Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD (okładka  miękka, wyd. 03.2023)

Książka nie jest zła, ale nie określiłabym jej emocjonalnym wsparciem. Zadania były fatalne i budziły we mnie tylko anxiety, że nie jestem w stanie ich wykonać. Podsumowania rozdziałów są fajne, ale do większości historii pacjentek nie jestem w stanie w ogóle się odnieść. Liczyłam na coś więcej 🤷🏼‍♀️

Mimo, że książka skierowana do osób z ADHD to odnoszę wrażenie, że nie jest dostosowana do tego. Bardzo ciężko przebrnąć przez pierwszy rozdział, porzuciłam w połowie, bo nie mogłam wyciągnąć niczego co by mnie zaciekawiło z tej pozycji.

Świetna książka polecam

Szybko i sprawnie

Polecam

Polecam

Co znaczy dziś być normalnym i jak łatwo przychodzi nam przypinanie łatki "dziwny"? Wyobraźcie sobie, że w latach dziewięćdziesiątych ADHD było niemożliwym do opanowania zachowaniem nadpobudliwych chłopców. Tak, wyłącznie, bo jak to tak, niegrzeczna dziewczynka? Na ich temat milczano. Z jednej strony, dlatego że większość z nich nie wykazywała cech nadaktywności, a te które je przejawiały były marginalizowane. W końcu nie mieściły się w społecznych normach i nie spełniały oczekiwań co do płci. Lepiej więc zepchnąć, pod dywan zamieść i żyć dalej, jak gdyby nigdy nic. W wielu przypadkach doprowadziło to do mechanizmu radzenia sobie z rzeczywistością za pomocą konstruowania fałszywego ja, usilnych prób postępowania "tak jak się powinno" i odrzucaniem siebie, taką jaką się jest. A to zawsze boli. To książka, która ma wspierać zarówno kobiety z ADHD, jak ich bliskich, ale także społeczeństwo, by rozumiało więcej. Nie przesadzę też, gdy napiszę, że jej przekaz jest na tyle uniwersalny, że odnajdą się w niej i osoby, które z różnych przyczyn głęboko odczuwają swoją inność. Choć nie doświadczyłam na własnej skórze ADHD, to mogę się domyślać jak duże znaczenie, ta pozycja, sobą niesie. Bo okazuje się, że idea samoakceptacji, jakkolwiek wzniośle brzmi, jest tak trudna do realizacji w starciu z codziennym życiem. Dlatego tę lekturę określiłam mianem drogi, bo do rzeczy ważnych nie prowadzi jeden sus, ale złożony proces. Dostajemy tu całą paletę różnorodnej kobiecości. Z empatią i bez ocen, a mam wrażenie, że tego dziś jak ba lekarstwo. Bo każdy wie lepiej i swoje zdanie, niczym imperatyw wewnętrzny, wyrazić musi. Czy rzeczywiście zawsze jest to niezbędne? Odkrywamy typy ADHD i dotykamy problematyki związanej z diagnozowaniem. Warto powiedzieć dosadnie, że uwarunkowane genetycznie ADHD nie jest wyrokiem, ale zamiast izolacji warto podjąć wyzwanie. O samą siebie zawalczyć. Nie, to nigdy nie jest łatwe. Idąc przez poszczególne trzy części zaglądamy w oczy odwadze i potencjałowi. Ściągamy maski, by pojąć, że nasza neurorożnorodność jest wartością, a nie trudnością, że razem jest raźniej niż samotną wyspą będąc. Jednocześnie funkcjonujemy w świecie naznaczonym patologizowaniem odmienności. Rodzi to liczne blokady, bariery kulturowe, relacyjne, społeczne, a często buduje trwale zakorzenione stereotypy. Nikomu to nie jest potrzebne. Nikomu dobra nie przynosi. A jednak się dzieje. Jednak kiełkuje, wrasta się i rozprzestrzenia. Wracamy do dzieciństwa, które kluczem do tak wielu drzwi. Przyglądamy się zolnościom poznawczym, emocjom oraz zachowaniem. Wreszcie wsłuchujemy się w kanały komunikacji, bo często na tej płaszczyźnie dochodzi do licznych zakłóceń. A można by ich uniknąć. Wszystko po to, by czuć się komfortowo z tym jakim się jest. Bez porównań, za to z własnej wartości poczuciem zamiast ciągnących w dół myśli. Uczymy się jak zabłysnąć, nie bać spełniania marzeń i scalać siebie, ale i rozwijać, sieć wsparcia tworząc. Jak bez obaw stanąć na scenie, własne miejsce na ziemi odnajdując. Sedno. Do tego wszystkiego niezbędny okazuje się plan działania i krok po kroku ten właśnie tworzymy. Przeplatana opowieściami z życia wziętymi, co jest jej atutem, bo prawdziwych ludzi i ich zmagania pokazuje. Jest m.in. Kim, która miała trudności w szkole, a rodzice ponad wszystko chcieli by lekarką została. Wczuwamy się w sytuację Brianny, która słyszała, że ma radzić sobie sama, bagatelizować występujące problemy i nie oczekiwać wyrozumiałości i Pauli, która przyjęła, że ma ADHD i nie oznacza to bycia gorszą. Wreszcie Jean, której dopiero w wieku 50 lat postawiono diagnozę. Język nieprzeintelektualizwany, a przez to dostępny każdemu. Czytało się bardzo szybko, mimo poważnego tematu. W każdym rozdziale znajdujemy też refleksje, odkrycia, zadania praktyczne i podsumowanie, co wprowadza przejrzystość i nie przytłacza naukowymi wywodami. Na koniec przypominam sobie, Wam i społeczeństwu całemu. Naprawia się przedmioty, nie ludzi, a dopiero akceptacja może przynieść zmianę. Paradoks? Nie sądzę.

Zastanawiasz się, czy masz ADHD? Chociaż ADHD dotyka w równym stopniu wszystkich płci, miliony kobiet żyją bez diagnozy. Całe życie mechanizmów radzenia sobie i błędnego etykietowania objawów jako cech osobistych może sprawić, że często czujesz się nieadekwatnie, bywasz zestresowana, a nawet przygnębiona. ADHD u kobiet (zaburzenia z deficytem uwagi i nadaktywności) obejmuje różne objawy, które mogą utrudniać codzienne życie. Zbyt często kobiety odczuwają dodatkową presję ze strony społeczeństwa: zajmowanie się domem i dziećmi, dbanie o trwałość związku, utrzymywanie pracy. ADHD u kobiet sprawia, że sprostanie tym wymaganiom jest wyjątkowo stresujące i trudne. Badania pokazują, że objawy ADHD u dorosłych częściej pozostają niezdiagnozowane u kobiet niż u mężczyzn. Podkreśla to znaczenie niezależnych ocen ADHD kobiet; w celu uzyskania diagnozy, pomocy w radzeniu sobie z objawami i uzyskaniu potrzebnego leczenia. Klinicyści, rodzice i pracujący z dziećmi poszukują męskiego modelu objawów ADHD, który koncentruje się na nadpobudliwości i impulsywności. Kiedy dziewczęta wykazują objawy nieuwagi, zapominalstwa, gadatliwości lub trudności z zarządzaniem czasem, zachowania te przypisuje się innym przyczynom lub oczekiwaniom kulturowym. ADHD to zaburzenie trwające całe życie, a postawienie właściwej diagnozy i leczenie może znacznie poprawić życie kobiet w każdym wieku. Dzięki książce Michelle Frani i Sari Solden przyjrzyjmy się niektórym z najczęstszych objawów ADHD u dorosłych kobiet i ich funkcjonowaniu w życiu codziennym. Książka Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD to praktyczny podręcznik dla kobiet z diagnozą zaburzenia z deficytem uwagi i nadaktywności, który ma na celu pomóc im uwolnić się od negatywnych przekonań i narracji opartych na wstydzie. Autorki książki proponują przełomowe podejście, łączące tradycyjne leczenie ADHD ze współczesnymi metodami terapii, takimi jak terapia akceptacji i zaangażowania (ACT),aby pomóc kobietom z ADHD zrealizować życiowy potencjał. W książce znajdują się konkretne porady dotyczące tego, jak zarządzać trudnościami związanymi z ADHD, takimi jak problemy z organizacją czasu, problemy z koncentracją, czy trudności w relacjach interpersonalnych. Autorki skupiają się także na problemach, z jakimi kobiety z ADHD często się borykają, czyli niskie poczucie własnej wartości, poczucie osamotnienia, lęk i depresja. Książka Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD to cenna lektura dla każdej kobiety z ADHD, która szuka sposobu na przełamanie negatywnych przekonań i osiągnięcie życiowego potencjału. Doskonała książka z praktycznymi poradami dla kobiet, jak radzić sobie, rozwijać się i odnaleźć swoją wyjątkowość w życiu z ADHD. Z tego przewodnika dowiesz się o: Oznakach i objawach ADHD, które mogły pozostać niezauważone. Roli funkcji wykonawczych w umyśle nadpobudliwym. Wpływie ADHD na dysfunkcje społeczne i niepokój. I wiele więcej! Czy jesteś kobietą, której codzienne życie jest wyzwaniem z powodu diagnozy ADHD? A może znasz kobietę, która ma trudności w życiu społecznym z powodu ADHD i chciałbyś jej pomóc? Zdecydowanie poleć jej książkę Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD.