Żyję, czy to mało? (okładka  miękka)

Dawno nie miałam okazji przeczytać książki, która tak mnie emocjonalnie przeczołgała. To lektura obowiązkowa dla rodziców, terapeutów i wszystkich tych, którzy wątpią w siebie... Autor przedstawia w niej młodych ludzi bardzo poranionych, pogubionych,skrzywdzonych, którzy dzięki temu, że znaleźli się w Zaborze- żyją. Historie Elizy,Adama,Anastazji,Jagody,Oli, Nikiego,Zosi są wstrząsające. Trudno się to czyta. Ale wbrew pozorom,to książka pełna optymizmu i nadziei! Przygotować pudełko chusteczek i czytać! O tej książce zrobi się głośno. Jestem o tym przekonana. Autorom gratuluję i kłaniam się nisko.

Książka bardzo dobrze napisana. Wstrząsające są te jej fragmenty, gdzie mówią same dzieci o tym, co je spotkało. I bardzo sprawdza się w tym konstrukcja: historia - rozmowa pomiędzy autorami, w której przechodzimy od szczegółu do ogółu. Wychowawca Marcin Łokciewicz jest bardzo zaangażowany, widać, że rzeczywiście z dziećmi pracuje, dużo widzi i stawia dobre diagnozy rzeczywistości. Kiedy mówi o tym, że pandemia uwięziła rodziców z dziećmi w domu, że nie wiedzieli, co z nimi robić, bo nie ma tam żadnej więzi, że jest tylko pytanie, co w szkole, to jest to strasznie smutne i strasznie trafne. A jakby po prostu z tymi dziećmi więcej rozmawiać, to wielu tragedii dałoby się uniknąć.

Pozycja obowiązkowa, powinna zostać przeczytana przez każdego pedagoga, rodzica! Tak naprawdę jest to książka dla KAŻDEGO, kto wchodzi w jakąkolwiek relację z dzieckiem/nastolatkiem. „Żyję, czy to mało” pozostawia czytelnika z refleksją dotyczącą tego jak z pozoru błahe sytuacje czy wypowiedzi są w stanie wpłynąć na życie młodego człowieka. Z drugiej jednak strony czytelnik dostaje receptę jak zapobiegać lub towarzyszyć dzieciom w ich drodze do wyzdrowienia- obecność, uważność, miłość, otwartość, szacunek- tak niewiele, a tak WIELE!

Polecam z całego serca. Lektura obowiązkowa dla rodziców, nauczycieli jak również młodzieży. Opisane są w niej trudne historie dzieciaków którym pobyt w szpitalu uratował życie. Książka daje nadzieję i podpowiada jakich błędów nie popełniać w tym pędzącym życiu aby wychować zdrowe psychicznie dzieci. Gratuluje autorom i mam nadzieję że o książce będzie głośno bo temat mega ważny.

Tematy poruszane w książę nie są łatwe, ale uważam, że każdy rodzic powinien ją przeczytać. Warto mieć świadomość spraw, o których często nie myślimy albo nie dopuszczamy możliwości, że mogą nas dotyczyć.

Bardzo mocna książka o problemach nastoletnich pacjentów, daje nadzieję i wskazówki jak ustrzec się przed zagrożeniami XXI wieku, jak ważna jest rozmowa i chwila uwagi.

Genialna książka, polecam każdemu. Zdecydowanie warto.

Gorąco polecam

Kryzys zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży jest tematem wyraźnie zauważalnym w psychologii i psychiatrii w Polsce. Statystyki są druzgocące, a stan opieki pozostawia wiele do życzenia. Rzeczywistość nie pozostawia nam złudzeń, że jest jeszcze wiele do zrobienia do naprawienia w sferze specjalistycznej pomocy psychologicznej, terapeutycznej kierowanej do dzieci i młodzieży. Na szczęście na mapie Polski jest miejsce, które daje nadzieję. Tym miejscem jest Zabór – miasto w województwie lubuskim. Miasto, w którym na ulicy Zamkowej 1 mieści się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży. To tutaj opieką objętych jest osiemdziesiąt młodych osób, spośród których ponad połowa po próbach samobójczych. To ogromna skala, która powinna nam otworzyć oczy i uświadomić, z jakimi problemami boryka się współczesna młodzież. Ważne jest abyśmy zrozumieli te problemy i co jeszcze ważniejsze wiedzieli, jak pomóc osobom, które nie potrafią samodzielnie uporać się z bolączkami otaczającego ich świata. Jestem przekonany, że książka „Żyję, czy to mało?” przychodzi nam z pomocą. Na jej kartach dziennikarka Katarzyna Kachel rozmawia z Marcinem Łokciewiczem – wychowawcą i arteterapeutą, który od dwudziestu pięciu lat pracuje w Zaborze. Opracował nieszablonowe metody terapeutyczne pracy z dziećmi, oparte na działaniach artystycznych i sportowych. Reportaż ten pokazuje nam jak ogromne znaczenie ma bliski kontakt z dziećmi. Mimo iż system skierowany ku pomocy dzieciom i młodzieży nadal kuleje, można wspierać najmłodszych w ich drodze ku lepszemu życiu. Ta książka jest wyrazem tego, że miłość, obecność, uważność na problemy współczesnej młodzieży może być receptą w procesie zdrowienia dziecka. Niestety dziś dzieci często pozostawione same sobie, wpadają w sidła internetowego świata. Świata, który kusząc dostępnością, omamiając, wysysa emocjonalność z młodego człowieka. To sprawia, że po pewnym czasie nie potrafi on odnaleźć się w otaczającym świecie. Świecie, który przytłacza go tak bardzo, że nawet najmniejszy wydawałoby się nam problem, jest dla niego problemem nie do przeskoczenia. To pcha młodych ludzi do prób samobójczych. Jak czytamy w książce „Żyję, czy to mało?” Zabór jest miejscem dającym nadzieję. Miejscem, które może być doskonałym przykładem dla innych tego typu placówek, które powinny powstawać i pomagać najmłodszym pacjentom. To właśnie dzięki takiemu wsparciu mogą odzyskać wiarę do życia. Marcin Łokciewicz w rozmowie z Katarzyną Kachel dzieli się z nami swoimi doświadczeniami z pracy wychowawcy i terapeuty. Przykłady, które opisuje mogą tchnąć nadzieję na poprawę jakości życia osobom potrzebującym pomocy. A każdemu z nas, czy to rodzicom, czy nauczycielom uświadomić skalę problemu. Rodzicom szczególnie powinna otworzyć oczy na uważność w dostrzeganiu problemów własnych dzieci, na umiejętność słuchania, rozmowy, bycia blisko. Bo ta bliskość często jest najważniejsza. Dlatego też ważne jest to, aby każdy z nas sięgnął po reportaż Katarzyny Kachel i Marcina Łokciewicza, dzięki któremu obudzimy w sobie uwagę na problemy dzieci i młodzieży. Książka „Żyję, czy to mało?” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach

„Nie czekał na odpowiedź, odwrócił mnie, przygniótł swoim stukilogramowym ciałem, tak, że nie mogłam oddychać. Leżałam jak sparaliżowana, nie mogłam krzyczeć, a po wszystkim, kiedy wyszłam z siłowni, czułam się winna”. Zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda sytuacja dzieci i młodzieży w obszarze psychiatrii? Ja z racji swojej pasji do psychologii, jak i wcześniej wykonywanego zawodu, jestem tym żywo zainteresowana. Jak pokazują wszelkie statystyki policyjne, z roku na rok współczynnik udanych prób „s” wśród dzieci i młodzieży, dramatycznie wzrasta. Już siedmiolatki próbują targnąć się na życie. Te dane są przerażające, a poziom psychiatrii dziecięcej w Polsce jest nadal żenujący. „Żyję, czy to mało?” Marcina Łokciewicz i Katarzyny Kachel to niesamowity reportaż ukazujący, że jeżeli się chce, można zapewnić dzieciom w szpitalu psychiatrycznym odpowiednią opiekę. Dodatkowo wskazuje, co jest ważne dla procesu zdrowienia tych młodych ludzi. Zabór to miejscowość, w której znajduje się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży, a Marcin Łokciewicz już od 25 lat pracuje tam jako wychowawca i arteterapeuta. W wywiadzie z reporterką Katarzyną Kachel uświadamia i wskazuje, co jest ważne w procesie zdrowienia tych młodych ludzi, pokazuje jak mimo niedofinansowania i wielu przeszkód, można zrobić wiele dobrego dla dzieci. Eliza, Adam, Anastazja, Jagoda, Ola, Niki i Zosia to młodzi ludzie, za którymi stoją historie, które nie powinny mieć nigdy miejsca. Są one bolesne, przerażające, ale również dające nadzieję na lepsze jutro. Książka jest szczera do bólu i obnaża niewydolność wielu systemów, od rodzinnego poczynając. Pokazuje, na jak wielu płaszczyznach świat zawodzi młodych i odbiera im chęć do życia. Marcin zwraca również uwagę na fakt, że kilkanaście lat wcześniej, do szpitala trafiały dzieci z innymi problemami. A dzisiaj dominują te po próbach, które nie widzą dla siebie nadziei, a zniknięcie wydaje im się jedynym słusznym rozwiązaniem. Jest to bardzo ważna lektura dla każdego dorosłego: rodzica, pedagoga czy psychologa szkolnego, nauczyciela, gdyż wskazuje, jak możemy pomóc naszym pociechom. Co możemy zrobić, aby zapewnić im bezpieczeństwo, wsparcie, wzbudzić ich zaufanie i dać siłę. Marcin pokazuje, że da się pracować z dziećmi w kryzysie, że nie są to osoby spisane na straty. Nawet z najczarniejszej dziury można ich wyciągnąć, okazując zainteresowanie, dając to, czego najbardziej potrzebują, czyli bezpieczeństwo, poczucie sprawczości i miłość. Lektura również w sposób przejrzysty tłumaczy wiele aspektów rozwoju psychologicznego dziecka. Czytając tę pozycję, czułam tak wiele przeróżnych emocji. Historie tych młodych ludzi sprawiły, że moje serce pękało za każdym razem, gdy czytałam o okropnościach, które ich spotkały w tak młodym życiu. Nie jeden raz płakałam przy książce. To, co najbardziej mi się podobało, to fakt, że nikt nie bał się powiedzieć prawdy. Plusem jest również to, że Marcin nie bał się opowiedzieć o swojej historii pracy w Zaborze. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą pozycją i uważam, że powinien przeczytać ją każdy.