Przystań Wiatrów (okładka  miękka, wyd. 02.2019)

Myślałem, że bedzie zgodna z oczekiwaniami, a okazała się lepsza niż myślałem. Wysoka ocena za pomysł.

Niezwykle dobra książka. Ciekawie stworzony świat. Dobrze napisani bohaterowie. Polecam!

Niestety nie doczytana...czegoś zabrakło. Pomysł świetny, ale zabrakło TEGO czegoś...

George R.R. Martin jest znanym autorem także na naszym rodzimym wydawniczym rynku, w planach czytelniczych mam ochotę na to, aby sięgnąć po sławną już „Grę o tron”, jednak będę musiała odrobinę na to poczekać, dlatego kiedy zobaczyłam, że Wydawnictwo Zysk i Ska wznowiło opowieść napisaną wspólnie z Lisą Tuttle „Przystań Wiatrów” nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Byłam jej najzwyczajniej w świecie ciekawa, nie zastanawiałam się nad tym, czego powinnam się spodziewać, po prostu sięgałam po książkę z zamiarem poznania historii o losach mieszkańców tytułowej Przystani Wiatrów. „Była to pieść o śmierci bardzo sławnej lotniczki. Kiedy zrobiła się stara i zbliżał się kres jej dni, znalazła skrzydła i założyła je, tak jak w latach swej legendarnej młodości. Ruszyła do startu i pobiegli za nią wszyscy jej przyjaciele, wołając, żeby przystanęła i zawróciła, gdyż była już bardzo stara i słaba i od dawna nie latała, a umysł miała tak zamroczony, że nawet nie pamiętała o rozwinięciu skrzydeł. Ale ona nie chciała słuchać. Dotarła na skałę, zanim zdołali ją złapać, i runęła w dół. Jej przyjaciele krzyknęli i zasłonili oczy, żeby nie patrzeć, jak spada do morza, lecz ona w ostatniej chwili rozłożyła skrzydła, które utworzyły srebrzyste, napięte przęsło. Wiatr porwał ją i uniósł wyżej, a potem stojący w dole przyjaciele usłyszeli jej śmiech. Zatoczyła nad nimi koło, z rozwianymi włosami, ze skrzydłami jasnymi jak nadzieja, i przekonali się, że znowu jest młoda. Pomachała im na pożegnanie, przechyliła jedno skrzydło i zniknęła na tle zachodzącego słońca. Nie zobaczyli jej już nigdy”. Tytułowa Przystań Wiatrów to nazwa planety, która została skolonizowana przez ludzi, w przeszłości jedna z ekspedycji na tą planetę zawiodła, a załoga statku musiała pozostać na niej na stałe. W wyniku wypadku pamięć o tej wyprawie została wymazana, a ze szczątków pojazdu osadnicy zaczęli budować skrzydła stając się tym samym lotnikami. Opowieść rozgrywa się w odległym, smaganym wiatrem świecie pełnym oceanów i wysp, w którym ludzie stracili zaawansowaną technologię, ale byli w stanie przetworzyć to, co im pozostało. Wspomniane wcześniej skrzydła były napędzane mięśniami i wiatrem, umożliwiały swobodne przemieszczenie się posłańców po niebezpiecznych morzach między odległymi wyspami. Z czasem wśród mieszkańców pojawił się pewien system, w którym skrzydła są przekazywane przez dziedziczenie, a większość ludzi jest wykluczona z możliwości zostania lotnikami. Zmienia się to jednak, gdy młoda kobieta imieniem Maris rzuca wyzwanie tradycji i wprowadza nowy porządek. Twarda z niej sztuka o wielkim sercu i marzeniu, które pragnie zrealizować. Każdy powinien mieć możliwość zostania lotnikiem, nie ważne, kim byli jego przodkowie, czym trudnili się rodzice. Dziewczyna została przygarnięta przez jednego z lotników, stał się dla niej przybranym ojcem, a że nie miał biologicznych dzieci, jego skrzydła należały do Maris. Wszystko się zmieniło, kiedy mężczyźnie urodziło się dziecko i automatycznie prawa do skrzydeł przeszły na Coll’a. Dziewczynie świat runął na głowę, a jej marzenia miały się rozprysnąć na drobniutkie kawałeczki. Sam chłopiec boi się latać, a Maris jest bardzo utalentowana. Skrzydła były dla niej wszystkim, dziewczyna rozpoczęła walkę o to, aby zmienić prawo lotników w Przystani Wiatrów. Maris jest jedną z najbardziej niesamowitych kobiet w literaturze, rozwój osobisty postaci w trakcie tej powieści jest niesamowity. Jest nie tylko bardzo inspirującą kobietą, ale także autentyczną, jakby mieszkała obok i mogła być nasza znajomą. Jest wspaniale napisana i całkowicie przekonująca na wszystkich etapach jej życia.Jest młodą dziewczyną, która jest zdeterminowana, aby zmienić świat, w którym żyje i faktycznie jest w stanie to zrobić. Bierze życie w swoje ręce i walczy o to w co wierzy. Polecam „Przystań wiatrów” tym, którzy poszukują powieści, która zgłębia duszę bohatera, lubią książki, w których znajduje się bardzo silna kobieca osobowość. Stworzony przez autorów świat jest fascynujący, pełen tajemnic i niespodzianek. Z całą pewnością nie można nazwać go rajem, składa się z wysp, które byłyby w stanie całkowitej izolacji, gdyby nie było lotników. Są oni w stanie wzlecieć tylko dzięki temu, że kwestie pogodowe temu sprzyjają, jest niezwykle wietrznie. W takich warunkach bardzo trudno się żyje, są twarde, jednak bohaterowie są zahartowani i dostrzegają w tym wszystkim magię i piękno. „Przystań wiatrów” to ekscytująca opowieść wypełniona wielowymiarowymi postaciami, jest pełna zwrotów akcji, rozwija się na wiele różnych sposobów i ukazuje świat polityki, konflikt między jednostką, a społeczeństwem. Dostrzegamy znaczenie dobra i zła, cenę jaką ponosimy za nasze decyzje, negatywne strony jakiejkolwiek rewolucji. To niesamowita historia sama w sobie, ale fakt, że bohaterowie są po mistrzowsku przedstawieni, sprawia, że jest ona wyjątkowa.

A gdybym tak powiedziała wam, że spełnienie jednego z naszych najwcześniejszych marzeń jest możliwe? Że jeżeli zechcemy, będziemy mogli dotknąć chmur? Wzbić się ponad góry i szybować razem z stworzeniami, które zostały do tego stworzone? Czyż nie brzmi to wspaniale i zarazem zachęcająco? Przystań Wiatrów to miejsce, gdzie to, co wydawało się nierealne, stało się możliwe. Planeta ta została skolonizowana przez człowieka, jednak opuszczenie jej stało się niemożliwe, przez co ludzie mogli jedynie pomarzyć o dawniejszych technologiach, a jedynym śladem po przeszłości był zatopiony statek kosmiczny. Miejsce to składa się wielu małych wysepek otoczonych wodami, w których roi się od bestii, a przedostanie się z jednego lądu na drugi, jest ryzykowne i bardzo niebezpieczne. Jednak dzięki mieszkańcom Przystani Wiatrów, którzy odkryli, że na ich planecie sen o lataniu morze się ziścić, a wszystko to za sprawą słabej grawitacji i gęstej atmosfery oraz metalu z statku, z którego następnie wykuli skrzydła; zaczęli latać. Niestety, nie było to tak proste, jak mogłoby się wydawać. Sekret ten od dawna skrywany był przez Lotników i przekazywany z pokolenia na pokolenie. Do czasu, aż Maris z Amberly otrzymuje skrzydła po swoim opiekunie. Wkrótce odkrywa jednak, że nie tylko musi walczyć dla siebie. Musi toczyć bój za całą Przystań. George R.R. Martin to pisarz, którego możemy znać z sagi "Pieśń Lodu i Ognia" oraz zekranizowanego na jej podstawie serialu "Gra o tron", który przyniósł mu sławę na skalę światową. Osobiście mimo iż nie czytałam tej historii, słyszałam na jej temat wiele dobrego i miałam okazję obejrzeć kilka pierwszych odcinków ekranizacji, które były na tyle unikalne, że z pewnym sensie zapadły mi w pamięć. Dużo pracy przy tworzeniu tej opowieści wykonała także Lisa Tuttle, która jej autorką kilku utworów w tematyce fantasy, science-fiction i horror. Zastanawiałam się, jak cała ta książka może się prezentować. W końcu Lisa Tuttle zdecydowała się na współpracę z nie byle kim, więc istniała wielka możliwość, że autor przywłaszczyłby sobie tą książkę i sam decydował o dalszym rozwoju fabuły, pozostawiając jej wyłącznie realizację lub dopisanie paru zdań ze swojej strony. Nic takiego nie miało miejsca, - no i całe szczęście - książka została podzielona na cztery części, a my doskonale orientujemy się, co zostało stworzone przez George'a R.R. Martina, a co przez Lisę Tuttle. Ponadto czytając tą opowieść, odnosiłam wrażenie, że patrzę na jeden spójny tekst, który został napisany przez tą samą osobę, co według mnie zasługuje na uwagę, gdyż w przypadku niektórych duetów, wygląda to zupełnie inaczej. Oczywiście spodziewałam się, że pokocham całą tą historię, jednak miło jest przekonać się na własnej skórze zamiast jedynie ufać swoim przeczuciom. To opowieść, którą z pewnością będę pamiętać przez długie lata, nie tylko ze względu na fabułę, lecz także na emocje, które odczuwałam przy jej odkrywaniu. Na chwilę uwagi zasługuje także okładka, która jest po postu nieziemska, - ciekawe, że wspominam o tym w przypadku tej książki - a samo patrzenie na nią jest niemalże tak samo wspaniałe jak zapoznawanie się z tym, co kryje się wewnątrz. Sam pomysł na "Przystań wiatrów" oceniam jako bardzo ciekawy, gdyż w sposób niezwykły obrazuje nasze marzenia i ukazuje je w niewyidealizowanej postaci. Porusza także, że z tak wielkim darem wiążą się odpowiedzialność i konsekwencje, o czym niektórzy nie zdają sobie nawet sprawy.

„Przystań wiatrów” to opowieść dwóch znakomitych amerykańskich pisarzy, którzy dzieląc się pracą przy napisaniu tej opowieści, wykreowali przepiękny skrawek świata, w którym bez reszty można się zatopić, a raczej ulecieć wraz z każdą stroną, będąc niesionym na same wyżyny. Świat, który zostaje nam tutaj oddany, jest pełen swojego unikalnego uroku, ludzie tutaj żyjący odkryli, że dzięki słabej grawitacji i gęstej atmosferze, przy odrobinie wyobraźni mogą latać dzięki skrzydłom, które skonstruowali z wraku statku, niesamowite miejsce, w którym człowiek może spełnić swoje odwieczne marzenie co do latania. Jednak w tym wszystkim poznajemy Maris, dziewczynę, która chce wyjść przed szereg, zdobyć swoje skrzydła, dzięki którym będzie mogła latać. Jednak gdy tylko do tego już dojdzie, zda sobie sprawę z bardziej poważnych rzeczy, które się dzieją w tej krainie, to jak wiele będzie musiała poświęcić, by żyć, tak jak chce. Jest to swojego rodzaju udany zabieg, w którym widać wiele emocji, jakich pozostawia z każdą stroną ta opowieść, przedstawia różnego rodzaju wartości i pomimo faktu, że postacie nie są jakość nakreślone wybornie, to i tak to nie przeszkadza przy poznawaniu tak ciekawej, udanej historii. Ciesze się, że mogę poznawać tak ciekawą twórczość, w szczególności, gdy jest to o wiele starsza twórczość od obecnej napisanej przez danego autora, pokazuje to nie raz jego umiejętności, ile przez ten czas się również nauczył. Jednak wracając do samej książki, niezmiernie ją wam polecam, pełne wartości, przyjaźni, nadziei, walki o swoje, zaś to wszystko w tak malowniczej „Przystani wiatrów".

Można by rzec, że "Przystań wiatrów" to ładna historyjka o sile determinacji, chęci niesienia zmian w skostniałym i dyskryminującym systemie tradycji oraz walce o marzenia. Jednak świat Marisy z Amberly nie zdołał mnie porwać, ani wciągnąć. Zabrakło mi w tej powieści przede wszystkim pazura George'a R.R Martina, jego wyraźniejszych bohaterów oraz żywszych dialogów. Wszystko tutaj było letnie, by nie powiedzieć: nijakie i podejrzewam, że w dużej mierze to zasługa nieznanej mi dotąd Lisy Tuttle. W "Przystani wiatrów" uderza coś jeszcze. A mianowicie brak historycznego uwarunkowania roli lotników. Zwyczajnie zabrakło informacji o tym skąd wzięły się pierwsze skrzydła i dlaczego istniała ich tak znikoma ilość. Czyżby winą za ten stan rzeczy należało obarczyć brak surowców z których zostały wykonane? A może to inna planeta przejęła na nie patent? Jaka by nie była prawda na ten temat, dodam, że zabrakło mi również szerszych informacji na temat życia tzw. lądowców. Trochę szkoda, że ten świat został przedstawiony w tak okrojony sposób.

SEN O LATANIU George R.R. Martin jest pisarzem tak popularnym, że co i rusz na księgarskich półkach pojawiają się nie tylko jego nowe dzieła, ale także i wznowienia dawno już nieobecnych. Ledwie w styczniu pojawiła się druga część Ognia i krwi, rozbudowująca uniwersum Gry o tron (czy jak ktoś woli Pieśni lodu i ognia), a także reedycja zbioru opowiadań Żeglarze nocy, a już w ręce czytelników w Polsce trafia Przystań Wiatrów, powieść pierwotnie wydanej w roku 1981. I chociaż nie jest to najwybitniejsza z książek amerykańskiego pisarza, miłośnicy jego twórczości i dobrej, lekkiej fantastyki na pewno powinni bliżej się jej przyjrzeć.