Żony mundurowych. Historie policyjnych rodzin (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Polecam wszystkim a szczególnie żonom policjantów

Super jak zawsze

Rewelacyjna książka. Reportaże napisane zwięźle, na temat, wstrząsające niektóre momenty z życia rodzin w których ktoś służył w policji lub milicji. Polecam wszystkim którzy lubią takie klimaty

Nie zaskakuje. Relacje-historie są podobne.

Najsłabsza książka tej autorki

Z życia wzięte. Polecam

Bardzo dobra pozycja

„Psy”, „niebiescy”, „Smerfy” – te określenia często padają pod adresem policjantów. Są bohaterami kawałów i niewybrednych komentarzy wszak każdy wie najlepiej, co przedstawiciel tej grupy zawodowej zrobił lub (najczęściej) nie zrobił dobrze. O ich działalności powiedziano już wiele, stworzono setki memów i dowcipów. Czy jednak ktoś, zanim rzucił oskarżeniem czy ubliżającym komentarzem, zastanowił się kiedyś, czy sprawiedliwe jest szufladkowanie policjantów i wrzucanie ich do jednego worka? Co czują ich rodziny w takich sytuacjach? Z jakimi emocjami muszą się mierzyć na co dzień, a zwłaszcza w kryzysowych sytuacjach? Magdalena Majcher postanowiła wysłuchać ich głosu i w swojej książce przedstawia obraz policjantów – partnerów, mężów, ojców, nakreślony ręką ich najbliższych. Choć po reportaże sięgam raczej rzadko, to w przypadku pozycji wydawniczej „Żony mundurowych. Historie policyjnych rodzin” od razu wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. Raz, że temat wydał mi się bardzo ciekawy, a dwa, cenię twórczość Magdaleny Majcher, która dała się poznać nie tylko jako pisarka powieści obyczajowych, ale także autorka książek inspirowanych prawdziwymi wydarzeniami. Jej rzetelność, wnikliwość, a także zmysł obserwacji już na starcie gwarantowały dobrą lekturę. Po jej zakończeniu wiem, że wcale się co do niej nie myliłam. Magdalena Majcher zaprosiła do rozmowy żony, partnerki, córkę byłego milicjanta, a także mężczyznę, który pozostaje w stałym związku z policjantką. Nie ukrywam, że kiedy pierwszy raz usłyszałam, że autorka wzięła na tapet ten właśnie temat, byłam ciekawa, czy i jej historię, jako żony policjanta, poznamy, sięgając po jej najnowszą książkę. A jednak pisarka nie zdecydowała się na to, a powody tej decyzji wyjawiła na samym jej początku. I tak sobie myślę, że to była dobra decyzja, bo dzięki przeprowadzonym rozmowom pokazała, że potrafi zachować bezstronność, nawet jeśli dzieli ze swoimi bohaterami niektóre emocje czy doświadczenia, a jednocześnie w pełni oddaje głos rozmówcom, nie wprowadzając dygresji, które bazowałyby na jej prywatnych odczuciach. „Żony mundurowych. Historie policyjnych rodzin” to książka, która pokazuje wiele twarzy policji; dobrą, ale także mroczną, która zdaje się potwierdzać pewne stereotypy dotyczące tej grupy zawodowej. Jedne z rozmów szokują, inne wywołują nieśmiały uśmiech, a nawet pojawia się coś na kształt zrozumienia dla kobiet, które żyją w permanentnym strachu o bezpieczeństwo ukochanego człowieka. A także podziw, że w obliczu tak wyraźnie namacalnego zagrożenia ich codzienność zdaje się normalna. Mimo wszystko. Podsumowując: Choć książka dostarcza skrajnych emocji, to z całego tego wielowymiarowego opisu życia policji, policjantów, ich rodzin wyraźnie krystalizuje się jeden wniosek: bycie w szeregach tej formacji nie jest jednoznaczne z popełnianiem błędów. Z przemocą, agresją, skłonnością do zdrady. Wszak to nie zawód nas kształtuje, choć, co można wyczytać z opowieści rozmówców Majcher, ma niebagatelny wpływ na życie na najbliższych osób służących w policji, a to, jakim jest się człowiekiem. W każdy środowisku są bowiem ludzie dobrzy i źli, ci ze skłonnością do nałogów i awanturniczej natury. Magdalena Majcher nie ingeruje w żaden sposób w wizerunek policjantów, on krystalizuje się niejako sam w miarę wsłuchiwania się w głosy tych, którzy na co dzień doświadczają, czym jest życie u ich boku. Myślę, że ich historie powinny trafić wszędzie tam, gdzie niesprawiedliwy osąd wiedzie prym. Wszak tak łatwo jest rzucić niewybrednym komentarzem, jeśli nie ma się pełnego obrazu sytuacji. „Żony mundurowych. Historie policyjnych rodzin” otwiera oczy na wiele spraw; pokazuje, że człowiek może wyjść z policji, ale policja z człowieka — nigdy. Co wcale nie oznacza, że można wszystkich wrzucić do jednego worka i oceniać według jednej miary. Pamiętajmy o tym.

Polecam! Poruszające historie policyjnych rodzin. Stawia mundurowych w zupełnie innym świetle. Tutaj nic nie jest zero jedynkowe, ani czarno - białe

Nie znam prywatnie żadnego policjanta, a jednak najnowszą propozycję pisarki czytałam z ogromnym zrozumieniem. W moim najbliższym otoczeniu jest osoba, która od kilku dekad uprawia szalenie niebezpieczny zawód, a jego ważne elementy to: praca trzyzmianowa, praca w święta czy noce sylwestrowe, niespodziewane nadgodziny i wyjazdy na sygnale, ciągła współpraca z policją czy strażą pożarną, a także rozmowy z nierzadko niebezpiecznymi klientami. Nigdy nie znałam czegoś takiego, jak choćby weekend, a spotkania z moim tatą, porównywałam do niemal nierealnych audiencji papieskich. Gdy inne dzieci wesoło spędzały święta, ja widziałam, jak mój tata odchodzi od stołu i jedzie do pracy. Czy dało się z tym żyć? Cóż, innego wyjścia nie było, ale strach pojawiał się każdego dnia. Praca taty jest niebezpieczna, a choćby jedna pomyłka może go kosztować życie. Sama nigdy nie wykonywałabym tego, co on, a zatem mogę też odczuwać coś w rodzaju dumy. Wiele historii mocno zapadło mi w pamięć, ale to już materiał na osobną powieść. Nawet teraz, gdy piszę opinię, trzęsą mi się ręce. Wystarczy, że ja wiem, dlaczego tak jest. Ktoś mógłby uznać, że spisanie historii policyjnych rodzin było dla autorki niczym bułka z masłem- sama przecież jest żoną policjanta, a zatem o wszystkim doskonale wie, a znalezienie chętnych osób na wywiad także nie stanowiło problemu. Autorka udowodniła, że to bzdura, a ja się z nią zgadzam. Ludzie wciąż dbają o swoją prywatność, choć media społecznościowe wskazują na coś zupełnie innego. Dzięki bardzo skrupulatnym działaniom pisarki ludzie nareszcie zrozumieją, że praca policjanta jest tak naprawdę służbą i NIGDY nie wygląda tak, jak w znanych serialach czy filmach sensacyjnych. Policjant nigdy nie zajmuje się tylko jedną sprawą, nie wszystkie zagadki kończą się złapaniem przestępcy. Pamiętajmy, że wiele spraw wciąż czeka na rozwiązanie, a złoczyńcy dalej chodzą beztrosko po świecie. Zastanówmy się też, czy modny i oblegany przez młodych ludzi wydział kryminalny rzeczywiście jest taki „przyjemny”? Proponuję czytelnikom dogłębną literaturę, a także intensywne przemyślenia nad skomplikowaną pracą techników kryminalnych. Jestem przekonana, że praca przy zwłokach, często zmasakrowanych, zweryfikuje myślenie wielu ludzi, którzy marzą o tym, by rozwiązywać skomplikowane sprawy z mordem w tle. Używanie broni to także nie zabawa… 12 bardzo szczerych tekstów to opowieści nie tylko kobiet, które na co dzień żyją z policjantami. Magdalena Majcher porozmawiała także z mężem policjantki, jak też z córką byłego milicjanta. Jak wiadomo, kiedyś milicja była bardzo negatywnie oceniana i odbijało się to na wszystkich stróżach prawa, nawet tych, którzy nie nadużywali siły fizycznej. Pisarka wróciła też do głośnej sprawy kryminalnej z 2012 roku, a jej szczegóły opisała niegdyś w powieści pt. „Mocna więź”. Serdecznie zachęcam do jej przeczytania. Podczas czytania nie wzruszą się już chyba tylko ludzie mający serca z kamienia. Dzięki bardzo mocnym wywiadom zamieszczonym w książce zrozumiałam też, że nie każdy stróż prawa musi być kryształowy. Bywają też i tacy, którzy po zdjęciu munduru zdejmują coś jeszcze, a konkretnie maski z twarzy. W pracy uchodzą za bardzo skrupulatnych, natomiast po służbie łamią wszelkie przepisy, jak też topią swoje frustracje w alkoholu. Dlaczego tak jest, że człowiek wyjdzie z policji, ale policja z człowieka już niekoniecznie? Czy każdy tak zwany pies węszy 24 godziny na dobę? Sami to oceńcie. Autorka w bardzo inteligentny sposób każe nam się zastanowić nad możliwością skorzystania z usług psychologa przez policjanta. Czy naprawdę jest to ujma dla stróża prawa nazywanego często samcem/smerfem/psem? Czy lepiej jest wyżywać się na rodzinie za niepowodzenia w pracy? Czy to dobry pomysł, by rozmowy z psychologiem zaczęto traktować jak obowiązkowe badania okresowe? Uważam, że każdy z nas powinien ten problem głęboko przemyśleć. Człowiek, nawet w mundurze policjanta, NIE jest ze stali i może mieć chwile słabości. Magdalena Majcher znowu pozytywnie mnie zaskoczyła i udowodniła, że kolejny gatunek literacki nie jest jej obcy. Zdaję sobie sprawę, że sama martwi się o swojego męża, co jest absolutnie zrozumiałe. Polecam!