Mama zawsze wraca (okładka  twarda, wyd. 03.2020)

Ciekawa opowieść, książka jest krótka do przeczytania w jeden wieczór

Piekna historia, cudowne wydanie i świetne ilustracje ❤️

Super pozycja ciekawie i pięknie napisana.

Przepiękna książka, bardzo wzruszająca.

Piekne wydanie!

Polecam

❤️

Spotykają mnie ostatnio TAKIE lektury. Siadam z nimi w fotelu. Pijemy herbatę. I rozmawiamy. O najważniejszym. Bo pewnie wiecie, że one potrafią mówić jak nikt. Kruszą twardość. Rozbijają skorupę. Dostają się do samego środka. Nas samych. I te ilustracje Iwony Chmielewskiej, których już się nie da odzobaczyć. Zapadają miękko, ale i coś w nas strzępią. Jak kartkę. Ta autentyczna opowieść składa się z małych kawałeczków, które czasem niezdarnie i naiwnie próbuje się zszyć w jedno. Perspektywa kilkuletniej Zosi Zajczyk, ukrywanej przez mamę w piwnicy w warszawskim getcie. Są sanki malowane na zimnej podłodze, sucharki, które biegają zbyt szybko i głowa lalki - Zuzi - małej córeczki, która wymaga tulenia. Są szczurzy przyjaciele ze śmiesznymi łapkami. Buty obserwowane przez małe okno - świat dotykany przez szybę - nieznany wymiar, w który mama tak często wkracza. Jest o tym jak stać się węglem, który przecież nie krzyczy i jak to jest gdy świeci słońce. O byciu w Zakopanem, nawet jeśli wciąż w Warszawie. O bezwzględnej dorosłości i próbie okrycia skrzydłami niewinności. O mocy wyobraźni, która pomaga przetrwać. Rodzicielstwie, którym się jest w całości. Na przekór strachom, bólowi i chorobie. I o tym, że mama zawsze wraca. Nawet jeśli nie. Pozostaję oszołomiona, z pełną garścią łez. Przeciekają mi przez palce. Zosia i jej lalka Zuzia do dziś pozostają nierozłączne. www.zyj-bardziej.pl

Są na świecie książki "cegły", których przeczytanie zajmuje mnóstwo czasu, ale po skończeniu szybko o niej zapominamy. Są też krótkie opowieści, pochłonięte w mniej niż godzinę, a pozostają w sercu na zawsze. "Mama zawsze wraca" Agaty Tuszyńskiej z ilustracjami Iwony Chmielewskiej należy do tych drugich i na pewno nigdy o niej nie zapomnę. Autorka stworzyła swoją książkę na podstawie historii Zosi Zajczyk. Dziewczynka urodziła się w Warszawie, zaledwie kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej. Żydowskie pochodzenie spowodowało konieczność przeprowadzki całej, licznej rodziny do getta. Wszyscy ryzykowali życie żeby zdobyć jedzenie, aż w końcu małe mieszkanko zajmowały tylko Zosia i jej mama. Chcąc ocalić córkę, kobieta ukryła ją w piwnicy. Dziewczynka spędzała tam wiele godzin bez mamy, za towarzystwo mając lalkę i ... szczury. Nie ma większej i prawdziwszej miłości niż ta łącząca matkę i dziecko. Agata Tuszyńska pokazała ją w niezwykle przejmujący sposób. Na tle niebywałego cierpienia i lęku, to matczyne uczucie wprost wylewa się ze stron. Jest też dziecięca wiara. Pomimo tego, że Zosia zostawała w piwnicy sama, miała pewność powrotu mamy, która była jej całym światem. Poza przejmującym tekstem, należy zwrócić uwagę na to, jak książka została wydana. Zawiera ona bowiem ilustracje Iwony Chmielewskiej, dzięki którym można głębiej wejść w historię małej bohaterki. Wydawnictwo Dwie Siostry, którego nakładem ukazała się "Mama zawsze wraca", słynące z pięknie wydanych, nietuzinkowych książek i tym razem nie zawiodło. Warto mieć taką "perełkę" na swojej półce. Macie wolną chwilę i ochotę naprawdę dobrą leturę? Taką, która porusza, zmusza do refleksji i zostaje w pamięci? Jeśli tak, to sięgnijcie po książkę Agaty Tuszyńskiej "Mama zawsze wraca". Gwarantuję, że nie będziecie żałować. Polecam!

IG- inia.recenzuje BLOG- iniarecenzuje.wordpress.com Co takiego mają w sobie książki od wydawnictwa Dwie Siostry, że nie da sie ich odłożyć na półkę, póki nie doczyta sie ich do końca. Są wyjątkowe, niepowtarzalne, uwrażliwiają. Czekałam na nią, a gdy już ją otrzymałam to bałam się czytać. „Mama zawsze wraca” nie opisuje tylko wojny, to książka o dostosowaniu się. „Wiedziałam, że nie mogę powiedzieć nikomu, jak było, co się stało, gdzie jest mój ojciec, jak bili mame, gdzie ja się chowałam”. Ta niezwykła historia, szczególnej więzi mamy z córką oparta jest na wspomnieniach ocalałej z Zagłady, Zosi Zajczyk (Jael Rosner). Zosia urodziła się w maju 1939r w Warszawie. Niespełna 2 letnia Zosia przeprowadza się z rodziną do getta. A jak już zostają same z mamą, ta ukrywa córkę w piwnicy. „Będziesz tu mieszkała jak krasnoludek”. Dziewczynka spędza tam długie miesiące, ale jej mama, wręcz heroicznie dbala o nią. Uczyła pisać, czytać, haftować, pokazywała świat, przynosząc liście, kasztany. Objaśniała jej świat. Nie potrafię Wam przekazać tego co mnie poruszyło w tej opowieści. Ona oddaje szacunek tym wydarzeniom. Sami musicie w nią wejść i doświadczyć tej dziecięcej naiwności, heroicznej walki matki, wyzbycia się polskości. Po tej lekturze znów docenimy to co mamy. Tu piękno przeplata się z ogromnymi emocjami. „Nie czułam się smutna. Nie było mi złe. Nie wiedziałam w ogóle, ze jest inne życie. Myślałam, ze tak to jest. Nigdy nie chcialam wyjsc, bo nie wiedzialam, ze mozna”. „Co? Chcesz zobaczyć, czy twoja mama żyje? Ja ci już mowie, ona nie żyje. Żadna mama nie żyje. Ale moja żyje. Niemożliwe. Nie ma takiej mamy, która by żyła. Nie ma. Zapytaj się wszystkich dzieci, czy ktoś ma mamę, która żyje”.