Czuły narrator (okładka  twarda, wyd. 11.2020)

Czas spędzony na czytaniu tej książki jest czasem wyjątkowym. Odkrywając poszczególne "rozdziały" warto zrobić sobie przerwę żeby dawkować przyjemność i pozostawić sobie czas na refleksje. Polecam.

Mistrzostwo godne Noblistki Przemyślane chwilami zaskakujące pozwala poznać punkt widzenia dla mnie nieoczywisty

REWELACJA . TAK DOBRA JAK WSZYSTKIE POPRZEDNIE. CZEKAM NA KOLEJNĄ. POLECAM WSZYSTKIE KSIĄŻKI NOBLISTKI. 😀

książka napisana z wielkim kunsztem i widać dużą wiedzę autorki, czyta się cudownie

czytałem inne książki Olgi Tokarczuk, więc sądzę że ta będzie równie ciekawa

Wspaniała książka noblistki. Obowiązkowa pozycja w domowej bibliotece.

Kolejna świetna książka , głęboko poruszajaca aspekty humanistyczne

Tokarczuk to Tokarczuk. Cóż więcej napisać....

„Czuły narrator” Olgi Tokarczuk, czyli efekt motyla w zasięgu każdego z nas. Człowiek nie lubi być bezradny: tyle osiągnięć, tak prężny rozwój, a tu nagle cały świat staje w miejscu i pandemiczna rzeczywistość zamyka nas w czterech ścianach. Pojawiają się refleksje na temat spraw elementarnych, próby analitycznego i syntetyzującego odniesienia się do nagle wypłowiałej rzeczywistości, pytania i wątpliwości. Wydana jesienią 2020 roku książka Olgi Tokarczuk pt.”Czuły narrator” jest utworem wynikającym z konieczności zatrzymania się w miejscu, zbiorem wypowiedzi, w których autorka przedstawia swoje spojrzenie na współczesny świat, literaturę, kondycję człowieka, międzyludzkie relacje. Autorka dwunastu wykładów i esejów ujawnia się tutaj jako była podróżniczka, osoba otwarta na innych, uważnie obserwująca rzeczywistość, ostrzegająca przed zamknięciem się w ramach kalendarza i zegarka, wrażliwa na krzywdę „istot czujących”. Postrzegam ją jako psychoterapeutkę, którą w sensie zawodowym była bardzo krótko, ale skłonności pozostały, dlatego powieściopisarka bezustannie odnosi się do mechanizmów i praw rządzących psychiką i zachowaniami człowieka. Według niej ludzka ciekawość przerodziła się w obsesyjną manię poznawania świata oraz akcentowania swojej obecności w każdym zakamarku naszego globu i w efekcie stała się jedną z przyczyn przekonania gatunku homo sapiens o swojej potędze, które jest oczywiście ułudą. Ludzie nie są ani silni, ani mądrzy: zadeptują, unicestwiają, skazują siebie i innych na poczucie klaustrofobii, katatonicznie zastygają przed ekranami telewizorów i komputerów, nie potrafiąc omijać „machających do nich ciekawostek” i choć bardzo by tego chcieli – nie kontrolują świata. Funkcjonujemy w rzeczywistości antynomii dostrzeganych przez pisarkę na co dzień i przenoszonych na proces twórczy. Noblistka zdradza kulisy rzemieślniczego tworzenia dzieł wymagającego uporu, cierpliwości, mozolnej pracy i pochylenia się nad szczegółami, ale równocześnie podkreśla metafizyczny stan skupienia i współodczuwania, dzięki którym powstaje literatura stanowiąca „ogrom korespondencji między wszystkimi uczestnikami bytu”. Tokarczuk z chęcią wypowiada się na temat języka i warsztatu twórcy, jest niezwykle wrażliwa na słowa. Wspominając o pokoleniowych różnicach, podkreśla m.in. znaczenie innego kontaktu z rzeczywistością oraz sposobu używania i jakości języka. Oddaje hołd tłumaczom potrafiącym odmłodzić teksty i nadać im zupełnie nową jakość. W wykładach, wykorzystując napisane przez siebie utwory, podejmuje spontaniczną próbę przybliżenia trzech podstawowych wymiarów powieści. Teoretyczno – literacka analiza pokazuje, że nasza noblistka opowiada się po stronie irracjonalności, odwołuje się do religijno - metafizycznego instynktu, nobilituje szaleństwo, fantazję, epifanię i metaksę, natomiast krytykuje literalizm (ograniczającą dosłowność) i jego konsekwencje w postaci pauperyzacji poczucia humoru, dogmatyzmu, fundamentalizmu i niezrozumienia ironii. Równocześnie postrzega literaturę jako sztukę codzienną, pozbawioną nadmiernego zdobnictwa i przemądrzalstwa, „mądrą mądrością życia z ulicy”. Autorka „Biegunów” wyraża autentyczny zachwyt możliwością czytania, wymienia cały szereg dzieł – drogowskazów i pisarzy, dzięki którym świat fikcji ją zafascynował i stał się alternatywną rzeczywistością, która kocha. Jednym z moich ulubionych cytatów z tej książki jest stwierdzenie, że „czytanie jest przywilejem zdrowego, zrównoważonego umysłu”, bo to oznacza, że skoro chcę i lubię czytać, wciąż jeszcze mogę myśleć o sobie w pozytywny sposób. Teksty w „Czułym narratorze” utwierdzają mnie w przekonaniu, że warto refleksyjnie patrzeć na świat i nawet mając świadomość kryzysu, ryzyka oraz drastycznych zmian generacyjnych i kulturowych, trzeba myśleć i robić swoje. Warto pamiętać o czułości i transcendencji, o których nie musimy mówić wprost. Przecież matka Olgi odpowiadając na pytanie o powód zamyślenia na fotografii, stwierdziła, że córka jeszcze się nie urodziła, a ona już do niej tęskni. Warto upominać się o prawa dla cierpiących zwierząt, które same prawa głosu nie mają, a są bardziej wrażliwe od niejednej istoty dwunożnej. Warto stawać po stronie słabszych, wykluczonych i bezradnych. Warto wiedzieć, że: „każde zło, jakie wyrządzamy innym, wyrządzamy sobie”. Warto czegoś nie rozumieć, bo dzięki temu uruchamiamy intuicję, stajemy się autentyczni i naturalni. Warto interpretować wydarzenia, by mogły stać się doświadczeniami, a nie zlepkami antagonizujących ludzi informacji. Do tej książki będę wracać wielokrotnie, ponieważ inspiruje, uwrażliwia, uczy, otwiera oczy i podnosi na duchu, dając nadzieję na odnalezienie sensu w pogmatwanym, nietolerancyjnym świecie. Wynika z niej, że efekt motyla jest w zasięgu każdego z nas.

Relacja zza kulis pisarskiego warsztatu. Wykłady i mowa noblowska Olgi Tokarczuk pozwalają nam zajrzeć do pracowni pisarki. Mimo, że są to teksty "użytkowe" stworzone na potrzeby konkretnych okoliczności , są bardzo literackie i w jakiś sposób delikatne. Autorka, która nie może się schować za swoimi bohaterami w sposobie opowiadania pokazuje swoją naturę i wrażliwość.