Hubal (okładka  miękka, wyd. 04.2016)

Przeczytałem właśnie "Hubala" Jacka Komudy, czyli fabularyzowaną historię majora Henryk Dobrzańskiego od września 1939 roku, aż po śmierć w kwietniu roku następnego. Sprawnie i dobrze napisana książka obejmująca całą opowieść o walecznym majorze i jego oddziale, który jako jeden z nielicznych nie zdał broni po Wrześniu, tylko walczył z Niemcami. Tragizmem było oczywiście to, że liczył na doczekanie się francuskiej i brytyjskiej ofensywy na Zachodzie. Dylematy, wybory, przysięgi, niewykonane rozkazy o demobilizacji i przejściu w konspirację. Historia niejednego oficera musiała tak wyglądać. Wszelkie postacie są dobrze zarysowane, od pomniejszych chłopów, aż po szwabskich oficerów dowodzących obławą na odział majora. Fajnym rozwiązaniem - choć myślałem, że będzie mnie denerwowało - okazało się pisanie książki w osobie trzeciej traktując o Hubalu i jego żołnierzach oraz w osobie pierwszej w momencie, gdy historię widzimy oczami oficera SS. Daje to dobry efekt spojrzenia z boku. Jedyne co mnie denerwowało, to mniejsze lub większe romanse Hubala, ale z drugiej strony to ułan, oficer, panny musiały lgnąć. Czy tak było, nie wiem, nie mniej na duży plus książki zasługuje, za cytatem z okładki: "(...) Powieść w całości oparta jest na faktach, pamiętnikach i najnowszych opracowaniach. Występujące w niej postacie i większość wydarzeń są prawdziwe.". Zresztą nie mniej fajną lekturą było już pozaksiążkowe zapoznanie się z dalszymi losami niektórych kompanów Hubala. Od konspiracji po "wyzwalanie" Polski, od wojennych tragedii po walkę z sowietami. Niejedna postać mogła by mieć książkę będącą kontynuacją "Hubala". Choćby Maciej Kalenkiewicz ps. Kotwicz. A "Hubala" oczywiście polecam, nie tylko w sezonie letnim.

Książkę w zasadzie ukończyłem wczoraj, ale z moją opinią musiałem wstrzymać się do dzisiaj. Musiałem przemyśleć sporo rzeczy i faktów na spokojnie. Ale teraz jestem już pewien wszystkiego: Pan Komuda stworzył dzieło unikalne i niepowtarzalne, które zapewniło mi kilkanaście wspaniale spędzonych godzin przy świetle dnia i wieczornej lampce. Najbardziej ambitna i zarazem najtrudniejsza koncepcja autora, stała się według mnie jego największym dotychczasowym sukcesem w dziedzinie literatury. Dziękuje Panu, za świetną i trzymającą w napięciu historię, a także za to, że choć w części mogłem sie poczuć jak polski żołnierz tamtego okresu oraz dzielić wszystkie bóle, smutki, ale i nadzieję, na nadejście lepszego jutra. Zdecydowanie polecam.

"Hubal" Jacka Komudy, czyli fabularyzowana historia majora Henryk Dobrzańskiego od września 1939 roku, aż po śmierć w kwietniu roku następnego. Sprawnie i dobrze napisana książka obejmująca całą opowieść o walecznym majorze i jego oddziale, który jako jeden z nielicznych nie zdał broni po Wrześniu, tylko walczył z Niemcami. Tragizmem było oczywiście to, że liczył na doczekanie się francuskiej i brytyjskiej ofensywy na Zachodzie. Dylematy, wybory, przysięgi, niewykonane rozkazy o demobilizacji i przejściu w konspirację. Historia niejednego oficera musiała tak wyglądać. Wszelkie postacie są dobrze zarysowane, od pomniejszych chłopów, aż po szwabskich oficerów dowodzących obławą na odział majora. Fajnym rozwiązaniem - choć myślałem, że będzie mnie denerwowało - okazało się pisanie książki w osobie trzeciej traktując o Hubalu i jego żołnierzach oraz w osobie pierwszej w momencie, gdy historię widzimy oczami oficera SS. Daje to dobry efekt spojrzenia z boku. Jedyne co mnie denerwowało, to mniejsze lub większe romanse Hubala, ale z drugiej strony to ułan, oficer, panny musiały lgnąć. Czy tak było, nie wiem, nie mniej na duży plus książki zasługuje, za cytatem z okładki: "(...) Powieść w całości oparta jest na faktach, pamiętnikach i najnowszych opracowaniach. Występujące w niej postacie i większość wydarzeń są prawdziwe.". Zresztą nie mniej fajną lekturą było już pozaksiążkowe zapoznanie się z dalszymi losami niektórych kompanów Hubala. Od konspiracji po "wyzwalanie" Polski, od wojennych tragedii po walkę z sowietami. Niejedna postać mogła by mieć książkę będącą kontynuacją "Hubala". Choćby Maciej Kalenkiewicz ps. Kotwicz. A "Hubala" oczywiście polecam.

Książka, pomimo umieszczenia jej przez Empik w dziale "fantastyka" (trochę powagi), wiernie przedstawia historię jednego z ostatnich żołnierzy września, majora Henryka Dobrzańskiego. Całość przeplatana przez autora, często zabawnymi, dialogami wojskowej musztry. Dla ludzi ciekawych historii zdecydowanie polecam.

Zajebista ksiazka. Fajne opowiesci, duzo akcji, duzo historycznych faktow.
Malowniczo opisana historia walki ulanow z niemcami w Polskich lasach. Czyta sie ta ksiazke lekko i nie wiadomo kiedy 800 stron przeklada sie z prawej na lewa strone

Polecam gorąco. To niezapomniana lektura, której poszczególne obrazy pozostają w pamięci żywe i bolesne, ale warte pamiętania – żeby taka historia już więcej się nie powtórzyła, a jej symbole nie zniknęły nigdy ze zbiorowej świadomości.

Wciągająca, bardzo obrazowo oddająca czasy przedwojenne i wojenne, czasy Majora, nastroje społeczne. Pan Jacek niezmiennie w wysokiej formie - razem z "Ostatnim honorowym" bardzo zgrabnie przeniósł się w XX wiek:) Warto przeczytać!

Lubię Komudę, ale jakoś bez szału. Za to zakochałam się w Hubalu tak w człowieku, jak i w powieści. W stylu. W akcji. Połknęłam ją na dwa razy, zawalając prace domowe i gotowanie:) ...i było warto:D

Książkę kupiłam mężowi w prezencie, ponieważ uwielbia tematyke historyczna. Jest to jego kolejne spotkanie z autorem😊

Świetna książka. Każda młoda osoba powinna przeczytać chociaż raz, żeby móc docenić w jakich czasach mogą żyć.