Lśnienie w ciemności (okładka  twarda)

To jednak nie to .jestem w trakcie czytania ale .... . Może dalej będzie lepiej. Pierwsza książka z Kingiem, która mnie rozczarowała. Gdybym czytał ją jako pierwszą, to nie wiem czy byłyby dalsze.

Myślałem, że antologia będzie lepsza. Stephen, Edgar, Clive, Bev i Richard trzymają poziom..

Jack Ketchum na kilku stronach tylko ale musi być 5 gwiazdek i tak ;)

Doskonałe opowiadania. Zbiór bardzo różnorodny i pełen ciekawostek.

Długo czekałam i nie zawiodłam się polecam

Taka sobie, średnia .

Rewelacja 👌

Bardzo lubię krótką formę i uważam, że jeśli ktoś potrafi napisać świetnie opowiadanie, to potrafi napisać wszystko. LŚNIENIE W CIEMNOŚCI wydało mi się książką idealną i pod pewnymi względami nią było... jednak, jak to bywa ze zbiorami opowiadań, jedne są gorsze, inne lesze. Książka ta powstała dla uczczenia dwudziestolecia LILJIA'S LIBRARY, którą stworzył ze swego wielkiego podziwu dla twórczości Kinga - Hans-Åke Lilja. Lubię takich zapaleńców i uważam, że to, co pochodzi z pasji, musi być choć trochę inspirujące. Ta antologia grozy ma mocne i słabsze strony, ale z całą pewnością jest świadectwem różnych głosów, które w różny sposób mówią o horrorze. NIEBIESKI KOMPRESOR, opowiadanie Stephena Kinga w moim odczuciu jest słabe. Nie ma w sobie grozy, nie straszy i nawet nie jest horrorem... raczej thrillerem psychologicznym, który skupia się na chorym umyśle narratora. To, co mi się podobało, to obecność pisarza, jego wtrącenie się w opowieść. King sprawił tym niespodziankę, bo czytelnik ma wrażenie, że mówi do niego sam pisarz i odkrywa swoje "chore" sekrety. SIEĆ Jack'a Ketchum'a i P.D. Cacek'a jest do bólu przewidywalne. Od pierwszych słów wiemy, jak ta historia się potoczy i także nie jest to horror, tylko thriller z kryminalnym wątkiem. Myślę, że to najsłabsza opowieść z tego zbioru, bo też i mam wrażenie, że temat ograny. OPOWIEŚĆ O HOLOCAUŚCIE Stewart'a O'nan'a również nie zachwyca i nie straszy. Ponownie mamy Nazistów, a nie Niemców i raczej słabą fabułę, gdzie w centrum jest pisarz, który coś przeżył i go to męczy. Bez szału, a temat przecież ekstremalnie trudny. AELIANA Bev'a Vincent'a ma coś w sobie i jest inna, wyróżnia się. To historia, że się tak wyrażę "wilkolaczna", a klimatem przypomina postapo. Nic nadzwyczajnego, ale też i nie jest źle. Dobrze się to czyta i można coś wyciągnąć dla siebie. PIDGIN I THERESA Clive'a Barker'a wydawało się rewelacyjnie, ale do pewnego momentu... mianowicie do chwili, gdy karty zostały wyłożone na stół i pisarz odkrył, o co mu chodzi. Odkrycie kart następuje niestety dość szybko i potem robi się coraz gorzej... a już najgorsze są nieprzemyślane metafory. Kawa na ławę i czytelniku trwaj w śmierdzącym zachwycie. Jednak.... jest to bardzo dziwne opowiadanie, które naprawdę do pewnego momentu zachwyca. KONIEC WSZYSTKICH RZECZY Brian'a Keene'a jest jednym z najlepszych tekstów w tej antologii. To przerażająco smutna historia, mocna, pełna szaleństwa i rozpaczy. Świetnie opisany żal i tęsknota za tym, co odeszło i rewelacyjnie oddana pustka po tragedii. CMENTARNY TANIEC Richard'a Chizmar'a ma dobry klimat, jest atmosfera, ale sama historia nie jest wyjątkowa. To prosta opowieść o goniącym człowieka sumieniu. WCIĄGNIĘTY W OGIEŃ Kevin'a Quigley'a jest horrorem, zdaje się, że jak do tej pory pierwszym prawdziwym. Ma w sobie niepokój, budzi strach i czasem obrzydzenie, a końcówka jest odpowiednia, dopasowana i świetnie zamyka opowieść. Trzej chłopcy w domu strachów i ich walka o przetrwanie - to pobudza wyobraźnię, choć oczywiście nie jest to fabuła nader skomplikowana. To prosty strachacz - prosty, ale skuteczny. TOWARZYSZ Ramsey'a Campbell'a straszy. Oj tak, czułam dyskomfort. Od początku czytelnik wie, że coś tu jest nie tak, a gdy wagonik rusza w ciemność, to już mamy tę pewność, że nie wyjedziemy z tego cali. Zakończenie, mogę to spokojnie napisać, wywołuje ciary na plecach... MOWNE SERCE Edgara Allana Poe, to oczywiście najlepsze opowiadanie, jest w swym gatunku wybitne i już je czytałam, ale cieszę się, że mogłam je sobie przypomnieć. Straszne, o potworze, który skrywa się w narratorze, o chorym umyśle i o tykającej bombie jaką jest sumienie... nawet u kogoś, kto na pozór jest go pozbawiony. MIŁOŚĆ MATKI Brian'a James'a Freeman'a, to krótki tekst, prosty, ale sprytny. Dobrze opowiedziana historia z twistem na koniec. Lubię taką dobrą prostotę, która robi robotę. KSIĘGA STRAŻNIKA Johna Ajvide Lindqvist'a, to bardzo dobrze napisana opowieść, która jest ciekawa i ma coś do powiedzenia. Pisarz interesująco buduje napięcie i wprowadza tajemnicę, by na końcu wszystko odwrócić i zmasakrować głównego bohatera. Interesujący tekst. Książka ciekawa, świetnie wydana - okładka jest rewelacyjna! Polecam, bo zawsze polecam antologie - szybko możemy poznać całą historię i ocenić, czy dany pisarz nam odpowiada. Ja po raz kolejny uświadomiłam sobie, że King nie jest dla mnie. Może ten wczesny, ten King od MISERY i ZIELONEJ MILI, ale teraz... te jego ideologie... w ciemności rośnie strach Wydawnictwo Zysk i S-ka

Każda okazja jest dobra, żeby wydać antologię opowiadań. Zbiór tekstów grozy pt. „Lśnienie w ciemności” powstał z okazji dwudziestolecia działalności strony internetowej poświęconej Stephenowi Kingowi „Lilja's Library”. Kiedyś zaczytywałam się powieściami tego słynnego pisarza (przestałam bo te nowsze niezbyt mi się podobają i się zraziłam), a ostatnio do czytania horrorów mnie ciągnie, więc postanowiłam sprawdzić, co ta antologia oferuje. W „Lśnieniu w ciemności” znajdziemy 12 opowiadań, a ich tematyka jest przeróżna. Teksty otwierające antologię „Niebieski kompresor” (Stephen King) oraz „Sieć” (Jack Ketchum), P.D. Cacek) mają charakter thrillerów psychologicznych. W pierwszym mamy stracie opętanego narratora zafascynowanego swoją (nieco) demoniczną ofiarą. Okraszone jest ono wstawkami (strasznie dziwnymi) samego Kinga. Opowiadanie numer dwa rozpoczyna się od wymiany maili między kobietą, a mężczyzną. Jak skończy się internetowa znajomość? W „Opowieści o Holocauście” (Stewart O'Nan) poznajemy pisarza, który nie może oddzielić twórczości od własnych doświadczeń, które – jak tytuł wskazuje – nawiązują do II wojny światowej. „Aeliana” (Bev Vincent) to (w końcu) opowiadanie grozy. Występują w nim „stwory nocy”, albo raczej mokre, pachnące sierścią „dzieci księżyca”. „Pidgin i Theresa” (Clive Barker) jest dla mnie najdziwniejszym opowiadaniem z zebranych w „Lśnieniu w ciemności”. Anioły, nieświęty święty oraz tytułowe papuga i żółwica. „Koniec wszystkich rzeczy” (Brian Keene) to rozdzierająca serce historia. Opowiada o ogromnej tragedii i pustce, jaką wywołała. Bardzo dobry tekst, jednak ja w ten sposób nie pojmuję literatury grozy. „Cmentarny taniec” (Richard Chizmar) obywa się na cmentarzu właśnie. Jest to tekst, krótki, smutny. Tekst ładny, jednak tak jak w poprzednim przypadku, nie tego oczekuję sięgając po opowiadania grozy. W dwóch opowiadaniach pojawia się motyw lunaparku (moim zdaniem fantastyczne tło, dla literatury grozy) - „Wciągnięty w ogień” (Kevin Quigley) i „Towarzysz” (Ramsey Campbell). Edgar Allan Poe to klasyka gatunku. Do tej antologii wybrano tekst „Mowne serce”. Jeśli ktoś go nie zna to napiszę tylko, że to brutalne opowiadanie o tym, że wyrzuty sumienia nas dopadną. „Miłość matki” (Brian James Freeman) skojarzyła mi się z jednym z filmów Hitchcocka. Pozwolę sobie zostawić niedopowiedzenie, z którym. W „Księdze strażnika” (John Ajvide Lindqvist) mamy powiew młodzieńczości. Bohaterami jest grupa chłopaczków grających w gry fabularne, a autor nawiązuje w nim do mitologii Cthulhu. Przyszła pora na oceny. Największy problem z „Lśnieniem w ciemności” to to, że mało horroru w antologii horroru. 5/12 tekstów mogę na spokojnie zaliczyć do kanonu grozy z pozostałymi polemizowałabym. Pewnie jeden czy dwa udałoby się podciągnąć, ale w dalszym ciągu pozostaje nam połowa nie na temat. No właśnie temat. Jest różnorodnie i to aż za bardzo. Czuć, że zebrane opowiadania są przypadkowe. Co one mają wspólnego ze Stephenem Kingiem? Nie wiem. Twórca publikacji rzucił się na nazwiska, albo wykorzystał znajomości lub tych pisarzy, którzy byli łaskawi odpisać i zostało wydane to co „skapło”. Tak ja to czuję. Czy nie ciekawiej byłoby rozpisać konkurs na tekst z „kingowskimi” motywami, albo po prostu z miejscem akcji w Maine? Byłyby to jakieś smaczki dla miłośników twórczości tzw. „króla horroru”. Ja wyróżnię opowiadanie inspirowane innym pisarzem – H.P. Lovecraftem, czyli „Księgę strażnika”. Tekst stosunkowo długi, ale napięcie jest w nim fajnie stopniowane, więc objętość mi nie przeszkadza. Jest niewinnie, a przy tym demonicznie. Piwnica, dzieciaki zahipnotyzowane zabawą i... Domyślacie się? Każda okazja jest dobra, żeby wydać antologię, ale swoje działania trzeba dobrze przemyśleć. W „Lśnieniu w ciemności” zabrakło motywu przewodniego. Czytelnik jest rzucany z tematu na temat. Szamoce się, jak ten liść targany na wietrze i nie może sobie miejsca znaleźć. Nie podoba mi się również kompozycja. Kiedy zaczyna się od najsłabszego tekstu, a kończy najlepszym coś jest nie tak. Nie ma wabika, który każe wracać do książki i odkrywać, co ona oferuje. Klimat większości opowiadań mnie nie porwał – mało tu spokojnej, przeszywającej grozy z wątkami nadprzyrodzonymi, jaką lubię czytać – ale to już kwestia gustu.

Książka ukazała się 25 października nakładem Wydawnictwa Zysk i S-ka „LŚNIENIE W CIEMNOŚCI” to zbiór dwunastu opowiadań grozy trzynastu autorów (jeden z utworów napisany został w duecie). Mamy tu teksty z różnych lat, począwszy od dziewiętnastowiecznego „Mownego serca” Edgara Allana Poe aż po współczesne opowieści takich sław jak Stephen King, Jack Ketchum, Kevin Quigley, John Ajvide Lindqvist, Clive Barker… Tak jak w przypadku antologii często bywa, jedne opowiadania są lepsze, inne słabsze, jedne ciekawsze, drugie mniej frapujące. To, oczywiście, także kwestia indywidualnego odbioru, tym bardziej, że nie każdego czytelnika przeraża i ekscytuje to samo. Utwory są tak różnorodne pod względem treści, nastroju i formy, że każdy ma szansę znaleźć tu coś dla siebie. Nie jestem fanką horrorów, ale cenię literaturę grozy, zwłaszcza jeśli nawiązuje do klasyki gatunku. Czasem też lubię podnieść sobie czytelniczą adrenalinę, sięgając po teksty uznanych pisarzy. Nie jest to, rzecz jasna, zawsze gwarantem satysfakcji, ale tym razem był to przysłowiowy strzał w dziesiątkę – przeczytałam od deski do deski, z niesłabnącym zainteresowaniem. Bardzo ciekawi i intrygujący są bohaterowie opowiadań. To m.in.: pisarze, mali chłopcy zwabieni do tajemniczego domu, ojciec opłakujący syna, mordercy, maniacy, zombi, wilkołaki, zwierzęta zamienione w ludzi, a nawet ...święci i anioły, czyli motywy rzadko spotykane w tego typu literaturze. Jest też bardzo osobliwy bohater nazywający się Opowieścią o Holokauście. Akcja rozgrywa się w różnych miejscach. Nieraz to zupełnie zwyczajna przestrzeń, innym razem cmentarz, domostwo na pustkowiu, piwnice, ciemne ulice miasta… Bywa i tak, że pozornie bezpieczny obszar zamienia się w niebezpieczny, a nawet upiorny. Niektóre opowiadania są pełnie niedopowiedzeń, aluzji, mają otwarte zakończenia, co daje czytelnikowi pole do popisu. Wyobraźnia odbiorcy jest zresztą pobudzana na każdym kroku – bywa groźnie, ale też groteskowo. Niektóre opisy są tak sugestywne, że niemal fizycznie odczuwa się zimno, zapachy, niepewność, niepokój, strach… Dzięki tej synestezji przeżycia bohaterów udzielają się czytelnikowi. Na uwagę na pewno zasługują konteksty. W części utworów odnajdujemy nawiązania np. do prozy S. Kinga (chociażby w samym tytule i w drugim utworze, gdzie mowa o Cujo) oraz do E.A. Poego. Jest też polski motyw związany z ...Wrocławiem. Interesująca jest forma opowiadań. Jedno z nich to w większości treść maili, jakie wymieniają bohaterowie; może je zatem uznać za prozę epistolarną. Narracyjną zabawę z czytelnikiem prowadzi w swojej opowieści S. King, który kolejny raz wykorzystuje motyw pisarza, tym razem będącego jednocześnie bohaterem, narratorem, komentatorem (na ile również autorem?). Czy opowiadania zawarte w zbiorze straszą? Czasem tak, czasem tylko trochę, a czasem wcale (przynajmniej na mnie tak działały). Warto wspomnieć na koniec, że nie są to jedynie teksty podnoszące adrenalinę. Część z nich daje wiele do myślenia, a ja po przeczytaniu ich utwierdziłam się w przekonaniu, że to nie duchów i innych postaci ze świata nadprzyrodzonego należy bać się najbardziej, lecz żywych LUDZI. Polecam z czystym sumieniem, tym bardziej, że część opowiadań nigdy wcześniej nie ukazała się drukiem. Beata Igielska