Damy Władysława Jagiełły  (okładka  zintegrowana, wyd. 03.2021)

Świetna książka

Polecam

Super

Książka super!!! Nie mogłem się oderwać , brawo ..... ale no właśnie JAK MOŻNA pisać o żonach Jagiełły, o 3 aż do ich śmierci a o ostatniej która urodziła 3 synów ( dwóch następców tronu) ZAKOŃCZYĆ po urodzeniu pierwszego syna? O niej powinno być NA pewno do końca!!!!! ROZCZAROWANIE NA KONIEC KOMPLETNE..... po prostu .....eh

Władysław II Jagiełło (ur. ok. 1351, zm. 1434), sławny Król Polski i Wielki Książę Litewski, żenił się cztery razy. Kolejno: 1) w 1386 r. z Jadwigą Andegaweńską (1374-1399), mającą w żyłach krew Piastów (wnuczką siostry Kazimierza Wielkiego, czyli prawnuczką Władysława Łokietka), 2) w 1402 r. z Anną Cylejską (1381-1416), również spokrewnioną z rodem Piastów (wnuczką Kazimierza Wielkiego, czyli prawnuczką Władysława Łokietka), 3) w 1417 r. z Elżbietą z Pilczy (1370-1420), kobietą z przeszłością - trzykrotną wdową, córką jego matki chrzestnej, 4) w 1422 r. z Zofią (Sonką) Holszańską (1405-1461), litewsko-ruską wnuczką przyrodniego brata; porównanie wieku pana młodego (71) i panny młodej (17) wkrótce wzbudziło nieuniknione w tej sytuacji podejrzenia i wątpliwości, o czym dalej. Tak naprawdę Władysław Jagiełło kochał i był szczęśliwy tylko z trzecią żoną. Małżeństwo z nią (oraz jej koronację) przeforsował wbrew opinii królewskich doradców. Za tym ślubem nie przemawiały przecież żadne względy polityczne, nie umożliwiał on też odświeżenia istniejących ani powstania nowych koligacji dynastycznych. Zgodnie z tytułem książki autor skoncentrował się na przybliżeniu postaci owych czterech żon Jagiełły, przedstawieniu okoliczności mariaży oraz reperkusji wewnętrznych i zagranicznych, jakie wywoływały. Opisał uroczystości zaślubin oraz koronacji żon na królowe. Wszystko to oczywiście na tle wydarzeń epoki, z bitwą pod Grunwaldem włącznie. Dużo dowiadujemy się też o ówczesnych mechanizmach polityki i dyplomacji, w tym o wielkim znaczeniu małżeństw dynastycznych. Utwór p. Kamila Janickiego można określić jako pośredni pomiędzy opracowaniem popularnonaukowym a esejem historycznym. Autor dotarł do nowych, zagranicznych publikacji historycznych (m.in. litewskich, słoweńskich), które pozwalają na inny niż prezentowany dotychczas w polskiej historiografii wizerunek tytułowych dam. W szczególności „rozprawił się” z nieprawdziwym opisem losów i osobowości Anny Cylejskiej, przedstawionym w XIX wieku przez sławnego Karola Szajnochę i później przez wielu kolejnych historyków bezkrytycznie powielanym. Autor wspaniale scharakteryzował epokę, w tym mentalność oraz zwyczaje polskich, litewskich, ruskich i zagranicznych możnowładców mających wpływ na rządy, dziś byśmy powiedzieli: przedstawicieli elit. A wszystko to uczynił z polotem redakcyjnym, ogromną wiedzą, ciętym językiem, pozwalając sobie na sporo krytyczno-ironicznych uwag i dygresji – bardzo przykuwających uwagę i wzmacniających zainteresowanie. Książkę czyta się więc jednym tchem, trudno było mi się od takiej uczty intelektualnej odrywać. Ale po lekturze odczułem również malutki niedosyt. Korzystając z tego, iż autor na końcowej stronie 436 zachęcił do dzielenia się uwagami lub sugestiami, podając swój kontaktowy adres e-mail, pozwoliłem sobie napisać list, w którym zapytałem, dlaczego - kończąc książkę - urwał narrację na roku 1424, w którym doszło do koronacji Zofii (Sonki), jak również poczęcia i narodzin pierwszego jej i Jagiełły (?) syna, późniejszego króla Władysława III Warneńczyka. Przecież Zofia (czwarta z tytułowych dam) żyła jeszcze dość długo i przechodziła swoiste małżeńskie perypetie, a małżonkowie (oboje?) byli też rodzicami kolejnego króla Kazimierza IV Jagiellończyka, o którego narodzinach w 1427 r. autor już nie wspomniał. Królewscy małżonkowie byli wówczas w wieku odpowiednio 76 i 22 lat. W odpowiedzi p. Kamil Janicki napisał mi, że przygotowuje kontynuację – książkę pt. „Matki Jagiellonów”, którą poświęci m.in. Zofii (Sonce) jako protoplastce dynastii. Osobiście jestem bardzo ciekaw, jak autor odniesie się do „teorii spiskowej” w naszej historiografii, wskazującej młodego rycerza Jana Hińczę z Rogowa jako podobno mającego romans z królową i mogącego być biologicznym ojcem króla Kazimierza IV Jagiellończyka. Sprawa ta genetycznie jest niezwykle poważna. Kazimierz Jagiellończyk spłodził bowiem 13 (słownie: trzynaście) dzieci, w tym 4 królów: Władysława - króla Czech i Węgier, oraz naszych trzech kolejnych władców - Jana I Olbrachta, Aleksandra i Zygmunta I Starego. Czyżby więc cała trzynastka nie była biologicznymi wnukami króla Władysława Jagiełły, tylko „jakiegoś” Hińczy z Rogowa? Podważałoby to samo istnienie dynastii Jagiellonów, której przedstawiciele i przedstawicielki zasiadali na europejskich tronach. Niektórzy historycy powątpiewają zresztą w Jagiellońskie pochodzenie nie tylko Kazimierza, ale i jego starszego brata, króla Władysława III Warneńczyka (ten akurat zszedł bezpotomnie). Władysław Jagiełło dużo podróżował po wielkim państwie polsko-litewskim, a Zofia mu nie towarzyszyła. Pan Kamil Janicki przeanalizował datę urodzin Władysława Warneńczyka oraz okresy wspólnego przebywania małżonków i doszedł do wniosku, iż Władysław junior był albo wcześniakiem, albo ciąża matki została przenoszona. No to może jedynymi prawdziwymi (genetycznymi) Jagiellonami byli tylko sam Władysław Jagiełło i jego litewscy krewni?

Kamil Janicki „Damy Władysława Jagiełły” Wydawnictwo Literackie Sp. z o.o., Kraków 2021 Sławny Król Polski i Wielki Książę Litewski żenił się cztery razy: 1) z Jadwigą Andegaweńską, mającą w żyłach krew Piastów (wnuczką siostry Kazimierza Wielkiego, czyli prawnuczką Władysława Łokietka), 2) z Anną Cylejską, również spokrewnioną z rodem Piastów (wnuczką Kazimierza Wielkiego, czyli prawnuczką Władysława Łokietka), 3) z Elżbietą z Pilczy, córką swojej matki chrzestnej, 4) z Zofią (Sonką) Holszańską, litewsko-ruską wnuczką swojego brata. Zgodnie z tytułem książki autor skoncentrował się na przybliżeniu postaci owych dam, przedstawieniu okoliczności mariaży oraz reperkusji wewnętrznych i zagranicznych, jakie wywoływały. Opisał uroczystości zaślubin oraz koronacji żon na królowe. Wszystko to oczywiście na tle wydarzeń epoki, z bitwą pod Grunwaldem włącznie. Dużo dowiadujemy się też o ówczesnych mechanizmach polityki i dyplomacji, w tym o wielkim znaczeniu małżeństw dynastycznych. Utwór p. Kamila Janickiego można określić jako pośredni pomiędzy opracowaniem popularnonaukowym a esejem historycznym. Autor dotarł do nowych, zagranicznych publikacji historycznych (m.in. litewskich, słoweńskich), które pozwalają na inny niż prezentowany dotychczas w polskiej historiografii wizerunek tytułowych postaci historycznych. W szczególności „rozprawił się” z nieprawdziwą oceną losów i osobowości Anny Cylejskiej, przedstawioną w XIX wieku przez sławnego Karola Szajnochę i później przez wielu kolejnych historyków powielaną. Autor wspaniale również opisał epokę, w tym mentalność oraz zwyczaje polskich, litewskich, ruskich i zagranicznych możnowładców mających wpływ na rządy, dziś byśmy powiedzieli: przedstawicieli elit. A wszystko to uczynił z polotem redakcyjnym, ogromną wiedzą, ciętym językiem, pozwalając sobie na sporo krytyczno-ironicznych uwag i dygresji – bardzo przykuwających uwagę i wzmacniających zainteresowanie. Książkę czyta się więc jednym tchem, trudno było mi się od owej uczty intelektualnej odrywać. Ale po lekturze odczułem również malutki niedosyt. Korzystając z tego, iż autor na końcowej stronie 436 zachęcił do dzielenia się uwagami lub sugestiami, podając swój kontaktowy adres e-mail, pozwoliłem sobie napisać list, w którym zapytałem, dlaczego - kończąc książkę - urwał narrację na roku 1424, w którym doszło do koronacji Zofii (Sonki), jak również poczęcia i narodzin pierwszego jej i Jagiełły (?) syna, późniejszego króla Władysława III Warneńczyka. Przecież Zofia (czwarta z tytułowych dam) żyła jeszcze dość długo i przechodziła swoiste małżeńskie perypetie, a małżonkowie (oboje?) byli też rodzicami kolejnego króla Kazimierza IV Jagiellończyka, o którego narodzinach autor już nie wspomniał. W odpowiedzi p. Kamil Janicki napisał, że przygotowuje kontynuację – książkę pt. „Matki Jagiellonów”, którą poświęci m.in. Zofii (Sonce) jako protoplastce dynastii. Osobiście jestem bardzo ciekaw, jak autor odniesie się do „teorii spiskowej” w naszej historiografii, wskazującej rycerza Hińczę z Rogowa jako podobno mającego romans z królową i mogącego być biologicznym ojcem króla Kazimierza IV Jagiellończyka. Mam nadzieję, iż autor i wydawnictwo nie każą nam długo czekać na ukazanie się tego drugiego tomu historii losów żon i matek władców z najbardziej udanej królewskiej dynastii Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.

Po literaturę historyczną sięgam dosyć rzadko i gdyby nie nazwisko autora, przyznam, że raczej nie sięgnęłabym i po tę pozycję, czasy Jagiełły niespecjalnie są w moim kręgu historycznych zainteresowań. Pamiętam jednak, że kilka lat temu miałam okazję przeczytać fantastyczną książkę Kamila Janickiego – „Epokę hipokryzji”, która bardzo przypadła mi do gustu. Stąd podejrzenie, że i „Damy Władysława Jagiełły” mogłyby mi się spodobać. Nie pomyliłam się. Styl pisania Kamila Janickiego przyciąga czytelnika zgrabnie skonstruowanymi zdaniami i pięknym językiem. Przez pełną zaskoczeń opowieść o czterech żonach Jagiełły po prostu się płynie. Nie jest to wymuszone ani wymęczone. Należy również przyznać, że jest to również publikacja konkretna i rzeczowa. „Damy Władysława Jagiełły” okazały się być lekturą fascynującą pod wieloma względami. To nie jest kolejna nudna lekcja historii, a pełna pasji, wielkiej polityki historię, od tórej trudno się oderwać. Autor porusza wiele kontrowersyjnych kwestii, czasem stawia kawę na ławę i nie pieje z zachwytem nad postaciami, o których pisze. To się ceni, bo nikt nie chce czytać laurek Kamil Janicki jest świetnym popularyzatorem historii i czytając jego najnowszą książkę czuje się tę pasję i chęć opowiedzenia historii tak, by każdy mógł się nią zainteresować i po nią sięgnąć. Kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka tak mnie zaintryguje, że będę czerpać tak dużą przyjemność z lektury, że kiedy przeczytam spędzę długie godziny na googlowaniu różnych rzeczy, że będę zamęczać bliskich anegdotami. Kamil Janicki opowiada o małżeństwach Jagiełły w zaskakująco lekki i przystępny sposób, to się naprawdę dobrze czyta, a styl autora pozwala na wsiąknięcie w klimat XIV i XV wieku. Wiedza historyczna w żaden sposób nie przytłacza i nie sprawia, że czytelnik gubi się w zawiłościach, kolejnych historycznych wydarzeniach i postaciach. Świetna rzecz, warta uwagi. Jestem również pod wrażenie pokaźnej bibliografii zamieszczonej na końcu książki, zainteresowani zgłębieniem tematu będą usatysfakcjonowani. Jest to lektura dla kogoś kto lubi historię, trochę się interesuje, lecz obawia się ciężkiego kalibru książek historycznych. Dodam, że książka jest świetnie wydana, zawiera wiele rysunków, rycin, obrazów z tamtego okresu, które autor okrasił różnymi komentarzami, niektóre z nich są dosyć kąśliwe i zabawne. „Damy Władysława Jagiełły” idealnie nadają się na prezent. Polecam „Damy…” osobom, które znają, lubią i cenią książki Kamila Janickiego, myślę że się nie zawiedziecie.

Jeszcze za czasów szkolny nie lubiłam historii. Te lekcje zawsze były dla mnie najgorsze i najnudniejsze. Niewiele z nich wyniosłam w życie dorosłe. Zraziły mnie też do zapoznawania się z historia na pewien czas. Jednak odkryłam książki, które pochłaniam z wielkim zainteresowaniem. Jednym z autorów takich książek jest Kamil Janicki. Przyczynił się do tego, że polubiłam poznawać historię. Jednak, gdy zobaczyłam zapowiedź jego najnowszej książki pod tytułem „Damy Władysława Jagiełły”, to nie byłam ją zainteresowana. Los chciał, że książka trafiła do mnie niespodziewanie, więc zabrałam się za czytanie. Już pierwszy rozdział książki „Damy Władysława Jagiełły” sprawił, że zmieniłam zdanie. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nie chciałam przeczytać tej książki. Okazała się ciekawa i napisana w stylu, którego nie da się nie polubić, a przecież już wiedziałam, że historie opisywane przez pana Janickiego mi się podobają. I tym razem nie było inaczej. Temat, który na początku wydawał mi się nudny, okazał się być intersującym i z radością poznawałam kolejne kobiety z otoczenia Władysława Jagiełły. Książka „Damy Władysława Jagiełły” okazała się być ciekawa. Z chęcią poznawałam kolejne jej rozdziały. Nie była to jednak pozycja, którą mogłam czytać bez przerw. Musiałam ją odkładać na bok, gdy czułam przesyt informacji. Dzięki tym przerwom mogłam więcej czerpać z tej książki bez uczucia znudzenia i przytłoczenia wiadomościami. Jestem zadowolona z lektury i na pewno sięgnę po kolejne książki z serii „Damy”.

Lubiliście historię w szkole? Ogólnie w podstawówce i gimnazjum lubiłam się uczyć dat, a tematyka królów polskich była moją ulubioną! Dlatego bardzo chciałam poznać książkę Pana Kamila Janickiego pt. "Damy Władysława Jagiełły". Wcześniej nie miałam jeszcze przyjemności, żeby czytać coś spod pióra tego autora. Zacznę może od tego, że okładka i wydanie tej pozycji jest nieziemskie! Jestem zakochana w tej pozycji😍 Jeżeli chodzi o wnętrze to znajdziecie tutaj historię wszystkich bliskich kobiet naszego króla Polski, a mianowicie: poznacie Jadwigę Angegaweńską, Annę Cylejską (tej pani przyznam szczerze, że nie znałam wcześniej), Elżbietę Granowską i Zofię Holszańską. Jak to zawsze bywa w narodzie nie każda wybranka króla była lubiana przez swoich poddanych i różnie to później wyglądało 🙈 Myślę, że książka ta spodoba się także tym, którzy historii nie lubili. Język autora jest przyjemny, czyta się szybko i myślę, że naprawdę warto po nią sięgnąć! Gdyby książki do historii były wydawane tak jak ta pozycja to myślę, że zainteresowanie tym przedmiotem by wzrosło 😁 Do tego te ilustracje, które są wplatane od czasu do czasu urozmaicają nam tę podróż w tamte czasy. Szczerze przyznam, że niektóre obrazy czy ilustracje mnie zaskoczyły 🙈 Ludzie jednak mieli w tamtych czasach różne wyobrażenia🙈😅 Nie pozostaje mi nic innego jak Was zachęcić do tej lektury:)

„Damy Jagiełły”: Jadwiga Andegaweńska, Anna Cylejska, Elżbieta Granowska i Zofia Holszańska – żony Władysława Jagiełły - wielkiego monarchy, przebiegłego polityka i człowieka, który szczęście w miłości odnalazł dopiero u schyłku swego życia. Wraz z nim na tronie zasiadały kobiety niepospolite, kochane i znienawidzone przez poddanych, zawsze samotne na dworze wawelskim, gdzie ani na moment nie gasły polityczne intrygi. Jak wiadomo, książki historyczne należą zdecydowanie do strefy moich zainteresowań. Lubię czytać o tym, co było, jak toczyły się losy ludzi i jak wyglądały czasy, które możemy określić, jako te „ciekawe czasy”. I to zaoferowała mi niniejsza książka. Jaka ona jest? Rzetelna, intrygująca, dobrze napisana., To nie podręcznik, a literatura historyczna dobrej jakości, mająca do zaoferowania dużo ciekawej treści i interesujących faktów. Dla tych, którzy historii nie trawią, nie znajdzie się tu wiele, ale miłośnicy będą zadowoleni. Zresztą, jeśli przyjąć że jest to jedynie interesująca powieść to i przeciwnicy historii znajdą tutaj coś dla siebie.