Szum (ebook)

Super książka, polecam !

W Sopocie znika Liwia, nastoletnia córka prominentnego polityka. Nikt nie wie, co się stało, po dziewczynie nie ma śladu. Detektyw Oskar Korda wraz z dziennikarką Alicją Grabską prowadzą w tej sprawie dochodzenie. Wpadają na zaskakujące tropy i znajdują powiązania z podobnymi sprawami, które wstrząsnęły Trójmiastem niemal ćwierć wieku temu. Czy odkryją prawdę i zobaczą związek zaginięcia dziewczyny z motylem Attacus atlas? Ale w myśl tezy, że „Nie ma przecież zbrodni doskonałych, są jedynie niedoskonali śledczy. Każdą zagadkę da się rozwikłać”, Oskar i Alicja wznoszą się na wyżyny sztuki śledczej i po nitce dochodzą do kłębka. Autorka wzięła na tapet motyw zaginięć wśród młodzieży i połączyła ten temat z problemami okresu dorastania, dojrzewania, poszukiwania własnej tożsamości, seksualności, samoakceptacji i postrzeganiu własnego ciała. „To tylko ciało, w którym się chowam”. Mamy tu chyba wszystkie problemy, jakie trapią współczesną młodzież: niezrozumienie i brak troski i uwagi ze strony dorosłych, kompleksy związane z własnym wyglądem, hejt, niebinarność, panseksualność, samookaleczenia i wreszcie szukanie wsparcia u tych, którzy pod płaszczem troski, uwielbienia i idealizowania w duchu body positive, nie niosą realnej pomocy, a jedynie dopuszczają się wobec nich okrutnych manipulacji, co w konsekwencji prowadzi do zbrodni. „Bo to oczami innych zazwyczaj na siebie patrzymy. To jest nasz filtr, przez który oglądamy świat. Dlatego lubimy przeglądać się w oczach tych, dla których jesteśmy bez skaz”. Autorka napisała w Podziękowaniach, że inspirowała się zaginięciem Iwony Wieczorek i w tym nie byłoby nic złego, wszak pisarze często tak robią, że wzorują fabułę na podstawie prawdziwych zdarzeń, ale co innego jest się zainspirować, a co innego co piątą stronę przywoływać casus Iwony Wieczorek. Generalnie wszystko to z zegarmistrzowską regularnością można również przeczytać na Onecie bo serwis co jakiś czas odświeża tę sprawę. Tak, zaginięcie kogoś to życiowa tragedia, a niewiedza, co się stało z daną osobą to chyba jeden z gorszych dramatów, ale mój wewnętrzny sprzeciw budzi nagłaśnianie tego konkretnego zaginięcia, a milczenia o innych. Jest to potworną niesprawiedliwością wobec innych osób zaginionych, których spraw nikt nigdy nie odgrzeje, a akta trafią do archiwum i przykryją się kurzem niepamięci. Ogromnie podobał mi się motyw związany z motylami Attacus altas. Autorka w niesamowity, interesujący sposób wplotła to zagadnienie w historię zaginięć nastolatek. Stworzenie postaci Janiny Hinc, ekolożki sądowej, również uważam za świetne posunięcie, jednak ta drugoplanowa bohaterka pojawia się trochę jak królik z kapelusza, akuratnie, jak na zawołanie, zjawia się w Trójmieście i spieszy śledczym z pomocą, co jak na mało rozpowszechnioną w Polsce specjalizację zakrawa niemal na cud 🤭 (ok, licentia poetica i, jak to pani Małgosia często powtarza, historia ponad wszystko!). Tutaj pani Małgorzata mnóstwo uwagi i szczegółowości poświęciła zagadnieniom z tego zakresu, co w moim odczuciu spowolniło fabułę i sprawiło, że te fragmenty były nudne. Zamiast opisywania procedur, sposobów wyodrębniania materiału, itp., wolałabym meritum, czyli to, co Janka z tego pyłku wyczytała i dokąd to śledczych zaprowadziło. Mimo wszystko muszę jednak przyznać, że autorka, w stosunku do poprzednich powieści, mocno zredukowała dłużyzny w postaci opisów, co dla mnie, osoby lubiącej konkret i „samo gęste”, jest super posunięciem. Początkowo miałam mieszane uczucia co do tej powieści. Nie mogłam złapać rytmu i wczuć się w historię. Prawdziwe zaciekawienie i nieodkładalność pojawiły się gdzieś w połowie, w momencie, gdy zaczęłam typować sprawców, co przy wybuchowym i niespodziewanym zakończeniu mogę sobie jedynie między bajki włożyć 🤭 Zaskok totalny. Podoba mi się także kierunek w jakim zmierza relacja Oskara i Alicji (za którą jakoś nie przepadam), autorka w ładny, subtelny, lecz wyrazisty sposób opisuje kłębiące się między nimi emocje. Sumując: lubię książki pani Sobczak, sposób prowadzenia fabuły, ich spójność i logiczność oraz zawsze bardzo przemyślaną budowę powieści. Wiem, że autorka zawsze robi dogłębny reaserch i to widać w treści, nie ma tu przypadkowości, lania wody, niewiarygodnych posunięć, czy innych, wzbudzających śmieszność sytuacji. Jest totalna życiowość i realizm zdarzeń opowiedziane w taki sposób, że zawsze mam wrażenie, że poszczególne elementy historii padają we właściwym momencie. Niestety, na koniec łyżka dziegciu: korekta, a raczej jej niedokładność. Zastanawiam się, dlaczego tak poważne wydawnictwo jak W.A.B. pozwala sobie na takie niedoskonałości. Powtórzenia, błędy stylistyczne, opuszczone wyrazy, czasem nie do końca zrozumiała konstrukcja zdania, literówki, itp. Bardzo to przeszkadza i rzuca się w oczy w trakcie lektury... Nie do końca jestem przekonana co do wykorzystywania własnej, kolejnej powieści do zareklamowania wcześniejszych. Taka forma autopropocji uważam za niezbyt trafiony.

W 1992 roku nastoletnia Adrianna poznaje przez CB-radio mężczyznę, który staje się dla niej ważny. W niejasnych okolicznościach zostaje zamordowana. W 2019 wstrząsa miastem zaginięcie córki znanego polityka - Liwii Dembskiej. Czy te dwie sprawy mają coś ze sobą wspólnego? Małgorzata Sobczak stworzyła bardzo ważną historię o tym jak postrzegamy własne ciało i jak dojrzewamy. Nasze ciało cały czas się zmienia, nikt z nas nie jest idealny, o czym często zapominamy. Każdy z nas ma jakieś kompleksy, większe bądź mniejsze i radzimy sobie z nimi na różne sposoby. W każdym ciele skrywa się jakaś piękna, wrażliwa dusza. Adrianna i Liwia były do siebie bardzo podobne. Obie miały problem ze swoim wyglądem, nie podobały się sobie, nie widziały piękna jakie w nich siedzi, co doprowadziło je do depresji i sytuacji w jakiej się znalazły. Sprawą dawnego morderstwa i zaginioną nastolatką zajmują się dziennikarka Alicja Grabska oraz detektyw Oskar Korda, których mieliśmy przyjemność poznać w "Szeleście". Relacja tej dwójki rozwija się nadal stopniowo, chemię między nimi czuć wyraźnie, jednak nie wszystko od razu. Oboje nie chcą przed sobą przyznać, że są dla siebie ważni i jak wiele ich łączy. Miłośnicy romansu z pewnością będą zachwyceni. Jak się okazuje Alicja w przeszłości również nie była zadowolona z tego jak wyglądała i w pewnym stopniu rozumiała zachowanie nastolatek, były jej dosyć bliskie. Natomiast wątek kryminalny mnie niestety nie wciągnął na tyle, ile powinien. Trochę mnie rozczarował. Zabrakło mi napięcia, niespodziewanych zwrotów akcji oraz mroku, które towarzyszyły mi podczas wcześniejszych pozycji autorki i niestety były momenty, że się nudziłam i nie miałam ochoty czytać dalej. Nie wyczekiwałam zakończenia z zapartym tchem, moja ciekawość co do tego jaki okaże się być finał tej sprawy był słaby i zapewne to też miało wpływ na to, że przyjełam je z obojętnością. Małgorzata skradła moje serce trylogią "Kolory zła" i nic nie jest w stanie jej przebić ❤

"Dlaczego tak bardzo wstydzimy się tego, jak wyglądamy? Dlaczego tak bardzo obraz naszego ciała wpływa na to, co o sobie myślimy? Czy te wszystkie fałdki, rozstępy, pomarańczowe skórki, blizny, przebarwienia, wszelkie niedoskonałości warunkują to, kim jesteśmy? Czy to one przykrywają całe piękno, jakie w sobie nosimy? Czemu piękno jest tak ulotne, a brzydota wieczna, silna i wiążąca?" ◇◇ "Najbrzydsze, najmroczniejsze cienie kryły się w człowieku bardzo głęboko. Nie sposób było ich dojrzeć gołym okiem." ◇◇ "Smutek potrafił ogarnąć ją znikąd, siadał na ramieniu niczym duch i za nic nie potrafiła go zrzucić." ◇◇ "Prawdziwy Sopot wyłaniał się jesienią i wtedy dopiero można byto poczuć jego ducha." ▪︎▪︎ Wszystko, ale absolutnie wszystko jest tutaj dopracowane do perfekcji. Tajemnicza fabuła która umiejętnie zwodzi czytelnika przez większość książki, by na końcu wbić go w fotel. Świetnie wykreowani, skomplikowani bohaterowie, którzy każdego dnia zmagają się z własnymi demonami. Mroczny Sopot który żyje i oddycha, i który jest przerażająco fascynujący. Jednakże seria "Granice Ryzyka" to nie tylko rozrywka i zagadka do rozwiązania, to w dużej mierze opowieść o naszych pragnieniach, seksualności i samoakceptacji. Genialna historia, ale w sumie nie spodziewałam się niczego mniej.

W listopadzie 1992 roku zostaje zamordowana młoda dziewczyna. Dwadzieścia siedem lat póżniej znika córka prominentnego polityka. Czy te dwie sprawy coś łączy? Małgorzata Sobczak po raz kolejny udowodniła, że jest królową polskiego kryminału. A może nawet nie tylko polskiego. Historia opowiedziana przez autorkę, wciągnęła mnie od pierwszych stron. Czułam, że jestem wodzona za nos i próbowałam z tym walczyć. Niestety przegrałam, bo do końca nie domyśliłam się kto stoi za zbrodnią. Kłaniam się w pas Pani Małgorzato! Kryminalna zagadka została dopracowana w każdym szczególe. Jednak autorka na tym nie poprzestała i poszła o krok dalej, tworząc powieść z drugim dnem. A to drugie dno jest ważne, być może najważniejsze. „Szum” mówi o dojrzewaniu, o dorastaniu z kompleksami, o akceptacji własnego ciała. I ta strona powieści mocno mnie dotknęła. Temat znam od podszewki, więc siłą rzeczy utożsamiałam się z bohaterkami. To nie jest książka, którą przeczytacie i zapomnicie. Ona będzie Wam szumieć w głowie bardzo długo. Mnie szumi. I za to ponownie kłaniam się autorce w pas.

Lubicie kiedy akcja książki rozgrywa się w znanych Wam miejscach? Ja uwielbiam 😁 Oczyma wyobraźni wędruję wówczas z bohaterami po znanych mi zakątkach. Dlatego ta książka od razu zdobyła moją uwagę. Sprawa zaginięcia ma bowiem miejsce w Sopocie, a akcja obejmuje całe Trójmiasto, pokazując je od mrocznej, dusznej i tajemniczej strony. Zaginiona to córka pewnego polityka, którego kariera znacząco się rozwija. Z tego powodu, oprócz zagadki kryminalnej, mamy też aspekt zależności wizerunkowych i medialną nagonkę. Śledztwo dodatkowo uwidacznia pewne powiązania ze zbrodnią sprzed lat, w której nigdy nie ujęto sprawcy. Czy coś łączy ofiary? To stara się ustalić pewien wyjątkowy duet- Alicja Grabska i Oskar Korda. Ta powieść to jednak coś więcej niż tropienie sprawcy. To historia o akceptacji własnego ciała, potrzebie uznania, poszukiwaniu miłości, dewiacji, tajemnicach i traumach. Obciążenia przeszłości nieustannie dają o sobie znać, a klimat grozy wyczuwalny jest w każdym zaułku. Moim zdaniem warto poznać tę historię 🖤

Niezły, choć trochę za dużo zbędnych opisów i wywodów na temat nieakceptacji siebie przez nastolatki. Wystarczyłby jeden, dwa a jest ich rak dużo, jakby autor chciał się upewnić, że czytelnicy zostaną należycie wyedukowani w tej kwestii.

Bardzo fajna książka . Idealna na dlugie jesienne wieczory. Polecam serdecznie

czyta się jednym tchem i jak w innych książkach Sobczak zaskakuje na końcu

Wciągająca opowieść, polecam. Idealna na jesienne listopadowe wieczory.