o tych pięknych, owianych mnogością tajemnic wzgórzach. Ta książka to nie jest przewodnik. Nie dowiecie się z niej, które szlaki są najpopularniejsze, które są trudne i jak ułożyć sobie plan wycieczki, by zoptymalizować czas wędrówki. To opowiedziana przyjemnym, gawędziarskim tonem sugestia, by spojrzeć na Bieszczady inaczej. To zachęta, by tworzyć własne szlaki, by poszukiwać swoich ścieżek i stworzyć własną, niezależną formę wypoczynku. Trzeba włączyć tryb „szwendacza” a te zielone wzgórza odkryją przed nami inne oblicze. „Trzeba tylko nadstawić ucha, oczy przyzwyczaić do zmierzchu, bo słuchać, nie znaczy słyszeć, a widzi także nie każdy, kto patrzy” – to zdanie idealnie obrazuje, jak wygląda życie w Bieszczadach i aby poznać, choć cząstkę tajemnic tego zielonego rejonu, trzeba wyostrzyć wszystkie zmysły. Przede wszystkim jednak trzeba chcieć odkrywać, podążać nieznanymi ścieżkami, szukać i rozglądać się, bo w tych wysokich trawach można odkryć prawdziwe perełki wieków minionych. W książce znajdziemy mnóstwo informacji historycznych o miejscach, łącznie z wyjaśnieniami etymologicznymi nazw miejscowości czy wzgórz. Dowiemy się, skąd wzięła się nazwa Połonina Caryńska, czy Wetlina. Nazwy, które każdy z nas na pewno doskonale zna. Ta „gawęda” wzbogacona jest dodatkowo o sporą ilość zdjęć nietypowych atrakcji czy mapek, które pokazują szlaki i te znane i te zupełnie nietypowe. Autor skupił się na przedstawieniu kilku postaci mocno związanych z Bieszczadami. Najwięcej miejsca poświęcił poecie Jerzemu Harasymowiczowi, którego poetyckie pióro ukazywało wszystkie oblicza tych dzikich terenów. Pan Adrian jest również poetą i z treści można wyczuć poetycką nutę i sporą dawkę wrażliwości na piękno, którym Bieszczady ewidentnie pisarza zauroczyły. Z treści wyłania się obraz regionu, który jest kulturową mieszanką wielu narodowości, zapomnianych cmentarzy, pozostałości po wioskach czy kiedyś znaczących budowlach. Autor zdecydowanie pokazuje czytelnikowi, że życie w Bieszczadach to nie taka sielanka, o której myślą udręczeni miejskim pędem ludzie. Nie ukrywam, od kilku lat jestem w grupie „wolę Tatry”, jednak do Bieszczad mam i zawsze będę miała szczególny szacunek i sentyment. Tam urodziła się moja Babcia, zatem jedna gałąź rodzinnego drzewa jest taka „bieszczadzka”. Cieszy mnie to niezmiernie i równie mocno żałuję, że tych, którzy mogliby mi opowiedzieć o dawnym życiu w górach, już nie ma. Dzięki książce Adama Markowskiego nabrałam ochoty, by jednak któregoś razu wyrwać się w babcine strony, włączyć szwendacza i postarać się odnaleźć nowe ścieżki i nietypowe miejsca. „Bieszczady dla tych, którzy chcą je poznać naprawdę” oceniam na 8/10. To wspaniała lektura napisana w świetnym stylu. Zachęcam do czytania. Serdecznie dziękuje Wydawnictwu Prószyński i S-ka za egzemplarz recenzencki.

Pewnie wielu osobom zdarzyło się wypowiedzieć popularne zdanie: „A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady”. Dla wszystkich tych, którzy faktycznie chcieliby uciec od codzienności i dosłownie zanurzyć się w tym, co oferują Bieszczady, Adrian Markowski przygotował książkę, dzięki której można lepiej poznać te góry. Książka Markowskiego to, jak sam tytuł wskazuje, opowieść dla tych, którzy chcą poznać Bieszczady naprawdę. Autor zabiera nas w nie byle jaką podróż po historii i legendach. Odkrywa przed czytelnikiem mało znane ciekawostki, opowiada także o religii, ale nie brakuje w tych opowieściach teraźniejszego bieszczadzkiego obrazu. Dzięki tej książce możemy dowiedzieć się naprawdę wielu ciekawych i raczej mało znanych rzeczy, a wszystko to napisane naprawdę przystępnym, ale i pięknym językiem. To krótka, ale naprawdę treściwa opowieść. Będąc szczerą, myślałam że będzie to nieco inna książka. Nie oznacza to jednak, że jestem rozczarowana lekturą, absolutnie. Autor skupia się tutaj bardziej na samej historii dotyczącej tego obszaru. Dużo też jest o poezji i kulturze bieszczadzkiej. Nie jest to typowy przewodnik, jest to bardziej lektura, która zachęca do spojrzenia na góry w nieco inny sposób, do poznania ich od zupełnie innej, niekoniecznie fizycznej, strony. Ciekawie napisana, zachęcająca do tego, aby faktycznie rzucić wszystkim i jechać w Bieszczady. Jeżeli chodzi o Bieszczady, dla mnie one pozostają nieodkryte. Ale nie muszę ukrywać, że spojrzenie na nie, jakim podzielił się Adrian Markowski, skłoniło mnie do tego, aby intensywniej myśleć o wyjeździe właśnie w tamte rejony. Kiedy moja wycieczka dojdzie do skutku, na pewno zabiorę ze sobą tę książkę, aby podążać ścieżkami wskazanymi przez autora, odkrywać początki fabuły i, być może, napisać własną historię. Po „Bieszczady. Dla tych, którzy chcą je poznać naprawdę” sięgnąć może naprawdę każdy - ten, któremu górskie wędrówki nie są obce, jak i ten, który dopiero chce zacząć swoją przygodę z podróżowaniem i obcowaniem z naturą. Ta książka pozwala spojrzeć w trochę inny sposób na samo wędrowanie po górach, pozwala nieco zwolnić i zastanowić się nad tym, jak postrzegamy mijaną naturę. Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o pięknym wydaniu, w jakie ubrane zostały słowa Adriana Markowskiego - ta książka zachęca nie tylko treścią, ale również właśnie samym wyglądem.

Adrian Markowski "Bieszczady" Dla tych, którzy chcą je poznać naprawdę, "A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?" Oderwać się od codziennych, zaprzątajacych głowę spraw, poszukać wyciszenia, inspiracji czy wreszcie, świętego spokoju. Tak myślimy współcześnie, a jednak ci, którzy decydowali się zamieszkać w Bieszczadach w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych ubiegłego wieku, stawali w obliczu często niezwykle surowych i trudnych warunków życia, z którymi przyszło im się zmierzyć. Chociaż jestem #teammorze, Bieszczady to jedna z tych destynacji, która w moim przypadku pozostaje nadal w sferze niezrealizowanych marzeń. Trudno jest przecież nazwać poznaniem tych terenów kilkugodzinny pobyt przed laty w Komańczy, miejscu, gdzie w Klasztorze Sióstr Nazaretanek internowany był prymas Stefan Wyszyński. "Bieszczady" Adriana Markowskiego są kolejnym już tomem reportażowej gawędy na temat terenów, które są autorowi szczególnie bliskie. Nie jest to klasyczny przewodnik, którego celem byłoby poprowadzenie czytelnika przez szereg wartych odwiedzenia miejsc, a raczej szczególny rodzaj inspiracji będących zachętą do dalszych poszukiwań. Czy to literackich, czy też osobistych, realizowanych podczas pobytu w Bieszczadach, ale możliwych do wykonania również bez ruszania się z domu. Tym razem szczególne miejsce na stronach książki znajdują: związany z Bieszczadami poeta Jerzy Harasymowicz, którego wiersze zamieniali w piosenki między innymi Elżbieta Adamiak czy Wojciech Bellon, etnograf Roman Reinfuss, będący również inspiracją do rozważań o miejscach, które już nie istnieją oraz o wysiedlonych z terenów Bieszczad ludziach. Warty uwagi jest również rozdział dotyczący pisania ikon czy Żydów zamieszkujących przed wojną niewielkie bieszczadzkie miejscowości. Dodatkową wartością książki są liczne zdjęcia, mapy czy też fragmenty wierszy pozwalające na jeszcze lepsze poznanie tamtejszych terenów i ludzi. Poznanie już na własną rękę, na swoich zasadach i w czasie, który będziemy mogli poświęcić. "Bieszczady" przypomniały mi, że muszę wreszcie sięgnąć po książkę przybliżającą postać regionalnej legendy Lutka Pińczuka "Lutek co miał szałas na połoninie" autorstwa Edwarda Marszałka oraz wybrać się w końcu śladem bieszczadzkich drewnianych cerkwii i kościołów.