Mara Dyer. Tajemnica

KAŻDY KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ,
WYSTARCZY JĄ OBUDZIĆ.

Wyobraź sobie, że pewnego tragicznego dnia giną Twoi przyjaciele i Twój chłopak, ale Ty przeżywasz. I to właśnie spotyka szesnastoletnią Marę Dyer.

Mara budzi się w sterylnej sali, nie wiedząc, gdzie jest. Szybko odkrywa, że znajduje się w szpitalu, ale nie pamięta, skąd się tam wzięła. Długo nie pozostaje w błogiej nieświadomości i zostaje uświadomiona: ona i jej przyjaciele mieli wypadek. Wypadek, z którego tylko ona uszła życiem. To dziwne wydarzenie daje początek kolejnym... A główna bohaterka zaczyna odkrywać, że jest z nią coś bardzo nie tak i powoli sama już nie wie, co jest rzeczywistością, a co jest tylko sprawką jej chorej wyobraźni. MARA DYER skrywa bowiem tajemnicę...

Nie potrafię zebrać słów, żeby napisać, jak ta książka mi się spodobała. Praktycznie od kilku miesięcy nieustannie napotykałam się na tą hipnotyzującą, piękną okładkę na zagranicznych stronach. W zasadzie panowały same zachwyty nad "The unbecoming of Mara Dyer" (tytuł oryginalny), że aż zaczęłam myśleć, że ta powieść naprawdę, ale to naprawdę musi mieć w sobie coś wyjątkowego. I jedyne, co mogłam powiedzieć świeżo po jej przeczytaniu: to niesamowite!

Kojarzycie ten moment, gdy zaczynacie czytać jakąś książkę i w pewnym momencie odkrywacie, że będzie to jedna z Waszych ulubionych powieści? Ot tak, już na samym początku. Ja właśnie tak miałam z tą powieścią. Podczas czytania pierwszych rozdziałów towarzyszyło mi jakieś niepokojące uczucie, a także strach, który wraz z postępem lektury zaczynał przybierać coraz większe rozmiary. Czułam autentyczne przerażenie czytając o szaleństwie Mary, o halucynacjach i generalnie dziwnych zdarzeniach. Jest naprawdę niewiele dzieł, których autorzy potrafią nie tylko trzymać emocje czytelnika w garści, ale także trzymać je tak przez czas trwania całej książki. A Michelle Hodkin właśnie to ze mną zrobiła. "Marę Dyer. Tajemnicę" czytałam z niesłabnącym zapałem i napięciem oraz - dosłownie - z wypiekami na twarzy, nie wiedząc, czego się spodziewać, bowiem Hodkin pokazała mi, iż nie mogę być niczego pewna. W zasadzie odpowiedniej byłoby napisać, że tej powieści się nie czyta, ją się po prostu POCHŁANIA.

Co jest takiego w Marze, pytacie? Co takiego sprawia, że pokochało ją miliony czytelników na całym świecie, że ciągle się o niej słyszy? Już śpieszę z wyjaśnieniami. Jej największymi zaletami są oryginalność, a także to, że spodoba się zarówno młodszym czytelnikom, jak i tym starszym. Jeśli chodzi o pomysł Michelle Hodkin, mogę tylko napisać, że naprawdę zazdroszczę jej wyobraźni. Napisać książkę z tak popularnego gatunku, jakim jest young adult może praktycznie każdy. Jednak napisać taką, której nie da się odłożyć do ostatniej strony, nie jest już tak łatwo. A Hodkin zrobiła to w iście wyśmienitym stylu. Halucynacje Mary, generalnie jej szaleństwo wyszło intrygująco i przerażająco zarazem. Gdy czytałam o odbiciu głównej bohaterki w lustrze, które wcale nie było jej odbiciem, bałam się. Podczas lektury tej książki rzeczą niemożliwą jest nie odczuwać jakichkolwiek emocji.

Wątek miłosny to jeden z tych aspektów, których chyba nigdy nie będę wstanie sobie darować, bo ja go po prostu uwielbiam. W każdej książce, pod warunkiem, że nie jest cukierkowaty i zbyt przesłodzony. Z ulgą mogę rzec, iż tej w "Marze.." taki nie jest. Pojawia się przystojny Noah Shaw, który zapewne dla wielu będzie chodzącym schematem. Przystojny, pomocny, sypiący sarkazmem jak z rękawa - mówcie co chcecie, ja i tak wiem swoje. Noah jest niesamowity, a każdy dialog, którego jest on częścią staje się ciekawy i zabawny. W ogóle każda chwila, w które on występuje zawładnęła moim sercem. Mara i Noah stanowią niesamowity duet, który od teraz będzie jednym z moich ulubionych.

Zdaję sobie sprawę, że wyszła mi raczej laurka, niż recenzja, ale co ja na to poradzę, że ta powieść AŻ tak mną zawładnęła? Że nie potrafiłam myśleć ani skupić się na niczym innym, dopóki nie skończyłam jej czytać? Że Michelle Hodkin postanowiła napisać książkę nową, intrygującą, przedstawiającą coś, czego jeszcze nie było?

"Mara Dyer. Tajemnica" to pierwszy to otwierający trylogię opowiadającej o nastolatce imieniem Mara Dyer. W wypadku giną jej przyjaciele, a ona szybko odkrywa, iż zespół stresu pourazowego to nie jedyny problem, z którym będzie musiała się zmierzyć. Byłam bardzo ciekawa, czy ta powieść spodoba mi się tak bardzo, jak innym czytelnikom. Teraz wiem, że spodobała mi się nawet bardziej, ponieważ ma wszystko, czego poszukuję w książkach: wartką akcję, świetnie nakreślonych bohaterów, wątek miłosny oraz tajemnicę, którą czytelnik musi rozwikłać. Jej psychodeliczny i tajemniczy klimat po prostu Was oczaruje. Gorąco polecam!

" - Wybacz, Noah, ale się spieszę - A w myli dodałam: "Nie masz tu czego szukać, dupku. Zmywaj się".
- Dokąd jedziesz?
W jego głosie pojawił się nieustępliwy ton, który bardzo mi się nie spodobał.
- O Boże, prześladujesz mnie jak zaraza! - warknęłam.
- Ku

Internet szaleje. Wszędzie widzę tę okładkę. Książka musi być cudowna. Zagraniczni autorzy ją chwalą. Skręca mnie, gdy mijam ją w księgarniach. Skręca mnie, gdy na portalu społecznościowym wyskoczyła mi kolejna reklama. Skręca mnie, gdy kolejny amerykański Booktuber o niej mówi. Przychodzi listonosz. Rozrywam paczkę. O Boże. Jest. Świeci się. Pięknie pachnie. Jest moja. Mara. Dyer.
Jest. Moja.


„Idioci. Jeden drobny żart z gorączką krwotoczną i już przyklejają Ci etykietkę niezrównoważonego.”
(Mara Dyer. Tajemnica, Michelle Hodkin, Wyd. YA!, str. 46)

Mara budzi się. Otwiera oczy. Widzi sterylnie czystą biel. Słyszy popiskiwanie urządzeń. Czuje igły w całym ciele. Jest w szpitalu i nie ma zielonego pojęcia jak i dlaczego się w nim znalazła. Co gorsza, dowiaduje się, że jej przyjaciele zginęli w wypadku i tylko jej udało się przeżyć. Jest kompletnie zdezorientowana. Zaczyna chodzić do psychiatry i połykać mnóstwo kolorowych tabletek, które, co gorsza, najwyraźniej nie pomagają, bo dziewczynę coraz częściej nawiedzają halucynacje. Ale do teraz przyświeca jej jeden cel: odzyskać pamięć i dowiedzieć się, do czego tak naprawdę doszło, bo, z jakiegoś powodu, jej psychika nie chce z tym sobie poradzić. Może byłoby nieco łatwiej, gdyby nie pewien chłopak i dość specyficzne umiejętności…

Sam prolog, w którym Mara Dyer bezpośrednio się do nas zwraca, wywołał u mnie gęsią skórkę. Co prawda, trochę nakierowuje nas na odpowiednie tory co do rozwiązania całej zagadki, więc zastanawiałam się, czy nie byłoby go lepiej pominąć. Ale on już pokazał nam, z jakim klimatem będziemy mieli do czynienia. Bo cała, dosłownie cała powieść, owiana jest nutką grozy i tajemnicą, którą dane nam będzie poznawać kroczek po kroczku. Ale prócz tego będziemy mieć do czynienia ze scenami romansu, bo tego zabraknąć nie mogło. A także dużo humoru. I chwil wzruszenia. Ale też momenty, w których krew zagotuje nam się w żyłach. I takie, w których wstrzymuje się oddech, a po ciele przechodzą dreszcze. I tych przerażających scen będzie znacznie więcej, bo mi o mało serce nie wyskoczyło z piersi, gdy podczas jednej ze scen zadzwonił mi telefon. Rada od Marthy: Podczas czytania wyłączcie się od wszelkich, niespodziewanych dźwięków.

„ – O Boże, prześladujesz mnie jak zaraza! – warknęłam.
- Kunsztownie wymyślona, koronkowo subtelna i totalnie epicka alegoria dysonansu poznawczego – orzekł. – Cóż, dzięki. To jeden z najbardziej wyszukanych komplementów, jakie usłyszałem.”
(Mara Dyer. Tajemnica, Michelle Hodkin, Wyd. YA!, str. 85)

Przyznam szczerze, że jeszcze nigdy, w żadnej książce, nie spotkałam się z taką bohaterką. Mara zwraca się do nas bezpośrednio i opisuje wszystko ze swojej perspektywy, a jednocześnie sama nie wie, co dzieje się naprawdę, a co jest tylko halucynacjami i wytworami jej wyobraźni. Dziewczyna z problemami, z zespołem stresu pourazowego, a może i czymś innym, ukrytym nieco głębiej, czego nie zamierzam Wam zdradzać. Nawiedzają ją różne zjawy i nigdy nie wiemy, czy to, co akurat nam opisuje, dzieje się w rzeczywistości, czy w jej głowie. Przy narracji trzecioosobowej ten efekt całkowicie by zanikł i powieść straciłaby swój urok.

Noah. Cudowny Noah. Kolejny chłopak, w którym po prostu trzeba się zakochać. Po pierwsze, przystojny. Po drugie, luzacki. Po trzecie, z ironicznym uśmieszkiem. Po czwarte, z poczuciem humoru. Po piąte, pomocny. Po szóste, uroczy drań z tajemnicą. Po siódme… Daruję sobie, bo znalazłam 64 punkty. I mówcie sobie, że pani Hodkin poszła schematem i stworzyła amanta jak z większości romansideł dla nastolatek. Noah jest cudowny, kocham go, i jak się Wam nie podoba, to Wasz problem. Jak przeczytacie, to i tak go pokochacie.

Jest to też jedna z niewielu pozycji, w której tak przywiązałam się do postaci drugoplanowych. Mamy oczywiście blond Złą Królową, dobrego braciszka, bi-przyjaciela z niesamowitym poczuciem humoru i przystojniaka z uśmiechem, od którego, tu cytat, „spadają majtki”. Niby schemat, a jednak jakiś inny. A oryginalność w schemacie nie zdarza się zbyt często.

Co do spraw technicznych – nie mam żadnych zastrzeżeń. Okładka jest piękna, cudnie się błyszczy i zmienia barwy w zależności od jej nachylenia – i nie da się oddać jej piękna na zdjęciu. Próbowałam. Karta pamięci w telefonie zapełniona.
Zazwyczaj nie lubię, gdy w książkach pojawia się nowa czcionka, ale w tym wypadku jest to ogromny plus. Bo nie dość, że czyta się wygodnie, to jeszcze dodaje to pozycji kolejny plus do oryginalności. Natomiast krótkie rozdziały, kończące się w trakcie akcji, pomagały mi w szybszym i długotrwałym czytaniu – ciągle powtarzałam sobie „jeszcze jeden rozdział” i nie mogłam jej odłożyć. Dodatkowo co jakiś czas jesteśmy świadkami retrospekcji przeszłości i po trochu łączymy puzzle w całość.

Jak zareagowałabyś gdybyś obudziła się w nieznanym miejscu i jedyne, co byś widziała to sterylnie czysta biel, a wokół unosił się dźwięk pikających maszyn? Jak czułabyś się nie pamiętając niczego, gdzie jesteś, dlaczego się tam znalazłaś i co się stało z twoimi przyjaciółmi? Nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie siebie w podobnej sytuacji wystarczająco wiarygodnie. Możesz postawić się w miejscu Mary Dyer.
Mara jest 16-letnią dziewczyną, która jako jedyna przeżyła wypadek, w którym zginęły jej przyjaciółki. Znajduje się na granicy obłędu, usilnie próbuje przypomnieć sobie bieg wydarzeń feralnej nocy, jednak nie może. Co gorsza ma koszmarne halucynacje, które stają się nie do zniesienia i zaczynają się nasilać, a leki zdają się nie pomagać. Nikt nie chce udzielić jej odpowiedzi na coraz liczniejsze pytania, więc Mara jako cel obiera sobie przypomnienie wszystkiego, co jej umysł wypiera, z czym nie poradziłaby sobie.

Balansowałam na krawędzi koszmaru i pamięci, niezdolna rozstrzygnąć, co jest czym.

Sam prolog, w którym Mara zwraca się bezpośrednio do czytelnika przyprawił mnie o gęsia skórkę i już wtedy wiedziałam, że trafiłam na odpowiednią książkę. Nie jest to żadne banalne romansidło dla nastolatków. To prawdziwa psychodeliczna historia z genialnie poprowadzonymi wątkami i intrygująca zagadką w tle, którą przez wszystkie 3 tomy czytelnik próbuje rozwikłać. Podczas czytania miałam wiele podejrzeń, jednak akcja zaskakiwała mnie z każdym kolejnym rozdziałem. Książka owiana jest nutką tajemnicy i grozy, jednak nie brakuje tutaj utartych schematów: przystojnego chłopaka, dobrego brata, blond piękności i bi-przyjaciela, jednak w całej tej otoczce dostrzegłam mimo wszystko nutę oryginalności.

Sama Mara jest bohaterką niesamowicie oryginalną, za co składam pokłony autorce. Mara w książce zwraca się bezpośrednio do czytelnika opisując bieg wydarzeń, przy czym sama nie wie co jest prawdą, a co wynikiem halucynacji. Przez większość czasu nie mamy pewności co jest prawdą, a co dzieje się tylko w jej głowie, jednak ona sama tego nie wie i próbuje się z tym uporać i dowiedzieć się czy przyczyną jest stres pourazowy, czy może jednak coś ukrytego głębiej, coś czego nigdy by nie podejrzewała. Nie brakuje jej jednak poczucia humoru i w odpowiednich sytuacjach zamienia się w normalna nastolatkę starając się zapomnieć o problemach. Cechuje ją ogromna odwaga, która pcha ją do rozwiązania tajemnicy.

Koszmary senne i halucynacje wzrokowe stały się moją nową rzeczywistością.

Książka zaliczana jest do New Adult i paranormal romance, jednak według mnie nie sposób przydzielić ja do jakiejkolwiek kategorii nie umniejszając jej przy tym. Jest tutaj wątek paranormalny, romantyczny, jest to trochę thriller i horror. Mieszanka wybuchowa, ale bardzo trafna. Nie można tez nie wspomnieć o cudownej okładce, która mieni się różnymi kolorami w zależności od kąta ustawienia. Żadne zdjęcie nie jest w stanie tego uchwycić, to po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy.

Zakochałam się w stylu autorce, która doskonale wprowadza nas wgłąb historii pozwalając poznać coraz mroczniejsze tajemnice i często szokując zbijając całkowicie z tropu. Czytając tę książkę niczego nie możemy być pewni. Doskonałym przykładem jest tutaj postać Noela, który jest przystojnym, luzackim chłopcem, zmieniającym dziewczyny jak rękawiczki. Jednym słowem: macho. Od razu go zaszufladkowałam jako typową postać dla każdej książki młodzieżowej. Pospieszyłam się jednak z osądem, ponieważ Noel okazał się postacią niewiarygodnie intrygującą. Nie można było określić do końca jego zamiarów względem Mary oraz tego, jaką rolę odkrywa w powieści, a okazuje się, że jest ona ogromna. Tutaj każdy skrywa tajemnice, których odkrycie jest szokujące. Ogółem, cała książka jest szokująca i wbija czytelnika w fotel, bo co jeśli martwa przyjaciółka pojawia się nagle w naszym pokoju, a chłopak na ulicy do złudzenia będzie przypominał człowieka, który przecież powinien być martwy?

Nie mam żadnych pragnień. Mogę zrobić wszystko. Wszystko jest mi obojętne. Jakkolwiek na to patrzeć, jestem hochsztaplerem. Aktorem odgrywającym własne życie.

Po przeczytaniu książki długo nie mogłam się otrząsnąć, w mojej głowie powstało miliony rożnych scenariuszy i rozwiązań tajemnicy. Od razu musiała sięgnąć po kolejne tomy i to, co dzieje się w tych książkach chyba odbije się na mojej psychice.

Zapraszam na bloga gdzie znajduje się więcej recenzji:
http://ksiazkoweimperium-recenzje.blogspot.com/

Mara Dyer była zupełnie normalną nastolatką – mającą swoją ukochaną przyjaciółkę, chłopaka i całkiem zwyczajne życie. Wszystko się zmienia z dniem wypadku. Gdy budzi się po nim w szpitalu w głowie ma całkowitą pustkę. Co tak naprawdę się wydarzyło tego nie wie nikt... oprócz niej. Jedyny świadek i ofiara w jednym nie jest w stanie odpowiedzieć na najważniejsze pytania z miejsca zdarzenia. Jednak to z czasem się zmienia, ale czy czasami nie jest lepiej żyć w nieświadomości? Jaka tajemnica próbuje wyjść na światło dzienne?

Michelle Hodkin to amerykańska autorka książek młodzieżowych. Jak sama mówi w wieku szesnastu lat straciła prawa do własnej duszy, podczas gry w pokera z piratami, po czym dołączyła do trupy i podróżowała po świecie. Zadebiutowała w 2011 roku powieścią „Mara Dyer. Tajemnica” (ang. „The Unbecoming of Mara Dyer”). W wieku 24 lat, zdając egzamin adwokacki dostała propozycję praktyk przy sądowym procesie, gdzie spotyka pewną, tajemniczą dziewczynę. Dziewczynę, od której wszystko się zaczęło. Dziewczynę, która mrożąc krew w żyłach swoim spojrzeniem, przeszłością i zachowaniem natchnęła Hodkin do pisania. Dziewczynę, którą poznajemy pod zmienionym imieniem i nazwiskiem. Kim jest i jaką historię ma nam do przekazania Mara Dyer?

W pierwszym tomie o Marze Dyer kryje się Tajemnica przez wielkie „T”, co jest widocznie już niemal od pierwszej strony. Co prawda spodziewałam się czegoś trochę innego, może bardziej mrocznego, jednak to, co otrzymałam nie jest wcale gorsze. O nie, nie!

Mara jest osobą tajemniczą i co najważniejsze zagubioną. Traumatyczne przeżycia zmieniły nieodwracalnie jej dotychczasowe życie. Koszmary, dziwne sny i straszne przywidzenia. Czy jednak to standardowy zespół stresu pourazowego czy może coś znacznie więcej? A do tego te niewyjaśnione wydarzenia i sytuacje, których jest świadkiem... I nie można zapomnieć o olśniewająco przystojnym Brytyjczyku, do którego należą wszystkie serca uczennic Croyden. Ale czy ten ekstrawagancki, intrygujący i czarujący, choć niezwykle irytujący główną bohaterkę chłopak jest na pewno tym, o którym wszyscy mówią?

Co, jak co, ale pewnie płeć piękną interesuje wątek miłosny. To, że jest widoczny, nie ulega wątpliwości. Chciałam napisać w końcu to główna i jedna z ważniejszych cech gatunku paranormal romance, ale... ale on nie jest tylko nim. To połączenie paranormalnego romansu z thrillerem młodzieżowym i new adult. Każdy zainteresowany i lubujący się w tego typu powieściach na pewno znajdzie coś dla siebie. Myślałam jednak, że będzie on z tych dłużej rozwijających się, dłużej niedostępnych.

Ciekawszym aspektem jest także sam język. Nie jest on tylko prosty i łatwy w odbiorze, ale także rozbudowany. Dzięki któremu również dialogi czyta się po kilka razy, aby móc cieszyć się doborem słów. To właśnie dzięki niemu najczęściej uśmiech pojawiał się na mojej twarzy, bo zamiast napisać coś prostego i banalnego, autorka zrobiła to zupełnie inaczej i chwała jej za to. Mam nadzieję, że w kontynuacjach będzie tego specyficznego humoru, jak i klimatu jeszcze więcej.

„Mara Dyer. Tajemnica” była i nadal jest chyba jedną z najgorętszych premier 2014 roku. Każdy, kto śledzi zagraniczne strony, blogi czy też nawet Instagramy zagranicznych blogerów lub booktuberów wiedział, że jest to jedna z tych książek, które nie może przegapić. Polscy czytelnicy na nią czekali i czekali aż się wreszcie doczekali. I co za szczęście, że z niezmienioną okładką, która jest jedną z najpiękniejszych i najlepiej oddających klimat powieści – mroczny i tajemniczy - jak i relację między głównymi bohaterami oraz targające nimi uczucia – zagubienie i specyficzną więź, która mam nadzieję będzie jeszcze lepiej skonstruowana i przedstawiona w dwóch kolejnych tomach. Michelle Hodkin napisała coś nowego, choć opierającego się na schematach. Ale jak widać umiejętne obchodzenie się z nimi i małe zmiany wychodzą tylko na plus. I co tu dużo mówić – dobrze, że styczeń już blisko, bo „Mara Dyer. Przemiana” zapowiada się intrygująco, tym bardziej po zakończeniu, z którym zostawiła mnie autorka.

Mara Dyer o mało co nie zginęła, gdy zawaliły się ruiny starego psychiatryka, który postanowiła zwiedzić z dwoma przyjaciółkami. Niestety one i towarzyszący Marze jej chłopak, nie mieli tyle szczęścia co ona. Po ich pogrzebie Mara i jej rodzina postanawiają się przeprowadzić. W nowym miejscu zamieszkania następuje klasyczny dla nurtu new adult zwrot akcji, czyli główna bohaterka idzie do liceum, poznaje tam zabójczo przystojnego chłopaka i rozgrywa się jedna wielka miłość na całe życie. Ble, tęcza i wymioty do kwadratu.
Mara stara się także ukrywać przed matką to, że ciągle dręczą ją koszmary i wspomnienia z miejsca wypadku. Bierze silne leki (a czasami ich nie bierze…), a jednocześnie chce pogodzić się ze stratą i zacząć nowe, spokojne życie. Pomaga jej w tym wyżej wymieniony przystojny Noah.

„Balansowałam na krawędzi koszmaru i pamięci, niezdolna rozstrzygnąć, co jest czym”

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy w bibliotece, to była właśnie ta okładka – nie tyle ładna, co intrygująca i tajemnicza. Niestety, bałam się, że będzie to nudna, przewidywalna, typowa książka, jakich wiele obecnie na rynku – taka, którą przeczytam, powiem „aha” i wrócę do moich zadanek z matematyki, ale na szczęście zupełnie się myliłam! Tak! :) Właśnie na taką książkę i bohaterów, jak z „Mary Dyer” czekałam. I naprawdę się opłacało.

Mara Dyer jako główna bohaterka była tak naturalna, że od razu ją polubiłam. Naprawdę, mimo jej psychodelicznych koszmarów i widzenia za sobą odbić w lustrze nieistniejących ludzi, to taka dziewczyna, z którą mogłabym się spokojnie zaprzyjaźnić. Jest silna, ale umie przyznać się do słabości, jest skrzywdzona, ale nie chodzi z obolałą miną i nie użala się nad sobą, jest sarkastyczna, ale nieprzesadnie. Do tego szybko poznaje Noaha, który nie ukrywa swoich uczuć do niej, jest w stanie odwrócić się od swoich byłych przyjaciół w jej obronie, nie boi się utraty swojej reputacji. Zwykle irytują mnie męskie postaci, kreowane na tych wybawicieli głównych bohaterek, ale Noah dodawał tej książce żartobliwego odcienia. Wszystkie sceny, gdy Noah i Mara występowali razem czytałam z wielkim bananem na ustach :)

Jednym z głównych wątków są koszmary i halucynacje senne Mary. Dziewczynie wszystko miesza się w głowie i sama nie wie, co jest prawdą, a co tylko chorym wytworem jej głowy. Przestaje ufać samej sobie. Nie może także ani na chwilę odpocząć od śmierci, bo koło niej zaczyna umierać coraz więcej osób… Rozwiązanie tej zagadki jest równocześnie szokujące i przewidywalne. Zrobienie z Noaha kogoś pokroju Mary nie za bardzo przypadło mi do gustu, ale mam nadzieję, że zostanie to wyjaśnione w kolejnych częściach.

Podobało mi się to, że książkę czytało się łatwo, szybko i przyjemnie, nie było żadnych rozkwilających i przerysowanych scen. Autorce udało się ukazać w wyjątkowo piękny sposób miłość między rodzeństwem – Marą a jej starszym bratem Danielem – którzy dopiero po tragedii zaczęli bardziej o siebie dbać. On ją krył, kiedy musiał, nie kablował rodzicom, wiedział, czego potrzebuje Mara, bardziej od faszerującej ją lekami matki. Zazdroszczę jej tego, bo zawsze chciałam mieć starszego brata.

Wątki fantastyczne, czyli koszmary, zwidy i kolejne śmierci na drodze Mary są bardzo psychodeliczne i intrygujące. Czasami sama nie mogłam się połapać, czy to jawa czy to sen. Zostały dobrze poprowadzone przez autorkę, ale nieco za szybko wystawiła nam rozwiązanie na talerzu, bo po prostu łatwo było się domyśleć, jaki związek ma Mara z tajemniczymi śmierciami. Mimo to mam nadzieję, że w kolejnych częściach autorka wyjaśni nam nieco więcej.

Podsumowując – „Mara Dyer. Tajemnica” jest dobrą książką, dla wszystkich fanów młodzieżówek, którzy są zmęczeni wilkołakami, wampirami i innymi nadnaturalnymi kosmitami, a pragną znowu wciągnąć się w fikcyjny świat. Autorka miała na serię oryginalny, nieoklepany pomysł, który dobrze zrealizowała. Książka praktycznie czyta się sama i możecie być pewni, że przy niej przepadniecie na długie godziny.

Natalia Łucja z withcoffeeandbooks.blogspot.com

Wiedziałam i intuicyjnie czułam, że ta książka pochłonie mnie bez reszty. Aż dziw bierze, że to debiut Michelle Hodkin. Autorka urodziła się i wychowała na Florydzie, skończyła liceum w Nowym Jorku i studiowała prawo w Michigan. Prawnicze doświadczenie nabyte w czasie pracy w tym zawodzie pomogło jej w pisaniu niniejszej historii. Wracając do sedna sprawy, nie spodziewałam się, że będę aż tak zachwycona! Nie jest to kolejne, typowe Young Adult. Osobiście zaszufladkowałabym do kategorii thriller psychologiczny, horror w wersji light bądź paranormal romance. Jedno jest pewne, pierwsza część trylogii z Marą Dyer jest mroczna, urocza, niesamowita i enigmatyczna w każdym calu.

Fabuła od samego początku aż do wstrząsającego zakończenia trzyma w napięciu i ''więzi'' uwagę czytelnika. Obfituje w niecodzienne, zaskakujące epizody, które niekiedy mrożą krew w żyłach. Autorka znakomicie żongluje wątkami niczym zawodowy kuglarz. Cała historia prezentuje się jak rozrzucone puzzle, które trzeba dopiero poskładać. Oprócz bieżących zdarzeń gdzieniegdzie pojawiają się niespodziewanie przeskoki czasowe i retrospekcje z tragicznej nocy. Wszystko to idealnie ze sobą współgra i tworzy spójną całość. Chłonęłam każde słowo, zdanie, rozdział jak narkotyk i ciągle było mi mało. Urzekł mnie niepokojący klimat książki oraz wszechobecna mroczna, tajemnicza atmosfera zagrożenia, od której można dostać ciarek na plecach.

Bohaterowie zostali doskonale wykreowani, są wyraziści i wiarygodni, a ich zachowanie często bardzo nieprzewidywalne. Jak każdy człowiek posiadają wady, zalety i niedoskonałości. Osobiście bardzo polubiłam Marę i Noah’a. To nietypowa para o wyjątkowych zdolnościach.

Ona jest odważną, temperamentną, śmiałą, pyskatą, ironiczną, wrażliwą, niezależną buntowniczką, która potrafi walczyć o swoje. Balansuje na krawędzi koszmaru i pamięci, niezdolna rozstrzygnąć, co jest czym. Czy rzeczywiście cierpi na zespół stresu pourazowego (PTSD), a może to coś zupełnie innego? Zdradzę jedynie, Mara posiada pewien śmiertelnie niebezpieczny defekt. Jaki? Tego musicie dowiedzieć się sami. Z kolei Noah, chciałoby się rzec: chłopak idealny. Mega przystojny, obrzydliwie bogaty, niezwykle inteligentny, z sarkastycznym poczuciem humoru i z wianuszkiem zakochanych adoratorek. Schematyczny aż do bólu. Nic bardziej mylnego! Za tą fasadą kryje się szokujący sekret, który przedstawia go w zupełnie innym świetle. Krótko napiszę tylko, czekają Was nie lada atrakcje.

Wątek miłosny nie jest banalny ani przesłodzony. Został zrealizowany całkiem swobodnie, naturalnie, bez taniego sentymentalizmu czy uczuciowej huśtawki. Plus jest taki, że nie ma tu kolejnego trójkąta miłosnego, ani spirali rozstań i powrotów. Jest tylko Noah wpatrzony w Marę niczym w obrazek. Ale ich związek to "coś więcej", niż tylko wzajemna fascynacja. Oboje są jak yin i yang, jak trucizna i lekarstwo. Razem stanowią iście wybuchową mieszankę.
'
''Mara Dyer. Tajemnica'' natychmiast zawładnęła moim umysłem. Rewelacyjna powieść, bez dwóch zdań. Bardzo podobał mi się styl i język Michelle Hodkin- lekki, obrazowy, dynamiczny, a akcja jest na tyle żwawa, że ciężko się od niej oderwać. Z kolei zakończenie poraziło mnie swoją nieprzewidywalnością i niedopowiedzeniem. Wprost nie mogę doczekać się kontynuacji.

Ta książka skradła moje serce i idealnie wpasowała się w mój literacki gust. Znalazłam tutaj, to co lubię najbardziej – miłość, zazdrość, humor, tajemnicze zdolności, przerażające incydenty, a także wszechobecny nastrój grozy. Czego chcieć więcej? Krótko mówiąc bardzo dobry, wciągający thriller psychologiczno-paranormalny z przesłaniem, pokazującym, że pozory bywają jednak bardzo mylne. Koniecznie musicie przeczytać. Emocje i satysfakcja gwarantowane.

Rozpoczął się nowy [kolejny] rok szkolny. Zajęcia ruszyły pełną parą, tak jak i książkowe premiery. Jak na złość w wakacje nie było wielu książek do upolowania, co diametralnie zmieniło się w przypadku dziewiątego miesiąca bieżącego roku. Kontynuacje kultowych już serii, pierwsze części nowych, ale zapowiadane na równie wysokim poziomie, a także pozycje, które za oceanem zrobiły furorę, a do nas dotarły z „małym” opóźnieniem. Doprawdy, Maro, jak mogłaś? Dzięki Bogu, że GW Foksal zdecydowała się na polskie wydanie tej jakże rozchwytywanej na całym świecie debiutanckiej książki Michelle Hodkin!

Tytułowa bohaterka, delikatnie mówiąc, jest odrobinę niezrównoważona psychicznie. Przynajmniej sama tak twierdzi. Jak i jej rodzice, rodzina, lekarze. A wszystko zaczęło się od zawalenia budynku, w którym kiedyś znajdował się szpital psychiatryczny. Mara za namową trójki przyjaciół wybrała się z nimi na „wizytę” do opuszczonego szpitala. Co tam robili i jak doszło do tragedii? Jak to się stało, że Rachel, Claire i Jude zginęli, a ona ocalała prawie bez szwanku? I… dlaczego Mara niczego nie pamięta?

Żeby ulżyć córce w cierpieniach, Marcus i Indi podejmują decyzję o przeprowadzce na Florydę. Wydawać by się mogło, że w prywatnej szkole wszystko się ułoży, Mara przestanie mieć halucynacje, znikną ataki paniki i dziewczyna raz na zawsze oderwie się od śmierci przyjaciół. Aha, nadzieja matką głupich. Gdy tylko Mara rozpoczyna swoją przygodę w Croyden, w oczy rzuca jej się chłopak, którego ubrania są tak pogniecione, jakby dopiero co wstał z łóżka. Noah Shaw. Człowiek zagadka. Od samego początku miałam wrażenie, że coś z tym gościem jest nie tak, jak być powinno…

Michelle Hodkin swoją debiutancką książką podbiła serca czytelników na całym świecie. Od równego tygodnia i Polska może cieszyć się własną wersją Mary. Autorka urodziła się i wychowała na Florydzie, w Nowym Jorku ukończyła liceum, a w Michigan studia prawnicze. Po przeczytaniu jej książki śmiało stwierdzam, że gdyby podążyła za prawem tylko by się zmarnowała. Michelle posiada nie bagatela talent pisarski i mam nadzieję, że nie przestanie go rozwijać.

Ta książka jest niebezpieczna. Przed przeczytaniem jej zapoznaj się z opisem na okładce, bądź skonsultuj się z autorem lub recenzentem, gdyż każdy tom w niewłaściwym czasie „rozpoczęty” zagraża twojemu życiu lub stopniom w nauce. Brr…!, niepokojące. Śmiem twierdzić, że książka jest za cienka. Co jest dziwne, bo dla mnie 300-450 stron to jest ideał. Tutaj pragnęłabym zagłębić się w książce na dłuższe godziny, niczym w seriach Pani Clare. Wiem, wiem, co za dużo, to niezdrowo… Ale kiedy ja ją tak szybko przeczytałam! Przynajmniej wiem, jakie życzenie bym chciała spełnić, gdybym mogła „użyć” złotej rybki. Chciałabym móc czytać Marę Dyer ponownie, ale tak, jakbym to robiła pierwszy raz, nie znając dalszych partii lektury, nie wiedząc co i jak się potoczy.

Pani Hodkin zafundowała nam ogromną dawkę emocji. Wyposażając książkę w charyzmatycznych bohaterów, pełnych sprzeczności, pokazała, że można łamać schematy i mimo tego tworzyć bestsellery. Plastyczny język, opisy idealnej długości, cięty język Mary, zniewalający uśmiech Noaha… mogłabym w nieskończoność wymieniać plusy książki.

Fakt faktem, że na długo ją zapamiętam i jeszcze wiele razy będę do niej wracać. Bo oprócz tego, że „Mara Dyer. Tajemnica” jest arcydziełem, to ukryte pomiędzy wierszami przekazy, głębsze znaczenia, odnośniki do życia każdego z nas, sprawiają, że książka ta jest arcyarcy.

Jedna z najlepszych książek tego roku. Mam nadzieję, że nie będę musiała długo czekać na kontynuację! :)

6/6

Klimat, klimat i jeszcze raz klimat. Niewątpliwą siłą tej książki jest właśnie klimat - lekko oniryczny, mocno psychodeliczny i skrajnie tajemniczy, a jednocześnie wywołujący silne emocje absolutnej fascynacji i uwielbienia. To zdecydowanie jedna z tych powieści, które nie pozwalają oderwać się od stron. Wciąga do tego stopnia, że nie można przestać czytać, a odkłada się ją dopiero po zamknięciu okładki. Mroczne tajemnice, niejasna przeszłość, nadprzyrodzone zjawiska i sukcesywnie narastające napięcie - tak w skrócie mogę scharakteryzować tę właśnie książkę. Na wielki aplauz zasługuje szczególnie pierwsza połowa powieści, w której nie wiadomo co jest jawą, a co snem, co jest prawdą, a co halucynacją... Właśnie ten zabieg daje całej historii niewątpliwą siłę i powiew świeżości podnosząc ją tym samym ponad poziom powszechnie panującego New Adult. I mimo, że książka jest jednak wyraźnie utrzymana w nurcie paranormal romance (co trochę zaszkodziło jej drugiej połowie) to przez wzgląd na naprawdę precyzyjnie budowane napięcie i świetnie nakreślone postaci - powstały niesmak traci na intensywności.

Powieść Michelle Hodkin to wyraziście nakreślone studium umysłu osoby chorej, a raczej niespójnej psychicznie. Rozróżnienie rzeczywistości od halucynacji głównej bohaterki jest tym bardziej ekscytujące, że powieść jest wprost przesiąknięta atmosferą gęstą od niedopowiedzeń i fałszywych tropów podrzucanych przez autorkę. Ta oryginalna historia o psychozie, duchach i wszelakich omamach, przewija też w tle połączenie dość popularnego i niestety już mocno przejedzonego schematu "przypadkowej i stuprocentowej" miłości dwojga nastolatków - z elementami czegoś nowego - sprawiającego czytelnikowi niemałą przyjemność.

Nakreślony wątek miłosny może niekiedy drażnić, i faktycznie często wydaje się schematyczny, ale jeżeli docenimy inne zalety powieści - zapewniam, że nie będzie tak raził, a wręcz wyblaknie. Poza tym relacja Mara-Noah gdzieś około 300 strony przeskakuje na inny poziom (bynajmniej nie erotyczny) i cała akcja książki wyraźnie się przeobraża - pełen ukrytych znaczeń i podpowiedzi mroczny nastrój zyskuje na znaczeniu potęgując niecierpliwość, a napięcie towarzyszy przez cały czas!

Mara Dyer. Tajemnica jest niesamowicie klimatyczna. Ta swoista mieszanka thrillera i suspensu, połączona z nutką psychozy i oniryzmu niejednokrotnie wywołała u mnie dreszcze, a nawet - paraliż. Autorka nakreśliła silną i zdeterminowaną bohaterkę, której traumatyczna i niejasna przeszłość sprawia, że strony wręcz się połyka, nienasycenie chłonąc przy tym treść, zaś zakończenie pozostawia po sobie ten specyficzny niedosyt... ;) Jestem pod silnym wrażeniem - powieść do absolutnego przeczytania!

Jeszcze na koniec chciałabym złożyć ukłon w stronę Wydawnictwa YA!, że zachowało oryginalną, niezwykle fascynującą okładkę, która pod odpowiednim kątem padania promieni słonecznych dodatkowo pięknie się mieni odcieniami złota i szmaragdu... Spotkałam się z wypowiedziami jakoby okładka była za ciemna - jednak ja tak nie uważam - jest absolutnie zachwycająca, a swoim mrokiem daje poczucie przeszywającej tytułowej tajemnicy... Poza tym - treść wnętrza ubrano w piękną i niespotykaną czcionkę, przyjemnie cieszącą oczy. Mam nadzieję, że pozostałe dwa tomy, również ją otrzymają.

Aha! I pod żadnym pozorem nie zerkajcie na ostatnie strony - ja tak niestety zrobiłam, bo cierpię na chroniczną przypadłość czytania podziękowań "w trakcie" czytania książki i zepsułam sobie większą część efektu wow... - więc - nie zerkajcie! ;) Przyjemnej lektury!

Mara Dyer. Tajemnica to mój tegoroczny, debiutancki fenomen.
Nie jest to typowe Young Adult, ponieważ zawiera elementy fantastyczne. Nie jest to typowa fantastyka, gdyż sporo w niej miłosnych uniesień i perypetii nastolatków. Nie jest przeznaczona jedynie dla młodzieży, ponieważ starsi czytelnicy również zostaną pochłonięci przez tę historię. Zatem, dajcie się uwieść i pamiętajcie: każdy kryje w sobie tajemnicę, wystarczy ją obudzić. Jeśli więc macie ochotę na złożoną lekturę, skłaniającą do myślenia, o niepokojącym klimacie, a do tego wymagającą skupienia, koniecznie kupcie tę pozycję. I zarezerwujcie sobie długą chwilę na lekturę, gwarantuję, że długo o niej nie zapomnicie.Czekałam na tę książkę od momentu przeczytania pierwszych pozytywnych recenzji wersji obcojęzycznej. Po cichu liczyłam na to, że któreś z naszych wydawnictw skusi się i wyda tę pozycję. Stało się, wydawnictwo YA! sięgnęło po książkę pani Hodkin, tym samym zaskarbiając sobie moją dozgonną wdzięczność ;)
Po takim wstępie możecie się domyślać, że jest zachwycona. Już dawno tak świetnie nie bawiłam się podczas lektury. Świat Mary wciągnął mnie i mocno przytrzymał, sprawiając że nie mogłam odłożyć książki nawet na chwilę. Przeczytałam całość w jedną noc, a potem poszłam do pracy z oczami podpartymi zapałkami... I wiecie co? Było warto!
Tajemnica otaczająca główną bohaterkę jest tak perfekcyjnie nakreślona, że nawet przez chwilę nie spodziewałam się co nastąpi za chwilę. Na przemian bałam się, śmiałam i oglądałam za siebie. Niemal uczestniczyłam w wydarzeniach i drżałam słysząc niepojące dźwięki otoczenia. Uwierzcie, nie zdarza mi się to często, tym bardziej, że Mara Dyer nie jest żadnym thrillerem.
Powieść pani Hodkin jest wolna od schematów. Nie oburzajcie się, naprawdę mimo tego że fabuła mówi o miłości nastolatki do szkolnej gwiazdy, nie ma w tym żadnej prawidłowości. Związek dwójki bohaterów jest uroczo niepokojący, ale też pełen humoru i nienachalnej namiętności. Ich dialogi poruszały moje serce i czułam się jak podglądaczka ;) Kibicowałam im i bałam się, że łącząca ich tajemnica wszystko zburzy. Na szczęście nic takiego się nie stało. I co ważne, nie było trójkąta miłosnego :)

Powieść uwodzi tajemniczym i mrocznym klimatem. Nierzeczywistość wydarzeń przeplata się z obawami o zdrowie psychiczne bohaterki, do końca nie wiadomo co z Marą jest nie tak. Przeczytałam w tym roku wiele książek, ale właśnie przy tej najsilniej odczuwałam napięcie. Towarzyszyło mi ono do ostatniej strony, a nawet pozostało ze mną na dłużej. Nie wiem jak przetrwam do wydania kolejnego tomu....

Czy były jakieś minusy? Znalazłam tylko dwa. Jak widzicie, znów nie zrobiłam zdjęcia książce, ponieważ nie da się go zrobić. Okładka jest matowa, bardzo ciemna i tylko pod pewnym kątem widać to piękne zdjęcie, która ją zdobi. Złocone literki również są widoczne jedynie pod kątem. Nie podoba mi się takie rozwiązanie. Lekko rozczarowało mnie też zakończenie. Autorka trochę je rozciągnęła, co wygląda tak jakby nie mogła zdecydować, czy zostawić czytelnika z niedosytem, czy raczej wyjaśnić tajemnicę już w tym tomie. Jednak nie ma takiej siły, która powstrzymałaby mnie przed przeczytaniem kontynuacji.

Musicie mi wybaczyć chaotyczność dzisiejszej recenzji, z góry Was za to przepraszam, ale muszę to powiedzieć: zakochałam się w tej książce! Urzekł mnie jej mroczny i tajemniczy klimat, skomplikowana i zaskakująca fabuła oraz styl pisania autorki, tak daleki od nieudolnych poczynań debiutantów. Serdecznie polecam Wam tę historię!