Ktoś, kogo znałam (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

"Ktoś, kogo znałam" to piękna, emocjonalna powieść. Pomimo tego, iż autorka dotyka poważnych tematów, ta książka nie jest smutna, ani melodramatyczna. Historia trójki przyjaciół, których los ze sobą zetknął, Paige Toon opisuje z niezwykła subtelnością. Nie jest to łatwa opowieść, jest pełna smutku i bólu, ale także szczęśliwych i radosnych momentów. A czy nasza trójka bohaterów odnajdzie swoje szczęście? Cóż, życie jest nieprzewidywalne i czasem różnie plącze nasze losy... Warto przeczytać!

Paige Toon powoli zakrada się na półkę z ulubionymi książkami, które zostają w moim literackim sercu, aby w przyszłości ponownie się odświeżyć. Już pierwsza przeczytana przez mnie książka autorki #nicnieranitakjakmilosc, wywarła na mnie ogromne wrażenie. Kiedy więc w zapowiedziach znalazła się kolejna z literackiego dorobku autorki, wiedziałam, że poświęcę jej tyle czasu, ile będzie potrzebowała! Autorka i tym razem pokusiła się o przejmująca opowieść o różnych obliczach miłości, o życiowych przewrotach i czasem destrukcyjnych wyborach. Paige Toon subtelnie, ale też niezwykle emocjonalnie ukazała przepiękną historię miłości, zarówno romantycznej, jak i rodzicielskiej. Nie obyło się bez łez Moi Drodzy. Łzy są chyba nieodłącznym elementem lektury książek autorki. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że paczka chusteczek powinna być dołączana przy zakupie.  W tej powieści autorki poznajemy trójkę przyjaciół – Leah, George’a i Theo. Każde z nich pochodzi z innego środowiska, każde z nich ma na swój sposób złamane serce i życie ich jakby przyciąga do siebie, aby te serca uleczyć. Jednakże ta opowieść to przede wszystkim studium rodziny, nie tylko tej naturalnej, biologicznej, ale także tej z wyboru. Rodzice Leah postanawiają skupić się w sowim życiu na prowadzeniu zastępczego domu dla niechcianych, a przede wszystkim, sprawiających problemy dzieci. To w ich domu znajdują zrozumienie i miłość, Nie muszą być idealnie grzeczni, aby ich ktoś pokochał. Bo w tym domu zaakceptują ich takimi, jakimi są naprawdę. Obok historii rodzinnej poznajemy również dorosłość Leah, która już dokonała życiowych wyborów. Jednakże to życie wybrało też za nią pewne drogi. Leah układa siebie na nowo. Wraca do rodzinnego domu i staje twarzą w twarz z niedokończonymi sprawami… Pora podsumować przeszłość, pewne sprawy przedzielić grubą kreską i iść naprzód. Bo życie warto przeżyć, a nie przeczekać. 

Obyczaj, który na początku mnie nie ujął, a potem nie mogłam się od niego oderwać. Rodzice nastoletniej Leah prowadzą dom zastępczy. Przez ich progi przewija się mnóstwo dzieci z różnymi problemami. Leah dzieli się rodzicami z ich podopiecznymi, najbardziej jedna zżywa się z nastoletnim George’m oraz chłopcem z sąsiedztwa Teo. Po wielu latach, po osobistej tragedii, dorosła Leah powraca z córką na farmę rodziców. Co na niej odnajdzie i jakich wyborów dokona? W jaki sposób przeszłość wpłynie na jej teraźniejszość? Opowieść snuta jest w dwóch liniach czasowych, w latach nastoletnich Leah oraz jej obecnych dorosłym życiu. Powieść wywołuje skrajne, silne emocje: z jednej strony doprowadza do płaczu i rozdziera serce a z drugiej otula jak kocyk, albo miękkie futro alpak (rzecz dzieje się w dużej mierze na farmie tych przemiłych zwierząt). Historie poszczególnych dzieci są bardzo wzruszające. Ich przeszłość i ich psychiczne rany targają naszą wrażliwością a bezgraniczna miłość i wysiłek rodziny zastępczej wkładane w ich „uleczenie” dają nadzieję. Sposób życia rodziców nie pozostaje też bez wpływu na ich biologiczną córkę Leah. Nie jest łatwo wychowywać się w takim domu. Paige Toon pokaże nam jaką drogę pokona Leah od dzieciństwa do czasów obecnych. By dodać książce smaku autorka serwuje nam jeszcze pewną tajemnicę, którą z przyjemnością i zaskoczeniem odkryjemy na końcu książki. Powieść mnie zaciekawiła, ujęła (pomimo lekkiego falstartu) i zachęciła do obserwowania twórczości autorki.

Niesamowita opowieść o nastoletniej przyjaźni i miłości. Bardzo polecam

Książkę bardzo fajna a tematyka ciężka polecam

Cudowna książka 📚😃❤️

Przyjaciele z dzieciństwa zostają w naszych wspomnieniach na zawsze. Towarzysze pierwszych zabaw, powiernicy tajemnic. Ci, którzy pocieszali nas, kiedy po policzkach płynęły łzy i razem z nami dzielili się radością z każdego, nawet najmniejszego sukcesu. I chociaż nie wyobrażamy sobie dorosłego życia bez nich u boku, to bywa, że nasze ścieżki się rozchodzą. Chyba że przyjaźń z czasem zamienia się w coś więcej, kiedy nasze serce bije mocniej zawsze wtedy, kiedy ta druga osoba jest w pobliżu… Paige Toon dała się poznać polskim czytelnikom jako autorka ciepłych, słodko – gorzkich historii o miłości. Kiedy usłyszałam, że ma ukazać się jej nowa powieść, wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. Już po pierwszych stronach czułam, że to nie będzie łatwa emocjonalnie opowieść, bo autorka gra w niej na uczuciach czytelników, którzy nie tylko śledzą losy bohaterów, czekając na wątek romantyczny, charakterystyczny dla jej książek, ale także historię o młodych ludziach, którzy już na starcie musieli się mierzyć z bolesnymi doświadczeniami... Leah wychowuje się w domu pełnym ludzi. I chociaż tylko z rodzicami łączą ją więzy krwi, to musi dzielić dzieciństwo z innymi członkami rodziny, bowiem farma, na której mieszka jest jednocześnie azylem dla trudnych dzieci, które trafiają do prowadzonej weń rodziny zastępczej. Bywają momenty, że dziewczynie ciężko jest się pogodzić z niewielką ilością czasu, jaką mają dla niej najbliżsi, jednak z empatią i troską wykonuje codzienne obowiązki, będąc wsparciem dla rodziców, a także nastolatków, które trafiają pod ich dach. Wszystko jednak zmienia się, kiedy na farmie pojawia się George. Niespodziewanie on oraz Theo, chłopak z bogatej rodziny, który został przeniesiony do ich placówki z prywatnej szkoły z internatem, zaprzyjaźniają się. Czy ta trójka będzie potrafiła poradzić sobie z problemami oraz uczuciami, które zaczną odbiegać od przyjacielskiej relacji? Muszę przyznać, że bardzo emocjonalnie podeszłam do lektury tej książki. Sceny opisujące codzienność w rodzinie zastępczej, chwile pożegnania kolejnych wychowanków, z którymi zdążyli się już zżyć jej członkowie, trauma, jaką wnosiły do familii trafiające na farmę dzieciaki – łamały serce. Jednocześnie ujmująca była ogromna miłość i empatia rodziców głównej bohaterki, którzy przygarniali wychowanków, dając im wiele uczucia, traktując ich, jakby byli ich biologicznymi dziećmi. Oaza, jaką stworzyli dla tych młodych życiowych rozbitków, była pełnym ciepła i tolerancji domem, który prawdziwie był tym, do którego chce się wracać, nawet po usamodzielnieniu się i wkroczeniu w dorosłe życie. I chociaż rozdziały z przeszłości angażują najbardziej emocjonalnie czytelnika, to niejako równolegle, za sprawą naprzemiennie prowadzonej fabuły, ma on także okazję obserwować codzienność dorosłej Leah, Theo i George’a. Tej trójce przyjdzie się zderzyć z przeciwnościami, jakie zaserwuje im przewrotny los, który skłoni ich do uporządkowania spraw, które zdają się czekać od lat na właściwy moment… I nic więcej nie napiszę, bo nie chcę zdradzać Wam zbyt wiele, sami przekonajcie się, jak zakończy się ta opowieść o młodzieńczej przyjaźni. Podsumowując: Paige Toon ponownie złamała moje serce, by ostatecznie posklejać je na nowo. Autorka uderza subtelnie w najczulsze struny wrażliwości czytelnika, kreśląc opowieść o ludziach o wielkich sercach, którzy postanowili oddać życie, by pomagać tym, którzy tej pomocy potrzebowali już w dzieciństwie. Którzy podzielili swoją miłość i obdarowali nią tak wielu, w myśl słów, że ta się mnoży, kiedy się ją dzieli... To urocza, ciepła, ujmująca opowieść o młodzieńczej przyjaźni, pierwszym zauroczeniu, wielkiej miłości, ale także bólu, z którym musimy czasami się zmierzyć zupełnie niespodziewanie. Otulająca, przesiąknięta klimatem urokliwej farmy z alpakami w roli głównej historia, która zapada w serce. Polecam wszystkim miłośnikom czułych, nielukrowanych opowieści.

Wyjątkowa. Pełna emocji. Życiowa. Po raz kolejny Paige Toon mnie zachwyciła swoim piórem, zaś sama w sobie historia jeszcze na długo po zamknięciu ostatniej strony przewijała się w moich myślach. To jedna z tych książek, które znajdują sobie szczególne miejsce w sercu. Dom, w którym wychowywała się Leah tętnił życiem, trudnościami, ogromną dawką miłości i akceptacji. Jej rodzice podjęli się wychowywania nastolatków tworząc im rodzinę zastępczą. Leah, choć była dumna z decyzji rodziców, to nie zawsze akceptowała, że musi dzielic się ich miloscia i czasem. Kiedy do ich domu trafia George, między nią a nowym członkiem rodziny nawiązuje się nić porozumienia. Do grona przyjaciół trafia również nowy uczen, który pochodzi z zamozniejszej rodziny, a który na skutek stwarzanych problemów zostaje przeniesiony z prywatnej szkoły do tej, w której uczą się Leah i George. Miedzy tą trójką nawiązuje się przyjaźń, ale pojawiają się też zupełnie nowe uczucia, które mogą  namieszac w ich relacji. Przed przyjaciółmi sporo zawirowań oraz trudnych decyzji mających wpływ na ich życie. Każda z postaci, jakie stworzyła autorka niesie za sobą spory bagaż doświadczeń. Każda z nich na swój sposób została skrzywdzona i zmagała się w wlasnymi problemami. Mamy Leah, która wykonywała swoje obowiązki, nie narzekała, otaczała opieką nowych domowników, a jednak w głębi serca czuła się zepchnięta na dalszy tor. Jest Theo, który mieszkal w pięknym domu, należał do bogatszej rodziny, a jednak to tylko piękny obrazek widoczny na pierwszy rzut oka. Chłopak był tak naprawdę porzucony, zostawiony sam sobie i odreagowywał swoje problemy na różne sposoby i w koncu George, który miotał się w systemie społecznym, rozdzielony z siostrą, aż w końcu trafil pod opiekę rodziców Leah. Los polaczyl ich ze sobą ofiarując im wspaniała relację i oparcie. Oczywiście na uwagę zasługuje to, w jaki sposób autorka ukazała rodzinę Leah, to jak jej rodzice starali się otoczyć opieką, wsparciem, zrozumieniem i miloscia dzieci, które przerzucane były w systemie ukazując ich osobiste historię, dramaty, problemy. Autorka zobrazowała to w bardzo konkretny, dotykajacy i jednoczesnie subtelny sposób. Cała historia opisana się z perspektywy Leah, a jednocześnie toczy się dwutorowo ukazując to, co było kiedyś i to, co dzieje się teraz. Dzięki temu czytelnik ma pełny obraz na to jak wyglądały początki przyjaźni, jak nawiązywała się relacja i dokąd zaprowadził ich los. Tutaj przyznaje, że autorka mnie zaskoczyła dwukrotnie i nie spodziewałam się, że ich życiowe ścieżki okażą się aż tak zagmatwane. Moje serce zostało połamane na małe kawałki, a z czasem krok po kroku na nowo scalone. W tej opowieści tak naprawdę przeplata się wiele skrajnych uczuć, zaczynając od niesprawiedliwości, bólu, samotności, straty, aż po te dobre chwile, ciepło, rodzinną troskę, milosc, przyjaźń i nadzieje. Ten cały wachlarz, którzy przygotowała autorka dotyka najczulszych strun duszy. Byłam z jednej strony oczarowana farmą, alpakami, tymi dobrymi ludźmi, którzy podzielili swoją miłość między tylu młodych ludzi, którzy ofiarowali im tyle serca, dając jednocześnie szansę na lepsze życie, ale i zapewniając im bezpieczną przystań na każdym etapie zycia, a z drugiej strony czułam tyle gniewu, niesprawiedliwości wobec losu, który nie szczędził przykrych momentów, który kazał zmagać się z tyloma zawirowaniami. Od pierwszych stron wiedziałam, że to nie będzie łatwa historia, a jednocześnie czułam, że stanie się mi bliska. Fabuła była przemyślana, było bardzo życiowo i emocjonalnie. Ukochałam bohaterów, oddałam serce tej historii, uśmiechałam się dzielac z nimi dobre chwili, ale i nie obyło się bez łez, które kręciły się w oku. Paige Toon po raz kolejny mnie oczarowała. Melancholijna, urokliwa historia ukazująca życiowa prozę, miłość w jej różnych obliczach, dająca nadzieję - historia, która jeszcze długi zostanie w mojej pamięci.

Po przeczytaniu "Nic nie rani tak jak miłość" zakochałam się w twórczości autorki. Paige Toon dała się poznać od najlepszej strony - pod względem wyobraźni jak i wyjątkowego stylu. Autorka składa na nasze dłonie wyjątkową, wielowymiarową powieść pełną ukrytych znaczeń, w której wydaje się, że każdy czyn bohaterów ma swoje konkretne uzasadnienie w prawdziwym życiu. Sięgając po cechy powieści obyczajowej Toon pisze prozę życia i nie boi się angażować w trudne tematy. Smutki i nadzieje przeplatają się w dojrzałej fabule skoncentrowanej na emocjach, mocno oddającej naszą codzienność, więc tym lepszej do zrozumienia i umożliwiającej czytelnikowi pełne zaangażowanie w życie bohaterów. Leah od początku była postawiona w obliczu trudnego wyboru. Decydowała się jednak darzyć siostrzanymi uczuciami wszystkich pojawiających się w jej domu. Jej rodzice bowiem prowadzili miejsce, w którym zbuntowana młodzież miała odnaleźć swoją nową drogę. Pewnego dnia pojawił się George i to on zwrócił na siebie uwagę dziewczyny, ale jeszcze nie wiedzieli, że tak rozpocznie się droga ku zmianom. Poznali Theo, który dołączył do ich kameralnego grona przyjaciół i tak przez lata wzajemnie się wspierali. Jedna wielka przyjaźń zmieniła się także w głębokie uczucie, które mocno namieszało w ich życiu a także wystawiło na wielką próbę moralność i rozum. Paige Toon wspaniałe powieści – bez wątpienia. Jej historię pełne są ukrytych znaczeń i ponadczasowych wartości, które potrafimy rozłożyć na czynniki pierwsze i zrozumieć, że to co oczywiste na pierwszy rzut oka wcale nie musi być takie, gdy zakorzeni się w sercu bohaterów. Miłość, przyjaźń, poczucie bezpieczeństwa oraz zrozumienia i akceptacji łączą się w spójną całość, w fabule, która łamie serce. Towarzyszymy bohaterom na każdym kroku, trzymamy za nich kciuki oraz mamy nadzieję, że wszystko dobrze się ułoży, ale jednocześnie doskonale wiemy, że tak naprawdę to nie jest możliwe. Mnogość skrajnych emocji uderza w nasze serce z siłą pocisku i trzyma nas w objęciach do ostatniej strony, by ostatecznie zaskoczyć w finale fabularnym twistem. "Ktoś, kogo znałam" to jedna z tych książek, które pozostają w naszej pamięci na długo po zamknięciu ostatniej strony. Prawdę mówiąc jestem pewna, że jeszcze nie jeden raz do niej wrócę. Pierwsza powieść autorki trafiła do mojego serca. Druga również – co będzie więc dalej? Paige Toon powoli, ale intensywnie porywa serca czytelników i udowadnia, że prosta fabuła oparta na prozie życia potrafi być wielowymiarowa, uniwersalna i niezwykle emocjonalna. To książka, której zdecydowanie warto dać szansę i która zapewni Wam kilka wspaniałych, niezapomnianych godzin. Dla mnie – opowieść, która wkrada się do serca i rozumu, i już nam pozostaje.

Dość sceptycznie byłam nastawiona do tej lektury. Opis mnie za bardzo nie zachęcił i byłam przekonana, że porwałam się na kolejny ckliwy romans. Ale jakie było moje zdziwienie, gdy się okazało, że byłam uprzedzona. I w efekcie mile zaskoczona … Leah, Theo i George są w podobnym wieku. Uczęszczają do tej samej szkoły, łączy ich mocna przyjaźń. Rodzice Leah prowadzą dom zastępczy dla trudnych nastolatków i George jest jednym z ich wychowanków. Między nastolatkami nawiązuje się nić sympatii, stają się sobie coraz bliżsi. Jednak nie mogą sobie na to pozwolić. Theo jest synem zdziwaczałego i majętnego sąsiada. Jemu też w oko wpadła Leah. Pytanie, ku któremu skieruje swoją uwagę Leah? Jakiego dziewczyna dokona wyboru, czym się będzie kierowała? Jednak życie będzie miało nieoczekiwany obrót, jeden z przyjaciół będzie uczestnikiem wypadku samochodowego. Jaki będzie finał tego zdarzenia? Czy życie będzie dla młodych ludzi surowe? Ktoś, kogo znałam to niesamowita historia szczerej i otwartej miłości. Miłości, która się pięknie rozwija i jest czysta. Najpierw przeżywamy miłość nastoletnią, chwilami naiwną, ale wraz z upływem lat zmienia się jej obraz, staje się bardziej dojrzała i wymagająca. Bohaterowie pragną kochać i być kochani, szukają swojego miejsca w życiu, chcą zbudować bezpieczną i szczęśliwą przyszłość. Ważnym tematem poruszonym w tej lekturze jest wątek rodzin zastępczych. Jesteśmy świadkami pobytu trudnej młodzieży w takim domu, widzimy jak się rozwijają i z każdym dniem stają się coraz bardziej dojrzali. To młodzież po przejściach, często z rozbitych rodzin, dysfunkcyjnych, patologicznych. I znajdują swoje miejsce w rodzinie, w której są otoczeni miłością i ciepłem, rodzice zastępczy traktują ich na równi ze swoimi rodzonymi dziećmi. Obraz wzruszający i napawający optymizmem. Wielki szacunek dla rodziców zastępczych za stworzenie rodzinnej atmosfery, atmosfery pokoju i nadziei. Nastolatkowie dostają lekcje odpowiedzialnego życia, są przygotowywani do odważnego startu w dorosłe życie. Tak, aby sobie poradzili i mogli stworzyć pełne i kochające rodziny. Mnie ta opowieść bardzo wzruszyła i zmiękczyła moje serce. Piękna, pełna ciepła i serdeczności, czytając czułam się, jakbym była w innym świecie, bajkowym. Nie spodziewałam się takich cudownych emocji i wzruszeń. I to było takie nieoczekiwane i zaskakujące. Polecam tę serdeczną powieść, uczuciowa uczta dla wybrednych i spragnionych gorących przeżyć! Znakomita! Mądra i skłaniająca do refleksji!