Pocałunek cienia. Akademia wampirów. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Jak do tej pory to najlepszy tom

„Nasze życie jest nieprzewidywalne. Staramy się postępować właściwie, a robimy to, czego inni od nas oczekują. Czasem, kiedy nasze pragnienia są sprzeczne z ustalonymi zasadami... stajemy przed koniecznością wyboru.” … Pomyśleć, że akcja trzech tomów Akademii Wampirów zamyka się w 4 miesiącach. Aż trudno w to uwierzyć. Gdy poznałam Rose widziałam młodą, upartą nastolatkę, uganiającą się za chłopakami, ale pod naporem przeróżnych przeżyć zmieniła się diametralnie. Ciężko dopatrywać się w niej tę osobę, którą była wcześniej. Straciła przyjaciela, przechodzi regularne szkolenia na zab0jczynie i obrończynię morojów, do tego wiecznie zmaga się z uprzedzeniami czy panującą rywalizacją między kadetami. Odnalazła miłość swojego życia, ale pozbawiono jej możliwości kochania i bycia kochaną, gdyż służba dla morojów jest zawsze ważniejsza, a jej pragnienia są spychane na dalszy plan. Przyjdzie jej dokonać ciężkich wyborów, pomimo tego, że otaczają ją bliscy i ukochane osoby jedynie w towarzystwie Dymitra może pozwolić sobie na wyrażenie siebie. Niezwykle odważna i wychodząca poza schematy historia o radzeniu sobie z traumą, o tym jak ciężko jest egzystować z poczuciem winy, porażki czy ciężarze żałoby. O tym jak ciężko jest sprostać oczekiwaniom i żyć pod dyktando innych, ta historia wręcz wskazuje, że wielokrotnie podporządkowujemy się innym, gdyż nasze głosy nie mają wystarczającej siły przebicia. To nie tylko piękna opowieść o dorastaniu, problemów nastolatków zamkniętych razem w czterech ścianach Akademii. Łatwo jest osądzić kogoś po warstwie zewnętrznej, naprawdę nieliczni pragną spojrzeć na człowieka i poznać każdą jego część, te lepsze jak i gorszy strony. Osoba znajdująca się w centrum uwagi, równie dobrze może być samotna i niezrozumiała. Terapia ma pomóc Rose w poradzeniu sobie z żałobą oraz lękami, ale finalnie zmuszona jest kwestionować każdą swoją decyzje, tym bardziej obawia się otworzyć i przyznać prawdę przed tymi, których kocha, gdyż nikt by jej nie uwierzył, a sama wierzy, że tylko ona ma prawo do poświeceń. To nie jest moje pierwsze spotkanie z tą autorką, czytałam ją lata temu, ale powrót do tego świata był wprost cudowny. Podoba mi się jak ta historia została przedstawiona, ta seria starzeje się niczym dobre wino. Chociaż przez ponad połowę książki dzieje się stosunkowo niewiele, ale tak właściwie upływ stron jest niezauważalny, przeczytałam ją w jeden dzień i wciąż mi mało. Mam pewne zastrzeżenia względem paru scen, zauważyłam, że panuje chaos, Rose z kimś rozmawia, otaczają ją ludzie, a nagle mamy wewnętrzny monolog, potem przeskakuję w jakąś inną scenę, gdzie Rose zaczyna robić coś innego i ludzie nagle zniknęli... Scenę rozprawy sądowej czytałam dobre parę razy, gdyż nie rozumiałam co się tam wydarzyło, to nie była ciągła akcja, a przypominała nijako spis wydarzeń, które bohaterka mogła sobie przypomnieć. Fabuła w głównej mierze skupia się na Rose, włóczymy się po korytarzach, uczymy się gotować z Christianem czy pilnujemy go w tych krótkich chwilach w „jadłodajni”. Tak właściwie ostatnie sto stron charakteryzuje się mrożącą krew w żyłach walką, cierpieniem jak i poświęceniem. Slow burn idealnie definiuje romans w tej książce. Obecnie nie znajdziesz tak pięknie wykreowanej relacji między bohaterami jak właśnie w Akademii Wampirów. Tu nie wystarczyło parę płonących spojrzeń aby nagle bohaterowie byli w stanie porzucić obowiązki i paść sobie w ramiona. Dopiero wraz z upływem czasu bohaterowie zaczęli akceptować, rozumieć siebie, a uczucia wyrażali gestami, spojrzeniami. Ich relacja jest wręcz zakazana. Cieszę się, że Dymitr nie jest idealizowany, że ich związek nie jest oparty na chorych wyobrażeniach, nie są idealni, ale też nie udawają, że potrafią w pełni zrozumieć tę drugą osobę. Mam nadzieję, że Poradnia K. jest obecnie w takcie prac nad kolejnymi tomami z serii, nie mam skompletowanej serii, a ją uwielbiam i naprawdę uważam, że jeśli lubisz nieszablonowe postaci i nie masz nic przeciwko młodzieżówce z wątkiem romantycznym to koniecznie sięgnij po tę serię.

Po wydarzeniach z poprzedniej części Rose powoli wraca do rzeczywistości, choć niezwykle ciężko jej się pozbierać po śmierci kumpla, Masona. Doskonale zdaje sobie jednak sprawę, że musi być silna dla Lissy, którą ma się opiekować po zakończeniu szkoły, wszak zawsze i niezmiennie "Oni są ważniejsi". Kłopoty zaczynają się zaogniać w momencie, kiedy przed Rose staje duch Masona... Rose nadal zmaga się z trudną i zakazaną miłością do swego mentora, Dymitra, będącego jednocześnie jednym z najlepszych dampirów-ochroniarzy. Coraz ciężej jej wytrzymać bez jego obecności, o pocałunkach nawet nie wspominając. Na szczęście Rose ma czym zająć głowę, ponieważ w Akademii zaczynają się właśnie ćwiczenia polowe, podczas których młode dampiry dostają w przydziale moroja, jakiego przez następne tygodnie mają chronić przed zaaranżowanymi napadami. Czy Rose naprawdę wariuje? Czy widzenie duchów oraz noszenie piętna, jakim jest pocałunek cienia, nie sprzyjają przypadkiem pogłębieniu psychozy? Co z Dymitrem: uda im się czy ich związek spłonie nim jeszcze zdąży zapłonąć? Odkąd pierwszy raz przeczytałam serię Akademię wampirów, "Pocałunek cienia" od zawsze był moim faworytem. Po wieloletniej przerwie nadal utwierdzam się w tym przekonaniu. Trzecia część zaczarowała, a emocje niemal wylewały się ze stron. Kolejne wydarzenia spijałam łapczywiej niż moroj krew... Gdybym trafiła na karty powieści, w oka mgnieniu stałabym się strzygą. :) W "Pocałunku cienia" dokładniej widać, jakie zmiany zaszły w Rose Hathaway pod wpływem tragicznych wydarzeń. Najpierw z pierwszego tomu, gdzie musiała ratować Lissę przed torturami ze strony jej wuja, a następnie z drugiego tomu, gdzie z zimną krwią zamordowała dwie strzygi i jednocześnie była świadkiem śmierci jej kumpla. Rose (na szczęście) nadal nie straciła umiejętności posługiwania się ciętym językiem, jednak teraz stała się o bardziej rozważna. Rozsądna. Mniej skora do głupich, nastoletnich przepychanek czy zachowań. A tym samym jej problemy koegzystencjalne wskoczyły na wyższy poziom. Wszak wybór między powinnością a miłością nigdy nie należał do najprostszych. W książce ponownie dochodzi do głosu poznany W szponach mrozu Adrian Iwaszkow - skomplikowany moroj z duszą imprezowicza, nałogowiec i jednocześnie bratanek królowej. Razem z Lissą praktykuje on działanie mocy ducha, którą oboje władają, więc jeżeli kogoś bardziej interesuje wątek nieznanej, tajemniczej siły, z pewnością nie będzie zawiedziony. Ostatnie rozdziały to jedna wielka akcja, od której nie da rady oderwać się nawet na sekundkę. To, co swoim czytelnikom zaoferowała Richelle Mead, zasługuje na Nobla. Zasadzka, atak, walka... porwanie i śmierć? Podsumowując, "Pocałunek cienia" Richelle Mead to niezwykła i wyjątkowa historia, którą będę polecała zawsze i każdemu bez względu na wiek, płeć czy zainteresowania. Gwarantuję, że jeśli nie jesteś zwolennikiem powieści o wampirach, to właśnie ta seria sprawi, że się w nich zakochasz. Jeżeli jesteś młody, perypetie Rose, Lissy i wątek zakazanej miłości przyprawią cię o zawrót głowy. A jeśli jesteś nieco starszy to zwroty akcji, wydarzenia pełne walk i mrocznych myśli kołatających się w głowie Rose będą tym, co nie pozwoli ci przestać czytać. Gorąco polecam!

Za nami trzeci tom akademii wampirów, który pozostawił po sobie ponownie ogromną chęć sięgnięcia po więcej, z emocjami pustoszejącymi nasz umysł. Rose nadal przebywa w akademii, chociaż jej nauczanie niebawem dobiegnie końca. Przed nią egzaminy, próba walki jako strażniczka morojów. Nic nie idzie po jej myśli a na dodatek umysł potrafi spłatać jej figla pokazując różne obrazy którym towarzyszy ogromny ból głowy. Co powoduje, że strażniczka wydaje się popadać w obłęd tracąc kontrolę nad swoim ciałem? Czy może to pocałunek cienia, który dotychczas był uważany przez dziewczyny za wielki dar, może okazać się klątwą prowadzącą do zguby? „Miał rację. Powoli, jeden po drugim, oponenci dawali się przekonać. Czułam, że kieruje nimi ta sama żarliwość, która popychała ich do walki. Nadeszła pora zemsty. I nie była to już tylko nasza wojna ze strzygami. Dotyczyła również samych morojów”. Bohaterka przeszła wielka przemianę. Minione wydarzenia ukształtowały jej charakter i mamy wrażenie, że staje się rozważną, dojrzalszą kobietą. Nadal w kontraście z Dimitrem to szalona postać, ale ich zupełnie odmiennie charaktery tylko potwierdzają jak bardzo przeciwieństwa się przyciągają. Dimitr niezmiennie jest ostoją spokoju na co dzień, natomiast gdy zdarza mu się wybuchnąć i dać wypłynąć niekontrolowanym emocjom nawet nami potrafi szarpnąć uczucie drżenia. Ale nie ukrywamy, że mógłby częściej dać wodze swobodnym uczuciom. „Kochałam go. Kochałam tak bardzo, że aż bolało. Nie mieliśmy nic do przykrycia, lecz nie czułam zimna, osłonięta jego ciałem. Nie wiedziałam, gdzie kończę się ja, a zaczyna on. Poczułam, że tak właśnie miało być. Nigdy nie powinniśmy się rozdzielać”. Tą część pokochałyśmy na nowo za zmiany jakie zachodzą w życiu morojów i strażników. Ta część przynosi nowe doświadczenia związane z pocałunkiem cienia. Wprowadza nowe paranormalne postacie ale również mocno rozwija fabułę nadprzyrodzonego świata zmieniając dotychczasowe żelazne zasady wampirów. Ilość adrenaliny, przeplatającej się z akcją, uczuciem niedosytu między dwojgiem stęsknionych, spragnionych za sobą ludzi sięga zenitu. To właśnie między innymi za to kochamy tą serię, o czym ponownie nam o tym przypomniała. A wiemy, że najlepsze jeszcze przed nami, tego jesteśmy pewne! 😊 „Przypomniałam sobie naszą nauczycielkę, pannę Karp, która również posiadała moc ducha. Popadła w obłęd i dobrowolnie przemieniła się w strzygę. - Nie - odparłam z mocą. - Mylisz się. - A wasza więź? Jesteście ze sobą połączone. Odbierasz jej myśli i uczucia. Dlaczego nie miała- byś przejąć również jej szaleństwa?”.

Rose Hathaway przeżywa jeden z najcięższych momentów w swoim życiu. Kilka tygodni wcześniej w tragicznych okolicznościach zginął jej najlepszy przyjaciel. Przyjaciel, który nie chciał być tylko przyjacielem. Sprawy nie ułatwia to iż całe serce oddała Dymitrowi, swojemu nauczycielowi. To przez rodzące się między nimi uczucie, odrzuciła Masona. Ciążące wyrzuty sumienia i fakt że dokonała pierwszych unicestwień strzyg wpycha ją w tornado sprzecznych emocji i halucynacji (?). Rose zaczyna widywać Masona oraz innych zmarłych. Przerażona utratą zmysłów spycha to na dalszy plan, zajmując się tym do czego była szkolona od urodzenia- byciem strażniczką. Sprawy stają się jeszcze gorsze, kiedy duża grupa strzyg atakuje Akademię św Władimira. Strażnicy mimo zwycięstwa odnieśli straty w ludziach. A bohaterka po raz kolejny została złamana. Dimitr dotrzymał słowa- ochronił ją za wszelką cenę. Jednak czy Rose będzie w stanie dotrzymać swojego? Pocałunek cienia jest tomem w którym zaczynam płakać nad losami bohaterów a kończę dopiero dwa tomy dalej w "W mocy ducha" Ta część rozpoczyna maraton załamań nerwowych i pytań: dlaczego? Historia pokazująca jak ważna jest przyjaźń i lojalność, jak złożona przysięga potrafi złamać życie oraz że czasami trzeba być samolubnym i wybrać siebie. Jesteśmy świadkiem turbo zmiany głównej bohaterki. Z roztrzepanej i beztroskiej nastolatki, która chce się wybawić przed zakończeniem szkoły staje się odpowiedzialną strażniczką z wyczuleniem na bezpieczeństwo i rozsądne zachowanie. Tragedia, która przeżyła pozmieniała jej priorytety. Zaczęła również wątpić w ich motto "Oni są ważniejsi". To ono stoi na przeszkodzie jej związkowi z ukochanym mężczyzną. Zostają im tylko kradzione bardzo rzadkie chwile, kiedy mogą okazać sobie uczucie. Autorka nie zawiodła również z bohaterami drugoplanowymi. Lissa i Christian mimo niezbyt przychylnych komentarzy w środowisku rozwijają swoją relację. Relacji, w której zamąci nowa osoba na szachownicy- Adrian Iwaszkow. Bardzo barwny i interesujący mężczyzna z wielkim poczuciem humoru. Książka przeczołga was emocjonalnie i będziecie wyczekiwać kolejnego tomu. A uwierzcie następne są jeszcze lepsze.

Niedawne zdarzenia mocno wpłynęły na Rose i nawet ukończenie edukacji w Akademii Świętego Władimira już ją nie cieszy. Tragiczne w skutkach starcie ze strzygami, z którego ona wyszła cało, ale już Mason, jej przyjaciel nie. Młoda kobieta czuje się winna, a zakazana miłość, jaką czuje do Dymitra, w niczym nie pomaga. Na dodatek to dopiero początek problemów, z jakimi będzie musiała się zmierzyć. Rose zaczyna widzieć coś, co nie powinna i to mocno zaczyna na nią wpływać. Mroczne myśli ciągle ją nawiedzają, a musi się skupić nad swoim zadaniem, musi być gotowa i za wszelką cenę ochronić Lissę, która nie tylko jest jej przyjaciółką, ale również ostatnią księżniczką z rodu Dragomirów. Strzygi znowu atakują, Dymitr zostaje porwana, a Rose stanie przed najcięższym wyborem w swoim życiu. Jakim? Czy uda się go dokonać? Czy będzie umieć sprostać zadaniu, jakie zostało jej powierzone? Czy ochroni Lissę? Dwa pierwsze tomu bardzo przypadły do gustu Amelii. Z niecierpliwością, ale również z niemałymi oczekiwaniami czekała na kolejny. Po przeczytaniu była bardzo zadowolona i stwierdziła, że wszystkie jej oczekiwania zostały spełnione, a książkę uważa za świetną. Akcja szybsza niż w poprzednim tomie, z zaskakującymi zwrotami. Amela stwierdziła, że podczas książki wielokrotnie była mocno zaskoczona tym, co się działo. W książce nadal bardzo dużo się dzieje, mamy niebezpieczeństwo, miłość, przyjaźń, rodzinne nieporozumienia, tajemnice, sekrety, a także nastoletnie marzenia, plany, rozterki. Czyta się ją dość szybko, a podczas czytania towarzyszyły córce różnorodne emocje (były momenty mocno wzruszające, a jednocześnie takie, w których czuło się nutkę strachu oraz takie, w których na twarzy gościł wielki uśmiech). Bohaterki pozostały ciekawe, dobrze wykreowane. Rose zdecydowanie się zmieniła po tragedii, jaka ją spotkała. Nie zdradzę wam, jak dokładnie, musicie tę zmianę odkryć sami. Powiem tyle, że już nie jest taka „roztrzepana”. „Pocałunek cienia” jest książką, z którą moja nastoletnia córka świetnie się bawiła. Z przyjemnością polecamy. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA