Kuro. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 10.2018)

Kolejna część serii mangi o dziewczynce i kocie. Dla miłośników tego typu literatury polecam.

Ciekawa historia, ładnie narysowana. Idealna manga dla młodszych dzieci.

Akcja Kuro rozwija się bardzo intensywnie .Ciekawa kreska .

PRAWDZIWY KO(T)SZMAR Jedną z rzeczy, za które uwielbiam mangi jest to, że żaden inny rodzaj komiksów nie łączy ze sobą w tak spójny sposób całkowicie sprzecznych elementów. Humor wtrącany w nawet najbardziej poruszających, poważnych momentach to jedno, innym dobrym przykładem jest połączenie sympatycznej, uroczej opowieści z grozą czy brutalnością. „Kuro” należy do tego drugiego typu i w znakomitym stylu przedstawia historię małej dziewczynki zachowującej swoją dziecięcą niewinność i naiwność w świecie, gdzie ludzie drżą na każdym kroku z obawy przed tajemniczymi czarnymi potworami i demonami. Koko to dziewczynka, która samotnie mieszka w wielkim domu na obrzeżach Miasta, tuż przy pełnych potworów lasach. Bestie nie przekraczają linii namalowanych przez ludzi, jednak każdy, kto zapuści się w gąszcz, może pożegnać się z życiem, a miejsc wolnych od niebezpieczeństw jest coraz mniej. Koko żyje bez rodziców, za jedynego towarzysza mając kota Kuro, jednakże zwierzę nie jest tym, czym by się mogło wydawać. Kiedyś był to zwykły kot, zginął, a kiedy wrócił, bliżej mu było do potwora. Zachował jednak kocie nawyki, uwielbia swoją panią i broni jej przed niebezpieczeństwami. Dziewczynka stara się także znaleźć przyjaciół, ale nie jest jej łatwo. Teraz sytuacja zaczyna stawać się coraz trudniejsza, Kuro zwraca na siebie coraz większą uwagę, a nauczycielka w domu Koko znajduje korytarz, do którego dziewczynka nigdy nie wchodzi. Wyparła bowiem wspomnienia o pewnych wydarzeniach, ale te nieubłaganie chcą wydostać się na światło dzienne… Drugi tom „Kuro”, podobnie jak pierwszy, składa się z dwóch części – kolorowej i czarnobiałej. Obie są podobnej długości, liczą po mniej więcej 60 stron, ale różnią się zawartością. Kolorowe epizody to ciąg dalszy losów dziewczynki w teraźniejszości, kontynuujący numerację stron z pierwszego tom i powoli zbliżający się do finału, który nastąpi już w kolejnej części. Czarnobiałe historie to połączenie opowieści pisanych przez dziewczynkę (fikcyjnych przygód jej i Kuro – fikcja ta jednak, nawet jeśli czasem przypomina losy Alicji w krainie czarów, ma bardzo wiele wspólnego z rzeczywistością), a także wydarzeń z jej przeszłości, czy też opowiedzianych z perspektywy innych bohaterów. Co przynosi nam drugi tom? Przede wszystkim odpowiedzi na wiele nękających czytelników pytań. Dowiadujemy się czym właściwie jest Kuro, czemu białe linie zatrzymują potwory, dlaczego Koko mieszka sama i z czego żyje. Odkrywamy też więcej faktów o jej rodzicach. I chociaż tym razem mniej jest czystego horroru, nie zabrakło także i scen grozy. Przede wszystkim jednak manga oferuje znakomity klimat, bardzo, bardzo uroczy, choć duszny i depresyjny, a jej szata graficzna po prostu zachwyca – w szczególności przepięknie malowane kolorowe strony; cieszy więc fakt, że zajmują one połowę tomu. Czy muszę dodawać więcej? „Kuro” to znakomita manga dla miłośników nietypowych horrorów i bardzo dobrych komiksów. Moje serce kupiła już pierwszym tomem, a lektura ciągu dalszego tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, jak znakomity jest to tytuł. Dlatego polecam gorąco!

Mała urocza dziewczynka i czarny kot zamieszkujący wspólnie ogromną posiadłość, dorośli skrywający straszliwą prawdę, mrok i niebezpieczeństwo czekające na każdym rogu. Czy wszystko to wymieszane razem nie brzmi mocno intrygująco? Wymieniona we wstępie dziewczynka to Koko, która samotnie zamieszkuje w ogromnej rezydencji usytuowanej na uboczu małej wioski. Jej jedynym prawdziwym przyjacielem jest czarny kot Kuro. Okoliczni mieszkańcy odnoszą się do małej bohaterki z dużą dozą niepewności i strachu, najlepiej jest to widoczne w zachowaniu jej rówieśników. Jednym z powodów takiego zachowania jest właśnie jej zwierzęcy towarzysz, któremu daleko do normalnego kotka. O jego demonicznym usposobieniu przekonuje się czytelnik już na pierwszych stronach mangi. Zresztą cały zaprezentowany tutaj świat daleki jest on szeroko pojętej normalności. Mrok, tajemnica, krwiożercze potwory, których zasady nie wolno łamać, wszystko to rozlewa się stopniowo na kolejne kardy komiksu, tworząc mocno nietuzinkowe dzieło, które potrafi naprawdę mile zaskoczyć (szczególnie jeśli ocenia się tytuł po okładce/obwolucie). Pierwszy tomik to swoistego rodzaju wstęp do historii prezentujący pewien jej zarys. Ukazane tutaj zostają bez zachowania większego chronologicznego porządku epizody z życia wiecznie optymistycznej i uśmiechniętej Koro, która ponad wszystko kocha swojego kociego przyjaciela. Jest lekko, przyjemnie i momentami dosyć „cukierkowato”. Czytelnik bombardowany jest licznymi pytaniami, które mają zachęcić go do sięgnięcia po kolejne części. Dwa kolejne tomiki stopniowo rozpraszają aurę tajemniczy, pozostawiając jednak do samego końca pewne wątki na tyle enigmatycznie przedstawione, że czytelnik będzie mógł je interpretować na swój własny sposób. Podstawą odpowiedzi na niektóre wcześniej pojawiające się pytania, są liczniejsze retrospekcje, które pokazują życie zarówno Koro, jak i całego miasteczka. Zmienia się znacząco klimat całego komiksu. Z każdym kolejnym kadrem staje się on coraz bardziej mroczny i mocno nastawiony na psychologiczny aspekt prezentacji postaci. Wpływ zarówno otoczenia, jak i samego Kuro na jej zachowanie i wygląd staje się coraz bardziej widoczny. Przemianę tą z wielkim przerażeniem obserwują niektórzy okoliczni mieszkańcy, którym zależy na jej zdrowiu i szczęściu. Świetnym pomysłem twórcy jest również ukazanie konkretnych wydarzeń z perspektywy różnych osób, dzięki czemu fabuła nabiera należytej głębi i dynamiki. Osobny akapit recenzji należy również poświęcić technicznym aspektom mangi, które mają swój wymierny wpływ na jej odbiór. Połowa każdego tomiku jest kolorowa i to właśnie tą część należy traktować jako podstawę całej historii. Rozdziały ukazane standardowych w czarno-białych barwach, są głównie wizualizacjami opowieści Koko, które namiętnie spisuje. Mamy tutaj również do czynienia ze wspomnianymi retrospekcjami, które ukazują wydarzenia z minionych lat, kształtujące obraz całej obecnej sytuacji. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

Koty to fascynujące stworzenia. Każdy właściciel kota to potwierdzi, obserwacja ich jest zawsze niezwykle ciekawa. Między innymi dlatego Internet jest tak pełen tych stworzeń. A co jeśli jakiś kot byłby bardziej niezwykły niż inne? O tym w drugim tomie Kuro autorstwa Somato – o dziewczynce i jej strasznym towarzyszu. Drugi tom tej niezwykłej historii nie rozczarowuje. Również połowa mangi jest w kolorze, a połowa w klasycznym czarno-białym wydaniu. Jednak to co zauważyłam to fakt, że historia kolorowa przedstawia kontynuację wydarzeń, natomiast reszta to historyjki wymyślane przez Koko oraz wspomnienia z przeszłości. Ponownie mamy więc pokazane codzienne życie dziewczynki z jej pupilem, ale także nieco bardziej pokazano jej przyjaźń z Milk oraz Marią. Okazuje się jednak, że Koko może być nieco bardziej świadoma niezwykłości swojego kota niż się wszystkim wydawało. Jednak jaki cel ma Kuro? Czy na pewno tylko ochronę Koko? Z takimi pytaniami zostawia nas na koniec lektura tego tomu. Wspomnienia natomiast dotyczą wspólnych przeżyć Marii i Koko, poznajemy zbieraczy oraz okoliczności w jakich przybyli do miasteczka rodzice dziewczynki. Mimo ponownie uroczego początku historia staje się w tym tomie coraz straszniejsza. Napięcie jest o wiele bardziej wyczuwalne. Całość utrzymuje świetny poziom i wprost niecierpliwię się wydania kolejnego tomu. Rysunki są jak zwykle niezwykle urzekające, zwłaszcza te w kolorze. Ostatnia strona kolorowej części właściwie wyjaśniła wykorzystanie barw – efekt wyłącznie w czerni i bieli nie byłby ten sam, tak wprost zapiera dech. Przypomnę, że Kuro wydaje wydawnictwo Waneko. Ponownie mamy z pozoru uroczą, słodką scenę na okładce – Koko stojąca na trawie przed posiadłością trzymająca Kuro na rękach, natomiast po odwróceniu widać oko potwora, który ich obserwuje. Po zdjęciu obwoluty uwidacznia się na okładce ciekawy zabieg. Pojawia się więcej oczu Kuro, w porównaniu do tomu pierwszego. Strach się bać co pojawi się w trzecim tomie… Myślę, że osób, które czytały pierwszy tom nie trzeba dodatkowo zachęcać do zapoznania się z kontynuacją. Historia wciąga, przeraża, zachwyca. Pozostałych namawiam do sięgnięcia najpierw po pierwszy tom inaczej całość będzie mało zrozumiała.

Kuro zaczyna sobie coraz więcej przypominać z czasów, gdy byli przy niej jej rodzice. Poznajemy jak poznała się z Marią, która niestety dziś nie pała do dziewczynki miłością i traktuje raczej jako dziwoląga. Maria nienawidzi potworów i okazuje się, że za takiego uważa także Kuro. A może zwyczajnie Maria nie lubi wszystkich zwierząt? Koko zauważa, że nie tylko Maria się dziwnie zachowuje, ale także Milk, jej jedyna przyjaciółka czy Sezame, córka nauczycielki, która uczy prywatnie Koko. Sezame zawsze dokucza Kuro, jednak miarka się przebrała, kiedy dziewczynka narysowała Kuro jako potwora. Przecież zdaniem Koko jej kot to tylko kot, nic innego w nim nie widzi. Coraz mniej osób zachodzi do willi, ogrodnik zrezygnował z uprawiania kwiatów, a obrona Milk przez doktora skończyła się tym, że Koko zamknęła bramy posiadłości także przed nim. Kto w takim razie będzie dostarczać mu kwiaty na potrzeby specjalnej farby, którą maluje się obrzeża dróg w mieście? I po co właściwie się to robi? Czy ma to jakiś związek z zakazem wchodzenia do lasu? Więcej na http://www.monime.pl/manga-kuro-tom-2/

Szybko okazuje się, że rzeczywistość, którą widzi młoda bohaterka, odróżnia się od realiów, w których żyje reszta mieszkańców wsi. Oni uważają na potwory, muszą polować po zapasy, odprawiają rytuały i unikają przekraczania białych linii, które mają odstraszać bestie. Koko jest tego wszystkiego nieświadoma i cieszy się młodością. Na domiar wszystkiego bohaterka zapomniała o jakimś tragicznym wydarzeniu z jej przeszłości. Manga eksploruje zarówno obecne zabawy jak i przeszłość dziewczynki i jej kota.