Zwykła przyzwoitość (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Rewelacyjna! Jak zawsze u pana Wojciecha: to nie Mortka ani Dawid ale równie dobre :)

Dobra kolejna część cyklu o Bezimiennym, w której głównym wątkiem jest walka z patodeweloperka

Bardzo lubię serię z bezimiennym. Kolejna ciekawa, bardzo wciągająca książka. W mojej ocenie druga część była najlepsza, ale część trzecia depcze jej po piętach.

Krótkie rozdziały, każdy z zaskakującym zakończeniem, które nie pozwala odłożyć książki na półkę.

Trzecia część cyklu i nie ma nudy – zwroty akcji, rosnące napięcie, sensacyjne wątki, pełnokrwiści bohaterowie, realistyczne sceny ze zwykłego życia. Niezmiennie podoba mi się bezkompromisowość, szlachetność, zaangażowanie „Bezimiennego”. To, że szanuje prawo i porządek, ale gdy czuje, że nie ma innej drogi, potrafi wykorzystać swoje umiejętności technik walki i w ostateczności – zdolny jest do przemocy… Tym razem, szukając nowej kwatery, trafia do domu pana Henryka. Staruszek wynajmuje mu pokój w domu, na który, jak się okazuje, swój plan, można powiedzieć, ze wręcz brawurowy, mają gangsterzy. Rynek nieruchomości w Warszawie to pole minowe dla bezbronnych, starszych, samotnych osób… I znowu sobie pomyślałam, że świat byłby lepszy, gdyby ludzie byli po prostu PRZYZWOICI! Niestety – otaczają nas również „czarne charaktery”, dobrze więc, że pojawił się ktoś, komu nie żal czasu i wysiłku, by stanąć w obronie słabszych. Bezimienny nie waha się widząc krzywdę starszego pana. Nie analizuje, nie szacuje zysków i strat – reaguje od razu… Takich przyzwoitych postaci, zaangażowanych w czynienie dobra, jest nawet więcej… Bohaterowie są wyraziści, tak autentyczni, że ich losy wzbudzają współczucie, empatię, a czasem nawet frustrację. Dzięki temu czytelnik z łatwością może identyfikować się z nimi, ich przeżyciami i dylematami. Jak nie wzruszyć się na gest pana Henryka, który późno zrozumiał, że za rzadko kupował żonie ulubione kwiaty – dlatego teraz stawia tulipany przed fotografią zmarłej kobiety… Spostrzegawczość, wrażliwość, umiejętność wniknięcia w duszę, umysł, serce i zdolność oddania tłoczących się tam emocji – to niezmiennie zaskakująca cecha autora… i do tego ta szczypta humoru… "Zwykła przyzwoitość" to nie tylko pasjonująca opowieść o walce dobra ze złem, ale także refleksja nad wartościami moralnymi i siłą ludzkiego charakteru. Autor w mistrzowski sposób ukazuje, że nawet w najbardziej beznadziejnych sytuacjach zawsze warto trwać przy własnych przekonaniach. Z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji.

Bezimienny powraca! Gdyby ktoś kiedyś mi powiedział, że jednym z moich ulubionych bohaterów będzie ktoś, kogo imienia nie znamy, nie uwierzyłabym. Polubiłam Bezimiennego już od pierwszych stron pierwszego tomu i z zapartym tchem śledzę każde jego poczytania i przygody, przy okazji wyłapując nawet najmniejsze szczegóły, które, choć w malutkiej części mogą zdradzić jego tożsamość. Autor jednak bardzo dobrze wie, co robi i daje nam tyle informacji na jego temat, ile chce i kiedy chce, a to sprawia, że jest się ciekawym jeszcze bardziej. Po raz kolejny heroizm i honor sprawiają, że staje w obronie dobrych i (nie?)winnych ludzi. Po raz kolejny będzie się musiał zmierzyć z brutalnością i przemocą przestępców. Jednak nasz bohater jest już zahartowany w walce z takimi ludźmi i nie spocznie aż sprawiedliwości nie stanie się zadość. Sam wątek z chwilówkami i całą resztą daje mocno do myślenia. Szczególnie że co jakiś czas słyszy się o podobnych sprawach. Na pierwszy rzut oka zwykły i średnio ciekawy temat, okazuje się całkiem intrygującym i niebanalnym. „Zwykła przyzwoitość” pod względem rozwoju i dynamiki akcji różni się od poprzednich części, jednak to wcale nie sprawia, że jest gorsza. Myślę, że i Bezimienny i czytelnik potrzebował takiego przystopowania. Aby pomyśleć, przeanalizować czy w spokoju zjeść sobie ulubionego kebaba od Turka na rogu. I nie mogę zapomnieć o końcówce książki. Takiego obrotu spraw chyba nikt się nie spodziewał, szczególnie że nic, kompletnie nic tego nie zwiastowało, ale tego wam już nie zdradzę.

"Na każdego koniec przychodzi w innym momencie." Bezimienny wraca do Warszawy i wynajmuje pokój u Henryka, poczciwego starszego pana, który nikomu nie szkodzi. Dlatego też, gdy któregoś dnia wraca do domu i zastaje w nim dwóch zbirów, którzy grożą staruszkowi, postanawia interweniować. Nie wie, w jaką aferę niechcący się wplątał, ale zastraszanie innych, którego jest świadkiem, nie współgra z jego charakterem. Każdy kolejny tom tej serii porusza trudne tematy, które skrzętnie zamiatamy pod dywan. Tutaj na wierzch wychodzi wykorzystywanie starszych ludzi i wyłudzanie od nich ich własnych nieruchomości. Dobitnie autor pokazuje, jak nikt nie interesuje się losem tych, którzy nie mają rodziny i nie mają do kogo się zwrócić o pomoc. I wtedy wchodzi Bezimienny, który nie może przejść obojętnie obok krzywdy niewinnego. Widzimy tu bardzo ludzką twarz bohatera i bardzo się z nim utożsamiamy, bo chciwość i podłość po prostu musi być ukarana. Ale pomimo tak głęboko nacechowanego zła, widzimy tu również niezwykłe dobro i bezinteresowność w postaci działalności Aldony i jej stowarzyszenia, które pomaga jak tylko może osobom w kryzysie bezdomności. Pomimo tego, że jest to seria sensacyjna, można tu znaleźć wiele emocji. A zakończenie pozwala sądzić, że to nie koniec naszej znajomości z Bezimiennym..

Cykl z Bezimiennym Wojciecha Chmielarza to bardzo ciekawe zjawisko. Nie natrafiłam wcześniej na lekturę, w której o głównym bohaterze w zasadzie wiemy niewiele albo nic; nie znamy nawet jego imienia. Na podstawie kolejnych rozdziałów pierwszych dwóch części możemy wyciągnąć pewne wnioski o przeszłości Bezimiennego, nadal jednak jego historia owiana jest tajemnicą. Trzecia część cyklu to „Zwykła przyzwoitość”. Bohater - ponownie na życiowym zakręcie - szuka dla siebie pokoju do wynajęcia i trafia do pana Henryka. Staruszek okazuje się być ofiarą zastraszania ze strony bandytów. Przypadkowo widzi to Bezimienny i staje się uczestnikiem kolejnych pozornie niepowiązanych ze sobą zdarzeń. Ciekawie przedstawione elementy socjologiczno-psychologiczne (bieda, patologia, samotność, depresja, migracja, walka o przetrwanie). Na plus rozpisane sceny walki - do przeanalizowania, niczym w zwolnionym tempie. Ładne. Trochę zaskakuje łatwość pewnych rozwiązań, niemniej całość płynie wartko i czyta się ją bardzo dobrze. Na koniec dobry cliff hanger - wreszcie coś z przeszłości bohatera! Mam niedosyt, ale tym przyjemniej będzie czekać na kolejną część cyklu. Oby nie za długo.

Dla mnie najsłabsza książka z tej serii. Ale tylko dlatego że w poprzednich akcja rozgrywała się poza miastem. W Warszawie mieszkam od urodzenia i lubię przenosić się w inne miejsce. Sama historia książki ciekawa.

Świetna książka jak i cały Cykl z Bezimiennym..Polecam serdecznie.Wartka, szybka akcja.Lekko i przyjemnie się czyta.