Statystycznie rzecz biorąc, czyli ile trzeba zjeść czekolady, żeby dostać Nobla? (okładka  miękka, wyd. 03.2020)

Za dużo heheszkow za mało treści. Moje dzieci nawet śmieszyła. Jak czytam recenzję ze pomaga w studiach statystyki, to robię wielkie oczy jaki jest poziom statystyki na studiach i samych studentów 🙄

Rozczarowanie, humor na poziomie przedszkola, strasznie ciężko się czyta.

Sięgnęłam po książkę Janiny Bąk zachęcona wywiadem z autorką i reklamą książki jako napisanej prosto i z humorem. Przyznam, że spodziewałam się pozycji w stylu Billa Brysona. Już po lekturze kilku pierwszych stron okazało się jednak, że prostota języka oznacza w tym przypadku nagminne zaczynanie zdań od "No" (111 w całej książce, choć może być nieco więcej, bo potem wciągnęłam się na tyle, że mogłam część przeoczyć) oraz zwracanie się do czytelnika zwrotami typu "Dajcie spokój", "Czaicie". Książka jest przy tym upstrzona żartami i anegdotami, które być może świetnie brzmią na wykładach, ale czyta się to średnio - trochę jak transkrypcję z kabaretonu. "Znaczy, czaicie", akurat ja "nie jaram się tym" (mówiąc językiem autorki). Wielka szkoda, bo chwilami książka jest naprawdę interesująca, a próbę oswojenia skomplikowanych (na pierwszy rzut oka) zagadnień statystycznych uznałabym za udaną, gdyby w odbiorze nie przeszkadzał mi właśnie język. Miał być prosty, a okazał się .... ale to każdy powinien ocenić sam. Podsumowując, chętnie sięgnę po kolejną pozycję autorki, o ile ktoś zrobi porządną korektę i wykreśli te wszystkie "no" itp. Oraz wyrzuci 3/4 żartów i anegdot. Naprawdę, czasami mniej znaczy lepiej (i śmieszniej). ps. Jeśli docelowym odbiorcą książki miał być współczesny student, do poziomu którego język został celowo dostosowany, to co to mówi nam o współczesnej edukacji? A może, odebrawszy wyższe wykształcenie pod koniec XX wieku, po prostu nie byłam "targetem" autorki i niepotrzebnie się czepiam.

Rozczarowanie. Książkę czyta się siermiężnie. Janinę bardzo lubię i do czytania przystępowałam nastawiona bardzo pozytywnie, ale dotarłam do strony nr 80 i książkę odstawiam na polke. Wszystkich zachwycających się ‚ciekawym informacjom okraszonym humorem’ mam ochotę zrobić szybkie przepytanie z zapamiętanych informacji. Ja nie pamietam nic. Poza tym książka zle zredagowana, bardzo nieczytelne jest to jakim zagadnieniem statystycznym zajmuje się autorka w danym rozdziale czy podrozdziale, wszystko miesza się w jeden wielki - niestety - bełkot. Nie polecam.

Naprawdę infantylna, pierwsze 40 stron ledwo dotyka statystyki. Bardzo się rozczarowałam.

Z tą książką jest jak z Milką Oreo, albo z pączkiem z budyniem. Od pierwszej chwili dostajesz taki zastrzyk dobroci, że chcesz ją pochłonąć już teraz natychmiast, na jeden raz! Ale z tyłu głowy masz też świadomość, że zaraz się skończy 💔 Rzadko zdarza mi się przeczytać jedną książkę dwa razy i to jeszcze w tak krótkim odstępie czasu jak było przy „Statystycznie rzecz biorąc…” (chyba ostatni raz miałam tak przy Harrym Potterze 15 lat temu 😅), ale przy tej książce, czuję, ze dwa razy, które już za mną, to za mało 👌 A teraz, uświadomcie sobie jeszcze, że jest to książka o… STATYSTYCE! W książce znajdziecie odpowiedź na pytania, na które zawsze chcieliście znać odpowiedź (bardzo możliwe, że do tej pory nie wiedzieliście, że one Was nurtują, ale jestem pewna, że na pewno zechcecie poznać odpowiedzi!) np.: Dlaczego koń i szop pracz nie dostali doktoratu? Czy jak owca spotka na ulicy prezydenta to go rozpozna? Czy można zmierzyć szczęście linijką? Czy na imieniny lepiej kupić kokainę czy czekoladę? Czy masło może przedłużyć nam życie? I czy 117% Polaków może się mylić? Książka ma też skutek uboczny – między odpowiedziami na zadane powyżej pytania, dowiemy się również, jak prawidłowo powinny przebiegać badania statystyczne, jak dobiera się grupę czy metodę badawczą (a przynajmniej jak powinno się to robić), na co zwracać uwagę podczas odczytywania wykresów i czy wysoka korelacja zawsze oznacza jakąś prawidłowość w życiu? Gwarantuję, że po jej lekturze inaczej będziecie patrzeć na wykresy podczas wieczornych programów informacyjnych, na słowa „amerykańscy naukowcy” przymrużycie lekko oczy. A studenci nie dostaną czterokrotnego załamania nerwowego gdy zostaną postawieni przed zadaniem stworzenia ankiety do swojego licencjatu. No i wyćwiczycie sobie mięśnie brzucha… Bo książka napisana jest z takim humorem, że wybuchy śmiechu są tu nieuniknione!

Niestety książka nie spełniła zupełnie moich oczekiwań. Spodziewałam się lekkiej lektury bogatej w różne statystyczne ciekawostki. A tym czasem czytało mi się ją ciężko. Fragmenty humorystyczne zbyt zawiłe dla mnie i bez puenty.

Strata czasu i pieniędzy. Istotne informacje można steścić na 3 stronach. Reszta wywodów to - moim zdaniem - nużący bełkot.

Przerost formy nad treścią. Początkowo śmieszne żarty autorki po jakimś czasie przyprawiają o bol głowy

Książka świetna jak i sama autorka. Mądra, zabawna, ucząca racjonalnego analizowania danych. Polecam