Tkanki miękkie (okładka  twarda, wyd. 10.2020)

Niesamowity język Zyty Rudzkiej przykuwa czytelnika od samego początku. Takiej powieści potrzebowała polska literatura i dlatego z ogromną radością przyjmuję wszelkie wiadomości o kolejnych nagrodach i pozytywnych recenzjach, które autorka otrzymuje. Zasługuje na nie bardzo. Nie będę streszczał treści, bo z fabułą najlepiej poznać się samemu. Ja cenię "Tkanki miękkie" za bezkompromisowość. Język pełen absurdów i dosadności. Rytm, który narzuca powieści język. Język, który mnoży pytania. Sprawne, cięte, krótkie zdania, które tną z "chirurgiczną precyzją". Dzięki temu powstało dzieło pod wieloma względami wybitne. Czytelniku, jeśli nie szukasz łatwych dróg, nie chodzisz na kompromisy, sięgnij po "Tkanki miękkie", a otrzymasz prawdziwe piękno literatury.

Książka to w głównej mierze opis relacji ojciec - syn. W trakcie czytania mierzymy się ze starością, śmiercią, istotą kobiet i seksu w życiu mężczyzn. Relacje, które mogą wydać się znajome wielu osobom wychowywanym w powojennej i PRL-owskiej Polsce. Chłodne, umowne ale jednocześnie mocne więzy krwi. Odejmuję punkt za słabe zakończenie. Mam wrażenie że autorka nie miała pomysłu, jak zakończyć książkę.

To jest moja druga książka Pani Zyty Rudzkiej. No i nie będzie ona ostatnia.

Oczekiwałam po tym czegoś zupełnie innego.

Uczta !

Tym, którzy nie czytali, a nawet tym, którzy już są po, polecam książki wysłuchać na @empikgo by dać wybrzmieć tym dwóm męskim głosom i niewątpliwie (mimo, że do samych Panów sympatią nie pałam) błyskotliwym tyradom nad marnością swojego losu, życia i śmierci, które za sprawą Autorki wybrzmiewają z ich ust. ⁣ Ich rozmowy przeplatane wspomnieniami, jedne są wykrzyczane, niektóre po wielokroć, inne przepełnione smutkiem, nostalgią, a głównie wyrzutami. Zdecydowana większość z nich kręci się wokół kobiet.⁣ ⁣ Ci Panowie dwaj 😉 to ojciec i syn, których łączy zawód (lekarz wiejski i lekarz pediatra), instrumentalne traktowanie płci pięknej, fatalne życiowe wybory, rozpamiętywanie swojej jurności, żal z powodu jej utraty, myśli samobójcze i...⁣ można wymieniać jeszcze długo, ale STOP! Na pewno znajdziecie takich punktów jeszcze sporo sami 😉⁣ Obaj niby różni, a tacy sami, nie potrafiący dogadać się ze sobą i z otoczeniem.⁣ ⁣ Niezadowolenie z życia wylewa się z tej książki falami lecz nie wywołuje ona we mnie ani odrobiny współczucia i może wbrew zamysłowi Autorki powoduje liczne salwy śmiechu i uśmieszek politowania? Napotkacie tu też Reginę, a raczej wspomnienia o niej, rozmowy o niej, dużo jej, i naprawdę świetne, przezabawne wytłumaczenie, czym są tytułowe tkanki miękkie. "Nie bój się, chodź, to nie prycza. Łóżko wygodne. Materac twardy, bo po Niemcach. A jak będzie ci nie tak, położysz się na moich tkankach miękkich. Nawet nie wiesz, jakie ja mam miękkie tkanki. (...) Pospiesz się. Dawaj, dawaj. Regina. Ja mam mało lat do śmierci". ⁣ Autorka, w moim odczuciu, nakreśliła karykatury męskie, które wcale nie są dalekie od rzeczywistości. Miejscami miałam wrażenie, że skądś tych Panów znam.⁣ ⁣ Fenomenalnie udało się jej oddać to, co staje się z niektórymi z nas na starość, ale i po drodze do niej.⁣ Zastanawiam się, na ile nasze życie definiuje to, jakimi stajemy się z czasem, a na ile czynią to geny. Czy będziemy karykaturami samych siebie, czy też po drodze coś nas odmieni?⁣ ⁣ Sama jestem ciekawa samej siebie 😅⁣ ⁣ Moje pierwsze i nie ostatnie spotkanie z piórem Autorki uważam za bardzo udane.⁣ ⁣ Polecam 🙂⁣

Kiedyś (a może i dziś też, nie wiem, nie sprawdzałam :) bycie lekarzem na wsi to było coś. Ta niemal boska pozycja społeczna wzbudzała podziw i pożądanie. Z jednego i drugiego korzystał Michał Prokopiuk, a potem, tyle tylko, że w metropolii, jego syn  - Ludwik. Oba przypadki rozkłada na części pierwsze Zyta Rudzka w swojej nowej książce "Tkanki miękkie". Na nieszczęście ludzkie, starość dopada każdego, z tym też mierzy się syn Michała. To opowieść o relacji rodzicielskiej, trudnej i smutnej w rzeczy samej, gdyż ciężko jest utożsamiać się z przedstawionymi tu postaciami, przecież każde życie przeżywa się inaczej. Rudzka zmieniła swoich bohaterów (w poprzedniej książce było o kobietach), nie zmieniła się jednak chęć wzbudzenia, koniec końców, litości względem nich, co może się uda u bardziej wrażliwych, mnie nade wszystko treść ubawiła, choć momentami miałam dość zdań typu "pałał się do tej rozmowy jak niedopałek". Jedno wiem na pewno. Przynajmniej jedna osoba dobrze się przy układaniu tych zdań bawiła ;) Z premedytacją polecam serdecznie :D IG @angelkubrick

Na początku miałam wątpliwości, ale ostatecznie przekonałam się do tej książki. Radzę nie zniechęcać się po pierwszych 30 stronach, bo z czasem powieść nabiera wdzięku.