Inne zasady lata (okładka  miękka, wyd. 10.2013)

Kilka osób poleciło tą książkę. No dobra. Kupiłem, zacząłem czytać w pewien czwartek rano. W piątek już ją skończyłem. Haha. Genialna, życiowa, pomimo tego że akcja na którą czekałem zaczyna się od jakiejś 200 str, to nie jest nudna. Wciąga i rozkleja. Nie spodziewałem się tak pięknego zakończenia. Życzyłbym wszystkim takim rodziców jak rodzice ariego.

Książka jest naprawdę świetna. Wciąga. Są momenty, że łzy leciały. Aczkolwiek ilość przyznanych gwiazdek mówi sama za siebie.. Gorąco polecam i zachęcam do czytania.

Jestem zaskoczona i zachwycona tą książką. To dla mnie powiew świeżości. Książka niezwykle delikatna, ale poruszająca ważne tematy dla każdego z Nas. To książka o odpowiedziach, o ludziach twardych na zewnątrz, ale miękkich i delikatnych w środku. Ukazuje nam, iż nie należy się chować, godzić na gorsze, przystosowywać się na siłę. Jesteśmy - kim jesteśmy. Powinniśmy walczyć o siebie, o to by wybory były nasze. To książka o wewnętrznych wojnach, które toczy każdy z nas. To walka z różnymi demonami: Wstydem, Strachem, Obawą. Inne Zasady Lata to poszukiwanie swojej tożsamości, to świat, w którym odkrywamy jak być prawdziwie wolnym człowiekiem. Nie znajdziecie w niej akcji, ale możecie szukać i z pewnością odkryjecie wnętrza ludzkich dusz.
To nie tylko książka dla młodzieży, ale także idealny poradnik dla rodziców ukazujący co robią źle, a co robią dobrze. W rzeczywistości dzieci pragną od rodziców
więcej na blogu MK Czytuje

Pewne książki zapadają nam w pamięć z powodu ich świetności. Już przy pierwszych rozdziałach wiedziałam, że to jest właśnie taka lektura. Historia przyjaźni dwóch chłopców, którzy może nie są skrajnie różni, ale są miedzy nimi pewne zauważalne sprzeczności. Oboje są młodzi i trochę zagubieni w życiu, próbując odnaleźć siebie, borykając się przy tym z samoakceptacją. Co prawda, w fabule nie znajdziemy emocjonujących pościgów i wybuchów, zamiast tego będziemy mieli historię iście delikatną i cudowną w swej prostocie. Dodatkowo, nieszablonowy styl pisania dodaje tej lekturze ciekawości, przynajmniej tak było w moim przypadku. Myślę, że ta książka jest tak naprawdę dla wszystkich - dla tych, którzy są właśnie w wieku dorastania i uporczywie starają się znaleźć swoje prawdziwe "ja", także dla rodziców, którzy nie są do końca w stanie zrozumieć swoich pociech i tego przez co przechodzą, jak i również dla osób uprzedzonych do środowiska homoseksualnego - książka naprawdę pokazuje bardzo delikatnie miłosną historię między dwoma chłopcami i nie ma w niej ani grama tej współczesnej tendencji do stereotypowego przedstawiania gejów, którzy mówiąc prawdę - nie są ukazywani najlepiej. Dzięki niej, może wiele osób sceptycznie nastawionych do osób homoseksualnych zmieni swoje zdanie. Ta książka pokazuje pewną prawdę: to jak jest być współczesnym odmiennym nastolatkiem, to co młode osoby muszą najpierw przejść, aby pewne kwestie zrozumieć i jak trudne to jest. Osobiście po skończeniu czytania zapadłam w ten okropny nie dający spokoju stan, który sprawił, że myślałam, myślałam i myślałam. W końcu wymyśliłam: jesteśmy tym kim jesteśmy - akceptujmy to, rozwijajmy to, a nie ukrywajmy. Ta książka to wiele pięknych cytatów i słów opowiedzianych w nieco inny sposób. Cudowna, ciekawa, dająca domyślenia. Najlepsze jest to, że każdy może wyciągnąć inne wnioski - właśnie wiążące się z tym kim jest i tym czego potrzebuje. Gorąco polecam, ja na pewno do niej powrócę.

"Inne zasady lata" jest to powieść, która może nie zawiera akcji, ale zawiera przesłanie. Czytając ją przemyślałam sobie parę spraw osobiście i po prostu przejrzałam na oczy. Mówi ona, że każdy czasami jest samotny, że każdemu należy się przyjaźń, i że każdy zasługuje na miłość nie ważne jaka by ona nie była.
Sama książka w sobie jest podzielona na 5 części. Więc właściwie stwierdziłam, że moja opinia będzie zawierała także te 5 części.

1) "Inne zasady lata"
Problem z moim życiem polegał na tym, że było pomysłem kogoś innego.

W tej części poznajemy zarys całej historii. Zostaje nam opowiedziane kim jest Arystoteles oraz Dante. Sama książka w tych długich rozdziałach ma także podrozdziały. Są to ponumerowane myśli głównego bohatera. Są one krótkie, ale zwięzłe. Nie spotykamy się w tej powieści z typowym laniem wody, czyli 5 stronicowym opisem miejsca akcji. Znajduje się tu wiele dialogów. Są to dialogi ukazujące relacje między dziećmi a rodzicami oraz między przyjaciółmi. Nie zawsze te rozmowy są proste. Tak jak w życiu. Czasami pojawiają się przeszkody, których sami nie pokonamy i do tego właśnie potrzebne nam jest wsparcie bliskiej nam osoby. Ale czy one czasami nam jednak nie przeszkadzają?

2) "Koniec lata"
Czy pamiętasz
to deszczowe lato...
Musisz pozwolić upaść temu, co chce upaść.

W tym rozdziale rodzi się nowe uczucie. Strach. Szczerze mówiąc dobrze wiemy, że lęk nie jest najgorszą rzeczą, która może nas w życiu spotkać, ale my, biedni i bezbronni ludzie, boimy stawić im czoła. Ile razy my w swoim życiu jesteśmy tak zagubieni, że nie potrafimy odnaleźć prawidłowego rozwiązania? Ile razy nie radzimy sobie z własnymi uczuciami? Czy prosto jest nam wtedy udawać, że wszystko jest w porządku, a tak naprawdę w środku toczyć własną bitwę o miłość i marzenia? Czy wiemy co zrobić, kiedy ktoś prosi nas o przysługę? O przysługę, która łamie nasze zasady? A co jeśli to my pierwsi sięgniemy po coś zakazanego, łamiąc przy tym naszą osobistą regułę?

3) "Listy"
Są takie słowa, których nigdy nie nauczę się literować.

Tutaj odkrywamy znowu coś nowego. Tęsknotę i chęć spróbowania czegoś nowego. Nowe nie znaczy dobre. Możemy się przecież przejechać na czymkolwiek. Na próbie bycia dorosłym. Na szansie spróbowania narkotyków i alkoholu. Na każdym stawianym przez nas kroku w złą stronę. Bohaterowie się tutaj rozdzielili i zaczęli podbijać świat według dwóch różnych typów reguł. Ale jak długo dadzą radę pokonywać swój świat samotnie? Mimo że bohaterowie na początku książki mają po 15/16 lat i kończąc opowiadanie mają z 18/19 to ja tego nie odczuwałam. Oni na każdym etapie swojego życia byli tak samo pogubieni jak 2 lata wcześniej, a może i nawet jeszcze bardziej. Zaczęły się pojawiać nowe problemy i ustalone zasady zaczynały być naginane. Czy da się żyć uczciwie wobec siebie zapominając o danym sobie słowie? A może jednak życie z zasadami ogranicza naszą wolność?

4) "Pamiętaj o deszczu"
Przewracającym cierpliwie strony
W poszukiwaniu znaczenia.

Akcja toczy się około 35 lat temu. Nawet to nie zwróciło mojej uwagi tak bardzo. Historia wydaje się opowiadać coś, co się dzieje właśnie teraz a nie kilka dekad temu. Właśnie w tym momencie przychodzi chwila, kiedy uświadamiamy sobie, że czas i wiek nie ma znaczenia. Czy gdyby to wszystko działo się teraz zmienilibyśmy podejście do sytuacji chłopców? Temat lektury jest jak najbardziej aktualny. Ile razy mówi się w telewizji o homoseksualistach? Ile razy kościół wypowiada się przedstawiając ich w negatywnym świetle? Ile razy można czytać w internecie wyzywanie ludzi od pedałów i tym podobnych? Czy naprawdę problem tkwi w tym, że ci ludzie także pragną szczęścia? I że odnajdują je oni w nieco innych miejscach i osobach?
Żeby coś osiągnąć trzeba czasem zaryzykować wszystko.

5) "Wszystkie tajemnice wszechświata"
Przez całą młodość szukałem ciebie
Nie wiedząc, czego szukam.

W ostatnim dziale odnajdujemy szczęście zawarte w prawdzie. Prawda jest czymś co powinno być w naszym życiu ważnym czynnikiem. Bo gdzie dojdziemy kłamiąc? Nawet kłamstwo nie jest taką czynnością, która nas rozbraja emocjonalnie. Powinnam tu mówić teraz chyba o zatajaniu. Ukrywanie pewnych faktów jest dobre, ale na początku. Potem pragnienie wiedzy drugiej osoby rośnie i jeśli chcemy jej coś wyjawić nieprzyjemnego, jej zdenerwowanie sięga zenitu. Każdy ma swoją skalę wytrzymałości. To tak jak z termometrem z rtęcią. Kiedy pęka wylewa się z niego to co najbardziej trujące, ale jednak potrzebne. Potrzebujemy prawdy i szczerości. Bez tego nigdzie nie dojdziemy. Czasami nasze kłamstwa pozostają niezauważone. Ale co jeśli jednak kiedyś ujrzą światło dzienne? Czy nadal będziemy traktować wszystko wokoło pobłażliwie? Raczej wątpię. Ale może jesteś taki, że chcesz się przekonać o tym na własnej skórze? Życzę Ci w takim razie powodzenia.

http://nieortodoksyjny.blogspot.com/2015/11/inne-zasady-lata-recenzja_80.html

"Zawsze myślałem o Dantem, zawsze starałem się go rozgryźć i zastanawiałem się, dlaczego się przyjaźnimy i dlaczego to tak wiele znaczy. Dla nas obu. Nienawidziłem myśleć o rzeczach i ludziach, szczególnie jeśli były to zagadki, których nie potrafiłem rozwiązać."

Głównym bohaterem Innych Zasad Lata jest mający meksykańskie korzenie, piętnastoletni Arystoteles, który w skrócie nazywany jest po prostu Ari. Jest to bardzo interesujący chłopiec, nieco tajemniczy, wyobcowany i osamotniony, trzymający nękające go problemy głęboko w sobie. Pewnego dnia, podczas wyprawy na basen, Ari poznaje Dantego, z którym nawiązuje nić porozumienia. Dante, we wszystkich kwestiach (z wyjątkiem samotności) wydaje się być kompletnym przeciwieństwem Ariego i to właśnie on wnosi do życia głównego bohatera powiew świeżego powietrza i nieco inne spojrzenie na niektóre sprawy. Pomiędzy chłopcami szybko rodzi się wyjątkowa przyjaźń, która wystawiona zostanie na wiele prób, lecz czy je przetrwa?

Sugerując się okładką, blurbem, który napisany został przez Michała Piróga i patronatem objętym przez Kampanię Przeciwko Homofobii, można łatwo zaszufladkować tę książkę wychodząc z założenia, że jest to powieść dla gejów, o gejach. Nic bardziej mylnego! No okej... wątek homoseksualny rzeczywiście się tutaj w pewnym momencie pojawia, jednak od razu zaznaczam, że nie jest to temat przewodni Innych Zasad Lata. Zanim pojawiają się jakiekolwiek nawiązania do homoseksualizmu, mija sporo czasu, a temat ten zaś zaserwowany jest w subtelny, nienachalny dla czytelnika sposób.

Pozostaje więc zadać sobie pytanie: o czym zatem jest ta książka? No cóż, jej tematyka jest dość obszerna. W największym stopniu koncentruje się na dorastaniu i związanym z tym nieodłącznym etapem poszukiwania własnego ja. Ariego poznajemy w wieku piętnastu lat, natomiast kończymy powieść rozstając się już z prawie siedemnastoletnim mężczyzną, dzięki czemu jesteśmy świadkami jego dojrzewania, szczególnie od strony mentalnej. "Inne Zasady Lata" ponadto pokazują na czym polega prawdziwa przyjaźń, która od drugiej osoby często wymaga poświęceń i bezgranicznego zaufania. Jest to również opowieść, która uczy akceptacji siebie i ludzi nas otaczających, niezależnie od tego kim są i skąd pochodzą. Na przykładzie Ariego i Dantego świetne także zostały przedstawione więzi łączące rodziny, które w jednym przypadku były intensywniejsze, w innym natomiast bardziej zrównoważone, wyzbyte nadmiernej szczerości i okazywania uczuć.

"Inne Zasady Lata" to książka prosta i zarazem świetnie pokazująca, że czasami nie trzeba się silić na wyrafinowany, ciężkostrawny język, by zadowolić czytelnika. Autor właśnie dzięki tej prostocie uczynił swoją książkę uniwersalną, a zarazem niezwykle wymowną, przez co może po nią sięgnąć zarówno młodszy, jak i starszy czytelnik, niezależnie od płci. Dla mnie osobiście "Inne Zasady Lata" okazały się być niezwykle ważną lekturą, bowiem w historii Ariego i Dantego odnalazłem wiele tak oczywistych prawd na temat życia, co pozwoliło mi zarówno śmiać się, jak i płakać wraz z bohaterami powieści Benjamina Saenza. I chociaż akcja wydaje się w tej książce nieco bardziej stonowana, nadal zaskakuje i oferuje sceny głęboko zapadające w pamięć.

Przed napisaniem tej recenzji postanowiłem przeszukać polskie booktuby, jednak niestety ku mojemu rozczarowaniu o Innych Zasadach Lata nie ma praktycznie żadnych materiałów. To trochę przykre, biorąc pod uwagę to, że na zagranicznych kanałach o książce Benjamina Saenza było dosyć głośno, w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. W Polsce niestety ta powieść przeszła bez większego echa, a szkoda, bo zasługuje na taki rozgłos, jaki otrzymały "Eleonora i Park", czy też "Oddam Ci Słońce". "Inne Zasady Lata" zasługują na waszą uwagę, ponieważ mówią o rzeczach ważnych dla każdego człowieka, jak chociaż akceptacja, dorastanie i wiążący się z tym etap poznawania samego siebie. Ta książka po prostu podbiła moje serce i gwarantuję wam, że podbije również i Wasze, jeżeli tylko zdecydujecie się ją przeczytać. A warto!

Ocena książki: 9/10

Plusy:
-przyjemna i lekka lektura
-uczy akceptacji samego siebie
-ukazuje trudny dorastania
-pokazuje czym jest prawdziwa przyjaźń

Minusy:
-brak

http://fikcyjna-pisze.blogspot.com/

Przeczytałam ją w jeden dzień i była po prostu piękna.
Na całą gamę zalet, które później opiszę, są dwie wady. Pierwsza nie boli mnie tak bardzo – zmiana oryginalnej okładki. Wolałabym, żeby ją zostawili taką, jaka była, jednak to zdjęcie jest naprawdę dobrze zrobione i pasuje do całości. Tytuł jednak już jest kompletnie inną bajką. Może i w pewien sposób podsumowuje fabułę, jednak nie jest ani trochę tak dobry jak oryginalny. Nie rozumiem, czemu to zrobili, po co im to było, ale mnie się to nie podoba. Angielski tytuł ma coś w sobie (choć jest nieco długi), bo przekazuje czytelnikowi, że książka ta jest głównie o podróży i poznawaniu samego siebie oraz świata. Przedstawia też piękną historię przyjaźni i więcej.
Głównymi bohaterami są Arystoteles, czyli Ari, chłopak posiadający wiele zasad oraz Dante, ten, który nawet gdy płacze, jest piękny. Poznają się oni pewnego lata, kiedy to pierwszy z nich postanawia nauczyć się w końcu pływać. Oczywiście, jak zrządzenie losu chciało, akurat jest tam nasz przystojniak i oferuje mu pomoc. Tym sposobem zaprzyjaźniają się, a ich oddanie dla siebie nawzajem szybko przekracza przyjętą granicę. Prowadzi to do pewnych zdarzeń, które mają ogromny wpływ na życia każdego z nich oraz na łączącą ich więź. Wymijają się po drodze, błądzą, szukają siebie samych i tego drugiego.
Styl pisania nie jest najwyższych lotów, ale zdecydowanie jest lepszy od niektórych „bestsellerów”, które według mnie są na poziomie fanfiction (a często nawet niższym). Z początku miałam wrażenie, że dialogów jest nieco za dużo, bo przeważały nad opisami, jednak w miarę zagłębiania się w tę historię zauważyłam, że nadaje to akcji dynamiczności. Nie ma miejsca na zbędne przedłużanie. Można powiedzieć, że „wszystko płynie”, a czytelnik zostaje porwany w ten nurt zdarzeń.
Postacie uzupełniają się nawzajem. Każda z nich jest osobnym elementem układanki, która po złożeniu w całość nabiera właściwych kształtów. Osobiście kocham takie powieści. Wszyscy coś wnoszą do historii, nawet jeśli pojawili się na zaledwie kilka stron, co doprowadza do tzw. efektu domina. Jedna coś zrobiła, druga się obwiniała, a wszyscy byli nieszczęśliwi przez ich nieszczęście. Najbardziej jednak podobała mi się relacja Dantego i Ariego, którzy to mieli na siebie nawzajem największy wpływ. Przemiana ich obu od początku do końca jest niesamowita. Każda wewnętrzna rozterka, każda rozmowa, każda walka z przeciwnościami – wszystko to razem złożyło się na ukształtowanie charakterów tych dwóch chłopaków. Dlatego właśnie najpiękniejszym aspektem tej książki było pokazanie, że można zwyciężyć przeciwności losu.
Trzeba być dobrym człowiekiem, lojalnym przyjacielem, rozpychać się łokciami i kolanami, a przede wszystkim nie można się wstydzić tego, kim się jest. Nieważne, czy chodzi o orientacje, czy o kolor skóry, czy o religię, którą się wyznaje. Tylko bycie sobą pozwoli nam na doznanie wolności i szczęścia.

Od dzieciństwa jesteśmy zarzucani wyświechtanymi frazami, myślimy stereotypami, wierzymy w horoskopy lub wszelkiego rodzaju mniej lub bardziej abstrakcyjne zabobony. Kto z nas nie słyszał: „nie oceniaj książki po okładce”. Na milion różnych sposób dobieramy literaturę, która trafiła do naszych domowych bibliotek, a co ważniejsze, ich treść do naszych głów. Czasami warto porwać się hasłom: „to się czyta”, „Empik poleca” lub też „jakaś tam nagroda, jakiegoś tam roku, gdzieś tam”. Tak wpadła mi w ręce powieść nieznanego mi dotychczas amerykańskiego autora, Benjamina Alire Saenz’a, laureata nagrody American Book Award.

„Inne zasady lata” to nic innego jak wędrówka w głąb siebie. Tę powieść bezsprzecznie można nazwać „podręcznikiem samoanalizy”. Przewracając kolejne strony otwieramy najbardziej ukryte szuflady naszej świadomości. Zaglądamy tam, gdzie dawno nas nie było. Co najważniejsze z korzyścią dla nas samych, choć chwilami pojawia się czerwona lampka z ostrzeżeniem „ktoś tutaj chyba chce wpuścić mnie w niezłe maliny”. Nic bardziej mylnego. Towarzystwo Dantego, Arystotelesa oraz ich rodziców pozwala na przeglądniecie zawartości tychże szuflad i uporządkowanie tego, co się w nich znajduję.

Benjamin Alire Saenz snując opowieść o dwóch dorastających nastolatkach zadaje pytania, które każdy z nas dusi w sobie bez względu na płeć, wiek, pochodzenie, orientację seksualną czy status społeczny. Subtelnie szepcze do ucha, że największą, najtrudniejszą walkę toczymy każdego dnia sami ze sobą. W„Innych zasadach lata” nie znajdziemy skutecznej broni, ani recepty na lekarstwo, które wyleczy poniesione po drodze rany. Jednakże autor pokazuje nam drogowskaz, na którym wyraźnie jest napisane: bądź uczciwy względem siebie. Przypomina także o tym, że nasi najbliżsi czasami widzą o wiele więcej niż nam się wydaje. Chwilami zauważają to, co dla nas jest niewidzialne lub to, przed czym staramy się uciec.

Na czym tak naprawdę polega potęga książki? Co jest jej mocą napędową? Moim zdaniem to, iż wśród czytelników znajdzie się choć jeden, który pomyśli: „to o mnie” i nigdy więcej nie będzie czuł, że jest sam.

Najważniejsze to przyznać się do uczuć przed samym sobą



Fabuła: Arystoteles, dla przyjaciół Ari oraz Dante. Dwóch nastolatków, których na pozór nic nie łączy. Ari jest zbuntowany i nie potrafi sobie poradzić z emocjami oraz faktem, że jego brat jest w więzieniu. Dante pewny siebie, mówiący co myśli ale romantyczny i kochający rodzine ponad wszystko. Są dla siebie kompletnie obcy. Jest lato w El Paso. Ich znajomość zaczynają słowa "Mogę Cię nauczyć pływać.". Słowa te padły na basenie i wypowiedział je Dante. Od tego dnia Ari uczy się pływać od kolegi. Szybko znajomość przeradza się w przyjaźń i nastolatkowie spędzają ze sobą, każdą wolną chwile. Któregoś dnia zdarza się wypadek, z którego Ari ledwie wychodzi cały. Dante jest przy nim. Jednak nadchodzi czas rozstania. Dante wyjeżdza z rodziną. Czy przyjaźń na odległość przetrwa? Czy będzie jak dotychczas? Po powrocie przyjaciela Ari nie radzi sobie z własnymi uczuciami do niego. Nie radzi sobie z własną seksualnością. Musi nauczyć się żyć ze swoją wrażliwością. Obaj chłopcy muszą nauczyć się życia w nowej relacji, która między nimi się narodziła.



Moja opinia: Książka jest napisana z perspektywy Ariego. Poznajemy jego myśli. Sięgając po tę pozycje byłam pewna, że będzie to książka o homoseksualiźmie. Oczywiście nie pomyliłam się. Jednak temat był bardzo w tle. Autor skupia się na szukaniu siebie przez nastolatka. Na strachu przed przyznaniem się do "inności" przed samym sobą. Niezwykle dojrzałe przemyślenia Ariego zafascynowały mnie od samego początku. Postać Dantego pokochałam od pierwszego słowa jakie wypowiedział. Jego troska o przyjaciela jest niesamowita. Relacja, która stopniowo tworzy się między chłopcami jest niesamowita. Historie tych dwóch nastolatków na pewno na długo zostawie w moim sercu.


Moja ocena: *****

Skala ocen: * nie polecam ** nie moja bajka *** daje radę **** dobra ***** bardzo dobra ****** lotta poleca

recenzja pochodzi ze strony: www.lottaczyta.blox.pl

http://zaczytanarozalia.blogspot.com/2017/08/40-benjamin-alire-saenz-inne-zasady-lata.html Inne zasady lata to książka z pewnością lekka, przyjemna i idealna na letnie dni. Jednak jak wiele książek młodzieżowych niepozbawiona pewnych niedociągnięć. Na początku styl autora równa się wielu dialogom i małej ilości opisów, ale z czasem styl autora rozwija się i wszystko się ładnie równoważy. Zachowanie rodziców Dantego wydaje mi się nieco przerysowane. Rozumiem, że autor być może chciał pokazać kontrast między rodzinami Dantego i Arystotelesa, ale zrobił to w sposób, który mnie osobiście trochę kole. Oprócz tego książkę czytało się bardzo przyjemnie i ogólne wrażenia z lektury są bardzo przyjemne i z czystym sumieniem mogę ją polecić. Pragnę jednak zaznaczyć, że książka może wzbudzić małe kontrowersje, ale nie mogę powiedzieć na jakiej płaszczyźnie bez zdradzania części wydarzeń. Pozostańmy, więc przy niewielkich kontrowersjach na bliżej nieokreślonej przeze mnie płaszczyźnie.