Szepty spoza nicości. Seweryn Zaorski. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 01.2021)

Książka najsłabsza z całej serii. Bardziej przypomina powieść przygodową. Pomijam fakt, że to kolejna książka tego autora która ma tyle błędów, że człowiek traci nadzieję. Ja zwracam na to uwagę i mnie to osobiście gryzie, zwłaszcza że czuwa nad tym kilka osób.

Dwie pozostałe części czytałam rok temu i ciężko było przebrnąć przez początek. Trochę wymęczyłam tą książkę. Sam wątek przewodni dla mnie mało ciekawy, jednak losy Burzy i Zaorskiego spowodował, że udało mi się skonczyć książkę

Dwie wcześniejsze części przeczytałam jednym tchem, z tą niestety się męczyłam przez zbyt dużą ilość treści o III Rzeszy. Dokończyłam tylko ze względu na wątek Seweryna i Burzy.

Mnie ta książka zmęczyła i drażniła. Naciągane i przekombinowane do granic możliwości. Przeczytałam wiele książek tego autora ale na tej zakończę przygodę z jego twórczością.

Strata czasu na czytanie. Ani to dobry kryminał ani romans ani książka historyczna. "Burza" absurdów i zdarzeń całkowicie oderwanych od rzeczywistości.

Kompletnie nie zachwyciła, wątek z nazistami niestety nie dla mnie. Szkoda, ale to była moja ostatnia przygoda z Sewerynem i Kają

Polecam.

Lubię serie Burzy i Seweryna, ale niestety nieco zabrakło mi dreszczyka emocji jaki dostarczały mi poprzednie części serii.. Licze po cichu, że powstanie kolejna część :)

„Szepty spoza nicości to już trzeci tom serii sensacyjno - kryminalnej z patomorfologiem Sewerynem Zaorskim i policjantką Kają „Burzą” Burzyńską w rolach głównych. Od tragicznych wydarzeń ukazanych w „Głosach z zaświatów” minął już rok. Seweryn zdecydował się na to, by powrócić do Żeromic. Plan ułożony przez bohatera był dosyć prosty: miał sprzedać dom i wyjechać ponownie do Krakowa, zanim minie doba. Jednak jak się okazało, Żeromice przygotowały dla niego kolejne, bardzo nieprzyjemne niespodzianki. W okolicznym lesie policja odnajduje poćwiartowane ciało, którego głowa jak się okazuje zostaje ukryta w … jak myślicie? Oczywiście nigdzie indziej, a jak w piwnicy domu Zaorskiego. Zatem ze sprzedaży domu wyszły nici, a pobyt Seweryna w Żeromicach przedłuża się na czas prowadzonego śledztwa. Razem z Burzą Seweryn podejmuje się odkrycia prawdy i rozwiązania zagadki tej makabrycznej zbrodni. Bohaterowie pomiędzy trudami wspólnej pracy rozbudzą na nowo ogień, który próbowali ugasić przez ostatni, spędzony oddzielnie rok. Dla mnie, najciekawszym motywem ukazanym w książce zdecydowanie jest nie tylko sam motyw zbrodni, ale też motyw zaników pamięci Kaji, czyli tzw. fugi dysocjacyjnej, która stawia policjantkę w dosyć niewygodnej pozycji podejrzanej. Z Burzą coś się dzieje, coś jest nie tak jak powinno być, a z każdą kolejną przeczytaną stroną, z każdym kolejnym rozdziałem w mojej głowie pojawiało się coraz więcej pytań i… coraz więcej aktów przemocy przedstawianych przez autora. „Szepty spoza nicości” to dla mnie specyficzna książka. Podobnie jak w przypadku Chyłki autor zaprezentował w niej muzykę, którą kochają i słuchają bohaterowie, jak również odniesienia do konkretnych piosenek. W książce nie zabrakło też charakterystycznego elementu dla powieści Mroza, a mianowicie stawki - Seweryn i Kaja walczą o przetrwanie, ale też… tego już nie zdradzę i jeśli jesteście ciekawi, to zachęcam do lektury. Recenzja: @moje_ksiazki_moja_milosc

Hej molice i moliki! Jak często tęsknicie za bohaterami swoich ulubionych książek? Ja muszę przyznać, że śledząc zapowiedzi książek pana Mroza, za każdym razem podpowiadałem „Oby Zaorski” i wiecie co? Wreszcie moje klątwy zadziałały! Tak oto w moje łapki wpadły „szepty spoza nicości”. Mija rok. Seweryn po tragicznych wydarzeniach, wraca po raz ostatni do Żeromic, aby sprzedać swój dom. Jednakże los pisze mu inny scenariusz i za sprawą Burzy, zostaje na trochę dłużej. Kaja, jako funkcjonariusz policji bada sprawę tajemniczego zabójstwa. Zostaje znaleziony jedynie korpus z wypalonymi na nim tajemniczymi znakami. W wyniku braku obecności lokalnego patamorfologa Kaja prosi Seweryna o pomoc. Tak zaczyna się przygoda. Bohaterowie, wkrótce odkrywają, że ofiara była neonazistą i była na tropie mitycznego skarbu III Rzeszy. Trzy tony złota bo o nich mowa, schowane gdzieś w okolicy przyciąga kolejnych neonazistów, z którymi Kaja i Seweryn muszą sobie poradzić. Poza, tym Kaja nieco mocniej odczuła wydarzenia sprzed roku i doświadcza zaników pamięci. Wkrótce wraz z Sewerynem odkrywają, że kobieta może mieć nieco mniej służbowy związek z całą tą sprawą. Książka bardzo wpadła w mój gust. Jako fan twórczości Dana Browna, odnalazłem tutaj podobny wątek i może nawet z bardziej interesującą zagadką tajnej organizacji, czyli nazistów. Niezwykle rozczulająca była relacja małej diablicy z Sewerynem. „Tatełożarty”, będące zwykłymi sucharami, niezwykle mnie bawiły. Cała sprawa trzymała mnie w napięciu do ostatnich stron i zakończenie w żadnym wypadku mnie nie zawiodło, zarówno w wątku obyczajowym, jak i kryminalnym. Zatem, jeżeli znacie dwie poprzednie części, w tej znajdziecie więcej tego samego, ale moim zdaniem na o wiele wyższym poziomie, a jeżeli nie znacie tej serii to zachęcam wybrać się do empiku i przytulić całą trylogię!