Jegudiel (okładka  miękka)

„Jego jedyną miłością stało się mordowanie, dźganie nożem, duszenie i rozrywanie ludzi na strzępy. Nigdy nie doświadczył romantycznych uczuć.” Drugi tom serii Zabójcze Cnoty jest historią Jegudiela, zwanego w skrócie Diel. Mężczyzna jest jednym z Upadłych, którego znakiem rozpoznawczym jest obroża. „Jegudiel” jest kontynuacją pierwszej części, więc nikogo nie zdziwi, że wątkiem głównym jest walka Upadłych z Bractwem. Niespodziewanie znajdzie się sojusznik, który wyruszy z mężczyznami na wspólną wojnę z Bractwem. Kowen - siedem kobiet, które podobnie jak Upadli, były ofiarami księży. Ich misją jest ratowanie dzieci. Noa, jedna z sióstr przypadkiem spotka się z Dielem i to spotkanie da naszej dwójce szansę, na odnalezienie względnego ukojenia. „Była mrokiem, a mrok był nią. I nie zamierzała z tego rezygnować.” Diel i Noa odnajdują siebie i tworzą relację, o której mężczyzna nawet nie śmiał marzyć. Tutaj muszę przyznać, że bardzo podobało mi się to, jak to uczucie zostało pokazane. To, że Diel walczył sam z sobą, bo tak naprawdę nie widział, co się z nim dzieje. Nie wiedział, czy Noa wzbudza w nim pożądanie, czy może uczucie popełnienia zbrodni. Przez to, że nigdy nie zaznał miłości, nie wiedział nawet jak miałby ją rozpoznać. Z kolei ona, była świadoma demonów swoich, jak i Diela i to pozwaliło uwolnić mężczyznę. I to nie tylko od obroży, ale i od tego, co go prześladowało. Noa wspiera swojego ukochanego i pokazuje mu, jak walczyć ze swoim mrokiem. Ma w tym wprawę, bowiem sama również targana jest swoim wewnętrznym potworem. Mamy tutaj już nie siedem, a czternaście postaci i każda z nich inaczej reaguje na krzywdy, które je spotkało. Jedni z nich chcą pomścić samych siebie, z kolei inni zamknęli się w sobie i chcą po prostu przetrwać. Ta część jest mroczniejsza niż jej poprzedniczka. Ponownie mamy opisane zbrodnie księży, które dosięgały nie tylko chłopców, ale i dziewczynki. Dociera do nas, że Bractwo jest świetnie zorganizowaną siecią, która pozostaje bezkarna. Jedyną szansą na to, by księża zostali ukarani, jest zemsta ich ofiar. I właśnie to się dzieje i dziać będzie. Tillie Cole ma niebywają zdolność, do opisywania uczuć i emocji. Czytając tą serię, czasami zapominam o tym, że historia dotyczy postaci złych. Bo chociaż Upadli mają swoje przykazania i jasno określają, kogo krzywdzą, to wciąż są mordercami.

Jedna z najlepszych książek jakie czytałam.

Za mocne sceny dla mnie...

Ta książka to inny wymiar

Najlepsze

Super

Druga część niesamowitej serii. Postacie i wątek ponownie są bardzo ciekawe i wciągają natychmiastowo. Historia Upadłych jest interesująca i pełna zła i zemsty. Dwie główne postacie idealnie do siebie pasują, a ich relacja jest jedną z lepszych. „Jegudiel” podobał mi się bardziej niż „Raphael”. Przy tej serii trzeba pamiętać, że nie jest ona dla wszystkich, tak jak z większością książek od tej autorki😅 Poza tym, że to mroczny romans, znajdują się w książę drastyczne sceny. Nie mogę się doczekać na następną część! Ta grupka głównych postaci to chyba moja ulubiona. 📚bookstagram: @zaczytanyangel

✨"Zanim ona spowoduje jego ostateczny upadek. Diel warknął, a potwór wychynął z ciemności i wysunął ostrzegawczo pazury. Nie pozwalał mężczyźnie choćby pomyśleć o skrzywdzeniu Noi. Ale Diel nie chciał jej w Edenie. Musiała odejść. Nie… Musiała umrzeć."✨ Czapki z głów. Szczęka na ziemi. ✨"Sprawimy, że ich krzyk rozedrze noc. Zapłacą za wszystko, co zrobili."✨ Uwielbiam mroczną odsłonę @authortilliecole pokochałam ją przy okazji Katów Hadesa, później przyszła jedna z najlepszych książek jakie czytałam w całym swoim życiu "Sick Fux" (którą dzięki @wydawnictwo_papierowka też możecie przeczytać, zarówno w papierze jak i na Legimi) myślałam że to będzie książka której Cole sama sobie nie dorówna, tworząc kolejne powiesci. Ale ale w jakim wielkim byłam błędzie, bo Jegudiel drugi tom serii Zabójcze cnoty, dorównuje jej poziomem geniuszu, a pierwszy tom dosłownie nokautuje! Niemożliwe staje się możliwe, a my mamy do czynienia z jedną najlepszych tegorocznych premier na naszym rynku wydawniczym. Bo Jegudiel dosłownie zamiata czytelnikiem, robi to bez żalu, bez wyrzutów sumienia, jest jak maszyna która nas zdobywa, zdominuje, całkowicie pochłania, demoluje. Książka zaczyna się w punkcie w którym, zakończył się poprzedni tom, dzięki temu my jako czytelnicy nie doświadczamy przeskoku czasowego, nie zastanawiamy się więc czy coś się wydarzyło po drodze, nie zostawia się nas z niedopowiedzeniem, poprostu wracamy do punktu wyjścia, to bardzo proste ale i niezwykle mądre posunięcie. Wkraczamy do świata kolejnego z braci Upadłych, Jegudiela, który obok Michaela(którego ja tutaj lubię 🖤🖤 jeszcze mocniej niż w przypadku pierwszego tomu) jest chyba najmroczniejszą postacią tej serii, najbardziej przerażającą, ale i bardzo złożoną. Jest bowiem Jegudiel, a prócz niego w jego wnętrzu mieszka Bestia. Prawdziwa niszczycielska, żywiąca się śmiercią, Bestia. To w jaki sposób Tillie zbudowała te postać, poprowadziła ją przez te książkę budzi wielki podziw, jej złożoność jest wręcz niesamowita, jej skomplikowanie. Tillie nie zrobiła z niego bezmyślnego potwora, stworzyła postać piękną w swej brutalności, skrzywioną, stworzoną w otchłani mroku, ale pełną misji, poświęcenia i swego rodzaju miłości do Braci Broni. Ale też zmiany, nie jest zamknięty na jedno, z każdą stroną powoli ewoluuje, by stać się kimś wyjątkowym. Świetnym zabiegiem wykonanym przez autorkę, było obranie szerszego pola manewru, by ta część była inna niż jej poprzednik, dzięki temu zyskuje swoją niepowtarzalność, poszerza spektrum widzenia na całą sieć okropieństwa którego doświadczyli Upadli. ✨"Potrafisz okiełznać ciemność, Jegudielu. Ona jest ci potrzebna. To twoja tarcza i twój miecz, najstraszliwsza broń, jaką kiedykolwiek będziesz posiadał – powiedziała."✨ Bowiem potwór, antagonista całej serii, z którym się mierzą, okazał się ogromny niczym ośmiornica, okalając świat obślizgłymi mackami. Niszczący, więcej niż kilka żyć. Taki zabieg pozwolił na wprowadzenie kilku nowych postaci, w tym Noi, jej pierwsze spotkanie z Dielem, jest poprostu kapitalne. Ona sama dźwiga swój krzyż, ale jest bardzo waleczna, pełna poświęcenia. Niezwykle mądra, widząca w Dielu więcej niż inni. Ich relacja jest jak erupcja wulkanu, najpierw buzujące oddechy, budzącego się ognia, straszenie, pozwolenie na podjęcie decyzji, na ucieczkę lub przygotowanie się na to co nieuniknione. Bo gdy dojdzie do erupcji, nic jej nie zatrzyma. Wielkim plusem tej książki jest także to że Tillie tworząc bohaterów, nie skupia się tylko na postaciach głównych tego tomu, ale zakreśla i ożywia całą obsadę tej książki, zarówno nowe postaci, jak i te które już znamy, sprawia że są pełnowymiarowi, prawdziwi, podobnie jak relacje jakie tutaj buduje, przyjaźń między Dielem a Selą czy reakcje Michaela w stosunku do Gabe'a te są szczególnie mocne, na surowy sposób piękne 💔 , Raphaela w stosunku do Marii, to wielka siła tej książki, bowiem siatka między bohaterami jaka się tutaj wytworzyła przypomina tą tkaną przez pająka, dla nas może wydać się trudna, ale Tillie utkała ją w taki sposób abyśmy mogli w pełni zrozumieć czy odczuć te książkę. ✨"Michael przesunął się bliżej Gabriela, prawdopodobnie nieświadomie. Za każdym razem, kiedy Gabrielowi coś zagrażało, zaczynał się kręcić wokół niego, jakby sama jego obecność mogła ochronić starszego brata przed wszelkimi krzywdami."✨ To samo tyczy się antagonistów, dostają swój czas, dzięki temu nie są tylko cieniem czającym się w mroku, ale czyhającym złem. Podsumowując Jegudiel, to książka która naprawdę napędzana jest wielkim poziomem mroku, duszności, adrenaliny przeatana iskrami nadziei. To świetnie napisany dark. Wielowymiarowa, wielonarracyjna powieść z wciągającą fabułą, niszcząca czytelnika. To pozycja obowiązkowa dla każdego fana mrocznych dobrze napisanych historii. Książka która zmusza czytelnika do wyjścia ze swojej strefy komfortu, pokazującą że świat ma wiele innych barw i nie jest tylko czarno - biały. Polecam. IG @carolina_czyta_i_oglada

Jegudiel jest bestią. A w jego żyłach płynie krew rządna mordu. Nieposkromiony apetyt na zabijanie kontroluje tylko jedno. Obroża tkwiąca na jego szyi i fundująca mu elektryczny szok, ilekroć tylko odezwie się w nim pragnienie czyjeś śmierci. Nic dziwnego, jako dziecko tkwił w więzieniu fundowanym przez sadystycznych członków Bractwa. Teraz, pod przywództwem Gabiela jest Upadłym, wymierzającym sprawiedliwość tym, którzy na to zasługują. Jednak Diel chce czegoś więcej. Chce wolności. I być może przyjdzie mu ją zasmakować, choć taka opcja dla niego i dla innych może okazać się szalenie niebezpieczna. Wtedy na jego drodze staje Noi, z którą Jegudiel szybko odnajduje wspólny język. Dlaczego Noi się go nie boi? Kim jest? I czy przyniesie mu ocalenie? Co można by powiedzieć o głównych bohaterze powieści? Że jest mordercą, człowiekiem podniecającym się wbijaniem ostrza w ludzkie ciało, kochającym śmierć i pragnącym zemsty. Na tych, którzy go kiedyś skrzywdzili. Tylko to ostatnie może nie szokować, cała reszta stawia przed odbiorcą tej recenzji postać mogącą wywoływać negatywne reakcje. Ale czy taki był zamiar autorki? Nie. Dlatego z bestii, która tkwi pod kontrolą elektrycznej obroży, uczyniła człowieka, w którym drzemią jakieś ludzkie odruchy. I zrobiła to tak, że można czuć względem niego sympatię. Można go pokochać. Ale tylko pod warunkiem, jeśli jest się świadomym z czym wiąże się dark romance, czyli książki odbiegające od wizerunku ckliwych powieści o miłości. A ta w tym gatunku przoduje. Uwierzcie mi na słowo. Żeńską przedstawicielką pierwszego planu jest Noi. Silna, odważna, gotowa do poświecenia bohaterka, która z Jegudielem odnajduje wspólny język. Dlaczego? Bo jest taka sama, jak on. Ale w tym momencie zamilknę, żeby nie zdradzać zbyt wiele. Już na samym początku powieści, kiedy odbiorca książki zaczyna zaczytywać się w opisie Jegudiela, może sobie uświadomić z jaką treścią będzie miał do czynienia. Pierwszych parę stron przypomniało mi, że proza Tillie Cole jest nie tylko niegrzeczna. Jest iście mroczna, zepsuta, szokująca. Ale jest w tym coś intrygującego. No cóż… Mamy wątek miłosny, który na pewno nie należy do tych wielce romantycznych. To mocna relacja, namiętna, ale i oparta na poznawaniu siebie nawzajem. A w grę wchodzą postaci, które wiele mają na sumieniu. Na pierwszym planie przewija się zatem motyw zemsty, dążenia do tego samego celu, krwawej i brutalnej walki, która nieuchronnie się zbliża i wisi w powietrzu. Mamy bohaterów drugoplanowych, Upadłych, członkinie Kowentu oraz sporą liczbę religijnych określeń przedstawiających tutaj konkretne miejsca czy zdarzenia. Bohaterowie noszą charakterystyczne szaty, mają nadzwyczajne cele, a tryb ich życia znacznie odbiega od tego, który dotyczy przeciętnych ludzi. Na myśl przychodzi słowo: sekta. Więc to na pewno nie jest życiowa historia. Choć autorka opisała ją tak, że można w nią uwierzyć. „Jegudiel” to na pewno nie jest lektura dla każdego. Gwarantuję. Przemoc, pragnienie zemsty i śmierci, czerpanie przyjemności z mordu. Ciężkie opisy, które nieraz skłaniają do odłożenia książki na bok i do odsapnięcia. Można czuć swego rodzaju niesmak czy niedowierzanie. Ale bohaterowie zostali nakreśleni wiarygodnie, wbrew pozorom można im kibicować, akcja jest oryginalna i pełno w niej zwrotów. Wciąga i jeśli jest się gotowym na takie kontrowersyjne emocje, naprawdę może się podobać. Ja jestem zadowolona, choć zachowuję mocny dystans. Na pewno będę chciała sięgnąć po kolejne tomy i polecam tym, którzy lubią takie klimaty. Wrażliwe czytelniczki i te, które wolą romantyczne historie - zdecydowanie przed nią przestrzegam.

Jegudiel nie zna życia bez obroży. Ona tylko jest w stanie powstrzymać jego prywatną bestię. Chroni go przed zamordowaniem każdego, kto tylko stanie mu na drodze. A wszystko to za sprawą sadystycznych członków Bractwa. I mimo, że udało mu się wyrwać z ich szponów, to nadal nie może się jej pozbyć. To zbyt ryzykowne aczkolwiek ogromnie kuszące. Lecz wizja wolności i swobody staje się coraz bardziej realna. Kuszące jak kobieta, którą los stawia na jego drodze. Noi zdaje się rozumieć Jegudiela. Nie boi się go. Nie obawia się jego gniewu - bestii tym bardziej. A powinna. Dlaczego? Bo gdy bestia trafia na inną bestię zaczynają się dziać rzeczy zupełnie niespodziewane. Kim tak naprawdę jest Jegudiel? Kim jest Noi? Co na nich czeka? Z kim i z czym przyjdzie im się zmierzyć? Iście demoniczna okładka przyciągnęła mój wzrok. Ta piękna zieleń i ten mrok. Świetne połączenie. Do tego elektryzujący opis. Byłam ogromnie ciekawa tego, co zesłała tym razem autorka na swoich bohaterów. I tu podkreślę, iż bardzo dobrze się stało, że wydawnictwo na okładce zamieściło ostrzeżenie przed opisami przemocy, w tym przemocy seksualnej. Ta książka nie jest dla każdego. Należy wziąć to pod uwagę zanim po nią sięgnięcie. Seria "Zabójcze cnoty" należy do dark romance. Bardzo ciemnym, mrocznym i jednocześnie elektryzującym romansie. Pierwszego tomu nie miałam okazji przeczytać ale nie przeszkadzało mi to. W zupełności odnalazłam się w tej historii. A tutaj opowiada ona o Jegudielu. Mężczyznie o dwóch obliczach. Obliczach zaskakujących, odważnych, mrocznych i brutalnych i jednocześnie hipnotyzujących. Ten bohater to totalna zagadka. Nieprzewidywalny. Z każdą kolejną stroną Diel okazywał się być coraz bardziej złożoną personą. Swoją drogą bardzo drobiazgowo skonstruowaną. Im więcej puzzli wskakiwało na swoje miejsce, tym bardziej przerażający wyłaniał się obraz. Jego kompani okazali się również chodzącymi zagadkami. Dostarczyli się wielu wrażeń i emocji z całej palety. Tak samo było w przypadku Noi i jej kompanek. Tę kobiety co rusz powodowały, że moje brwi szybowały do góry a serce zmieniało swój rytm bijąc coraz mocniej. Autorka za tło wydarzeń wzięła religię. Ideę siedmiu grzechów i siedmiu cnót głównych. Dość niespotykany pomysł, bowiem jeszcze niczego w takiej tematyce nie czytałam. Wiem natomiast, że będę chciała przeczytać pierwszy tom serii i zapoznać się z kolejnymi. Dlaczego? No cóż tu dużo pisać: pochłonęła mnie ta lektura. W tej sporej rozmiarów lekturze znalazło się morze elementów zaskoczenia. Zwroty akcji wbijały w fotel. Sadystyczne i zdecydowanie oddziałujące na wyobraźnię sceny walk, starć i brutalności z jednej strony burzyły mój spokój, z drugiej ogromnie fascynowały. Demoniczność, skala okrucieństwa, mroczne sceny, dyskusyjna moralność, piekielnie gorące zbliżenia, walka dobra ze złem, walka mroku i światłości. To tylko mała szczypta tego, co tu się znalazło. To bardzo złożona historia z bardzo dokładnie, drobiazgowo rozbudowanymi wątkami. Ta książka jest dla osób o mocnych nerwach. Żądnych wrażeń i posiadających otwarty umysł. Dla bardziej wrażliwych czytelników może się okazać cegiełką nie do przeczytania. Treścią odrzucającą nawet z elementami zgorszenia. Jeśli jednak znacie już styl autorki. Znacie darmo romance i o co w nim chodzi to jak najbardziej możecie czytać. Tylko od razu zarezerwujcie sobie duuużo wolnego czasu. Od książki niesamowicie trudno jest się oderwać. A ona zapewnia rozrywkę na najwyższym poziomie. Polecam Współpraca: Wydawnictwo Papierówka #recenzja