Obiecałem ci gwiazdy. Trylogia Moon. Tom 1 (audiobook mp3)

Jeszcze nie otrzymałam przesyłki. Słabe to.

Obiecałem Ci gwiazdy Obawiam się, że zabraknie mi miejsca na szczegółową ocenę. Po pierwsze, co aż boli - straszne błędy, tj. literówki, interpunkcyjne, powtórzenia, zapisy dialogów. Wygląda, jakby nikt tego nie redagował. Strasznie dużo iroznizowania i przewracania oczami, a także fukania i cmokania - jest tyle słów, a autorka uparła się na te cztery. Fizyka w Liceum - w USA uczeń wybiera 5 do 7 przedmiotów, których chce się uczyć. Ze ścisłych ma wybrać dwa - z fizyki, chemii, biologii czy geografii. Czemu więc wybrała fizykę, skoro jej nie lubi i nie czuje?! Czy mamy tutaj przypadek typowego przekładnia polskich realiów (gdzie jest mnóstwo przedmiotów i materiałów w szkole) na inny kraj? Całkiem powszechny zabieg niestety. Rodzice mówią jej, że im później zacznie jeździć, tym lepiej, bo są troskliwi, po czym dostaje najnowsze bmw kilka miesięcy przed urodzinami. Momentami mam wrażenie, że pisała to jakaś laska z podstawówki. I nie chodzi tylko o styl, ale i o sens tych scen. Klasa zbiera się bez nauczyciela i ustalają, że jadą na wycieczkę za tydzień. Wchodzi Noah, oni pytają czy jedzie, a on - nie znając daty, bo go przecież nie było - jasne i tak nie mam co robić. No hit. Abstrahując od tego, że w tak krótkim czasie załatwili noclegi i transport, o kasie nie wspominając. Potem te rozmowy o niczym, gdy pękają ze śmiechu, chociaż mnie towarzyski poczucie żenady, o rozbawieniu nie było mowy. Mnóstwo scen, które nic nie wnoszą i do tego są nielogiczne. Nie pójdę do szkoły, bo chcę pocieszyć mamę i siostrę, ale mama idzie do pracy, a po mnie wpadają znajomi, to pójdę na mecz, zostawiając siostrę samą. Logiczne. A w czasie ów meczu pogadamy sobie o niczym, byle doszły kolejne strony. Zresztą rozmów kompletnie o niczym jest więcej, niż tych z sensem. I te opisy ciuchów. Tyle szczegółów, szczególików, więc lepiej wiem, co ona na sobie miała, niż gdzie była. Raz Liam ma brązowe włosy, raz has obrazowe. Liamowi mówi, że nie pije kawy, a w głowie się katuje, że to powiedziała, bo przecież kocha kawę. Po kilku tygodniach zamawia mrożona kawę, ale nie pije jej dużo, bo ma wrażenie że serce jej wyskoczy z piersi... Tiaa... A no i zaprasza ją do kawiarni w China Town. Rozumiecie. W końcu tam jest tylko jedna kawiarnia. Luzik. Zresztą Liam pojawił się tylko na moment, by dostać wpierdziel i by Noah mógł prężyć muskuły, a potem zniknął, jakby wcale nie chodził do tej samej szkoły i nie miał z nimi zajęć. Uwielbiam te niekonsekwetne opisy: 'Zrobiłam makijaż, uczesałam włosy. Pomalowałam rzęsy i usta' czy 'Wróciłam do notowania słów nauczycielki. Myślami krążyłam, nie mogłam się skupić, położyłam głowę na ławce i pogrążyłam się w myślach.' Nie zrozumcie mnie źle. Rozumiem, że autorka czasem płynie z tekstem, ale pk to jest korekta! Czemu ktoś to tak puścił? Przeszczep trzustki przy nowotworze? Co to za bzdury? Czemu autorka nie robi choćby minimalnego researchu?! Trzustkę się przeszczepia z racji cukrzycy, nie nowotworu! Nowotwór jest straszny, późno rozpoznawalny i śmiertelny. Co najwyżej można wyciąć Trzustkę. Przez pół książki czytamy, że Noah robił straszne rzeczy, przez które Maddy może go znienawidzić. A gdy w połowie dochodzi do zwierzeń, nie do końca kumam, co to za rzeczy? Że pił? Palił? Bzykał fanki gry w kosza? Jakby zupełnie nie tego się spodziewałam. Zero szoku i powodu do takich obaw. 17latkowie w barze kupują drinki bez żadnego problemu i spijają się jak żule pod sklepem. No bardzo realne. A na koniec kwintesencja całej tej książki - pełnej wahań nastrojów i dialogów z czapy: 'Jestem na ciebie Zła. To takie dziecinne, że nie powiedziałeś, że jedziesz na jeden dzień. Nienawidzę cię (tu obija go, ile wlezie). Chodź, poseksimy się, bo Cię kocham, choć dwie strony temu nie byłam na to gotowa'. Reasumując. To najgorsza książka, jaką czytałam w tym roku. Książka, która szeroko była promowana i która utwierdziła mnie w przekonaniu, że recenzentki nigdy nie ocenia książki źle, bo ją dostały. A nie mam pojęcia, jak można ocenić tę pozycję dobrze. Język straszny, styl okropny, historia znana od wielu, wielu lat. Nawet tej dziewuchy nie da się polubić. Pije, pali, pod koniec dowiadujemy się ze cierpi na zaburzenia, choć wcześniej nie zauważyłam żadnych znaków. Do tego obraża się i jest mega niedojrzała. Ale ma bmw, na widok którego jej równie niedojrzali przyjaciele, pijany w cztery tylko, sikają z wrażenia. Do tego mnóstwo górnolotnych tekstów, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Książka mogła spokojnie być krótsza o połowę (czyli wszystkie dialogi o niczym i opisy ciuchów). Jestem bardzo na nie. Takie coś w ogóle nie powinno wyjść spod szyldu żadnego wydawnictwa. Nie mają się czym chwalić, bo pozwolilivl, by ludzie czytali tekst, którego oni nie poprawili.

Wreszcie trafiłam na książke,gdzie główni bohaterowie zachowują się jak na nastolatków przystało, a nie dorośli. Targają nimi emocje, nie zawsze mówią to co powinni i nawet jeżeli wiedzą, że może niekoniecznie mają racje lub powinni coś zrobić, działają impulsywnie i na przekór logice. Książka jest przyjemna i wciągająca. Maddy i Noah połączyła w dzieciństwie niezwykła przyjaźń, a mimo czterech lat rozłąki, ich wyjątkowa więź pozostała w sercach. Kiedy niespodziewanie spotykają się w liceum, ich życie zmienia się na zawsze. Relacja między nimi rozwija się w odpowiednim tempie. Noah który jest po przejściach, nie dopuszcza do siebie nikogo oprócz Maddie. Oby dwoje wzbraniają się co do swoich uczuć, lecz w pewnym momencie już nie mogą kontrolować swoich uczuć.... Polecam z całego serca ta pozycję i napewno sięgnę po kolejną część

Szczerze nie jestem przekonana co do tej historii. Maddy strasznie mnie irytowała a to całe "piszczenie" bardzo odtrącało i nie miałam ochoty na dokończnie. Książka opisuje ciężkie tematy i chyba przez nie ją dokończyłam. Dialogi i charaktery nie są dobrze napisane a interakcje pomiędzy głównymi bohaterami są źle opisane. Madison ciągle się zawstydzala, to denerwujące jednak jest tylko nastolatką a ostatnie sto stron bardzo mi się podobało. Nie wiem czy kiedykolwiek dokończę tą trylogię jednak jakbym jakimś sposobem chciała ja przeczytać ta mam nadzieję na więcej rozważność i po prostu lepszych pomysłów od strony bohaterów.

Przez początek tej książki nie mogłam przebrnąć, Maddy tak strasznie mnie irytowała swoim zachowaniem, stylem bycia, tym, co mówi i robi, że nie mogłam jej znieść. I gdy miałam wrażenie, że zaczynam się do niej przekonywać, a nawet ją lubić ona znowu mi udowadniała, dlaczego nie pałam do niej sympatią. Ale czym bliżej byłam końca tym coraz bardziej pokochałam tę historię i nie mogłam przestać jej słuchać, bo razem z Noah okazali się takimi słodziakami, że na samą myśl o nich robi mi się ciepło na sercu.

Ech. Patetyczne dialogi, przewidywalna fabuła, napisana co najwyżej poprawnie, chociaż skłaniam się ku słowu "kiepsko" (bohaterka "piszczy" co drugie zdanie), gdyby usunąć wszystkie powtórzenia identycznych przemyśleń protagonistki, prawdopodobnie całość byłaby o połowę krótsza, większość problemów zostałaby spokojnie rozwiązana, gdyby postaci ze sobą porozmawiały. Z plusów, przyjemna lektorka, ale książka sama w sobie to strata czasu.

boze jaka CUDOWNA historia. mam wrażenie że jest tu polaczenie slowburn romance oraz second chance. kocham historię Madi i Noah. KOCHAM ICH imponującym było też (mądre) odniesienie do zaburzeń odżywiania. poza tym ten romans Noah który zebrania się od uczuć i Madi która chce na niego poczekać i nauczyć go miłości był tak cudowny. przepiękna książka MUSZĘ KUPIĆ TOM 2!!!!!

Z pewnością nie była to najlepsza książka mojego życia, ale oceniam ją pozytywnie. Czegoś jej brakuje żebym mogła dać 5 gwiazdek. Czasami miałam wrażenie, że do postaci damskich były używane czasowniki odmienione w złym rodzaju, nie jestem jednak w stanie tego sprawdzić, ponieważ mam dostęp tylko do audiobooku. Ogólnie moje odczucia co do niej były pozytywne.

Całość zbyt ckliwa. Dialogi na poziomie podstawówki, notorycznie powtarzane "rozpadłam się na milion kawałków", "zachichotałam", "nienawidzę Cię XYZ" wypowiadane jako wyraz największej sympatii i niekończąca się psychoanaliza każdego gestu czy słowa.