Herbaciane róże (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Super ,już w dwa dni ,taka interesująca

Polecam

Dzień dobry, Dziś chciałabym przybliżyć Państwu książkę o pięknej okładce, pięknej treści i ujmującym tytule. „Herbaciane róże” napisane przez Panią Beatę Agopsowicz a wydane nakładem Wydawnictwa Espe, przeczytałam w dwa dni. Potrzebowałam takiej lekko napisanej treści, choć autorka absolutnie nie stroni w niej od tematów wymagających mnóstwa zaangażowania, przynajmniej od strony bohaterów. Małżeństwo jest piękną drogą, ale też trudną. Jak każde powołanie. Ale z Panem Bogiem nie ma nic niemożliwego. On jest Mistrzem happy endów! O jak ja uwielbiam to stwierdzenie. Jest tak bardzo prawdziwe! W życiu głównych bohaterów niniejszej powieści, Katarzyny i Krzysztofa, zdaje się nigdy nie było tych typowych kroków jak zauroczenie, zakochanie i miłość. To znaczy, po stronie Kasi nie było... jak w takim razie przetrwali w małżeństwie trzydzieści lat? Poukładana codzienność, wspólne wychowywanie córki, to, co niewygodne zamiecione pod dywan spokojnie śpi, powierzchowne rozmowy, ale pewnie też ogrom nie zawsze okazanej i wypowiedzianej frustracji. Tak w skrócie chyba można ich określić. I ten właśnie obraz, w którym, jeśli się nic nie ruszy, może trwać jeszcze lata. Przynajmniej tak na pierwszy rzut oka. Jednak Pan Bóg ma inny plan. Pola, córka Katarzyny i Krzysztofa, wyjeżdża do Krakowa. Wraz z koleżankami świetnie się tam bawi. Na jej drodze staje też przystojny Patryk. Żyć nie umierać. Chwilo trwaj. Jednak wszystko, i wakacje, i dotychczasowe życie całej rodziny, kończy wypadek samochodowy. Późniejsze zdarzenia odwracają rzeczywistość. To, co ukryte wychodzi na jaw. Czy rodzina z tego kryzysu wyjdzie obronną ręką? Nie są sami. Jest z nimi Pan Bóg, który wysyła w swoim imieniu pomoc. Czy dostrzegą pomocną dłoń wyciągniętą w ich kierunku? Bardzo mi się ta książka podobała! Nie podejrzewałam, że wywoła we mnie tak dużo pozytywnych emocji. A jednak tak się stało. Polecam! Ważna. Pięknie napisana. Bez silnego ubarwiania rzeczywistości. Cała gama osobowości. Do rozważań. Zostaje w pamięci. No i ta ładna okładka! Tutaj wszystko ze sobą idealnie współgra. Jestem bardzo na TAK. A Wy? Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu.

✒️„(...)może wcale nie chodzi o dokładanie drewien do zimnego paleniska, ale o podłożenie iskry.” Pola po maturze wybrała się na studia do Katowic. Ma przy tym nadzieję, że nadopiekuńczy rodzice pozwolą jej nacieszyć się wolnością i dorosłością. Niestety dostaje przykazanie, by na każdy weekend zjeżdżać do ich małej rodzinnej miejscowości. Bardzo entuzjastycznie przyjmuje zatem propozycję przyjaciółek, by mimo niezadowolenia rodziców, wybrać się na kilka dni do Krakowa. W stolicy Małopolski poznaje Patryka, uroczego studenta prawa. Od razu czuć przyciąganie między młodymi. Niestety zauroczenie to nie trwa długo. Pola podczas drogi powrotnej z Krakowa, ulega poważnemu wypadkowi. Jej stan jest krytyczny. To wydarzenie, jest nie tylko tragiczne samo w sobie...jest też niejako otwarciem „puszki Pandory”. Wychodzi na jaw rodzinny sekret, który nigdy nie miał ujrzeć światła dziennego... „Herbaciane róże” to powieść bardzo przejmująca, mądra i głęboka. Pokazuje ona, że kłamstwo (nawet w dobrej wierze) jest nadal kłamstwem i czymś złym. Że ukrywanie przez wiele lat prawdy przed najbliższymi, może skończyć się kryzysem i rozłamem w rodzinie. Autorka, przedstawiając losy rodziców głównej bohaterki, uzmysławia nam, że małżeństwo, nawet z wieloletnim stażem, jest żywym tworem, nad którym trzeba wciąż pracować. Nie można popadać w rutynę, zaczynając żyć ze sobą tylko z przyzwyczajenia. Jak bardzo zasadne jest w tym przypadku stwierdzenie, że jak coś się zepsuje, należy próbować naprawić, nie wyrzucić na śmietnik. Kluczowe w tym przypadku są dwa słowa – zrozumienie i wybaczenie. Przed tym też wyzwaniem staje Pola, główna bohaterka. Musi zrozumieć motyw działania swoich rodziców i wybaczyć im krzywdę. Czy jej się uda? Czy naprawi rodzinne relacje? Finał tej emocjonalnej historii poznacie, czytając powieść „Herbaciane róże”. Jest to pozycja, którą pokochają fani książek z gatunku literaty obyczajowej, która niesie za sobą mądre przesłanie i zmusza do pochylenia się nad życiowymi prawdami.

Przewrotny los rozdaje karty w najmniej oczekiwanym momencie. Czy jednak na odkrycie bolesnych rodzinnych tajemnic będzie w naszym życiu kiedykolwiek odpowiedni czas? Pola wraca do rodzinnego Radlina tuż po zdanych na studiach egzaminach. Perspektywa spędzenia trzech miesięcy wakacji w małej miejscowości z nadopiekuńczymi rodzicami nie wywołuje w niej zachwytu. Wręcz przeciwnie. Kiedy nadarza się okazja spontanicznego wyjazdu do Krakowa, nie zastanawia się nawet chwili. Wprost wymarzona szansa, by wydostać się spod klosza rodzicielskiej troski może kolejny raz prędko się nie nadarzyć. Beztroski czas, spędzony w towarzystwie przyjaciółek i nowo poznanego chłopaka szybko mija, a nagły, zupełnie niespodziewany ciąg zdarzeń wywraca życie skromnej dziewczyny do góry nogami. Jakie sekrety ujrzą światło dzienne? Czy decyzje podjęte przed trzema dekadami zaburzą dotychczasowe życie rodzinne Poli i jej rodziców? Czy młoda studentka znajdzie w sobie wystarczająco dużo siły, by stawić czoła niespodziankom od losu? Tajemnice z przeszłości, kłamstwa, zranione uczucia, rozczarowania, a w tle tląca się miłość, nadzieja i wiara - wszystko to znajdziecie w najnowszej powieści Beaty Agopsowicz pt. "Herbaciane róże”. Autorka ukazuje w niej życiowe prawdy. Kłamstwo zawsze pociąga za sobą konsekwencje, a siła jego działania, niczym lawina, rujnuje tkanie latami pozorne szczęście. Zaniedbania w związku, nieporozumienia, brak dialogu, pogłębiające się uczucie samotności, życie obok siebie, a wreszcie kryzys w godzinie próby mogą zrujnować rodzinę. Ważnym elementem tejże powieści jest wiara w Boga. Autorka doskonale przedstawia skrajnie różne postawy wiary w obliczu rodzinnej tragedii. Fabuła została mocno osadzona w realiach. Warto podkreślić, że autorka na stronach swej książki oprowadza czytelnika po miejscach dobrze znanych i bliskich jej sercu, a poniekąd i mojemu także. "Herbaciane róże" to powieść o życiu, jego trudach, troskach i radościach. Idealna na jeden wieczór.

“Żyjemy wśród ludzi, a ludzie nie są idealni. Jedni ranią nas, drugich ranimy my”. Katarzyna i Krzysztof mieszkają w niewielkim Radlinie, za nimi trzydzieści lat małżeństwa. Żyją obok siebie, mają dorosłą córkę Polę i wspólnie skrywają tajemnicę, o której boją się nawet myśleć. Utrzymywana do tej pory fikcja szczęśliwego małżeństwa, ich pozornie poukładane, dobre życie pewnego dnia zaczyna się sypać. Jedno wydarzenie i wszystko się zmienia. Wydaje się, że to koniec, że nic już nie da się posklejać, naprawić. W tym wszystkim najbardziej poszkodowana jest Pola, skrywana do tej pory tajemnica rodzinna burzy jej spokój i zmienia spojrzenie na najbliższych jej ludzi. Czy złość, uraza i głęboki żal wezmą górę? Czy możliwe jest wybaczenie? Jak długo można żyć w kłamstwie? Fabuła ciekawie utkana, dotyka skomplikowanych ludzkich relacji, a w tle tajemnice głęboko skrywane tajemnice rodzinne. Autorka ma lekkie, barwne, naturalnie przyjemne pióro. Z łatwością oddaje emocje, wewnętrzne rozterki, jakie targają naszymi bohaterami, a tych im nie brakuje. Wyraźnie ukazane osobowości bohaterów różne, złożone charaktery. Pozornie szczęśliwa rodzina, jedna chwila zmienia wszystko. Skrywane tajemnice ujrzały światło dzienne, stabilność rodziny chwieje się w posadach. Autorka porusza szereg trudnych złożonych problemów dotyczących ludzkiej egzystencji, skomplikowanych relacji rodzinnych. Przytłaczająca, nadmierna troska rodziców, brak możliwości decydowania o sobie, pragnienie wolności, swobody. Kłamstwa, niedopowiedzenia, brak szczerości, brak wsparcia, bolesne odrzucenie. Tak ważne i potrzebne w życiu przebaczenie i nadzieja. Słodko-gorzka, mądra, dająca do myślenia opowieść. Czytanie od początku do końca było przyjemnością. Niesie nadzieję i ukazuje, że nikt z nas nie jest idealny, każdy popełnia błędy, każdy zasługuje na wybaczenie. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

"Każdy z nas został kiedyś zraniony. Żyjemy wśród ludzi, a ludzie nie są idealni. Jedni ranią nas, drugich ranimy my. Czy jest sposób, by te wszystkie zranienia zabliźnić i by te blizny nie przeszkadzały nam w życiu?" Jedna chwila, jedno zdarzenia odkrywa prawdziwe oblicze 30letniego małżeństwa Katarzyny i Krzysztofa. Wydaje się, że tej fikcji, tego udawania, które stało się udziałem ich rodziny, nic już nie jest w stanie naprawić. Najbardziej w tej sytuacji poszkodowana zostaje ich córka Pola. Zderzenie się tej młodej kobiety z wielką, rodzinną tajemnicą początkowo burzy jej poukładany świat, zamyka serce w złości i rozżaleniu, ale jedna rozmowa zmienia jej spojrzenie na postępowanie najbliżych. Czy wdzięczność i przebaczenie staną się tym plastrem, który zaleczy rany zadane przez życie i nie zawsze dobre wybory? Autorka @beataagopsowicz w swojej najnowszej powieści, mierzy się z niełatwym tematem zranień. Stawia swoich bohaterów w trudnych okolicznościach, zmusza do podejmowania decyzji, które w przyszłości będą nieść ze sobą ból i rozczarowanie. Ale czy nie takie jest życie? Tak jak w przytoczonym wyżej cytacie, ludzie nas ranią i my sami również ranimy. Ważne jest co dalej z tym zrobimy. W tej pięknej historii mamy podaną niejako receptę na życiowe rany, a jest nią właśnie przebaczenie i wdzięczność. Pola i jej bliscy doświadczyli tego , co ze sobą niosą kłamstwa, niedopowiedzenia, brak porozumienia, ale dzięki otwartości serca, potrafili dostrzec to, co naprawdę się liczy i zawalczyli o siebie. "Herbaciane róże" to kolejna z serii Opowieści z wiary, powieść niosąca nadzieję, pełna dobra i miłości, kojąca poobijane serca. Nie sposób się od niej oderwać. Przeniosła mnie do ukochanego Krakowa, niejednokrotnie wzruszyła ale i otuliła ciepłem niosąc ze sobą piękny przekaz. Jestem pewna, że zostanie w mojej pamięci jeszcze na długi czas.

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością autorki ale na pewno nie ostatnie. Bardzo lubię czytać całe serie bądź inne wydane tytuły danego autora, oczywiście pod warunkiem, że pierwsza lektura mnie wciągnie. Tak było właśnie w przypadku "Herbacianych róż". Być może też dlatego, że akcja powieści rozgrywa się całkiem niedaleko, bo w Radlinie. Przeplatana jest migawkami z okolic Rybnika i Wodzisławia ale także ma kilka epizodów w Krakowie. Poznajemy Katarzynę i Krzysztofa, tworzących małżeństwo już od wielu lat, a także ich córkę Polę, studentkę rozpoczynającą wakacje. Szczęśliwa, wiodąca spokojne życie rodzina. Jednak wszystko się zmienia, gdy Pola postanawia wyjechać z przyjaciółkami na krótkie wakacje do Krakowa a podczas powrotu dziewczyny mają wypadek samochodowy. Podczas pobytu w szpitalu na jaw wychodzą rodzinne tajemnice, które skrywane przez wiele lat były ciężarem dla Katarzyny i Krzysztofa a ujawnione automatycznie przenoszą Polę do zupełnie nowej rzeczywistości. Czy dziewczyna się w niej odnajdzie? I czy będzie mogła jeszcze komuś zaufać? Lubię powieści mocno osadzone w realiach. Nie ma tu ani ciągu niefortunnych zdarzeń, który całościowo dawałby obraz o niskim prawdopodobieństwie wystąpienia, ani przesłodzenia i nagłych, niesamowitych cudów. Choć to książka z cyklu "Opowieści z wiary", więc oczywiście porusza kwestie wiary w Boga i jego działanie. Książka przeplata a w końcu łączy dwie historie, jedną z przeszłości a drugą dopiero co tworzoną. Daje pełny obraz obecnej rodziny, jej początki i wydarzenia, które wpłynęły na teraźniejszość. Całość jest jak opowieść dobrej znajomej, jak historie z naszego zwyczajnego życia. A jednocześnie potrafi wyciągnąć i oderwać od naszej rzeczywistości. Wdzięczność i przebaczenie - czy to podstawa udanego życia w zgodzie z innymi? Sięgnijcie po tę powieść i przekonajcie się sami.

Znacie "Opowieści z Wiary" wydawane przez Wydawnictwo eSPe? 📝☕🌷 Niedawno ukazała się w tym cyklu najnowsza powieść Beaty Agopsowicz pt. "Herbaciane róże". 🌹 Przyznam szczerze, że do tej pory nie znałam twórczości tej poczytnej Pisarki, ale piękna okładka i uroczy tytuł sprawiły, że nie mogłam przejść wobec tej pozycji obojętnie.💛🌹 W powieści poznajemy zwyczajną rodzinę: małżeństwo z trzydziestoletnim stażem Katarzynę i Krzysztofa oraz ich dorosłą córkę - studentkę Polę. Podczas wakacji dziewczyna decyduje się na spontaniczny wyjazd do pięknego Krakowa. Przyjemnie spędzony czas w gronie przyjaciół owocuje nową obiecującą znajomością. Sympatyczny i przystojny student Patryk jest zauroczony Polą i oboje pragną kontynuować znajomość.Brzmi sielankowo, prawda? 😉 No właśnie! Pewne smutne wydarzenie sprawia, że życie naszych bohaterów wywraca się do góry nogami. Ujawnia rodzinną tajemnicę i ukazuje, jak naprawdę wyglądają relacje w tej rodzinie.... Wyobcowanie, brak ciepła, brak zaufania i życie obok siebie, a nie razem ze sobą... Czy nie brzmi to znajomo? 🌹 Czy bohaterowie poradzą sobie w trudnych chwilach? Czy tę rodzinę da się jeszcze uratować? Jak dalej potoczy się ta zwyczajna z pozoru historia? O tym musicie już przekonać się sami sięgając po tę niezwykle życiową powieść! 💛 "Herbaciane róże" to piękna i mądra książka o sile rodzinnych więzi, przyjaźni i różnych odcieniach miłości. To wzruszająca powieść, która skłania do refleksji i zadumy nad własnym życiem. To wreszcie historia, która otula swym ciepłem, podnosi na duchu i koi nasze serca. Serdecznie polecam!

„Herbaciane róże” to niesamowicie refleksyjna historia, która kryje mnóstwo emocji. Emocji intensywnie oddziaływujących na czytelnika i jednocześnie zawierających tak niesamowite przesłanie. Nie spodziewałam się tego, że treści zamknięte w tak pięknej okładce będą tak wysoce wartościowe. „Herbaciane róże” to powieść, która zapewni Wam wyjątkowe i pamiętne chwile. To historia, która zawładnie Waszymi myślami i zaadoptuje się w Waszej pamięci. W końcu to książka przepełniona emocjami, latami skrywanymi tajemnicami i relacjami rodzinnymi, które z pozoru idealne - maskują tylko prawdę. Bohaterów tej powieści łączy wspólna trzydziestoletnia przeszłość. Ich codzienność oscyluje wokół typowych małżeńskich problemów, wokół wychowywania córki i wokół tajemnicy, w którą sami są uwikłani. Wszystko to, z pozoru wygląda jak piękna rodzinna fotografia. Aż do dnia, kiedy córka staje się uczestniczką groźnego wypadku. Od tej chwili nic nie jest już takie samo… Historia nakreślona lekkim ale pięknym piórem, bohaterowie, którzy mogliby być naszymi sąsiadami i rozterki, które mogłyby dotyczyć każdego z nas. Autorka poruszyła tematy rodzinnej tajemnicy, miłości, przyjaźni i szansy, którą warto dać przyszłości… Stworzyła poruszającą historię w pięknym stylu, zauroczyła mnie nią i poddała mój umysł ogromnej ilości emocji. Nie będę ukrywała, że zazdroszczę tym, którzy lekturę tej książki mają jeszcze przed sobą. Zdecydowanie polecam, a ja wyczekuję kolejnych historii spod pióra autorki.