A View From The Top Of The World (CD)

Od dekad każdy album nowojorskich aktorów Teatru Snów to prawdziwa muzyczna uczta dla koneserów progmetalu, a 15. studyjne dzieło Petrucciego i Spółki również nie zawiedzie fanów DT. Na AVFTTOTW słuchać wyraźnie, że zespół nie zatrzymał się w miejscu i wciąż poszukuje nowych muzycznych kierunków, jednocześnie nie zapominając o starych fanach, których co chwila dopieszcza klasycznym „dreamowym” brzmieniem. Na przystawkę dostajemy 9-minutowego metalowego Obcego – „The Alien”. Krótko acz treściwie zaczyna Mangini, potem ścianę dźwięku, opartą na mocnym fundamencie potężnego 6-strunowego basu Myunga, stawia duet Petrucci-Rudess by za chwilę wszystko gładko przeszło w szybujące wysoko solo Petrucciego. Potem jest tylko lepiej, a świetny wokal LeBrie przeplata się z kolejnymi falami niekończących się instrumentalnych gitarowo-klawiszowych pojedynków. Świetny początek. „Answering the Call” to póki co mój faworyt na tym albumie. Utwór od początku wpada w ucho miarowym wibrującym rytmem, na tle którego James może w pełni zaprezentować swoje wokalne możliwości, a refren to po prostu wisienka na torcie. Nie mogło oczywiście obejść się bez „wymiany zdań” między Johnem P. i „Czarodziejem” Jordanem – dwie następujące po sobie solówki obu Mistrzów dopełniają całości. „Invisible Monster” to ukłon w stronę nieco starszych fanów DT. Najpierw charakterystyczne klimatyczne intro, a potem zostajemy uraczeni mocną i bogatą linią melodyczną, gdzie gitara Petrucciego okraszona wokalem „Pirata” ciągnie całość do przodu. Coś w stylu znakomitego „The Rite of Passage” z 2009 r. 10-minutowy „Sleeping Giant” otwierają miażdżące riffy Petruccinatora wspierane klawiszowymi saltami Jordana i szaloną jazdą perkusji Manginiego. Mamy tu wszystko, co charakterystyczne dla DT „gubienie rytmu bez gubienia rytmu” i zmiany metrum, a linia wokalu jest doprawdy epicka. Trio Petrucci-Rudess-Myung robi to co lubi i umie jak mało kto: szybkie i techniczne partie grane unison wbijają w fotel. Na okrasę sekcja z ragtime-owym pianinkiem „Czarodzieja”. Kto zna twórczość Kanadyjczyków z Rush ten bez problemu usłyszy ich wpływy w najkrótszym (6:25) kawałku albumu pt. „Transcending Time”. Połączenie sekcji wokalnych z sekcjami instrumentalnymi i solówkami jest jak zwykle u nowojorczyków nadzwyczaj satysfakcjonujące. Jordan „The Wizzard” dorzuca nam jeszcze swoje czysto brzmiące fortepianowe wstawki w środku i na końcu tego cacuszka. Johnowi Petrucci przestało wystarczać 7 strun w gitarze, więc zamówił sobie u Kalifornijczyków z Ernie Ball Music Man nową Majesty uzbrojoną w strun osiem. Właśnie ją słyszymy w „Awaken The Master” – przedostatnim utworze albumu. Miażdżące mroczne riffy wypuszczane z tego monstrum w jakiś cudowny sposób współgrają z sekcją rytmiczną Myung/Mangini, a linia basu pozostaje krystaliczna i mocna. Poza tym to po prostu „cały” Dream Theater w swej najlepszej odsłonie. Tak docieramy do gwoździa programu – trzyczęściowego „Widoku z samej góry świata”, typowego dla tej grupy 20-minutowego opus magnum, znakomitego finału albumu pod tym samym tytułem. Wielbiciele takich majstersztyków jak „The Count of Tuscany”, „Octavarium” albo „Illumination Theory” na pewno nie będą zawiedzeni. Część I wielowymiarowej suity ”A View From The Top Of The World” zaczyna się mrocznym intro w stylu muzyki z horroru SF, które przechodzi w mocno wybijany rytm werbli Manginiego z orkiestrowym tłem, by wkrótce stać się niepokojąco rozedrganym kolażem technicznej perfekcji, definiowanej przez idealne wyważenie najbardziej zawiłych linii melodycznych wszystkich czterech instrumentów i zmian metrum. Wokal LaBrie przychodzi w momencie, gdy go oczekujemy by jeszcze poprawić smak tego pysznego dania. Ok. 9 minuty następuje nieoczekiwana zmiana klimatu – balladowa część II zatytułowana „Rapture of the Deep”, jedyny fragment w tej konwencji na płycie. Porywający wokal Jamesa inspiruje Petrucciego do uraczenia nas wbijającą w fotel solówką, jak to zwykle u Mistrza, solidną, wyciskającą łzy z oczu, ale nie przegadaną. Wreszcie, na 6 minut przed końcem, mocarna sekcja rytmiczna kieruje nas wprost do wagoników przyprawiającej o zawrót głowy rockowej kolejki górskiej nazwanej „The Diving Force”. To znowu pokaz technicznej perfekcji, istna feeria dźwięków ciągniętych przez pompującą rytm basową machinę Myunga, z szybującym wokalem „Pirata”. Prawdziwie epicki epilog tego wybitnego albumu. Uff, wreszcie można złapać oddech. Widok z samej góry świata jest doprawdy oszałamiający! Petrucii i S-ka znów udowodnili, że nie zamierzają obniżać lotów i dalej są w grze. Robią swoje i robią to jeszcze lepiej. Słucham ich od kilkunastu lat i mogę ten album śmiało polecić nawet tym, którzy Dream Theater nie znają, ale – co ważne – lubią progresywno-metalowe klimaty. I zachęcam też do sięgnięcia po inne, dzisiaj już ikoniczne dzieła nowojorczyków, zaczynając oczywiście od „Images and Words” z 1992 r. Fanom grupy albumu polecać nie muszę – oni sami wiedzą co dobre.

Zdecydowałem się na jego zakup kilka niesięcy temu, dałem mu szansę i trochę zawód jest. Jedynie 3-4 utwory są dla mnie piękne, tytułowy to 20 minutowa kobyła, który jest przekombinowany, do tego słychać juz starość w głosie LaBrie...

Bardzo dobry album DT. Powrót do dobrego grania.

Bardzo trudny technicznie album. Stety, niestety - to nie jest DT, którego progresywność dawała "klimat". To raczej muzyczny pokaz mistrzów harmonii, rytmu i brzmienia w swojej laboratoryjnie dopieszczonej postaci. Jednak po kilku(nastu?) odsłuchaniach, mózg się przyzwyczaja i utwory z intrygujących stają się naprawdę przyjemne i chce się je śpiewać, grać... tylko głową w rytm nie pomachasz, bo może ją urwać połamana rytmika 😂

Płyta dobra, ma klimacik, dobrze wyprodukowana, technicznie spójna jak to u Steam Theater, ale poprzedniczka bardziej przypadła mi do gustu. Polecam.

Kiedyś grali lepiej, Jedna gwiazdka za fajną okładkę. Dla fanów wciąż pozycja obowiązkowa.

Dobra płyta. Na pewno nie przełomowa w karierze zespołu, ale słucha jej się przyjemnie.

DT niezmiennie w najlepszej formie.

Połamane plastiki wkładki