Rzeźbiarz łez. Wersja z barwionymi brzegami (okładka  twarda, wyd. 09.2023)

Najpiękniej napisana książka jaką kiedykolwiek czytałam...Niezwykle bolesna ale i subtelna i niesamowicie delikatnie opisana historia. Początek dosłownie rozrywał mi duszę. Potrzebowałam tej książki, moje wewnętrzne dziecko jej potrzebowało... ❤️

„(…) może rozpadliśmy się na kawałki, żeby się lepiej dopasować?” Ona — delikatna niczym motyl.
On — mroczny niczym zachmurzone, zapowiadające burze niebo.
Nica i Rigel. Właśnie oni pokażą Wam historię, która wzbudzi w Was cały wachlarz emocji.
Siedemnastoletnia Nica ma tylko jedno marzenie — mieć rodzinę. Kogoś, kto ją pokocha i otoczy ciepłem i troską, by ona mogła to odwzajemnić. Od dwunastu lat przebywa w sierocińcu i powoli zaczyna tracić wiarę w to, że ktokolwiek ją adoptuje. To się jednak dzieje. Dziewczyna staje przed szansą normalnego i szczęśliwego życia, jednak jest jedno, malutkie, ale, które uniemożliwia jej oddech pełną piersią. Jej przyszli opiekunowie, oprócz niej, zabierają do siebie również chłopaka, który jej nienawidzi. Nica nie wie, co takiego mu zrobiła, ale Rigel na każdym kroku daje jej odczuć, że dziewczyna jest dla niego nikim. Trafiają do rodziny, która uczyni z nich rodzeństwo. I tutaj zaczynają się schody. Bo Nica jest gotowa zrobić wszystko, by Anna i Norman z niej nie zrezygnowali i nawet Rigel jej w tym nie przeszkodzi. Sęk w tym, że chłopak jest bardzo trudnym przeciwnikiem, którego zachowanie czasami przeczy samo sobie. Skoro tak bardzo jej nienawidzi, to dlaczego każdy chłopak, który do niej zagaduje, kończy jako jego worek treningowy?
„Rzeźbiarz łez” to książka, której potrzebowałam, a sama nawet tego nie wiedziałam. Historia dwójki złamanych nastolatków kryje za sobą tyle bólu, że czasami zastanawiałam się, dlaczego, coś takiego się dzieje — bo dobrze wiemy, że nie jest to tylko fikcja literacka.
Wydarzenia mają miejsce w czasach współczesnych, a ja czasami czułam się tak, jakby Rigel i Nica żyli w innych realiach. Siedemnastolatka przez pobyt w sierocińcu stała się wycofana i zawstydzona. Jej rówieśniczki imprezowały i wydawały majątek na ubrania, a ona czuła się winna, gdy Anna chciała jej cokolwiek kupić. Była wyjątkowo wrażliwa, co okazywała poprzez gigantyczne pokłady miłości względem zwierząt. Nie widziała nic złego w rozmowie ze ślimakiem, czy pszczołą — chociaż mogła przez to, zostać odrzucona przez rówieśników.
Rigel jest dla mnie fantastycznie wykreowaną postacią. Jednocześnie jest skomplikowany, jak i bardzo prosty. Nie dopuszczał do siebie nikogo, chociaż jednocześnie pragnął, by ktoś był blisko. By ten ktoś go dotknął i pokochał. By on mógł odetchnąć i przyznać się, że on też może kochać. W jego głowie nieustannie toczyła się walka. Nie wyobrażam sobie, jak bardzo go to wszystko męczyło i przytłaczało.
Relacja naszych bohaterów jest dość trudna, jednak na przestrzeni całej historii zrozumiemy, dlaczego właśnie tak było.
Fabuła jest skonstruowana tak, że sami możemy odczuć, że za tym wszystkim kryje się coś niedobrego. Że zachowania naszych bohaterów są mechanizmem obronnym.
Polubiłam Annę i Normana, który robili wszystko, by Rigel i Nica w końcu mieli normalny dom, z kochającymi rodzicami. „Rzeźbiarz łez” to dla mnie książka, którą chciałabym opisać mnóstwem słów, ale one zdradziłyby coś, co czytelnik ma odkryć samodzielnie. Dlatego chyba więcej już nie zdradzę, bo przypadkowo jeszcze napiszę za dużo. 
Bardzo spodobało mi się styl autorki, poczułam się tak, jakbym faktycznie oglądała historię, która rozgrywa się na moich oczach. Momentami jednak odnosiłam wrażenie, że książka mogłaby być nieco krótsza. To nie tak, że mi się dłużyła, bo wcale tak nie było. Co więcej, nie chciałam jej kończyć, chociaż chciałam już poznać zakończenie, ale czasami odnosiłam wrażenie, że pewnych scen na spokojnie mogłoby nie być.
Jest to kolejna świetna historia, która ukazała się na łamach wydawnictwa i jestem bardzo wdzięczna za to, że jest na rynku ktoś, kto umożliwia nam poznawanie tych wspaniałych historii.

O MÓJ SŁODKI BOŻEEE! JA SIĘ 😭 ta książka jest wspaniała. Po pierwsze porusza bardzo trudne tematy i ten watek romantyczny został wręcz nienagannie wprowadzony po prostu gdy czytałam i widziałam jak nica i rigel cierpią to po protu łzy ciekły ciurkiem. Ta książka jest moim comfort miejscem, jest jedną z najberafziej comfy książek jakie czytałam i jeszcze jak się dowiedziałam, że będzie film rzeźbiarz łez 4 kwietnia na netlfixie to O MÓJ BOŻE aż się popłakałam. Ta książka jest tak wartościową książką, że LETS GO AND READ IT. I CANT dosłownie nie umiek się opanować to jest arcydzieło i jak się cieszę, że to ma tyle odsłon bo teraz każdemu ją wciskam i coś czuję, że wyląduje w pierwszej piątce, a może i trójce top of the top książek. DAJE TEJ KSIAZCE 5/5 A NAWET BYM DALA 100 GDYBYM MOGŁA!🤍 tak krótka recenzja ale piszę na szybko (brak mi słow zakochałam się w niej)😭🤍

Książka napisana ładnym językiem, zawiera liczne metafory, które mają wzbudzić jakieś głębsze uczucia. Natomiast w moim przypadku nie do końca się to udało. Ciężko mi było przebrnąć przez pierwsze kilkaset stron. Ciągle pojawiały się podobne opisy, te same rozważania bohaterki, co stawało się powoli nudne. Całokształt oceniam pozytywnie, bo jednak książka w jakimś stopniu porusza poważne tematy, które mogą nas skłonić do refleksji. Zachęcam do jej przeczytania zwłaszcza osoby młode.

Mam sporo książek do których lubię wracać, ta z pewnością do nich nie należy. Temat ciekawy ale książce nie zaszkodziłoby gdyby ją skrócić. Autorka przesadziła z opisami, na dodatek powtarzającymi się do znudzenia. Ile można czytać , że ona krucha a on mroczny, że ona ćma, a on wilk itd. Z trudem dobrnęłam do końca.

spodziewałam się czegoś lepszego, akcja rozwijała się bardzo powoli i męczyłam trochę tę książkę. nie wzbudziła we mnie jakichś wielkich emocji, a na to liczyłam. ostatnie 150/200 stron zdecydowanie podniosło moją ocenę i ten fragment był świetny, ale całokształt jak dla mnie niestety taki średni- 3,5⭐️

Dla mnie książka mocna rozczarowująca. Ogólnie pomysł na fabułę jest bardzo fajny. Jednak opisy, opisy i jeszcze raz opisy. Jest ich za dużo, są męczące. Ta książka mogłaby mieć zamiast tych 660 stron 200 i meritum byłoby to samo.

Cudowna książka. Jedna z moich ulubionych. Każde zdanie było dla mnie cytatem, chłonęłam każde słowo jak gąbka. 🥹🫶🏻

Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej książki. Każda najdrobniejsza rzecz była opisana z taka delikatnością.. z tak ogromnym szacunkiem.. przez to wzruszyłam się nie raz. Nie jest to książka o szczęśliwych młodych ludziach jak myślałam lecz głęboko poruszająca powieść o dwójce skrzywdzonych dzieci. To jak autorka opisała odczucia bohaterów było niemal namacalne. Ich ból i wewnętrzne cierpienie dało się wyczuć przez kartkę. Polecam przeczytać. Ja oceniłam ją 4,5/5 ⭐️ jest skierowana do czytelników 16 i mamy w niej motyw hate to love. Zawiera ogrom pięknych cytatów. Jest magiczna!

Zaczynając tą historię miałam w głowie tylko jedno oczekiwanie. Chciałam się dobrze bawić. Ostatnie książki, które przeczytałam, mnie dosyć rozczarowały i w końcu chciałam coś dobrego. Okazało się, że ta książka to coś więcej nic zwykłe ,,dobra", odnalazłam swoją nową miłość w bohaterach, którzy zostali okropnie potraktowani przez trudną przeszłości. Owszem, relacja Nici i Rigela jest toksyczna i w wielu momentach irytowała mnie ta zabawa pod tytułem "przyciąganie, odpychanie", ale spędziłam cudowne 3 dni dobrze się bawiąc, podczas jej czytania. Wciągnełam się tak bardzo, że w nocy zastanawiałam się czy położyć się spać czy czytać dalej. Z każdą mijaną minutą, z każdą przeczytaną stroną, wciągałam się jeszcze bardziej i jeszcze mocniej. Kończąc jeden rozdział od razu chciałam zaczynać następny. W pewnym momecie czułam się jakbym była pod wpływem silnego uzależnienia, bo każda sytuacja, w której musiałam odłożyć książkę na bok, irytowała mnie. Nie będę ukrywała, że w niektórych momentach płakałam przez bezsilność, gdy czytałam co musieli przeżywać nastolatkowie. Oni cierpieli, a ja mogłam się tylko przyglądać, jak gasną w oczach. Najbardziej bolało mnie ich dzieciństwo. Przeżyli okrutne chwile w momencie, gdzie tak, naprawdę powinni być najbardziej szczęśliwi i korzystać z tego, że jeszcze nie muszą przejmować się resztą świata. Mimo wszystko jestem z nich bardzo dumna i jestem wręcz bardzo szczęśliwa, że w końcu udało im się wyjść na prostą drogę.