Kres królów (okładka  miękka, wyd. 07.2015)

„Kres królów” to, aż wstyd się przyznać, pierwsza przeczytana przeze mnie książka historyczna, nie licząc oczywiście lektur szkolnych. Takie powieści kojarzyły mi się zawsze z trudnym przedzieraniem się przez kolejne rozdziały, z ciężką, skomplikowaną fabułą i nieciekawymi opisami. Powieść Philipa Goodena pokazała mi jednak, że książka historyczna może być dobrą rozrywką i potrafi wciągać prawie jak czarna dziura. Co takiego ma w sobie „Kres królów”?

Akcja powieści ma miejsce w siedemnastym wieku, kiedy to Londynem rządzi Elżbieta I. Starzejąca się, bezdzietna monarchini nie zwiastuje obiecującej przyszłości dla angielskiego tronu, wiec o tytuł władcy kraju stara się Robert Devereux, hrabia Essex. Zdobywa on coraz więcej zwolenników, przez co na dworze tworzą się dwie zwalczające się frakcje. Ludzie wykrzykują już teraz nie tylko „Boże, chroń królową”, ale słyszy się także „Boże, chroń króla”. Zwolennicy lorda próbują wykorzystać to społeczne poruszenie na różne sposoby. Udają się do trupy Lorda Szambelana z propozycją wystawienia sztuki „Ryszard II”, dzieła Williama Szekspira, mówiącego o detronizacji króla i wstąpieniu na tron młodszego, obiecującego uzurpatora. Wystawienie sztuki w takiej sytuacji mogłoby spowodować spore zamieszanie i narażone byłoby nie tylko bezpieczeństwo królowej, ale także wszystkich aktorów biorących udział w tym przedsięwzięciu.

W sztuce „Ryszard II” gra Nick Revill, członek Trupy Lorda Szambelana. Oprócz zdolności aktorskich, posiada także umiejętność ciągłego wpadania w tarapaty. Zostaje kilkakrotnie porwany i śledzony, poza tym znajduje się zawsze w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. Wbrew swojej woli poznaje dworskie intrygi i mroczne sekrety. Odkrywa, że znajduje się w centrum ogromnego spisku przeciw królowej, a grupa teatralna, do której należy, ma być głównym punktem misternego planu umieszczenia na tronie nowego władcy. To wszystko plus zemsta byłej kochanki oraz śmierć znajomego aktora daje niemałe kłopoty. Jak Nick Revill zdoła ochronić samego siebie przed dworskimi manipulacjami? Jakie sekrety skrywa dzieło Williama Szekspira? I czy Anglię czeka wojna domowa?

Całą opowieść poznajemy z puktu widzenia głównego bohatera, Nicka Revilla. Jest on dość dobrze skonstruowaną postacią, chociaż nie oznacza to, że musi zdobyć sympatię czytelnika. Najbardziej denerwujący jest jego czarny humor, zazwyczaj opierający się na nieprzemyślanym i nieśmiesznym komantarzu. Poza tym Nick jest postacią dumną, chłodną i obojętną na to, co dzieje się z innymi ludźmi. Oczywiście czasami też przejawiał cechy bohatera i człowieka szlachetnego, negatywy jednak częściej rzucały mi się w oczy. Fakt, że bohater nie został jednym z moich ulubionych, nie oznacza jednak, że jego osoba w jakiś sposób uprzykrzała mi lekturę. Poznawanie jego charakteru należało do ciekawszych aspektów książki.

Fabuła „Kresu królów” opiera się na pojedynczym wątku zaczerpniętym z historii Anglii, co czyni powieść niezwykle przystępną, nieskomplikowaną i łatwą w odbiorze. Wszystkie dworskie intrygi, choć z początku poplątane i ciężkie do uporządkowania, nawiązują do sporu pomiędzy zwolennikami Elżbiety I a zwolennikami hrabiego Essex. W to wszystko autor wplątał pewne tajemnice dotyczące samego teatru i Williama Szekspira, a wszystko razem tworzy ciekawą opowieść, której koniec mogą przewidzieć jedynie obeznani historycy. A i tak pewne sprawy pozostają tajemnicą i nikt nie potrafi na pewne nurtujące pytania znaleźć zadowalających odpowiedzi (przestudiowałam wiele forów dotyczących sprawy Elżebiety i hrabiego Essex, uwierzcie, że istnieje wiele ciekawych teorii).

„Kres królów” to idealna powieść dla tych, którzy nie czytali wcześniej książek historycznych, dla tych, którym takie własnie wydają się nudne, dla tych, którzy je uwielbiają i dla tych, którzy studiują dzieła Szekspira. Nieważne czy sięgniesz po tą pozycję w środku lata czy w zimowy wieczór i nieważne czy jesteś młodszy czy starszy. Myślę, że książka przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi, który tylko da szansę wciągnąć się w świat dworskich intryg, które przecież zostały zapisane na kartach historii Anglii.

Philip Gooden powraca do postaci aktora teatru Globe i fascynata zagadek kryminalnych, rzucając go w wir tajemniczych i przełomowych dla Anglii zdarzeń.

Rok 1601. Nick Revill zostaje wplątany w aferę polityczną, która ma wielkie znaczenie dla całego kraju. Schwytany na ulicy, trafia przed oblicze jednego z wysoko postawionych mężczyzn, który ma dla niego wielkiej wagi zadanie. Nick jako aktor nadaje się idealnie do powstrzymania wystawienia przez teatr starej już sztuki, „Ryszard II”, która może stać się przyczynkiem do rewolucji. Sztuka ta bowiem aż nazbyt dobrze oddaje niepokoje ludzi, w kraju rządzonym przez starzejącą się Elżbietę I, która nie posiada następców tronu. Prośba wydaje się abstrakcyjna, do momentu, w którym jeden z wrogów publicznych rzeczywiście wynajmuje trupę do odegrania wzmiankowanej sztuki. Nickowi zaczyna grozić coraz większe niebezpieczeństwo…

Szekspir to postać na wskroś fascynująca, człowiek pełen tajemnic, autor wielkich sztuk, o którym sądzi się, że mógł nawet w ogóle nie istnieć. Jego biografia kryje w sobie wiele ciekawostek i równie wiele luk, te zaś postanowił wykorzystać Philip Gooden, tworząc trylogię „Kod Szekspira”. W pierwszym tomie kazał bohaterowi zmierzyć się z mordercą, który najwyraźniej inspirował się dziełami wielkiego dramatopisarza, w drugim rzuca go w wir dworskich spisków, wielkiej polityki, a także i pomniejszych, lecz nie mniej przy tym intrygujących, spraw. Czy dzieła Szekspira zawierają z politycznego punktu widzenia zdecydowanie więcej, niż widać to na pierwszy rzut oka? Czy sam Szekspir mógł w pewnym momencie swojej kariery dopuścić się plagiatu? Jakie są granice sztuki? A wszystko to rozgrywa się na wiernie oddanym tle historycznym, pośród autentycznych postaci i zdarzeń, podane stylem lekkim w odbiorze, choć nie stroniącym przy tym od niezbędnych archaizmów. Zresztą wspomniany historyczny aspekt książki stanowi chyba jej największą siłę, prezentując zarówno blaski jak i cienie prawdziwego życia Londynu wieku XVII, gdzie na ulicach można było spotkać wielkie sławy, ale zarazem niebezpiecznych osobników, a skręcenie w niewłaściwą uliczkę, wiodło nieopacznego spacerowicza ku podejrzanym przybytkom i jeszcze bardziej podejrzanym interesom, zawieranym w ich czterech ścianach.

Co warto jednak zauważyć, „Kres królów” nie wymaga znajomości pierwszej części losów Nicka, stanowiąc dzieło autonomiczne i pozwalając czytelnikom na zapoznanie się z nią bez konieczności sięgania po „Śmiertelny sen”. A że stanowi przy tym powieść przyjemną w odbiorze, a zarazem nie skupioną tylko i wyłącznie na czystej rozrywce, śmiało mogę polecić ją fanom tego typu literatury. Wydawnictwu Harper Collins zaś składam serdeczne podziękowania za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji.

Elżbietański Londyn pełen jest niepokoju i obaw o przyszłość angielskiego tronu. "Kres królów"
Philipa Goodena to kontynuacja serii o losach pewnego młodego aktora, który grając role w szekspirowskich dramatach odnajduje się równocześnie w centrum podejrzanych wydarzeń. Tym razem w zagadkę wciągnięta jest sama królowa.

Głównym bohaterem "Kresu królów" jest Nick Revill, aktor młodego pokolenia próbujący swoich sił w londyńskiej trupie. W czasie, gdy sukcesja angielskiego tronu nie jest jeszcze zapewniona, teatr, w którym gra, dostaje propozycję wystawienia szekspirowskiego "Ryszarda II". Sztuka ta odzwierciedla obawy panujące na dworze Elżbiety - opowiada o obaleniu legalnego króla i zajęciu tronu przez uzurpatora, ojca nowej dynastii. Odegranie tej sztuki na deskach teatru jest sygnałem
buntu dla hrabiego Essexa, który próbuje działać na niekorzyść Królowej.

Nick zostaje wciągnięty w wir niezrozumiałych wydarzeń. Sam do końca nie wie, kto działa po czyjej stronie. Z jednej strony ma kontakty we wrogim obozie Essexa, z drugiej - sympatyzuje z Królową. Staje się pionkiem w grze o tron, jednak nie jest pewien, dla kogo w rzeczywistości konspiruje. Po czasie zaczyna przeczuwać, że jest śledzony. Wie, że jego życiu zagraża niebezpieczeństwo.

Philip Gooden po raz kolejny wprowadza nas w świat, w którym granica między fikcją i rzeczywistością przesuwa się wraz z każdym kolejnym wydarzeniem. Zawiły wątek kryminalny obejmuje wiele zagadkowych sytuacji i tajemniczych znaków. Nikomu nie można ufać w stu procentach. "Kres królów" to kryminał nie tylko dla miłośników Szekspira, ale także dla fanów szukania brakujących elementów układanki. Trzyma w napięciu do ostatniej strony.

Początek XVII wieku. Anglia. Królowa Elżbieta I jest w podeszłym wieku. Jest bezdzietna. Tymczasem wkrótce ma odbyć się spektakl "Ryszard II", który ma niepokojący podtekst polityczny i może znacząco wpłynąć na i tak niespokojne już angielskie społeczeństwo. Młody aktor, Nicholas Revill, zostaje (w dość nietypowy sposób) wyznaczony do zniweczenia tych planów. Nick nie wie jeszcze jak bardzo niebezpieczną polityczną rozgrywkę przyjdzie mu rozegrać.

Chociaż Kres Królów jest drugim tomem serii Kod Szekspira, bardzo dobrze czyta ją się jako samodzielną powieść. Jest napisana przystępnym, niezbyt mocno stylizowanym językiem co dla jednych może być plusem, lecz dla zagorzałych miłośników powieści historycznej może być to jednak niewielkim uchybieniem. Philip Gooden posługuje się przyjemnym stylem, który sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko.

Historyczne realia są solidnie oddane, a spojrzenie na Londyn, jego mieszkańców, polityczne i społeczne nastroje, a także Szekspira ciekawie przedstawione. Nie brakuje pikantnych scen, a autor nie boi się słów i ich znaczeń. Główny bohater, a zarazem narrator, jest postacią wyrazistą i barwną. Elementy humoru, które autor wplótł w treść powieści są specyficzne, typowo angielskie.

Ogólnie nie mogę powieści Goodena zarzucić wiele, brakowało mi jedynie odważniejszej stylizacji języka i rozbudowania niektórych wątków. Kres Królów to powieść z gatunku dobrych i lżejszych. Polecam szczególnie tym, którzy lubią wątki kryminalne i historyczne, ale cenią sobie również prostotę i lekkość stylu.

„Kres królów” to kontynuacja "Kodu Szekspira" - kolekcji powieści Philipa Gooden’a. Ich „łącznikiem” jest jeden z bohaterów - Nick Revill, młody aktor, mający skłonności do wplatywania sie w tajemnicze, podejrzane i niewyjaśnione sytuacje.
We wspomnianej powieści Nick dostaje rolę w szekspirowskiej sztuce „Ryszard II” , wystawianej przez teatr, w którym gra. Sztuka ta opowiada o obaleniu legalnego króla i zajęciu tronu przez uzurpatora - ojca nowej dynastii. Jak się okazuje, przedstawienie jest odzwierciedleniem aktualnej sytuacji na dworze królewskim.
U kresu swojego życia Królowa Elżbieta nie potrafi bądź też nie chce wybrać swojego następcy. Wystawienie w takim momencie tej konkretnej sztuki odebrane zostaje jako bunt. Na tej sytuacji spróbuje skorzystać Hrabia Essex, młody dygnitarz. Jak się mówi, ostatni kochanek królowej, niekoniecznie uczciwy wobec swojej Pani.
Nick jak już wspomniałam, mający skłonność do znajdowania się w centrum wydarzeń, trafia między królową, z którą sympatyzuje i wrogi obóz Essexa. Koniec końców sam nie wie, po której stronie powinien się opowiedzieć. Staje się pionkiem w niezdrowej rywalizacji. Uświadamia sobie, że w tej całej zagmatwanej sytuacji, grozi mu niebezpieczeństwo. Historia ogromnie zawiła. Pełna przeplatających się niespodziewanie wątków, zwrotów akcji, trzymająca w napięciu. Książkowa pozycja na pewno dla fanów ciekawych powiesci historycznych.

Książka pozbawiona jest archaizacji języka. Styl tekstu jest współczesny i nie ma co tu kryć, nie przenosi w przeszłość. Za to główny bohater relacjonuje zdarzenia z lekkością i swadą. Nie wszystkie jego żarty i uwagi mnie bawiły, ale doceniam animusz tej postaci. Nie wczułam się w historię tak jak powinnam. Jednakże sama w sobie historia opowiedziana na kartach tej powieści jest interesująca i wciągająca. Oceniam ją jak najbardziej pozytywnie. Czytadło, pewnie wielu spodoba się ciekawe połączenie polityki z teatrem.

Bardzo lubię tego typu książki. Kres królów jest kolejną, bardzo interesującą częścią serii. Najbardziej chyba urzekł mnie bardzo sugestywny klimat tej powieści, co sprawiło, że od samego początku okazała się ona bardzo wciągająca. Kres królów jest znakomitą powieścią historyczną, w której nie brak mrocznych i niepokojących zagadek.

Doskonała kontynuacja cyklu i ponowne potwierdzenie tego, że powieść historyczna może być bardzo interesująca, przede wszystkim ze względu na wyśmienity obraz epoki. Sama jestem zaskoczona tym, że ta powieść aż tak bardzo mi się spodobała. Philip Gooden ma wyjątkowy, obrazowy kunszt pisarski.

Książka trzyma w napięciu i wywołuje dużo emocji czytelnika
Polecam Tą książkę osobom którzy lubią opowieści historyczne
Po więcej recenzji zapraszam do mojego bloga
http://beata1987.blogspot.com/search?updated-max=2015-08-06T02:29:00-07:00&max-results=7&start=7&by-date=false