Zdejmij z nieba księżyc (okładka  miękka, wyd. 04.2024)

Przepiękna, wzruszająca książka. Historia, która zapada głęboko w pamięć i łamie serce 😭💔

cudowna ksiazka warta przeczytania zdecydowanie!!

Przeciętna. Bez szaleństw

Śliczna książka

Fantastyczna

“Zdejmij z nieba księżyc” “Smutek nie powinien wymazywać tego, co było takie radosne i piękne. Fakt, że kwiaty opadną z drzewa wiści, nie oznacza, że powinno się je opłakiwać, kiedy jeszcze znajdują się na gałęziach.” [współpraca reklama @gorzka.czekolada.wydawnictwo] Jego słońce zniknęło z nieba, a świat stał się pustynią szarości. A nad nim stał anioł stróż, który w chwilach załamań, łez i niewyobrażalnego bólu dawał nadzieję i pragnął go ocalić. “Tamto życie należy już do przeszłości. Pora zacząć coś nowego.” Opis zaszklił mi oczy, dołączony list wywołał łzy, a książka mnie złamała… Przeczytajcie… To jest jedna z piękniejszych książek, jakie dane było mi przeczytać w całym moim życiu. Śmiałam się, płakałam i jednocześnie bolało mnie serce podczas czytania i przeżywania tej historii wraz z głównymi bohaterami. A smutek? Był moim towarzyszem. Josh i Lauren… to para idealna, która kocha się mimo i ponad wszystko. A ta więź, która stworzyła się między nimi? Don’t cry… Josh… to jak wyszedł ze swojej własnej strefy komfortu na przestrzeni lat - było niesamowite. To jak cierpiał? Zdruzgotało mi serce. Miałam ochotę przejąć jego ból, aby więcej nie cierpiał.. ale w pewnym momencie zrozumiałam, że przecież nie mogę… Nieważne, ile bym się starała, to nie mogę tego zrobić, bo właśnie te wydarzenia i życie z nimi sprawiły, że stał się jeszcze silniejszy niż był wcześniej. Bardziej otwarty, przyjacielski, pełen zrozumienia… i nawet… pojawiał się uśmiech na jego twarzy. Uwierzcie mi… moment, w którym ten uśmiech się pojawił - wzruszył mnie. Jego świat się roztrzaskał, serce rozpadało się na kawałki… Jej czas był ograniczony i mimo wszystko cieszyła się z życia każdą chwilą, jednym najmniejszym momentem. Pełna siły i odwagi, a w obliczu druzgocących wieści… myślała o nim i o swoich bliskich. Dzięki niej on mógł z nią przejść najtrudniejszą drogę, jaką przed nimi postawiono. * Listy… * Pełne otuchy, wiary, nadziei, motywacji. Zrobienia kroku naprzód. * Każda litera, słowo, przelane uczucie… * Wziąć głęboki oddech, nauczyć się i ułożyć sobie życie, a także… być szczęśliwym. * Ich miłość trafiała do najczulszych strun serca oraz pokazywała, że należy kochać bez końca i ją pielęgnować. * A z życia? Korzystać do ostatniego tchu. * Nie wiem, czy w tej książce gorsze było czytanie listów, śmiejąc się przez łzy mimo bólu, czy może patrzenie na to jak on się zmagał z codziennością, jak wyglądało ich życie i jak z dnia na dzień ono się zmieniało? I uwierzcie mi, nie mam na to odpowiedzi. * Natomiast jeśli chodzi o chorobę, to widać, że autorka zrobiła research i nie było to potraktowane po macoszemu, a takie coś bardzo cenię. I cieszy mnie też to, że autorka w podziękowaniu jasno napisała, że wszelkie odchylenia od treści albo niezgodności są jej winą. Autorka zadbała o szczegóły, które były jasne i wyraźne. * Piękna i wzruszająca historia przepełniona smutkiem, rozpaczą. Przepełniona żalem i nadzieją na lepsze jutro. * Ta książka to emocjonalna przejażdżka, która w pewnym momencie zbacza z toru, aby nabrać odpowiedniego rozpędu. Ta historia uzdrawia pod każdym względem. Przeżywasz ból i w pewnym momencie dostajesz uśmierzenie. O stawianiu czoła przyszłości, docenieniu chwil. * Historia pełna poświęcenia, miłości i straty, która pokazuje, że mimo przeciwności losu i trudności stawianych na drodze trzeba każdą chwilę pielęgnować i się nią cieszyć. * Historia o przetrwaniu w najgorszych chwilach swojego życia i o odnalezieniu własnego szczęścia pomimo jej braku. * Ujmuje, przejmuje, wywołuje spazmy bólu i rozkochuje. Na nowo. Raz po raz. * I jeszcze te słowa… * “Nie bądź frajerem.” przysięgam, że nigdy te słowa nie wywołały we mnie takich emocji. Śmiech i płacz… Zrozumiecie jak przeczytacie. * O poszukiwaniu siebie i odnajdywaniu się w nowej rzeczywistości. * “Dziękuję… ci.”

Śmierć kogoś bliskiego jest traumatycznym przeżyciem. Strata ukochanej osoby wiąże się z ogromnym bólem, cierpieniem, tęsknotą. Człowiek często zadaje sobie pytanie, dlaczego tak musiało sie stać, dlaczego tak szybko, czy nie da się cofnąć czasu...Życie często pisze dla nas scenariusze, których nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Przekonują się o tym bohaterowie niezwykle wzruszającej książki "Zdejmij z nieba księżyc". Lauren i Joshua to świeżo upieczone małżeństwo. Są w sobie szaleńczo zakochani, mają plany na przyszłość. Kiedy wszystko układa się niemal idealnie, okazuje się, że Lauren jest śmiertelnie chora. Joshua robi wszystko, aby pomóc ukochanej. Ona chce wykorzystać jak najlepiej czas, jaki im pozostał. Obawia się jednak, że Joshua może sobie nie poradzić po jej odejściu. Postanawia więc napisać listy do swojego męża, po jednym na każdy miesiąc, na rok po jej śmierci. Zależy jej, aby Joshua potrafił cieszyć się życiem, nawet, gdy jej już nie będzie obok... Autorka stworzyła niezwykle piękną i wzruszającą historię. Śledzimy w niej dwójkę młodych ludzi, którzy dopiero co zaczęli wspólną przygodę życia. Mieli plany, marzenia, chcieli cieszyć się sobą każdego dnia. Niestety choroba im to uniemożliwiła. Choć robią wszystko, co w ich mocy, aby ją pokonać, to ona wygrywa tę nierówną walkę. To, co bardzo mnie poruszyło w tej historii, to świadomość Lauren o tym, co nieuchronnie ma nadejść. Ona pogodziła się z tym, że umrze. Chciała jednak wykorzystać czas, który jej pozostał jak najlepiej. Zamierzała po prostu cieszyć się życiem i spędzać jego najpiękniejsze chwile ze swoją największą miłością. W przepiękny sposób zostało tu ukazane uczucie, jakim darzyli się Lauren i Joshua. W każdej chwili byli dla siebie ogromnym wsparciem, wiedzieli, że zawsze mogą na siebie liczyć. Takiej miłości życzę każdemu. Po śmierci Lauren Joshua traci chęć do życia. Odcina się od bliskich, zamyka w czterech ścianach. Kiedy otrzymuje pierwszy list od żony, zaczyna mieć jakiś cel. Każdy z nich zawiera bowiem zadanie, które Joshua musi wykonać, a które mają mu pomóc w przejściu przez wszystkie etapy żałoby. Lauren staje się dla niego przewodniczką po jego życiu bez niej. Jej listy przepełnione są troską i ogromną miłością. Autorka w cudowny sposób połączyła przeszłość z teraźniejszością. Mamy tu nie tylko listy do Lauren do męża, ale także jej zmarłego ojca, dzięki czemu możemy poznać dokładniej jej historię. Myślę, że warto tu także zwrócić uwagę na Joshuę jako osobę w spektrum autyzmu. Często ta przypadłość objawia się trudnościami w budowaniu relacji międzyludzkich. To także w wielu przypadkach osoby niezwykle uzdolnione, ale zamknięte w swoim własnym świecie. Myślę, że śmierć Lauren była niezwykle ciężkim przeżyciem również dlatego, że stracił osobę, przed którą się otworzył, z którą stworzył niezwykłą relację, o której być może wcześniej w ogóle nie myślał. Jej strata spowodowała, że zamknął się w sobie, otoczył się murem, poza który nie chciał nikogo wpuścić. Listy Lauren stały się więc jego wyzwoleniem. Ona pomaga mu na nowo otworzyć się na innych, przełamać lęki. To niesamowite, jaką wielką moc mają słowa pisane przez Lauren. To historia o stracie, przeżywaniu żałoby, ale także wielkiej miłości przepełniona ogromnymi emocjami. Poruszyła najczulsze struny mojego serca. Zakończenie wzruszyło mnie ogromnie, nie umiałam wtedy powstrzymać łez. Z jednej strony to smutna, skłaniająca do refleksji historia, ale także dająca nadzieję. Przede wszystkim zwraca uwagę, żeby cieszyć się życiem i wykorzystać je najlepiej, jak umiemy. Polecam z całego serca tę wyjątkową historię!

„Życie chwilą było lepsze niż załamywanie rąk na myśl o przyszłości.” [ reklama @gorzka.czekolada.wydawnictwo ] 𝐙𝐝𝐞𝐣𝐦𝐢𝐣 𝐳 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐚 𝐤𝐬𝐢𝐞𝐳𝐲𝐜 to bez wątpienia pozycja, która zostanie w moim sercu na zawsze. A raczej w tym, co z niego zostało. Nigdy nie miałam problemów z ubraniem swoich myśli w słowa, a napisanie recenzji zawsze zajmuje mi kilka minut. Jednak w przypadku książki ze zdjęcia jest inaczej. Siedzę nad tymi słowami prawie trzy godziny i nie potrafię logicznie złożyć zdania. Przypominam sobie to, o czym przeczytałam i znów płaczę. Dlatego dziś może być nieco chaotycznie, ale właśnie takie są moje uczucia. Główna bohaterka, Lauren, jest terminalnie chora i wie, że wkrótce jej dni na świecie, przy mężu i rodzinie, się skończą. Wie, że Josh będzie zrozpaczony jej odejściem, dlatego robi coś, co ma ułatwić mu powrót do życia, do życia bez niej. Napisała dla niego dwanaście listów na dwanaście kolejnych miesięcy. I tak, motyw znany, bo wystąpił między innymi w PS Kocham Cię, jednak 𝐙𝐝𝐞𝐣𝐦𝐢𝐣 𝐳 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐚 𝐤𝐬𝐢𝐞𝐳𝐲𝐜 jest podkręcona, dopieszczona i jeszcze bardziej emocjonalna. Josh to mężczyzna, którego cały czas miałam ochotę przytulać, choć nie jestem typem przytulaka. Chciałam odebrać jego ból, który chcąc, nie chcąc, przeszedł na mnie. Żałoba Josha i każdy jej etap łamały mi serce. Bolało mnie to, co zostało z tego organu, bolały mnie organy wewnętrzne, żołądek zaciskał się w supeł, a w gardle rosła gula. O tym, że oczy miałam piekące od nadmiaru łez nie muszę wspominać. Były też momenty, dzięki którym na twarzy pojawiał się uśmiech. Autorka, poza genialnym serwowaniem traumy, potrafi rozbawić celnymi spostrzeżeniami, ripostami i żartami sytuacyjnymi. Były momenty kiedy dławiłam się łzami i śmiechem jednocześnie. To było bardzo dziwne uczucie 🤣 Listy od Lauren… cóż. To było piękne przeżycie. Podobnie jak cała historia. Były zabawne, rozpaczliwie łamiące duszę, piękne. 𝐙𝐝𝐞𝐣𝐦𝐢𝐣 𝐳 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐚 𝐤𝐬𝐢𝐞𝐳𝐲𝐜 to książka, która pokazuje jak trudna jest strata. Czy przez całą książkę w głowie miałam mantrę „Niech mój Mąż nie umiera przede mną; niech nic takiego nam się nie przydarzy”. Choć jedno jest pewne. Miłość taka jak Lauren i Josha nie zdarza się codziennie, nie każdy doświadczy tak obezwładniającego uczucia, pełnego szacunku i oddania. Ta książka była dla mnie tym bardziej trudna, że znam uczucie straty kogoś, kogo kochało się ponad wszystko. I nie ważne, czy chodzi o rodzica, babcię, przyjaciela czy męża - każda strata jest okrutna, każda skazuje na otępiający ból, a jednocześnie każdą odczuwamy inaczej. I tego też uczy ta książka - że każde odczuwanie żałoby jest dobre, że nie ma jednej właściwej drogi. 𝐙𝐝𝐞𝐣𝐦𝐢𝐣 𝐳 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐚 𝐤𝐬𝐢𝐞𝐳𝐲𝐜 to cudowna opowieść. Pełna bólu, przyjaźni, miłości, strachu, łez i przyszłości, bo przecież każdy koniec jest początkiem. Wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, że popłakałam się na My Immortal, które włączyło mi się, gdy byłam w sklepie. Płakałam w miejscu publicznym. Oto, co czyni ta powieść. Ta książka uczy jeszcze jednej ważnej rzeczy - doceniajmy każdą chwilę ze swoimi bliskimi, bo nie wiadomo, która będzie ostatnią. I jak to powiedziała Lauren „fakt, że kwiaty opadną z drzewa wiśni, nie oznacza, że powinno się je opłakiwać, kiedy jeszcze znajdują się na gałęziach.” Jeśli lubicie popłakać na książkach, szukacie czegoś, co złamie Wam serca, skrzywdzi duszę i nie pozwoli o sobie zapomnieć - przeczytajcie 𝐙𝐝𝐞𝐣𝐦𝐢𝐣 𝐳 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐚 𝐤𝐬𝐢𝐞𝐳𝐲𝐜.

Życie potrafi zaskakiwać i to nie zawsze pozytywnie. Często jest tak, że żyjemy jakbyśmy mieli dużo czasu, snujemy marzenia, planujemy, aż nagle przychodzi moment, który przekreśla wszystko. Nagle okazuje się, że czas jest ograniczony.. . Joshua i Lauren byli młodym małżeństwem z głową pełna pomysłów. Cieszyli się sobą, podróżowali, chcieli mieć dzieci, aż tu po kolejnej stracie przytomności padła diagnoza: Lauren jest śmiertelnie chora. Lauren wiedziala, że po jej śmierci Joshua będzie nie tylko załamany, ale i zupełnie nie będzie potrafil odnaleźć się w nowej rzeczywistosci. Bez niej. Chcąc mu pomóc w tym trudnym czasie przygotowuje dla niego 12 listów, ktore mają przeprowadzić go przez żałobę i na nowo rozbudzić chęć życia. Czytelnik wraz z głównym bohaterem wyrusza w podróż, która nie jest łatwa. Widzi, jak Joshua zamyka się w sobie, odcina od bliskich, przestaje dbać o siebie, kompletnie zagubiony bez swojej ukochanej, aż do momentu w którym otrzymuje pierwszy list. Nagle na nowo zaczyna mieć jakiś cel i choć stawia małe kroki to za sprawą zmarłej żony zaczyna wychodzić z skorupy, która się otoczył. Realizuje powierzone mu zadania, choć niekiedy sporo go to kosztuje. Śmierć Lauren byla również ciosem dla jej bliskich i także ich żałobę widzimy w tej historii. Myślę, że ciekawym zabiegiem była druga linia czasowa, która przeplatała się z tą po śmierci kobiety. Mianowicie widzimy również jak wyglądało w urywkach życie małżeństwa przed diagnozą i po diagnozie. Jak starali się uporać z emocjami, a jednocześnie robili wszystko aby spędzić jak najwięcej pięknych chwil razem. Tutaj mamy prawdziwa sinusoidę, w której łzy przenikają się z radoscią, nadzieja z strachem, chęć do życia z widmem nieuchronnie zbliżającego się końca. Tej części towarzyszą również listy, które kobieta pisze do swojego zmarlego ojca dzielac się z nim swoimi chwilami szczescia, ale i obawami związanymi z chorobą oraz śmiercią. Czytając tę historię bardzo polubiłam się z wykreowanymi bohaterami, sama w sobie fabuła była ciekawa, przepelniona wieloma uczuciami, łamiąca serce, wzruszajca. Trochę na myśl przychodziła mi znana pewnie wszystkim książka "PS. Kocham Cię", niemniej jednak mimo niektórych podobieństw autorka obrała też swój kierunek. Mówiąc szczerze, choć historia mnie poruszyła, wciągnęła to nie uroniłam łzy. Miałam nadzieję, że mnie ona przeczołga, wywoła morze łez, ale nie udało się. Sama w sobie historia jest napisana z niesamowitym wyczuciem, delikatnością. Autorka porusza się po trudnym temacie jakim jest strata i żałoba, ale robi to z subtelnością i wyczuciem. Pokazuje ogromną miłość, oddanie, ale i to jak ciężko się pozbierać po utracie ukochanej osoby. Nagle w domu jest cisza. Nie ma śmiechu. Nie ma pozostawionego na ladzie kubka. Pozostaje przytłaczająca cisza i aż dziwić się można, że mimo iż ma sie wrazenie, że czas się zatrzymał to jednak na około życie toczy się dalej.  Jest ona słodko - gorzka, ukazuje historię pełną wszelkich barw jakie maluje życie, skłania do refleksji. "Zdejmij z nieba ksiezyc" uczy, żeby doceniać bliskich, czerpać z każdej chwili ile tylko się da. Łapać momenty szczęścia, radować się z drobiazgów i tych małych cudow, ktore widoczne są w każdym dniu, a których często się nie docenia. Żyć tu i teraz.

Życie potrafi zaskakiwać i to nie zawsze pozytywnie. Często jest tak, że żyjemy jakbyśmy mieli dużo czasu, snujemy marzenia, planujemy, aż nagle przychodzi moment, który przekreśla wszystko. Nagle okazuje się, że czas jest ograniczony.. . Joshua i Lauren byli młodym małżeństwem z głową pełna pomysłów. Cieszyli się sobą, podróżowali, chcieli mieć dzieci, aż tu po kolejnej stracie przytomności padła diagnoza: Lauren jest śmiertelnie chora. Lauren wiedziala, że po jej śmierci Joshua będzie nie tylko załamany, ale i zupełnie nie będzie potrafil odnaleźć się w nowej rzeczywistosci. Bez niej. Chcąc mu pomóc w tym trudnym czasie przygotowuje dla niego 12 listów, ktore mają przeprowadzić go przez żałobę i na nowo rozbudzić chęć życia. Czytelnik wraz z głównym bohaterem wyrusza w podróż, która nie jest łatwa. Widzi, jak Joshua zamyka się w sobie, odcina od bliskich, przestaje dbać o siebie, kompletnie zagubiony bez swojej ukochanej, aż do momentu w którym otrzymuje pierwszy list. Nagle na nowo zaczyna mieć jakiś cel i choć stawia małe kroki to za sprawą zmarłej żony zaczyna wychodzić z skorupy, która się otoczył. Realizuje powierzone mu zadania, choć niekiedy sporo go to kosztuje. Śmierć Lauren byla również ciosem dla jej bliskich i także ich żałobę widzimy w tej historii. Myślę, że ciekawym zabiegiem była druga linia czasowa, która przeplatała się z tą po śmierci kobiety. Mianowicie widzimy również jak wyglądało w urywkach życie małżeństwa przed diagnozą i po diagnozie. Jak starali się uporać z emocjami, a jednocześnie robili wszystko aby spędzić jak najwięcej pięknych chwil razem. Tutaj mamy prawdziwa sinusoidę, w której łzy przenikają się z radoscią, nadzieja z strachem, chęć do życia z widmem nieuchronnie zbliżającego się końca. Tej części towarzyszą również listy, które kobieta pisze do swojego zmarlego ojca dzielac się z nim swoimi chwilami szczescia, ale i obawami związanymi z chorobą oraz śmiercią. Czytając tę historię bardzo polubiłam się z wykreowanymi bohaterami, sama w sobie fabuła była ciekawa, przepelniona wieloma uczuciami, łamiąca serce, wzruszajca. Trochę na myśl przychodziła mi znana pewnie wszystkim książka "PS. Kocham Cię", niemniej jednak mimo niektórych podobieństw autorka obrała też swój kierunek. Mówiąc szczerze, choć historia mnie poruszyła, wciągnęła to nie uroniłam łzy. Miałam nadzieję, że mnie ona przeczołga, wywoła morze łez, ale nie udało się. Sama w sobie historia jest napisana z niesamowitym wyczuciem, delikatnością. Autorka porusza się po trudnym temacie jakim jest strata i żałoba, ale robi to z subtelnością i wyczuciem. Pokazuje ogromną miłość, oddanie, ale i to jak ciężko się pozbierać po utracie ukochanej osoby. Nagle w domu jest cisza. Nie ma śmiechu. Nie ma pozostawionego na ladzie kubka. Pozostaje przytłaczająca cisza i aż dziwić się można, że mimo iż ma sie wrazenie, że czas się zatrzymał to jednak na około życie toczy się dalej. Jest ona słodko - gorzka, ukazuje historię pełną wszelkich barw jakie maluje życie, skłania do refleksji. "Zdejmij z nieba ksiezyc" uczy, żeby doceniać bliskich, czerpać z każdej chwili ile tylko się da. Łapać momenty szczęścia, radować się z drobiazgów i tych małych cudow, ktore widoczne są w każdym dniu, a których często się nie docenia. Żyć tu i te