Dwór miodu i popiołu. Trylogia miodu i lodu. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 04.2022)

Książka nie przypadła mi do gustu już po pierwszych stronach chciałam ją odłożyć. Żałuje zakupu

Bardzo fajna książka, polecam. Nie jest to coś mega ambitnego, ale na chill wieczorny jest ok

Na początku nie byłam przekonana ale potem bardzo mi się spodobało!

4.5, fajna książka, zobaczymy, co będzie dalej

Super. Dużo akcji i chwilka z romansem w tle.

Polecam

Książka, o której dziś Wam opowiem należy do gatunku fantastyki, opowiada historię fae, co przybliża nas myślami do książek autorstwa Sarah J. Maas. Jeśli lubicie książki autorki, a także dobrze czujecie się wśród magicznych stworzeń ta powieść może się Wam spodobać. „Dwór miodu i popiołu” jest pierwszym tomem Trylogii miodu i lodu, co ciekawsze jest dziełem dwóch zagranicznych autorek Shannon Mayer i Kelly St Claire. Rozpoczyna ciekawą historię, w której nic tak do końca nie jest wiadomo, autorki zdecydowały się na zabieg wrzucenia czytelnika prosto w środek akcji, od bohaterów dowiadujemy się, gdzie jesteśmy, kim są oraz jakie panują prawa w Underhill. Cieszę się, że coraz częściej możemy się natknąć na książki fantastyczne, możemy odpocząć nieco od innej, popularnej tematyki. Główną bohaterką książki „Dwór miodu i popiołu” autorstwa Kelly St. Claire i Shannon Mayer jest Kallik Bez Domu, lubi, kiedy nazywają ją Alli. Dziewczyna ma zaledwie dwadzieścia cztery lata, jest pół człowiekiem, pół fae. Żyje w świecie, w którym nie ma miejsca na sentymenty. Przez to, że jest mieszańcem nie jest traktowana zbyt dobrze, na każdym kroku musi udowadniać, że jest warta o wiele więcej niż mówi o tym jej pochodzenie. Alli ciężko pracuje, wszystko, co robi musi być perfekcyjne, obrała tą ciężką drogę, aby dostać się do Elity fae dworu Seelie. Nie wszystko jednak idzie po jej myśli, sprawy komplikują się. Kiedy w końcu mało się okazać, czy jej się powiedzie, dzieje się coś nieoczekiwanego Underhill po prostu znika, a na jest temu winna. Wie, że musi znikać nim inni powiążą dziwne fakty. Ucieka, więc z Unimak, wszystko, czego pragnie to rozwiązać tajemnicę zniknięcia Underhill i zrobienie wszystkiego, aby powróciło. Nie będzie to jednak takie proste, ponieważ jej śladem podąża ktoś, kto kiedyś był dla niej niezwykle ważny. Faolan z dworu Unseelie wyruszył za nią w pościg, nie spocznie póki nie zrealizuje swojego celu. Czy będzie on jej wrogiem, czy może sojusznikiem? „Dwór miodu i popiołu” to powieść, która pochłonęła mnie od pierwszych rozdziałów. Starałam się nadążyć za akcję wyobrażając sobie trudny trening, któremu została poddana Alli. Autorki na każdym kroku starały się przybliżyć czytelnikowi miejsce, w którym się znalazł, przedstawiając świat, który wykreowały. Czułam się niecierpliwa, oszołomiona na równi z główną bohaterką, kiedy potężna magiczna kraina po prostu zniknęła. Zastanawiałam się, czy jest jakaś szansa na to, aby ją przywrócić? „Dwór miodu i popiołu” to nie tylko ciekawa fabuła, wartka akcja, przecudny magiczny świat, ale także wielka tajemnica i problemy przy jej rozwiązaniu. Styl pisania autorek mnie kupił, jest bardzo przyjemny i wciągający, plastyczny i nie sprawiał mi trudności przy czytaniu. Muszę powiedzieć, że współczułam Kalik, przez wzgląd na to, kim się urodziła została zmuszona do dostosowania się, zaakceptowania uprzedzeń i tego, że nie miała żadnych praw. Musiała o wszystko starać się bardziej, mocniej, a także walczyć o to, aby jej los się poprawił. Kelly St. Claire i Shannon Mayer ukazały w swojej powieści, jak to jest żyć w świecie uprzedzeń, kiedy jest się zmuszonym walczyć o wszystko. „Dwór miodu i popiołu” to początek świetnej historii, którą z pewnością będę wyczekiwała.

Myślę, że swego czasu każdy przynajmniej trochę prowadził swoją powieść według norm stworzonych przez Tolkiena. Teraz serca czytelniczek na całym świecie podbija Maas. Kiedy zobaczyłam ten tytuł: „Dwór miodu i popiołu” ciekawość wzięła nade mną górę. Ile z fabuły będzie tutaj samych autorek, a ile zostanie zapożyczone? Możecie odetchnąć z ulgą – jeśli chodzi o samą w sobie historię nie ma tutaj żadnej kopii, niczego odgapionego. Za to bohaterowie od cioci Maas otrzymali w prezencie słownik sprośnych tekstów. Tak jak już pisałam na story, dzielę tę książkę na trzy części: Wstęp, który naprawdę mnie zaciekawił i wciągnął. Główną bohaterkę poznajemy podczas pełnego wyzwań turnieju Sierot, których zadaniem było stawienie czoła przeszkodom i zdobycie monet, od których zależała ich przyszła pozycja w świecie Fae. Zniszczenie ukrytego królestwa Underhill. Dwór, w którym Fae mogli podziwiać ludzcy turyści poruszając się tramwajami. Nie ukrywam, na tym etapie książka całkowicie mnie kupiła. Ale przyszedł czas na rozwinięcie i jak to bywa, nie zawsze argumentacja jest w stanie przekonać nas do postawionej we wstępie tezy. Przez około 130 stron przeskoki między miejscami i wydarzeniami były mniej więcej co rozdział. Akcja pędziła i z jednej strony to dobrze, bo brak jest tu przeciąganych, wiecznie trwających sytuacji, natomiast z drugiej strony, w tym biegu do mety, autorki zapomniały o tym, żeby choć trochę bardziej rozbudować świat i bohaterów. No i jak już jesteśmy przy bohaterach… Tutaj niestety było kiepsko – Cynthia kojarzona była tylko z wielkim biustem i haremem mężczyzn czekających tylko na jej skinienie, Allie próbowała rzucać wyszukanymi tekstami i przez całą książkę zastanawiała się czy wciąż lubi „przystojnego bad boya z dzieciństwa”, czy raczej „miłego gościa, którego potrzebowała”, a nasz wspomniany bad boy, Faolan, nie był pewien czy powinien udawać nieprzyjemnego gbura, czy raczej troskliwego chłopaka z jednoznacznymi uczuciami. I kiedy już miałam odpuścić i powiedzieć „to nie dla mnie”, do końca zostało mi około 100 stron i nie ukrywam… Zaczęło się dziać. Ba, było naprawdę dobrze. Co się stało? Skąd ta zmiana? Czy to przez to, że wreszcie bohaterowie się rozdzielili i Kallik musiała skupić się na sobie, a nie wszystkich wokół? Nie mam pojęcia co spowodowało tę zmianę, ale była ona niezwykle potrzebna. Wreszcie dowiedziałam się więcej o świecie. Że istnieją dwa dwory, żeby na świecie istniał balans między życiem a śmiercią, jak działa magia, czym tak naprawdę było Underhill. Pojawiły się duchy, nowe stwory i wreszcie królewskie intrygi, czyli to, co jak najbardziej doceniam w fantastyce. Końcówce tak naprawdę nie mogę zarzucić niczego, bo zwyczajnie była dobra i nawet zachęciła mnie do kolejnego tomu. Ale środek? Jaki smak ma ciastko jeśli nadzienie nie jest najlepsze? Nie była to zła książka. Nie była tragiczna, ale nie była też wyśmienita. Była średnia i liczę na to, że kolejne tomy nadrobią to, co tutaj zostało pominięte.

"Trylogia miodu i lodu" autorstwa Shannon Mayer oraz Kelly St Clare rozpoczyna się tomem "Dwór miodu i popiołu". Książka ta została wydana nakładem Wydawnictwa Nowe Strony. Jest to powieść z gatunku fantastyki i myślę, że spokojnie możemy dodać jej etykietkę urban fantasy. Alli jest w połowie człowiekiem, a w połowie fae. Jako mieszaniec i sierota nie ma żadnych praw. Staje do sprawdzianu, do którego przygotowywała się latami w Underhill, dzięki któremu będzie mogła odmienić swoje życie i zdobyć pozycje o jakiej zawsze marzyła, ale czy na pewno? W dniu złożenia przysięgi dzieje się coś niespodziewanego i Underhill się zapada. Więź z magiczną krainą dla fae jest niezwykle ważna, a teraz ją tracą, przez co wpadają w szał. Alli chce rozwiązać zagadkę zniszczenia Underhill obawiając się, że to ona będzie kozłem ofiarnym i wszyscy obwinią ją o to wydarzenie. Ucieka i stara się odkryć prawdę, a jej ukochany z przeszłości nie ułatwia jej zadania. Czy uda jej się odkryć kto stoi za zniszczeniem Underhill? Na początek trochę narzekania. Miałam wrażenie, że dostałam pomieszanie kilku powieści i odnajdywałam wiele powiązań z innymi powieściami fantasy. To jednak nie odebrało mi przyjemności z poznawania tej historii, ale była ona dla mnie też za krótka i zawierała zbyt mało informacji o świecie przedstawionym w powieści. Dodatkowo przez część książki miałam wrażenie, że nie mam zielonego pojęcia co to są za istoty, które w powieści nazywane są jako fae. Wyglądają jak ludzie, mają w sobie jakąś magię i żelazo jest dla nich szkodliwe. Według internetowych źródeł są to mityczne istoty z folkloru brytyjskiego. Zabrakło mi tu lepszego przybliżenia, bo w trakcie lektury również dowiadujemy się iż olbrzymy to również fae. Dla kogoś kto pierwszy raz czyta o fae może być to za mało informacji, a dla tych co znają już powieści z tymi istotami może się okazać, że będą tylko odnajdywać nawiązania do nich. Mamy tu dwa dwory Seelie i Unseelie, które są swoimi przeciwnościami, oraz tych którzy nie należą do żadnego z nich, ale i świat ludzi. Konstrukcja świata jest dość spójna i na to narzekać nie będę, ani na przedstawienie postaci. Bardzo spodobała mi się zagadka jaką nasza główna bohaterka, z perspektywy której poznajemy całą historię, ma do rozwiązania. Poznajemy jej przemyślenia i wraz z nią stopniowo odkrywamy prawdę. Autorki zostawiają nam masę pytań na koniec i już wiem, że koniecznie muszę sięgnąć po kontynuację by dowiedzieć się, czy moje przewidywania na temat odpowiedzi są poprawne. Podsumowując, była to dobra lektura i polecam Wam osobiście sprawdzić jak Wam się spodoba. Podejść z otwartym umysłem bez analizy porównań z innymi powieściami. Za egzemplarz książki w ramach współpracy barterowej dziękuję bardzo wydawnictwu.

Opis książki strasznie mnie zaciekawił. Do tego sam początek był naprawdę interesujący. Już od pierwszych stron dostajemy mnóstwo akcji. Obserwujemy Kallik podczas testów, które składają się z trzech zadań. Uczestnicy muszą zdobyć monety, jednak z każdym zadaniem jest ich coraz mniej. Od zdobytej liczby zależały dalsze losy fae, a Ci którzy poradzili sobie najgorzej mogli obawiać się wygrania. Choć potrzebowałam chwili na zrozumienie co tak właściwie się dzieje, to ta część książki ogromnie mi się spodobała, a przez to wzrosły moje oczekiwania dotyczące reszty historii Alli. Jednak dalej już tak kolorowo nie było. Po egzaminach Underhill znika, a Alli postanawia uciec. Akcja postępuje bardzo szybko, zmieniają się miejsca i bohaterowie, a ja nie do końca jestem w stanie zorientować się w tym chaosie. Strasznie nie podobało mi się dodawanie co chwilę podtekstów i traktowanie bohaterów (a nawet tworzenie ich osobowości) przez pryzmat tego co mają większe, a co nie. O samym świecie też nie dowiadujemy się za dużo, a przynajmniej nie na początku, bo autorki pokazują go nieco lepiej dopiero pod koniec, a szkoda, bo naprawdę zainteresowaly mnie zasady i funkcjonowanie krainy fea oraz ich podziały. Bohaterowie też nie do końca mi odpowiadali. Allie jest raczej nijaka (choć miała też lepsze momenty) i w sumie sama nie wie czego chce. Do tego dziewczyna ma 24 lata, a jej rozterki miłosne są na poziomie gimnazjum. Cyntia natomiast kojarzona jest jedynie z dużym biustem i powodzeniem u płci przeciwnej, a Faolan to typowy bad boy, który poniża Kallik na każdym kroku. W relacjach jest różnie. Nie do końca jestem przekonana do wątku miłosnego, za to całym sercem kocham przyjaźń między dziewczynami. Jest to zdecydowanie jeden z najlepszych elementów książki. Pod koniec znowu zaczyna robić się ciekawie. Dowiadujemy się więcej o świecie, a do tego dostajemy intrygi i niespodziewane rozwiązania. Sama końcówka była na zdecydowanie wyższym poziomie niż rozwinięcie i zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne części. Mimo wszystko całość czytało mi się naprawdę szybko i wcale nie aż tak źle, jak mogłoby się wydawać, jednak czy chcecie sięgnąć po "Dwór miodu i popiołu" musicie zdecydować sami. Ja niestety z czystym sercem nie mogę polecić tej książki, ale też jej nie odradzam. Tytuł nie jest ani szczególnie zły, ani szczególnie zachwycający. PS Nie będę wypowiadać na temat porównań z innymi książkami, ponieważ nie czytałam większości i nie jestem kompetentna w tym temacie. Pięknego dnia! 🤍