Czereśnie zawsze muszą być dwie (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Książka na luźniejsze wieczory. Jest odprężająca, lekką opowieścią. Połączenie czasów współczesnych z tymi przedwojennymi- 10/10. Polecam.

Super . Bardzo miło było czytać

Odjazd ,wspaniala

Książki Magdaleny Witkiewicz są dla mnie jak jasne latarenki dające światło w ciemności, jak plasterki miodu zasklepiające ranę. Dające nadzieję, że na świecie jest mnóstwo dobrych ludzi, którzy pojawiają się w naszym życiu w odpowiednim momencie. Właśnie wtedy, gdy potrzebujemy tego najbardziej, bo nie jesteśmy samotną wyspą i by żyć i kochać potrzebujemy drugiego człowieka. Nie wiem, jak Magda to robi, ale za każdym razem przenoszę się do miejscowości, w której dzieje się akcja powieści i przeżywam wszystko wraz z jej bohaterami. Czuję się wśród nich, jak w gronie dobrych przyjaciół, uczestniczę w ich rozmowach, siedzę tuż obok zaangażowana całą sobą w ich historię. Często zastanawiamy się, co by było, gdyby, ale zapominamy o tym, że już nie mamy wpływu na przeszłość. Rozmyślamy, że gdybyśmy podjęli inną decyzję, spotkali innych ludzi, poszli inną drogą, może byśmy byli szczęśliwsi, ale pewności nie mamy. Nie warto zatem tego rozważać i analizować. Żyjemy tu i teraz, nie możemy wrócić i zacząć wszystkiego od nowa, a konsekwencje swoich wyborów będziemy ponosić już zawsze. Czasem jedna mała decyzja sprawiała, że nasze życie potoczyło się właśnie w taki, a nie inny sposób, więc usiądźmy, uśmiechnijmy się i bądźmy wdzięczni za to, co mamy. Zosia Krasnopolska przykładna córka i uczennica w ósmej klasie idzie na wagary, by wreszcie klasa, przestała uważać ją za kujona i zaczęła traktować, jak równą sobie. Ta jedna decyzja, jak się później okaże, będzie miała wpływ na całe dorosłe życie Zosi. Za ten postępek wyznaczono jej prace społeczne. Musiała opiekować się starszą panią, której miała robić zakupy, przynieść obiad ze stołówki i trochę ogarnąć mieszkanie. Zosia nie wiedziała wtedy, że przymusowa pomoc starszej pani zaowocuje cudowną przyjaźnią na wiele lat. Stefania Pilch stanie się dla niej nie tylko przyjaciółką i mentorką, ale także ukochaną babcią, której nigdy nie miała. To Stefania dostrzegła w Marku to, czego zakochana Zosia nie widziała. On zaś robił wszystko, by Zosię od przyjaciółki odciągnąć i narzucić jej swoje zasady. Zosia jest tak zaślepiona wybrankiem, że ignoruje oczywiste sygnały i nie dostrzega, że z Markiem jest coś nie tak. Dla niego gotowa jest położyć na szali dosłownie wszystko, nawet wieloletnią przyjaźń, byle tylko on był zadowolony. Marek natomiast chce spędzać z nią każdą wolną chwilę, nawet ten czas, który Zosia ma zarezerwowany dla Stefanii. Wymyśla dla niej atrakcje, by uniemożliwić jej spotkanie z przyjaciółką, a tak naprawdę chce kontrolować dziewczynę. Trzeba kubła zimnej wody i to nie jednego, żeby Zosia zrozumiała, że Marek to osoba, której ufać nie warto, a wręcz nie wolno. Miłość nie może polegać na tym, by jedno drugie wykorzystywało. Miłość to pasmo kompromisów i akceptacja drugiej osoby, pozwolenie jej na poruszanie się po swoich obszarach. Tylko że zakochana Zosia nie zdawała sobie sprawy, że jest tylko narzędziem w rękach ukochanego, bo uczucie do Marka zupełnie przysłoniło jej zdrowy rozsądek. Upłynie sporo czasu, zanim dziewczyna zrozumie, że tak naprawdę dla tego człowieka niewiele znaczyła. Gdy Zosia otrzymuje w spadku urokliwą, chociaż bardzo zniszczoną willę po raz pierwszy poczuje, że Ruda Pabianicka jest jej miejscem na ziemi. Tu czuje się dobrze i jest szczęśliwa. Otoczony czereśniami stary dom skrywa wiele tajemnic z przeszłości, których poznanie doprowadzi dziewczynę do zrozumienia, co jest w życiu najważniejsze. Wcześniej nawet nie przypuszczała, że w tej starej willi odkryje fakty z przeszłości Stefani, a w Rudzie Pabianickiej znajdzie prawdziwą miłość. „Czereśnie zawsze musza być dwie”, to niesamowita historia, w której przeszłość miesza się z teraźniejszością. Urzekła mnie cudownie splecionymi losami współczesnej bohaterki z losami bohaterów z lat trzydziestych. To przepiękna historia z nutką magii, dokraszona klątwą z przeszłości. „Czereśnie zawsze musza być dwie”, to powieść o tym, że jeżeli na świat patrzymy sercem, to los pozwala nam dokonywać właściwych wyborów. O poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, dramatycznych stratach, ale przede wszystkim o miłości, która przetrwała mnóstwo lat, bo była taką na zawsze. Zakończyłam czytanie książki z poczuciem zadowolenia i satysfakcji, a w mojej głowie zrodziła się myśl. Gdybyśmy pozwolili sobie na chwilę wyciszenia, zapomnieli o trudach dnia codziennego, wyłączyli ten nieustanny jazgot, to może usłyszelibyśmy, co nam chce podpowiedzieć intuicja, zobaczylibyśmy kobietę w czerwonym płaszczu, znaleźli zapomniany brzozowy krzyż w lesie, a w ogrodzie co roku specjalnie dla nas zakwitłaby róża.

"Czasem życie daje nam szansę, a my za późno ją dostrzegamy. Czasem możemy dotknąć naszych marzeń, ale odwlekamy tę chwilę. Na potem, na za godzinę, za miesiąc. Na moment, kiedy będziemy do tego perfekcyjnie przygotowani. A trzeba bez zastanowienia łapać szczęście." Czasami w życiu bywa tak, że spontaniczne decyzje mogą wpłynąć na naszą przyszłość. Tak właśnie było w przypadku Zosi. Chciała iść na wagary, tak samo jak reszta uczniów. Nie spodziewała się, że ucieczka ze szkolnych lekcji będzie początkiem wspaniałej przyjaźni z pewną staruszką. Zosia po śmierci Pani Stefanii otrzymała w spadku urokliwą, lecz niestety zniszczoną willę w Rudzie Pabanickiej. Okazuje się, że ten stary dom, otoczony czereśniowym sadem, skrywa wiele tajemnic. A ich odkrycie pozwoli Zosi zrozumieć, co w życiu jest najważniejsze. Na jej drodze staje Szymon- skryty mężczyzna po przejściach. Czy ich serca zabiją szybciej w swojej obecności? Czy Zosia odnajdzie swoje miejsce na ziemi? Ta książka zachwyciła mnie już samą okładką. Jednak to, co znalazłam w środku zdecydowanie wyszło ponad moje oczekiwania! Jeśli ktoś zapyta mnie jaką książkę polecam każdemu, to zdecydowanie będzie to ten tytuł. Ta historia trafi w najmniejsze zakamarki waszych serc, wzruszy, zachwyci i nie pozwoli się od niej oderwać. Cudowna, piękna, mądra, wartościowa i przede wszystkim bardzo życiowa historia o przyjaźni, o miłości, o stracie, o złych wyborach, o błędach, o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. A to wszystko owiane nutką tajemnicy i magii oraz zapachem czereśni😊 Od teraz kwitnące drzewo czereśni będzie mi się kojarzyło właśnie z tą książką i z tymi bohaterami. Coś czuję, że na długo pozostaną oni w mojej pamięci. A miłośnicy pięknych i wartościowych cytatów będą mieli wiele do zakreślania w tej książce🤭 To taka historia, w której wszystko dzieje się po coś. Pokazuje, że każdy popełnia błędy, każdy ma gorsze momenty w życiu, jednak jeszcze może być pięknie. Nie jesteśmy w stanie uratować całego świata, jednak możemy uratować cały świat bliskiej dla nas osoby. Człowiek potrzebuje obecności drugiego człowieka, aby prawidłowo funkcjonować. "Wszyscy chodzimy w labiryncie poplątanych życiowych dróg. W zależności od tego, w którą ścieżkę skręcimy, nasza droga zakończy się w tym lub w innym miejscu. Niezależnie od tego, czy wybór drogi życiowej będzie naszą decyzją, czy podejmiemy ją pod wpływem wiatru napędzanego przez los. Wiatr przeznaczenia bywa czasem zbyt silny, by się mu przeciwstawić." Bardzo podobało mi się to, że teraźniejsze wydarzenia przeplatały się z opowieściami sprzed kilkudziesięciu lat. Poszukiwanie grobu z drewnianym krzyżem i ta kobieta w ciąży w czerwonym płaszczu.. Poczułam ten dreszczyk emocji!! Rewelacyjnie zostało to opisane. Podobało mi się również to, jak autorka opisała przyjaźń pomiędzy Zosią i starszą panią. Na ich przykładzie widzimy, że różnica wieku nie stanowi żadnej bariery! "Dom to nie tylko mury i szczelne okna. Dom to przede wszystkim ludzie. Śmiech, oddechy, głośne rozmowy i szepty." No i Szymon😍 Nie mogłam doczekać się, aż on i Zosia dojrzeją do tej miłości, która ich połączyła, i która zrodziła się z przyjaźni. Coś wspaniałego🥰 W końcu po burzy zawsze wychodzi słońce, prawda? "Tak to chyba zawsze wygląda, że czasem musi być bardzo, bardzo źle właśnie po to, by zaczęło być dobrze." W epilogu zabrakło mi kilku zdań jak dalej potoczyły się losy bohaterów. Myślę, że to przez to, że nie mam absolutnie ochoty, aby się z nimi rozstawać. Polecam wysłuchać audiobooka, lektorzy odwalili kawałki dobrej roboty. A Pani Agnieszka jak dla mnie mogłaby czytać wszystkie książki. Uwielbiam słuchać Jej głosu!

„Życie to przede wszystkim relacje między ludźmi. I nasza przyszłość zależy od tego, obok kogo właśnie stoimy.” W życiu nie ma przypadków. Wszystko co się dzieje, dzieje się z jakiegoś powodu. I chociaż z początku jesteśmy tego nieświadomi, to po jakimś czasie dociera do nas, że gdyby nie pewne wydarzenie w naszym życiu, najprawdopodobniej nie wydarzyłoby się to, co jest tu i teraz. Tak też było w życiu Zosi. Gdyby w ósmej klasie nie poszła na wagary, nie dostałaby kary od nauczycielki i nie poznałaby Stefani. Jeden dzień zaważył na kolejnych dniach jej życia. Stefania była dla niej jak babcia, której niestety już nie miała. A zarazem była dla niej również przyjaciółką, która rozumiała ją lepiej niż rodzice. Nauczyła ją, że warto walczyć o własne marzenia, że zaspokajanie marzeń innych, nie przyniesie w życiu nic dobrego. Pokazała jej drogę ku nim, nauczyła cierpliwości, robienia na drutach i tego, by zawsze słuchać głosu serca. I ten właśnie głos, nie raz pokazał Zosi właściwą drogę, choć była ona czasami pełna życiowych zakrętów. Ale jeśli zawsze będziemy trzymać się znaków, to uda nam się dojść do celu. I tak było też tutaj. Zosia Krasnopolska nie posłucha rodziców i nie poszła na medycynę. Posłuchała głosu serca i złożyła papiery na studia architektury i rysunku w Łodzi. Tam też poznała Marka, chłopaka, który myślała, że jest miłością jej życia. Niestety czas pokazał, że Marek raczej nie jest partnerem z którym chciałaby spędzić resztę życia. Dziewczyna nie potrafiła pogodzić się też z tak nagłym odejściem Stefani. Po wielu perypetiach Zosia postanowiła przeprowadzić się z Gdańska do dworku znajdującego się Rudzie Pabianickiej, niedaleko Łodzi. To nie była łatwa decyzja i mimo iż los, wciąż jej decyzję wystawiał na próbę, a każdy dzień zaskakiwał ją jeszcze bardziej, to jednak w tym miejscu czuła się naprawdę szczęśliwa. Dworek krył w sobie historię, którą chciał, by Zosia odkryła. I robiła to małymi kroczkami dzięki Panu Andrzejowi, który na prośbę Stefani dbał o to miejsce, bo plany z nim związane miały być nieco inne. Niestety los, po raz kolejny sobie zadrwił. A być może celowo sprawił, by ta historia tak się potoczyła, by zamknąć pewien etap z przeszłości , a otworzyć nowy? Jakie tajemnice krył w sobie dworek? Jaką rolę w tych tajemnicach odegrała Stefania i Andrzej? A jaką rolę przyjdzie odegrać Zosi? Czy miejsce, które było świadkiem tylu wydarzeń, stanie się w końcu ostoją, gdzie zakwitną czereśnie, a wokół będzie panował spokój i szczęście? I kim okaże się tajemniczy Szymon? Nie oderwiecie się od tej powieści. Magdalena Witkiewicz po raz kolejny zabrała mnie w cudowną podróż. Odkrywając tajemnice przeszłości, budując napięcie i sprawiając, że tak ciężko było mi odłożyć książkę na później. Otuliła mnie niczym ciepły kocyk, spod którego ciężko wyjść, gdy jest tak przytulnie i dobrze. Miałam okazję przeczytać tę książkę jakieś pięć lat temu i jakiś zarys tej powieści pozostał w mojej głowie. Z wielką przyjemnością przeczytałam ją po raz kolejny, w dodatku w tak ślicznej oprawie z kolorowymi brzegami, które nadały tej książce jeszcze większego uroku. I uważam, że to nadal jest najlepsza książka Pani Magdy i już nie mogę się doczekać kontynuacji, która będzie miała swoją premierę na koniec kwietnia. Mam nadzieję, że i Wy również czekacie z niecierpliwością. A jeśli nie mieliście okazji przeczytać „Czereśnie zawsze muszą być dwie”, to nie zwlekajcie długo. Polecam Wam tę książkę z całego serduszka. Nie zawiedziecie się.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Książka "Czereśnie muszą być dwie" doczekała się wznowienia w cudownej szacie graficznej, a dla mnie była to okazja do poznania historii zapisanej na kartach tej powieści, ponieważ wcześniej nie miałam przyjemności jej przeczytać. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko. Ja pochłonęłam ją w jeden dzień i nie odłożyłam nawet na moment. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i bardzo dobrze poprowadzona. Mamy tutaj tak naprawdę dwie przestrzenie czasowe: teraźniejszość i przyszłość - okres międzywojenny. Obie równie absorbujące. Ja z ogromnym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam współczesne perypetie Zosi oraz trudne i bolesne losy Anny. Bohaterowie tej powieści, zarówno ci współcześni jak i ci z przeszłości, zostali w niesamowicie prawdziwy sposób wykreowani, to postaci, które nie są idealne, mają swoje tajemnice, wady i zalety, dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Historia została przedstawiona z perspektywy kilkorga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się zmagają, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Myślę, że był to świetny pomysł, bo tym sposobem każda z postaci odegrała tutaj istotną rolę, dostarczając tym samym Czytelników wielu emocji i wrażeń. Większość bohaterów od pierwszych chwil zaskarbiła sobie moją sympatię, w szczególności Zosia, Stefania, Anna, Szymon i Andrzej. Jednak byli również tacy, którzy od początku wydali mi się śliscy i wywoływali we mnie same negatywne emocje. Zagłębiając się w losy obu bohaterek - Zosi i Anny - okazało się, że mimo dzielących je lat i okoliczności miały ze sobą wiele wspólnego. Autorka w taki sposób poprowadziła fabułę książki, że tak naprawdę nie wiedziałam co przyniosą kolejne czytane strony. Pod koniec kiedy powoli wszystkie elementy zaczęły wskakiwać na swoje miejsce nie mogłam wyjść z podziwu nad tym co tam się wydarzyło! Takiego obrotu sprawy to ja się nie spodziewałam! Historie obu kobiet poruszyły mnie do głębi! Autorka w swojej powieści porusza wiele ważnych, życiowych i ponadczasowych problemów, które tak naprawdę mogą spotkać każdego z nas czy naszych bliskich. Zdarzały się momenty kiedy łzy płynęły po policzku i takie kiedy po prostu miałam ochotę wejść do tej książki żeby przytulić, wesprzeć bohaterów, a czasami nawet nimi potrząsnąć. Autorka na kartach swojej powieści ukazuje wiele uniwersalnych prawd i wartości, którymi powinniśmy kierować się w życiu. Udowadnia, że wszystko dzieje się po coś, że nic nie jest dziełem przypadku, a ludzie pojawiający się "niespodziewanie" na naszej drodze znajdują się na niej nie bez przyczyny. Czytając tą książkę nabrałam ochoty na wybranie się do Rudy Pabianickiej i przejście się ścieżkami uczęszczanymi przez bohaterów powieści. "Czereśnie muszą być dwie" to emocjonująca, miejscami poruszająca i trudna opowieść o poszukiwaniu siebie i swojego miejsca w życiu, trudnych wyborach i walce z przeciwnościami losu. To pełna życiowych mądrości i doświadczeń historia, która skłania do refleksji i już na zawsze zostanie w mojej pamięci i sercu! Polecam!

𝐷𝑟𝑧𝑒𝑤𝑜 𝑐𝑧𝑒𝑟𝑒𝑠𝑛𝑖 𝑝𝑜𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑢𝑗𝑒 𝑖𝑛𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑑𝑟𝑧𝑒𝑤𝑎, 𝑎𝑏𝑦 𝑟𝑜𝑠𝑛𝑎𝑐 𝑖 𝑑𝑎𝑤𝑎𝑐 𝑜𝑤𝑜𝑐𝑒. 𝑃𝑜𝑑𝑜𝑏𝑛𝑖𝑒 𝑐𝑧𝑙𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘- 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑤𝑖𝑛𝑖𝑒𝑛 𝑏𝑦𝑐 𝑠𝑎𝑚, 𝑎 𝑔𝑑𝑦 𝑘𝑜𝑐ℎ𝑎, 𝑟𝑜𝑧𝑘𝑤𝑖𝑡𝑎. Są takie książki, które się po prostu przezywa. Historie, która wciągają, skłaniają do wyciągania wniosków, niosą wiele cennych lekcji, a przede wszystkim są pisane prozą zycia. Zosię poznajemy jako młodą dziewczynę, która chcąc przypodobać się rówieśnikom udaje się wagary. Ta jedna decyzja sprawiła, że jej ścieżki spotły się z starszą kobietą Stefanią, która stała się dziewczynie wyjątkowo bliska. To ona udzielała jej wielu cennych rad, motywowała do tego, aby podazala za swoimi marzeniami. Kiedy seniorka umiera Zosia otrzymuje w spadku od niej mieszkanie, ale i starą wille w Rudzie Pabianickiej, która odegra znaczącą rolę w życiu mlodej juz kobiety, a także odkryje przed nią sekrety sprzed lat. Ogromnie się cieszę, że wyszło to wznowienie i dzięki temu miałam możliwość przeczytać tę historię. Pierwsze, co zachwyca to oczywiście okładka, wszelkie detale, zdobienia w środku i wyjątkowe fotografie wplecione na stronach ksiazki, które dodaja opowieści niesamowitego klimatu. Kiedy jednak zagłębimy się w to, co skrywa środek ciężko zauważyć kiedy mija czas, bo ta historia wciąga, otula swoją aurą tajemniczości. Z ogromnym zaciekawieniem podążałam ścieżkami Zosi, chcąc jednocześnie odkryc sekrety  przeszłości oraz dowiedzieć się kim jest tajemnicza kobieta w czarownym płaszczu, która pojawia się niespodziewanie i znika. Autorka z wyjątkowa dbałością kresli obrazy, opisy, porusza emocje, otula czytelnika niesamowitym klimatem przeplatajac terazniejszosc z przeszłością, subtelnie maluje życiowe rozterki i zawirowania. W moim odczuciu każda z postaci, jaką poznajemy na łamach tej książki jest niepowtarzalna i ma ogromne znaczenie dla całości, jednak najbardziej poruszyła mnie droga ku przeszłości, w której odkrywamy historię Stefanii i jej rodziny. Widzimy uczucie, które trwa mimo nieprzychylności, okryte kurzem, wspomnieniami, latami, milczeniem. Na przykładzie Zosi widać, jak często czlowiek pragnie bliskości i ciepła, co niejednokrotnie prowadzi do ulokowania uczuć w niewłaściwych osobach, jednak gdyby nie Marek, gdyby nie bolesna prawda czy odnalazłaby swoje miejsce? Czy wtedy miałaby okazję odkryc przeszlosc swojej przyjaciółki i zakończyć pewien etap? Pomimo wielu przeciwności, chwil zwątpienia to wlasnie ta stara willa stała się jej ostoją. W życiu kazdy z nas podejmuje różne wybory, niejednokrotnie pojawiają się sytuacje, w których cichy głos pyta "co by było gdyby.., jakby wyglądało nasze zycie, gdybysmy wtedy poszli w inną stronę?". Niemniej jednak miejsce w którym jesteśmy, jest tym w którym powinnismy być i nie ma co skupiac się na tym, co bylo tylko chwytac kazda chwilę, doceniac to co się ma. To opowieść o tym, co w życiu jest ważne, czego szukamy, czego pragniemy. To podróż, która odbywa bohaterka, aby w końcu dojrzeć, znaleźć swoje miejsce. W moim odczuciu to cudowna, przepełniona paletą odczuć opowieść, okraszona ciepłem i szarą codziennością.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem Flow Wydawnictwo FLOW "Drzewo czereśni potrzebuje innego drzewa, aby rosnąć i dawać owoce. Podobnie człowiek - nie powinien być sam, gdy kocha, rozkwita." Co za niesamowita historia. Pisząc recenzję wciąż próbuję ogarnąć wszystkie emocje, jakie wzbudziła we mnie ta książka. Cudowna, wzruszająca, pełna wspomnień oraz niezwykłych emocji. Zofia Krasnopolska zawsze była bardzo dobrą uczennicą. Pewnego dnia, nie chcąc odstawać od grupy rówieśników, postanowiła pójść z nimi na wagary. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że ten moment będzie początkiem niesamowitej przyjaźni ze staruszką, a także początkiem znalezienia własnego miejsca na ziemi. Po latach, gdy pani Stefania umiera, Zosia otrzymuje w spadku po niej urokliwą, lecz mocno zaniedbaną willę w Rudzie Pabianickiej. Stary dom otoczony sadem czereśniowym skrywa niejedną tajemnicę z przeszłości, których stopniowe odkrywanie doprowadzi Zosię do zrozumienia, co tak naprawdę najbardziej liczy się w życiu. "Czas i tak upłynie. Czy tego chcemy, czy nie. Od nas zależy tylko to, jak go wykorzystamy." Czereśnie zawsze muszą być dwie za sprawą Wydawnictwa Flow zyskały przepiękną oprawę. Powiem wam, że zakochałam się w tych cudownych, barwionych brzegach. Dodatkowo niesamowite zdjęcia umieszczone w książce sprawiają, że tą historię przeżywamy wraz z każdą przewróconą kartką. Autorka w genialny sposób pozwala nam nie tylko poznać losy Zosi, lecz także zabiera nas w przeszłość ukazując historię poprzednich właścicieli willi. Emocje, które wprost wypływają z kart tej powieści sprawiają, że czas zatraca rację bytu, a my przenosimy się w czasie do miejsc opisanych w książce. "Czasem życie daje nam szansę, a my za późno ją dostrzegamy. Czasem możemy dotknąć naszych marzeń, ale odwlekamy tą chwilę. Na potem, na za godzinę, za miesiąc. Na moment, kiedy będziemy do tego perfekcyjnie przygotowani. A trzeba bez zastanowienia łapać szczęście." Życie nieraz daje nam bolesne nauki. Jednak trzeba wierzyć, że wszystkie złe rzeczy, które nam się w życiu przytrafiają, są po coś. Przygotowują nas do tego, co może być najważniejsze dla nas w przyszłości. Jednak ten czas dopiero nadejdzie... Bardzo się cieszę, że w tej historii przedstawione są miejsca, które znam. Nieraz byłam w Gdańsku koło opisywanego falowca. Dzięki temu ta opowieść jest dla mnie jeszcze bardziej realna. Zosię polubiłam od samego początku. Kibicowałam jej i życzyłam wytrwałości w trudnych chwilach, które ją czekały. Niemniej jednak to opowieść z przeszłości podbiła moje serce. Historia lubi zataczać koło. I nie raz są sytuacje, gdy mamy deja vu. Sama się na tym czasami przyłapywałam. Tym bardziej z ogromną przyjemnością zanurzyłam się w historii opowiedzianej przez autorkę i wierzę gorąco, że wy również ją pokochacie. Polecam z całego serca.

IG zaczytana_karcia Czy czytaliście książkę, po której zakończeniu chcieliście szybko o niej zapomnieć? Dla mnie taką książką jest powieść Magdaleny Witkiewicz "Czereśnie zawsze muszą być dwie", lecz nie dlatego, że mi się nie podobała, wręcz przeciwnie. Ta książka mnie zachwyciła!❤️‍🔥 Bohaterowie byli tak pięknie wykreowani, że chciałabym o nich zapomnieć tylko po to, aby na nowo móc przeżyć tę historię. Chociaż myślę, że tacy bohaterowie jak Zofia, Szymon, Pani Stefania czy Pan Andrzej, nie tak prędko dadzą o sobie zapomnieć i jeśli niebawem znów będę chciała do niej powrócić, to będę przeżywać ją jeszcze bardziej niż za pierwszym razem. Żal było mi ją kończyć i jednocześnie ciężko odłożyć na bok. "Czasem możemy dotknąć naszych marzeń, ale odwlekamy tę chwilę. Na potem, na za godzinę, za miesiąc. Na moment, kiedy będziemy do tego perfekcyjnie przygotowani. Nieważne, że nie mamy na sobie fraka i sukienki balowej. Drugi raz życie może nam nie dać szansy. A nasze marzenie, które było w zasięgu naszej ręki, może ulecieć niczym motyl." Nigdy bym nie przypuszczała, że gatunek obyczaj mnie tak zachwyci, bo większość książek, po które sięgam, to mocne i brutalne kryminały czy thrillery psychologiczne. "Czereśnie zawsze muszą być dwie" to niesamowita książka, najlepsza z tego gatunku jaką miałam okazję czytać. Gdybym miała ją oceniać w skali od 1 do 10, tutaj 10 byłoby zdecydowanie za mało. W dodatku jest tak pięknie wydana, te detale w środku jak i na zewnątrz, są subtelne i jednocześnie przykuwające uwagę, te ilustracje, ahh, no CUDO, jestem oczarowana. Znajdziecie tu m.in. odpowiedzi na nurtujące pytania: 🍒Czy jedna decyzja w naszym życiu, ma wpływ na nasz dalszy los? 🍒Czy karma istnieje? 🍒Czy stara miłość nie rdzewieje? 🍒Czy możliwa jest przyjaźń damsko-męska? "Wiem, że ludzie pojawiają się w naszym życiu po coś. Przychodzą, czasem zostają z nami na dłużej, a czasem odchodzą. Ważne, byśmy zrozumieli, po co ich spotkaliśmy na swojej drodze." Przepiękna, pełna miłości i szczęścia ale również bólu i rozpaczy historia, z barwnymi postaciami, opisana na różnych płaszczyznach czasowych. Magiczna, pełna tajemnic, wiem, że do tej książki będę wracać niejednokrotnie, ta historia skradła moje serce. Jest jak układanka, już id pierwszych stron, każdy element tej powieści powoli zaczyna się łączyć, by na koniec ułożyć z tego cudowną historię, która nie da o sobie zapomnieć. Dobrze, że autorka, nie pozwoli mi długo czekać na kontynuację powieści, bo już w okolicach mają wychodzi kolejna część "Ulotny zapach czereśni". Zatem sięgajcie po tą pozycję I wyczekujcie kolejnej części.🩷