Trzeba marzyć (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Polecam

Super

Trzeba przyznać, że ta powieść nie jest typową historią obyczajową, taką prostą, miejscami aż cukierkową, w której od początku wiemy, że wszystko się dobrze skończy albo że na siłę będzie próbować wycisnąć z nas łzy. Już samo cytowanie wierszy przed każdym rozdziałem odpowiednio nastraja czytelnika. Wykorzystanie poezji akurat mi się podobało, ale reszta... Nawet ciężko mi ubrać w słowa, to co o niej ostatecznie myślę. Moje pierwsze wrażenia z lektury to było zaskoczenie, trochę niezrozumienia i lekka niechęć do kontynuowania. Styl autorki jest według mnie specyficzny. Może nawet bardziej zakwalifikowałabym "Trzeba marzyć" do literatury pięknej? Taki sposób przedstawiania świata po prostu musi trafić, spodobać się, a wtedy cała lektura będzie przyjemnością. Dla mnie, przy tej fabule, był zbyt męczący. Wszyscy bohaterowie zachowywali się tak, no nie wiem, snobistycznie? Czułam, że wywyższali się w swoich rozmowach, znali najdroższe marki alkoholi, potrafili w rozmowie cytować Herberta itp. Wydaje mi się, że takich zabiegów było za dużo, przez co ciężko znaleźć postać, z którą naprawdę można sympatyzować. Starsza pani mieszkająca na wsi dawniej była szpiegiem, młodzi z nonszalancją narzekali na bogate korpożycie, zazdrosny mężczyzna knuł intrygę i wynajął dawną znajomą, żeby ta rozbiła czyjś związek - to wszystko zestawione razem w ogóle nie wydało mi się wiarygodne. A już wątek z Bombajem, gdzie jedna z bohaterek zakochuje się od pierwszego wejrzenia, a następnie atakują ich terroryści jest u mnie totalnie na nie. To była dla mnie trudna książka. Były momenty, które mi się podobały, w których doceniałam umiejętności pisarskie autorki, ale jednak większość powieści albo mnie nużyła, albo czułam, że to nie dla mnie, to nie mój świat. Jaga wypada chyba najlepiej ze wszystkich postaci. Kraków jest tutaj pięknie przedstawiony, jeżeli kogoś interesuje to miasto w literaturze. Polecam osobom, które szukają w literaturze obyczajowej czegoś innego niż zwykle. Mój egzemplarz otrzymałam od wydawnictwa.

„Trzeba marzyć” to drugi tom cyklu „Willa pod Jodłami”. Bogna Ziembicka kreśli historię Jagi. Kobieta zamieszkała w starej, przedwojennej willi. Urok tego miejsca pochłania nas wyjątkowym klimatem. Autorka w losach bohaterki ukazuje nam ważną rolę zaufania między ludźmi. Zaufania jakże ważnego i potrzebnego każdemu z nas. A każdy kto sięgnie po najnowszą powieść autorki, uświadomi sobie, że marzenia nadają sens naszemu życiu. Każdy z nas je ma. Warto je spełniać. Warto dążyć do ich realizacji. Warto również poznać historię zapisaną na kartach powieści „Trzeba marzyć”. Trzeba jednak zaznaczyć, że warto sięgnąć po pierwszą część, by móc płynnie uczestniczyć w poznawaniu losów Jagi. Ważnym punktem historii stworzonej przez autorkę jest również przeszłość agentki przedwojennego polskiego wywiadu. Najnowsza powieść obyczajowa Bogny Ziembickiej ma swój wyjątkowy urok. Zapewne to ta wyjątkowa aura przedwojennej willi. Również relacje bohaterów tworzą szczególną moc tej historii. Dodatkowo każdy rozdział rozpoczyna się wierszem, co jeszcze bardziej stwarza wyjątkowy klimat podczas zagłębiania się w historii zapisanej na kartach „Trzeba marzyć”. Owe wiersze dają poczucie jakbyśmy czytali powieść obyczajową osadzoną w klimacie niemalże patetycznym. I nie mam tu na myśli cech „nadętości” lecz bardziej pewnej maniery skłaniającej mnie do określenia tej powieści mianem dostojności. Myślę, że każdy kto sięgnie po tę książkę doskonale zrozumie co mam na myśli. A jeśli jeszcze wijecie się z myślami, czy sięgnąć po tę powieść, to dodam tylko, że „Trzeba marzyć” zabierze Was do świata jakże innego, odległego, który choć na chwilę pozwoli Wam zapomnieć o troskach życia codziennego. Warto sięgnąć po drugi tom cyklu „Willa pod Jodłami” by dowiedzieć się czy Jadze sprzyja szczęście w miłości? By sprawdzić co słychać u jej siostry Meli, koniecznie sięgnijcie po „Trzeba marzyć”.

"Trzeba marzyć" miałam przyjemność przeczytać już kilka tygodni temu, ale z recenzją jakoś długo zwlekałam. 🙈 Jest to drugi tom cyklu #willapodjodłami ale bez większego problemu można czytać tę książkę bez znajomości poprzedniej. U mnie tak właśnie było. 🙂 Okładka przywołuje sielski, letni klimat, jakież było moje zdziwienie, gdy czytając przeniosłam się w czas przygotowań do Świąt Bożego Narodzenia. 😅 • Jaga od roku mieszka w willi Pod Jodłami. Powoli zaczyna układać sobie życie. Ma nową pracę i spotyka się z Damianem. Dzięki bliskości natury zaczęła doceniać i dostrzegać wartości, które dotąd nie były u niej na pierwszym miejscu. Przyjaźni się z byłą właścicielką domu, panią Anielą. Starsza kobieta ma bardzo ciekawą przeszłość i wspaniale opowiada swoje historie. Jaga uwielbia spędzać z nią czas i słuchać wojennych opowieści. Mają one na nią bardzo dobry wpływ. W tym samym czasie Melka, siostra Jagi, szykuje się do zamążpójścia. Jest jednak ktoś, kto bardzo stara się odwieść ją od tego pomysłu. Były narzeczony za wszelką cenę chce odzyskać miłość swojego życia. A pozostawiony sam w domu, na czas służbowego wyjazdu, obecny partner Meli, również wystawiony jest na pokuszenie. Odwiedza go Aleksa, kobieta która była bardzo bliska sercu Mateusza. Jak potoczą się losy bohaterów? Czy miłość po raz kolejny zwycięży? Czy przewrotny los połączy ze sobą odpowiednie serca? • Mnogość wątków i liczba bohaterów początkowo nieco mnie przytłoczyła. Bardzo możliwe, że znając pierwszy tom, łatwiej byłoby mi wciągnąć się w tę historię. Na szczęście udało się połapać i całkiem miło spędzić czas z lekturą. 😊 Nie będzie to jednak powieść obyczajowa, która jakoś szczególnie zapisze się w mojej pamięci. 😉 • Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwofilia . ❤️

⭐RECENZJA⭐ Jaga wiedzie spokojne życie w willi pod Jodłami. Zaprzyjaźnia się z Panią Anielą, o której dowiaduje się co nie co. Kobieta również czeka na ślub swojej siostry Meli. Jednak były Meli nie daje jej spokoju i chce ją odzyskać. Czy ten spokojny i poukładany czas taki zostanie, czy może coś się zmieni? 🤩 "Trzeba marzyć" to druga część powieści "Willa pod Jodłami", której nie czytałam i ubolewam nad tym. Bardzo rzadko zdarza mi się nie czytać pierwszego tomu i sięgać po kolejny, ale po prostu pokonał mnie czas i to jak szybko zasuwa, więc tym razem odpuściłam. Czy przeszkadzało mi to, że nie znałam pierwszego tomu? Owszem! Nie ogarniałam przez to paru spraw, parę wątków zapewne lepiej bym zrozumiała, ale nic straconego - nadrobię to i wtedy będę wiedzieć co, gdzie, jak, kto i dlaczego 😃 Niemniej jednak książka bardzo mi się podobała. Mieliśmy tutaj przeplatanie przeszłości z teraźniejszością oraz bardzo fajne wstępy w postaci wierszy przed każdym rozdziałem, co naprawdę jest mega w odbiorze. Czułam ciepło bijące od tej powieści, a autorka w niebywały sposób potrafi operować słowem i ma dar lekkości pióra, że przez książkę się "płynie" i kompletnie nie czuć uciekających stron. Bohaterów polubiłam i odrobinkę ich poznałam, chociaż wiem, że lepiej bym ich znała po pierwszej części. Uważam, że kreacja jest dobra. Pisarka dobrze opisywała losy naszej głównej postaci - Jagi, co pomogło mi też ją lepiej poznać i zrozumieć. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak sięgnąć po pierwszy tom, a Wam w tym miejscu polecić tę powieść! Jest w sam raz na te jesienne, zimne wieczory! 😃 🤩 Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwofilia 💚 🤩

"Trzeba marzyć " to druga część serii "Willa pod jodłami " autorstwa Bogny Ziembickiej. Poznajemy dalsze losy Jagi, która zamieszkała wraz ze swym czworonożnym przyjacielem Parerasem, w przedwojennej willi Pod Krakowem. Nie chciałabym zbyt wiele zdradzić tym osobom, które nie czytały pierwszego tomu, więc powstrzymam się od szczegółów fabuły. Muszę natomiast powiedzieć, że "Trzeba marzyć " to powieść, która jest utrzymana w podobnym stylu do swej poprzedniczki, mamy tu do czynienia z całym mnóstwem bohaterów i wydarzeń. Bardzo łatwo jest się zgubić w tym zamieszaniu. Raz autorka zabiera nas do Bombaju, za moment do Krakowa, tylko po to, żeby wraz z inną bohaterką udać sie na wschód i w lata czterdzieste. Jak sami widzicie jest to niesamowita miszanka. Trzeba sie naprawdę wczuć, żeby nie zgubić wątku, ponieważ książka sprawia wrażenie chaotycznej. To taki typ powieści, którą najlepiej sie chyba rozumie czytając po raz drugi. Bo przy pierwszym jej poznawaniu pewne wątki wydają się być zbędne. Były takie chwile, że już wczuwałam się w konkretną sytuację, nadążałam za wydarzeniami a wtedy nagle wątek się urywał, zastępował go inny, po to, żeby w końcu kiedyś się połączyć. Plusem tej opowieści są fajne, zadziorne dialogi i dobrze wykreowani bohaterowie. Kolejnym atutem jest to, że dużo się dzieje, szybko się ją czyta i nie ma czasu na nudę.Ogólny pomysł na historię wydaje się być fajny i chyba nawet ta część podobała mi się bardziej niż pierwsza. Jednak wolałabym większego porządku na kartach powieści. Czy ją polecam? No cóż, nie będzie to jedna z moich ulubionych serii, ale nie skreślam jej całkowicie.

„Życie bez przyjemności nie trwa dłużej, tylko się dłuży.” Odkąd Jaga zamieszkała w willi Pod Jodłami minął rok. Odzyskała spokój, czuje się wolna, w końcu nikt nie mówi jej co ma robić, jak żyć. Znalazła nową pracę, w jej życiu pojawił się Damian, a w byłej wścielcie domu – pani Anieli, znalazła przyjaciółkę. Między nimi pomimo znacznej różnicy wieku nawiązała się prawdziwa nić sympatii. Kobieta coraz bardziej odsłania przed Jagą swoją niepokojącą i burzliwą przeszłość – była tajną agentką przedwojennego polskiego wywiadu. Siostra Jagi – Mela już wkrótce stanie na ślubnym kobiercu, przygotowania do uroczystości idą pełną parą. Jednak były narzeczony Meli robi wszystko, aby dziewczyna do niego wróciła. Otulona magicznym klimatem opowieść, podczas czytania nie ma mowy o nudzie. Autorka podejmuje szereg ważnych i trudnych problemów. Dostajemy dalsze losy Jagi, która układa sobie życie na nowo, a obok losy Pani Anieli. Szara, zwyczajna codzienność, jej blaski i cienie, chwile pełne radości, szczęścia, i te gorsze, smutne, przykre. Pokomplikowane relacje międzyludzkie, rodzinne, małomiasteczkowa społeczność, gdzie wszyscy wszystko o sobie wiedzą. Dobroć i ludzka życzliwość, przyjaźń. Zaufanie, bardzo ważne w życiu każdego z nas, raz utracone tak trudno odzyskać. Miłość i jej różne oblicza. Życie na wsi, w zgodzie z naturą, inne postrzeganie świata. Ciepła, przyjemna, klimatyczna, bardzo realna powieść obyczajowa. Był to bardzo przyjemnie spędzony czas. Koniecznie muszę poszukać innych książek Autorki, bo ta skradła moje serce. Bardzo, bardzo polecam. Tatiasza i jej książki :)

Bardzo dobra powieść obyczajowa. Wszystkie rozdziały zaczynają się fragmentami wierszy różnych poetów. Podobało mi się to rozegranie. „Trzeba marzyć” jest drugim tomem z serii „Willa Pod Jodłami”. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Bogny Ziębickiej. Już teraz wiem, że koniecznie muszę nadrobić i przeczytać pierwszy tom. Lubicie przeplatanie czasów? Tutaj to otrzymacie. Poznajemy teraźniejsze wydarzenia jak i te z przeszłości. Główna bohaterka Jaga od ponad roku mieszka w magicznej wilii Pod Jodłami. Znalazła tu pracę i miłość. Czy jest naprawdę szczęśliwa? Co jeszcze ją spotka w życiu? Poznajemy również Anielę. Byłą właścicielkę domu, który kupiła Jagna. Dzięki niej poznajemy życie agentki przedwojennego polskiego wywiadu. Kto by pomyślał, że taka babcia tyle w życiu zrobiła. Dzięki Jadze i Anieli nie ma czasu na nudę. Dodatkowo warto wspomnieć o siostrze Jagi – Meli. Czy stara miłość nie rdzewieje? A może nowa jest lepsza? Co zrobi Mela? Dzięki tej powieści możemy przekonać się jak ważne jest zaufanie. Czy warto jest bezgranicznie ufać drugiej osobie? Książka „Trzeba marzyć” jest godna polecenia. Warto po nią sięgnąć w wolnej chwili. Idealna powieść na długie jesienne wieczory. Można czegoś się nauczyć od panin Anieli. Idealne bohaterki. Niesamowite postacie. Rewelacyjnie malowniczy klimat. Przeplatanie różnych czasów. Cudowna fabuła. Wszystko to sprawia, że nie można przegapić tego tytułu. Ps. „Trzeba marzyć” pozostaje w pamięci przez dłuższy czas. Ogólnie książka mi się podobała, dlatego zachęcam do jej przeczytania.

"To tu, w starym domu na Zagórzu, spotykają się wojenna przeszłość i teraźniejszość". "Żeby coś się zdarzyło Żeby mogło się zdarzyć I zjawiła się miłość Trzeba marzyć Zamiast dmuchać na zimne Na gorącym się sparzyć Z deszczem pobiec pod rynnę Trzeba marzyć" Jonasz Kofta, Trzeba marzyć Muszę przyznać, że po opisie wydawcy spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Uwielbiam książki i filmy z wojenną retrospekcją. Tutaj niestety było mi jej zbyt mało. Przeważnie zawsze, gdy czytam szukam bohatera lub bohaterki, których polubię szczególnie, lub z którymi mogę się utożsamić. W "Trzeba marzyć" była to pani Aniela. Tajna agentka przedwojennego polskiego wywiadu o niezwykłej przenikliwości i mądrości. Książka jest kontynuacją losów Jagi, która rzuciła swoje miejskie życie i pracę w korporacji na rzecz domku na Zagórzu. Muszę przyznać, że Jaga w swojej nowej profesji bardzo mi zaimponowała swoją rozległą wiedzą geograficzną i z pewnością wybrałabym się na wakacje z polecenia takiej agentki. Jeśli chodzi o resztę bohaterów to byli dość specyficzni i oryginalni. Bawiły mnie ich słowne potyczki oraz drażniły wywody trącące snobizmem. Trudno mi ocenić tę powieść. Mam wrażenie, że jest niedokończona. Czuję zwyczajny niedosyt. Wiele wątków, a zbyt mało odpowiedzi. Być może pojawia się one w tomie trzecim, na co liczę. Na duży plus zaliczam rozpoczęcie każdego rozdziału tekstami Jonasza Kofty, uwielbiam.