Tylko tam (ebook)

Każdy ma albo przynajmniej chciałby mieć swoją samotnię. Takie niepowtarzalne miejsce na ziemi, do którego mógłby uciekać za każdym razem, kiedy potrzebuje odpoczynku. Przytulne, urokliwe, ciepłe, najlepiej całkowicie wyludnione. I między innymi o takim miejscu właśnie jest „Tylko tam” Marty Bielawskiej. Dębówka to istny raj na zabieganej współcześnie Ziemi. Wyidealizowany i wysłodzony na maksa. W sam raz do odsapnięcia od życia codziennego i przemyślenia pewnych spraw. A wokół sceneria jak z obrazka – las z majestatycznymi dębami, jezioro, stadko kóz i wzgórze z zapierającymi dech w piersiach widokami. Żyć nie umierać! Ale czy na pewno? Czytając pierwsze rozdziały, książka zaczynała powoli opanowywać moje serduszko i sprawiać, że robiło mi się na nim bardzo ciepło. Urokliwe opisy natury, przytulnego wnętrza napisane przyjemnym stylem. Coś wspaniałego. Chciałbym móc napisać, że pomimo, notabene licznych, niekonsekwencji i nielogiczności w fabule oraz ogromnej stereotypizacji lektura „Tylko tam” była istną przyjemnością; że poczułem się utulony i w pewien sposób wolny dzięki czytaniu, wracając na łono natury. Cóż, w pierwszej części tak było, ale po wprowadzeniu wątku miłosnego lektura nie była już równie satysfakcjonująca jak przedtem. Kiedy pojawił się ów wątek, zaczynały się pojawiać także stereotypy, kiepskie, młodzieżowo rzec można boomerskie, teksty na podryw i, chyba co najgorsze, postaci zaczęły stawać się coraz bardziej płaskie, jakby autorka zdecydowała się cofnąć ich kreację w trakcie rozwoju. Miłość (a szczególnie poprzedzające je zakochanie) to takie uczucie, które powinno sprawiać, że człowiek rozkwita, że widoczne są nagle jego najlepsze strony. W książce mamy, niestety, wręcz przeciwnie. Po wprowadzeniu wątku nastąpiła jakaś równia pochyła, która skutecznie uprzykrzała lekturę. To właśnie w drugiej części książki zacząłem doceniać Zuzę, czyli przyjaciółkę ze starych lat Amelii (głównej bohaterki) oraz właścicielkę Dębówki. A dokładniej jej ciętą ripostę i genialną ironię, która trochę ratowała sytuację, kiedy główna bohaterka „ewoluowała” i do złudzenia przypominała podręcznikowy stereotyp głupiej blondynki. Ogromną bolączką „Tylko tam” jest też fragmentaryczność. Czasami autorka przeskakiwała jakiś okres czasu – długi, bądź też nie, i ja, jako czytelnik, byłem trochę skonsternowany. Miałem wtedy problem z określeniem, co się stało w tym czasie. Nie było to zbyt dobrze wyjaśnione i sprawiało, że książka tylko traciła w moich oczach. Nie wspominając o epilogu, który było moim zdaniem totalnie źle obmyślany. Choć piszę to z ogromnym bólem serca, to „Tylko tam” Marty Bielawskiej okropnie mnie rozczarowało. Wstęp dawał nadzieję na dobrą obyczajówkę, ale z biegiem stron książka przekształciła się w nieco płaski romans, a Arkadia zwana Dębówką, której kreacja była zdecydowanie bardzo dobra, zeszła na drugi plan. Spróbujcie i przeczytajcie sami. Może akurat Wam się spodoba, za co szczerze trzymam kciuki, jednak ja z lekturę skończyłem z pewnym niedosytem i niesmakiem.

Od czasu do czasu muszę przeczytać coś niewymagającego. Mój wybór padł na „Tylko tam” Marty Bielawskiej. Dałam się skusić akcją osadzoną w zachwycających mnie ostatnio realiach Suwalszczyzny. Książka nie zawodzi oczekiwań czytelników, którzy potrzebują schematycznego do bólu romansu. Dowiadując się o zdradzie męża, Amelia wyjeżdża na koniec świata do gospodarstwa agroturystycznego swojej przyjaciółki, by zastanowić się nad swoim życiem. Spotyka tam Sebastiana, początkowo antypatycznego i mrukliwego mężczyznę, który najwyraźniej skrywa jakąś tajemnicę. Stopniowo przekonują się do siebie i bardzo zbliżają, jednak pewne niedopowiedzenia i dramatyczna przeszłość Sebastiana sprawiają, że ich drogi gwałtownie się rozchodzą. Gdy już wydaje się, że wszystkie nici porozumienia zostały zerwane, Sebastian wraca. Wróżby na przyszłość znów stają się obiecujące. Fabuła, jak widać, jest wzorcowa dla gatunku. Jednak nawet w tak oczywistej historii ważna jest jakość wykonania, której niewiele mam do zarzucenia. Bohaterowie być może dość szybko radzą sobie z traumatycznymi przeżyciami, nie rozpaczają po całkowitym rozpadzie nie tylko małżeństwa, ale i życia. Jednak mimo wszystko uważam, że warstwa psychologiczna książki nie jest żałośnie płytka. Autorka zwraca uwagę na takie wartości, jak przyjaźń, rodzina i wybaczenie. Ostrożnie próbuje poruszyć temat depresji. Przede wszystkim jednak nie tworzy bohaterów cukierkowych, którzy maślanym wzrokiem wpatrują się w swoje piękne i wypielęgnowane ciała. Zamiast tego myślą, analizują swoją sytuację, nie poddają się bezkrytycznie wpływowi motylków w brzuchu. Poza tym lubię wiejskie klimaty, w których przyroda odgrywa istotną rolę. W „Tylko tam” opisy suwalskich widoków, pagórków, lasów i pastwisk sprawiają, że chce się tam pojechać, zobaczyć i poczuć zapachy nieskażonej natury. Tym samym wśród książek lekkich, łatwych i przyjemnych książka Marty Bielawskiej plasuje się na wysokich miejscach. Oczywiście nie pretenduje do literatury pięknej, ale można się przy niej zrelaksować. I zatęsknić za romantycznym stanem zakochania.

Amelia po zdradzie męża nie potrafi sobie znaleźć miejsca w stolicy. Postanawia odwiedzić przyjaciółkę z którą nie utrzymywała kontaktu od ponad 10 lat. Zuza aktualnie mieszka na wsi i prowadzi gospodarstwo agroturystyczne - Dębówkę. Początkowo młoda prawniczka żyjąca na co dzień w mieście nie potrafi docenić wiejskiego życia. Po czasie kiedy wszystko idzie ku dobremu w pensjonacie pojawia się Sebastian, który w odosobnionym miejscu chce poukładać swoje życie po powrocie z misji w Iraku. Między dwójką po pierwszych dniach zgrzytów w końcu dochodzi do porozumienia. Z czasem zaczynają żywić do siebie coraz to mocniejsze uczucia. Czy dwie zagubione dusze są w stanie na nowo uwierzyć w miłość i oddać się jej w pełni? Lubię czytać książki obyczajowe, bo one mają w sobie coś, co mnie uspokaja i relaksuje. Tylko tam do właśnie do takich książek należy, bo składa się z kilku Fantastycznych momentów. Niestety są one przeplatane słabszymi scenami, które mają wpływ na końcową ocenę. Przez większość czasu Amelia irytowała mnie swoim zachowaniem, ponieważ nie mogłam się wyzbyć wrażania, że jest straszną egoistką. Pod koniec historii jej zachowanie uległo zmianie, ale to nie spowodowało, że załapałam do niej sympatią. Postać Sebastiana również mnie do siebie nie przekonała. Zbyt często ostatnio trafiam na facetów, którzy wracają z misji i nie potrafią poradzić sobie z codzienną egzystencją. Charakterystyka takich postaci może i jest przekonująca, ale ja nie potrafię zrozumieć jak kobieta może zaangażować się w relację z facetem, który bywa agresywny i ma podstawy myśleć, że ją uderzy. Jeżeli właśnie tak miłość oślepia ludzi to ja zdecydowanie wolę cały czas widzieć jasno i wyraźnie. Choć obsadowo czuję niedosyt, to nie mogę przyjść obojętnie obok bardzo dobrego języka i stylistyki zaprezentowanej w książce. I te dwie rzeczy zdecydowały, za oceniam tę pozycję 7/10.

Amelia jest wziętą prawniczką w Warszawie i nakrywa swojego męża na zdradzie z jej wspólniczką. Podejmuje decyzję o wyjeździe na Suwalszczyznę do swojej starej przyjaciółki. Co prawda dziewczyny nie miały ze sobą kontaktu przez ostatnie lata, ale Amelia ma nadzieję, że Zuzka ją przyjmie. Ta z kolei prowadzi małe gospodarstwo agroturystyczne po tym jak jej ojciec miał wypadek i stracił nogę. Z początku dziewczyny nie widzą jak mają się do siebie odnosić, ale z czasem dystans maleje. Amelia nie do końca jest przygotowana do tego co zastanie na wsi i nie może przywyknąć do tak drastycznych zmian. Do pensjonatu przyjeżdża Sebastian, postawny mężczyzna, który w ogóle się nie odzywa i chodzi własnymi ścieżkami. Amelia nie wie co o nim myśleć i mężczyzna trochę ją przeraża. Jednakże Sebastian zawsze służy pomocą jak tylko Zuzka ma z czymś kłopot. Pomaga nawet Amelii kiedy niespodziewanie przyjeżdża po nią mąż i chce ją zabrać siłą. To właśnie od tej chwili pomału po między tym dwojgiem zaczyna rodzić się więź. Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Mamy w niej bardzo piękne opisy przyrody co dodaje jej dodatkowych atutów. Myślę, że każdy ma w życiu taki moment, że z wielką przyjemnością wyjechał by gdzieś z dala od codziennych trosk. Amelia i Sebastian właśnie znaleźli się w takim momencie swojego życia i tam na Suwalszczyźnie mają nadzieję odnaleźć siebie samych oraz nowy cel.

„Tylko tam” zaczyna się ciekawie, choć bardzo stereotypowo. Zdrada męża, ucieczka przed problemami do przyjaciółki na koniec Polski, z którą… jest się skłóconą od dziesięciu lat. Książka objętościowo bardzo krótka i oszczędna w słowach. Miała potencjał stać się ciekawym romansem, choć schematycznym i stereotypowym. Mimo kilku interesujących i zabawnych rozwiązań fabularnych (można się pośmiać), z czasem stała się dla mnie coraz bardziej drażniąca. Kilka wątków było urwanych. Zakończenie nieprzemyślane, wydumane, zaskakująco rozczarowujące. Bohaterowie niedopracowani i niepoważni, słabo scharakteryzowani, zachowujący się czasem nieadekwatnie do wieku i zawodu. Między dwojgiem poranionych ludzi, żyjącym w zawieszeniu i nieumiejącym ruszyć dalej, nagle budzi się uczucie. Romans? Czemu nie! W końcu są dorośli, choć zachowują się jak nieopierzeni nastolatkowie. Zabrakło mi uczucia, emocji, motyli w brzuchu, głębi psychologicznej w kreowaniu postaci. „Tylko tam” to krótki, schematyczny romans z nieschematycznym zakończeniem, osadzony w jesiennej aurze w malowniczym zakątku Polski, napisany lekkim stylem, aczkolwiek niepozbawiony wielu różnych błędów i nieścisłości. Opisy krajobrazów i pensjonatu zapraszają na Suwalszczyznę i gwarantują odpoczynek od zgiełku miasta.

"Tylko tam" to lekka i przyjemna historia romantyczna. Taka na leniwe wieczory, dla relaksu, zapomnienia o doczesnych sprawach. Takie opowieści o miłości albo się lubi, albo nie. Ja nie należę do fanek, choć czasem na coś takiego się skuszę. Zdradzona, nieszczęśliwa Amelia ucieka z wielkiego miasta na wieś. Odskocznia od dotychczasowego życia zdaje się najlepszym pomysłem, a sielskie klimaty przecież są jak miód na serce. Historia jest króciutka, więc szkoda by cokolwiek więcej zdradzać. Niestety przeczytałam tego ebooka bez większych refleksji. Uczucia bohaterów specjalnie mnie nie przekonały, dialogi były bardzo oszczędne (nic dziwnego zważywszy na objętość), a bohaterowie zachowywali się trochę jak nastolatkowie, mimo bycia dorosłymi ludźmi. Scena z nieumiejętnym flirtowaniem głównej bohaterki była jednocześnie komiczna i żenująca, aż chciałam odłożyć na chwilę czytnik i zasłonić oczy. Sam pomysł na fabułę całkiem w porządku, jednak wielu rzeczy zabrakło. Wydaje mi się, że była to pierwsza próba autorki w napisaniu powieści. Jeśli mam rację, to nie było najgorzej ;)

Amelia, młoda prawniczka żyjąca na co dzień w Warszawie, szuka azylu do którego mogłaby się udać po zdradzie męża. Wyjeżdża na Suwalszczyznę do dawno niewidzianej przyjaciółki prowadzącej gospodarstwo agroturystyczna, licząc na chwilę wytchnienia od zgiełku miasta. Miastowej ciężko dopasować się do życia w Dębówce, a kiedy w końcu udaje jej się dostosować do nowego tempa życia poznaje Sebastiana - mężczyzna pragnie poukładać na nowo życie po misji w Iraku. Czy tych dwoje znajdzie nić porozumienia? Szczerze mówiąc mam mieszane uczucia. Po dobrym początku z kolejnymi stronami było tylko gorzej. Nie pomagał nawet ironiczny humor Zuzy (właścicielki pensjonatu w Dębówce). Przez większość czasu główni bohaterowie irytują swoim zachowaniem. Myślałam, że trafię na przyjemną obyczajówkę o ludziach z problemami, niestety poczułam się rozczarowana zarówno stylem pisania autorki, jak i słabą kreacją postaci.

"Tylko tam" to historia dobra, ale po opisie spodziewałam się czegoś trochę innego. Książka napisana jest dobrze, łatwym i przyjemnym językiem. Jest trochę dialogów i opisów przemyśleć, czy otoczenia. Wszystkiego jest w sam raz. Niestety nie czułam zbytnio chemii między Amelią a Sebastianem. Zakończenie również nie należy do moich ulubionych. Wolę jednak jak książka ma jedno określone zakończenie, nie przepadam za takimi otwartymi. W "Tylko tam" podobało mi się, to, że autorka poruszyła w tej historii poważne tematy, jak depresja, czy trauma. W swojej historii pokazała również, że zmiany, czasami niechciane, w perspektywie jakiegoś czasu okazują się dla nas dobre. Podsumowując, nie żałuję czasu spędzonego nad książką, chociaż nie do końca spełniała moje oczekiwania.

Lekka i przyjemna powieść, dzięki której z szarej i ponurej rzeczywistości będziecie mogli przenieść się do zielonej i pięknej Suwalszczycny. To właśnie tam po zdradzie męża postanawia uciec nasza główna bohaterka Amelia. Jej przyjaciółka od dawna ma już tam swój pensjonat i oferuje kobiecie pomoc. W ośrodku Amelia spotka Sebastiana, mężczyznę, który również nosi ze sobą bagaż doświadczenia i ma za sobą ciężką i traumatyczną przeszłość, która mocno odciska się na jego codzienności. Książka pokazuje nam, że zawsze możemy na kogoś trafić i nie powinniśmy odwracać się za siebie, tylko cały czas przeć do przodu. Jest to lekka i piękna historia, która na pewno zostanie z Wami na długo. Idealna dla fanów gatunku jakim jest powieść obyczajowa i romans.

Bardzo lubię obyczajówki właśnie pisane a'la lekkie komedie romantyczne. Niestety, bardzo niewielu autorom się udaje wpleść humor, nawet ten ironiczny umiejętnie w fabułę i tym razem też się nie udało. Od przewidywalnych scen, przy których miałam nieodparte wrażenie, że autorka się mocno inspirowała książkami Pani Lingas-Łoniewskiej, po bohaterów, którzy byli zwyczajnie gburowaci. Początek obiecywał świetną książkę, ale później okazało się, że jest do bólu przewidywalna, nieco nudna i ciężko przez nią przebrnąć. Do końca czekałam aż wydarzy się coś spektakularnego, ale tylko się rozczarowałam zakończeniem. Jak na obyczajową powieść to mam wrażenie, jak bym czytała wylewanie własnych żali autorki.