Ogień i krew. Pieśń Lodu i Ognia. Część 1 (okładka  miękka)

Ok

I na dobre wgryzłam się w prozę Martina, choć nic tego specjalnie nie zapowiadało. OGIEŃ I KREW część I, to książka, którą lepiej mi się czytało, niż GRĘ O TRON. Składam winę na to, że GRĘ O TRON potraktowałam po macoszemu, bardzo szybko, bez należytej uwagi, a OGIEŃ I KREW część I czytałam spokojniej. Lecz to nie jedyny powód - w tej powieści bardzo podoba mi się narracja, jej kronikarski charakter, a przyznaję, że właśnie styl Martina mi nie pasował, coś mi zgrzytało przy LODOWYM SMOKU, przy W DOMU ROBAKA... a tu rewelacyjnie, lekko, szybko i przejrzyście, ale nie za prosto. Muszę też wspomnieć o tym, co poprzedzało moje czytanie tej pozycji. Więc oglądałam recenzje serialu i to takie z omówieniem każdego odcinaka, choć samego serialu nie czytałam i oczywiście ma rewelacyjnie PANOWANIE SMOKA, które świetnie objaśnia niuanse władzy i władców Westeros. To wszystko sprawiło, że ta opowieść stała mi się bliższa od GRY O TRON, pod której oczywiście wrażeniem także jestem, ale jeśli miałabym wybrać, to wolę OGIEŃ I KREW, a przynajmniej jak dotąd, bo przede mną jeszcze część II. jak już wspomniałam, to napisana w kronikarskim stylu, raportowana historia RODU SMOKA Targaryenów. Ma wielką moc, wciąga od pierwszych stron, a pokrętne rodzinne i nie tylko rodzinne relacje wprowadzają w konsternację niejednego, nawet najbardziej skłóconego z własną rodziną. Lecz to, co na początku wydaje się wręcz niedorzeczne, po jakimś czasie zaczyna być cieniem prawdy o ludziach, bezwzględną jak kostucha. Nie radzę się jakoś przywiązywać do bohaterów, bo po pierwsze, właściwie trudno komuś kibicować z racji ich zjadliwych charakterów, a po drugie... ich życie bywa krótkie. Martin jest z tego znany, choć tutaj chyba jest tego trochę mniej, a przynajmniej mniej jest to bolesne niż w GRZE O TRON. Żałuję tylko, że nie mam wydania w twardej oprawie (może kiedyś), ale to serialowe też jest bardzo ładne. Okładka o dziwo podoba mi się, ma klimat, choć chyba wolałabym samego smoka. Książka jest bogato i przepięknie zilustrowana przez Douga Wheatley'a. Może nie jest to moja ukochana kreska, ale.... te obrazy robią wrażenie! Są realistyczne, niemal wypukle i bardzo drapieżne. Nie pozostaje mi nic, jak tylko polecić i zacząć CZĘŚĆ II. pali się - spala się OGIEŃ I KREW część I Wydawnictwo Zysk i S-ka

"Ogień i krew" przyjechała do mnie dokładnie w momencie, kiedy zaczynała się emisja serialu "Ród smoka". Nie oglądałam ani nie czytałam "Gry o tron" więc ucieszyłam się że będę mogła poznać historię jeszcze na trzysta lat wstecz (bo w tych dwóch tomach to właśnie tam się cofamy) i dopiero później wziąć się za "Grę o tron", w przypadku której postanowiłam zacząć od słuchowiska, a później obejrzeć serial. I gdyby nie fakt, że "Ród smoka" wciągnął mnie od pierwszego odcinka, to najpierw bym przeczytała książki, ale tym razem było odwrotnie. Czy żałuję? Zaraz opowiem. Ale zacznijmy od fabuły. Jak już wyżej wspomniałam, cofamy się trzysta lat wstecz względem wydarzeń z Gry o tron. Targaryenowie mieszkają na smoczej skale i dowiadujemy się również wielu świetnych ciekawostek, np. o tym jak powstał żelazny tron. Martin postanowił, że w tych opowieściach przybliży nam powody, dla których wybuchła wojna domowa, opowie nam bardzo dużo o smokach. I to może być dla jednych wadą, a dla innych nie, bo jak już chciałam zacząć od tego, o czym mówi fabuła, to muszę od razu przeprosić, że ona jest jak by... na drugim planie, bo to swego rodzaju dziennik. Faktycznie wielu rzeczy możemy się dowiedzieć, ale to bardziej w formie kroniki, a tym samym, przynajmniej dalej, jako ciekawostek niż jako typowej ksiażce. W środku jest też całe mnóstwo ilustracji, dzięki którym z przyjemnością się do niej zagląda. Jako osoba, która nie czytała jeszcze żadnej części Gry o Tron, muszę przyznać, że jest to genialne wprowadzenie do opowieści. Autor lawiruje między wieloma postaciami i wydarzeniami, a to powoduje, że trzeba się skupić na lekturze. Chwila rozkojarzenia i już można się pogubić. Dlatego to jedna z tych książek, których ja osobiście nie zabieram w drogę. Nie dość, że bałam się, że gdy wezmę jeden tom, to będę chciała od razu pochłonąć drugi i będę rozpaczać, że go przy sobie nie mam, to jeszcze są one dość... obszerne. Krótko mówiąc, o cegiełki. Dla mnie to na plus, bo im więcej stron w powieściach fantasy, tym ja chętniej p nie sięgam. Wspomniałam, że nie czytałam innych powieści z tego świata, ale za to inną serię Martina już tak i uwielbiami jego styl, język i to, jak potrafi opowiadać historię. Gdybyśmy o jego powieści wzięli na lektury szkolne, to były by hitami. Wracając do serialu. Jest on mocno fabularyzowany w porównaniu z książkami i generalnie uważam, że można śmiało traktować je jako osobne twory, niekoniecznie od siebie porównując ze względu na ich formę. "Ogień i krew" jako oba tomy dla mnie są jako jedna całość. Przypuszczam, że gdyby nie ilość stron, śmiało mógłby być to jeden tom. Po przeczytaniu ich już wiem, że ten świat będę poznawać bardzo szybko i już się nie mogę doczekać aby usiąść ze słuchawkami na uszach i włączyć słuchowisko by jeszcze lepiej wskoczyć w świat wykreowany przez Martina. Polecam zakupić oba tomy jeśli macie lekturę w planach aby nie kombinować w środku nocy z poszukiwaniem audiobooków! Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Zysk i S-ka Najpierw książka czy film? Jaka kolejność jest u Was? „Ogień i krew” rozpoczyna się opowiadaniem o Aegonie Targaryenie, zwanym Zdobywcą. Ten mężczyzna żył około 300 lat przed wydarzeniami, jakie miały miejsce w jednej z najpopularniejszej serii „Gry o tron”. To on podbił Siedem Królestw, władał z Królewskiej Przystani, gdzie zasiadł na wielkim, metalowym tronie. Tron ten wykonany był z stopionych, pogiętych mieczy wszystkich jego poległych wrogów. Wkrótce ten tron został nazwany Żelaznym Tronem Westeros. Po podbiciu Siedmiu Królestw autor przeprowadza nas przez kolejne pokolenia tego rodu. Rodu, który jako jedyny był rodziną smoczych lordów. Jak wyglądało życie w Westeros przed wydarzeniami opisanymi w „Grze o tron”? W jaki sposób Aegon I zdobył tyle królestw i dlaczego nie udało mu się podbić Dorne? Jakie związki małżeńskie zakładali bohaterowie tego rodu? Kto najdłużej panował w tej dynastii? Odpowiedź na te i wielu innych pytań znajdziecie po przeczytaniu książki napisanej w sposób kronikarski „Ogień i krew”. Autor po raz kolejny pokazał nam kawał dobrej roboty. Książka nie jest cienka, a ilość zawartej w niej bohaterów może spowodować zawroty głowy. Nie czyta się jej jednym tchem. Trzeba skupić się nie na 100 procent, ale na 200. Nie znaczy wcale to, że jest złą lekturą. Wręcz przeciwnie. Chociaż wymaga dużego skupienia, wciąga w świat Targaryenów bez reszty. Od Aegona I Zdobywcy po Aegona III zwanego Zguby Smoków, poznajemy historię tego intrygującego rodu. Od pierwszych stron miałam wrażenie, że nie jestem w świecie wymyślonym przez autora, ale że czytam podręcznik do historii. Gdy za bardzo dałam się ponieść wyobraźni, czułam, że autor opisuje coś co naprawdę mogło się wydarzyć. Co jak dla mnie jest dużym plusem tej części jak i całego cyklu. Nie każdy autor bowiem potrafi tak porwać czytelnika. Na uwagę zasługują również wspaniale wykonane ilustrację przedstawiające postacie występujące w danym opowiadaniu. Moją uwagę zwróciły głównie ich wyrazy twarzy, który pokazuje jaki charakter miała ta dynastia. Nie jest to lektura dla każdego z wielu powodów. Głównym to pewnie ta ilość bohaterów i przeróżnych nazw. Dla niektórych jest to zniechęcające by zagłębić się w książkę, a dla mnie akurat wielki plus. Jeśli jesteście fanami „Gry o tron” i chcecie pogłębić swoją wiedzę o rodzie Targarynów, to bardzo polecam „Ogień i krew. Ród smoka”.

Jaką preferujecie kolejność – najpierw książka, czy film/serial? Ja przeważnie najpierw czytam, potem oglądam. Tym razem jednak sięgnęłam po powieść zachęcona dobrym serialem. A była to kolejna pozycja ze świata Westeros – „Ogień i Krew”. Książka zaczyna się około 300 lat przed wydarzeniami opisanymi w „Grze o tron”. Opowiada ona historię dynastii Targaryenów. Zaczyna się od opisu panowania Aegona Zdobywcy, którego dziełem był Żelazny Tron, a następnie ukazuje dalsze losy jego potomków. George R.R. Martin po raz kolejny zachwyca wspaniałą budową świata. Każdy element jest tu dokładnie przemyślany i dokładnie na swoim miejscu. Nic tu nie jest dziełem przypadku. Zachwyca ilość szczegółów. Wprost niesamowite jest to, że ktoś mógł wymyślić tak bogatą i rozbudowaną historię. Jednocześnie jednak sposób pisania jest całkiem inny, niż ten do jakiego przyzwyczaił nas autor w „Grze o tron”. Swoim stylem przypomina kronikę. Dialogi występują rzadko. Za to dużo jest postaci, imion, opisów stanowisk i pozycji. Jest to ciekawy pomysł, pozwalający szczegółowo przedstawić historię, jednak sprawia, że brakuje mu lekkości i dynamiczności znanych z innych książek Martina. Przy takiej ilości postaci oraz szybkości biegnących lat, ciężko zżyć się z jakimś bohaterem i mu kibicować, za często się zmieniali. Trzeba też przyzwyczaić się do ogromu pojawiających się imion. Zwłaszcza, że często się one powtarzają ( imiona nieraz nadawano po znanym dziadku albo po ojcu, czy matce). Jest to książka, przy czytaniu której należy się skupić nie na 100%, ale nawet na 200%. Jednak gdy człowiek już się przyzwyczai do stylu, do ciągle zmieniających się bohaterów i dziwnych imion, to historia staje się bardzo ciekawa i wciągająca. Na uwagę zasługują też świetne ilustracje, które przedstawiają postacie lub wydarzenia mające miejsce w danych rozdziałach. Tych ilustracji jest całkiem sporo, co rzadko się zdarza w takich książkach. Książkę polecam zwłaszcza wielbicielom „Gry o Tron”, jest ona doskonałym uzupełnieniem tamtej historii. Jednocześnie podkreślam, że nie jest to łatwa i szybka w czytaniu książka, trzeba mieć na nią czas i warunki do skupienia się.

Dziękuję Empikowi za piękne książki. Piękne wydanie. Bardzo dobrze się czyta. Litery duże.A treść zauroczyła.Jednak George Rr Martin to jest Ktoś 😁🥇