Czarne nenufary (okładka  twarda, wyd. 06.2020)

"Czarne Nenufary" to komiksowa adaptacja książki (kryminału) o tym samym tytule. Na szczęście nie czytałam jeszcze oryginału, więc największy fabularny plot twist był dla mnie ogromnym zaskoczeniem! Wydaje mi się, że warto sięgnąć po ten komiks już dla samej fabuły, a do tego dochodzi jeszcze bardzo ładna, delikatna kreska oraz liczne nawiązania do sztuki Moneta, co jest naprawdę fajną ciekawostką dla osób takich jak ja, które o tym malarzu wiedzą bardzo niewiele. „Czarne nenufary” to dobry komiks, ale nie wywołał we mnie aż tylu emocji, by trafić do mojej komiksowej topki. Będę go jednak dobrze wspominać i może kiedyś do niego wrócę.

Trzy tajemnicze kobiety, intrygujący detektyw i zbrodnia, a wszystko to powiązane z malarstwem Claude'a Moneta. Historia wciąga już od pierwszych stron i trzyma w napięciu do samego końca, a zakończenie zaskakuje. Poza tym to jeden z lepiej wydanych komiksów, jakie do tej pory miałam w swoich rękach. Znajdziecie w nim piękne ilustracje nawizujace do malarstwa impresjonistów i genialne dialogi na ładnym, matowym papierze.

Przepiękna powieść graficzna. Cieszy oczy, a do tego przedstawiona historia niesamowicie wciąga i zaskakuje.

Świetna historia, piękne rysunki. Teraz żałuję, że nie zacząłem od książki.

Piękna kreska, bardzo ciekawa historia

Bardzo ładnie namalowany komiks.

Piękne wydanie!

TRZY KOBIETY I TRUP „Czarne nenufary” to bardzo pozytywnie zaskakujący komiks. Jako, że nie jestem fanem kryminałów, siłą rzeczy mniej kręcą mnie tego typu opowieści, choć zawsze daję im szanse, jeśli wydają się być interesujące. Na szczęście niniejsza powieść graficzna to bardzo przyjemna lektura łącząca w sobie sielskie, idylliczne niemal klimaty, z mrokiem, przemocą i tym podobnymi tematami. A wszystko to w urzekająco zilustrowanym albumie, po który naprawdę warto jest sięgnąć. Opowieść przenosi nas do Giverny, normandzkiego miasteczka, gdzie Monet namalował Nenufary. To właśnie tu żyją trzy kobiety: wredna staruszka mieszkająca w młynie nad strumieniem, 36-letnia kłamczucha zajmująca lokum na poddaszu pewnego domu, która jak dotąd (a właśnie dotąd jest tu słowem kluczowym) nie zdradziła swojego męża i jedenastoletnia egoistka z małego domku, z którą chcą chodzić wszyscy chłopcy. Każda inna, każda jakże odległa od pozostałych, ale wszystkie łączy jedna rzecz: chcą uciec z tego miasteczka, które traktują jak więzienie. Wkrótce połączy je coś jeszcze. W mieście dochodzi do zbrodni, a kluczem do rozwikłania zagadki morderstwa mogą być właśnie one. Ale co tak naprawdę dzieje się w Giverny? I czym te wydarzenia się skończą? „Czarne nenufary” to komiksowa adaptacja wydanej w roku 2011 powieści pod tym samym tytułem. Powieści, która stała się wielkim hitem i zgarnęła wiele nagród dla najlepszego kryminału roku. Brzmi obiecująco? Dla mnie niekoniecznie, bo na rynku trudno znaleźć naprawdę dobre książki z tego gatunku, więc nawet jeśli jakaś zdobywa wyróżnienie, należy traktować ją jako mniejsze zło, niż faktycznie dobry wybór. Jeśli chodzi o powieść Michela Bussiego nie miałem okazji jej czytać, więc i nie wypowiem się na jej temat, ale za to komiks oparty na jej motywach to kawał bardzo dobrej powieści graficznej, wartej polecenia nie tylko miłośnikom kryminałów. Od sielskiego widoku stawu pełnego nenufarów, stawu otoczonego zielenią i z charakterystycznym mostkiem w tle, przez pełne namiętności i brudu sceny erotyczne i widok zwłok spływających z nurtem, po kolejne ujęcie stawu, ale już w bardziej ponurej atmosferze. Taką podróż w czasie i przestrzeni odbywamy wraz z bohaterami „Czarnych nenufarów”. Podróż pełną tajemnic i małomiasteczkowego klimatu, których nie powstydziłby się chyba sam Stephen King. Klimatu czasem ocierającego się o malarstwo Moneta, czasem wręcz o estetykę amerykańskich reklam z lat 50. XX wieku. Akcja jest ciekawa, o dziwo spokojna i pozbawiona brutalności, bohaterowie dobrze nakreśleni, a świat intrygujący i ujmujący. Najlepsza jednak i tak pozostaje szata graficzna. Kreska łącząca stylistykę europejskich i amerykańskich komiksów, uzupełniona o tradycyjnie nakładany, przyjemnie pastelowy kolor, robi duże wrażenie i doskonale oddaje wszystkie aspekty opowieści: sielskość, mrok, erotyzm, zwyczajność… Ociera się przy tym o prawdziwy artyzm, chociaż jest stosunkowo prosta i znajoma. Kto lubi dobre komiksy i dobre kryminały powinien „Czarne nenufary” poznać. To świetna lektura, o jakiej łatwo się nie zapomina i do jakiej – szczególnie od strony graficznej – chce się wracać. Polecam, jak rzadko który komiksowy kryminał.

Krwawa zbrodnia o artystycznym zabarwieniu, skrywająca iście impresjonistyczne emocje. Tak w dużym uproszczeniu można zaprezentować komiks Czarne nenufary, będący graficzną adaptacją głośnego i wielokrotnie nagradzanego francuskiego kryminału autorstwa Michela Bussiego pod tym samym tytułem. Akcja dzieła przenosi nas do małego i mocno urokliwego miasteczka Giverny, które jest istną Mekką dla wielbicieli malarstwa. To właśnie tam ostatnie lata swojego życia spędził Claude Monet, malując kilka swoich znanych dzieł. Niezmącony spokój tego urokliwego miejsca zostaje nagle zaburzony przez znalezienie na brzegu rzeki ciała miejscowego chirurga, którego zejście ewidentnie nie było naturalne. Śledztwo zostaje powierzone młodemu inspektorowi, który wyda się miłośnikiem i znawcą sztuki, co w tym konkretnym przypadku może okazać się kluczowe. Sprawa morderstwa jest dosyć tajemnicza, a wątłe tropy prowadzą do trzech kobiet (młodej utalentowanej 11-latki, nauczycielki sztuki i staruszki wiedzącej o wszystkim, co dzieje się w miasteczku), które są jakoś powiązane z całą zbrodnią. Trzy różne pokolenia i trzy różne charaktery, które łączy tajemniczy element, będący ważnym śladem pozwalającym rozwiązać całą sprawę. Czarne nenufary niemal od samego początku serwują odbiorcy naprawdę dobrze przemyślany i napisany wątek kryminalny. Nie dziwi więc fakt tak licznych nagród dla oryginalnej powieści. Sprawa zbrodni jest tutaj bowiem pokazana mocno wielowarstwowo, nic nie jest nazbyt oczywiste, a w kilku miejscach potrafi ona mile zaskoczyć, nawet najbardziej oczytanych fanów tego typu literatury. Ogromne znaczenie dla całego wątku, mają tutaj wspomniane trzy niewiasty, które swoim pozornym brakiem „powiązań” napędzają tajemniczość dzieła i powodują pojawianie się kolejnych pytań. Fabuła dzieła to jednak nie tylko świetnie zaserwowany kryminał. Autor powieści oraz wtórujący mu twórca komiksowej adaptacji, stworzyli niesamowicie nastrojową opowieść obyczajową osadzoną na francuskiej prowincji, gdzie historia namiętności i rodzącej się miłości, staje się podstawą wielu intryg. To właśnie te typowo ludzkie uczucia są powodem wielu nieprzemyślanych decyzji, które rzutują na całe życie niektórych osób. Stopniowe odkrywanie tajemnic bohaterów nadaje komiksowi niebywale wyrazistego i nietuzinkowego klimatu. To jednak nie wszystko, co dzieło ma do zaoferowania. Wybranie Giverny jako konkretnego miejsca akcji, automatycznie wymusza poruszenie w dziele pewnym aspektów historii sztuki. Ciekawostki dotyczące życia i twórczości Moneta tworzą tutaj z pozostałymi elementami fabuły spójną całość, od której naprawdę ciężko się oderwać. Na ogromne słowa uznania zasługuje twórca komiksowej adaptacji, który w niebywale umiejętny sposób zaprezentował wszystkie ważne elementy tytułu (poświęcając im przy tym należytą ilość miejsca), mając do dyspozycji jedynie 140 stron. Komiks, w którym ważnym elementem jest sztuka, musi posiadać dobrą oprawę graficzną. Pod tym względem tytułowi nie można nic zarzucić i śmiało trzeba napisać, że jest lepiej niż dobrze. Artysta Didier Cassegrain serwuje odbiorcy niebywale urokliwe prace, które jeszcze mocniej podsycają niesamowitość tego tytułu. Kolejne plansze komiksu to świetne połączenie wyrazistego ołówka i bardzo dobrze dobranych farb, co nadaje tytułowi mocno malarskiego i iście impresjonistycznego stylu. Obok ogólnego piękna prac, rysownik bardzo umiejętnie kreśli również pewne napięcie pojawiające się pomiędzy poszczególnymi postaciami (szczególnie jeśli ma ono wymiar miłości/pożądania). Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

Czarne nenufary to thriller kryminalny z udziałem trzech fascynujących kobiet. Miejsce to znajduje się w malowniczym Giverny, mieście słynącym z ogrodów Claude Moneta. Jak dowiedziałam się z anime Great Pretender (tak, z anime można wiele ciekawostek wyciągnąć!) Monet malował nenufary z tych ogrodów przez ostatnie 30 lat życia. Obrazów powstało na pewno ponad 230, nic więc dziwnego, że jak tylko ogrody stały się otwartym miejscem, to zjeżdżają do miasteczka turyści i artyści. Fabuła powieści graficznej (i powieści, której jest adaptacją) skupia się niby wokół trupa, ale jest on pretekstem do ukazania małego miasteczka i nudy, marazmu jakie w nim ogólnie panują. Tu ploteczka goni ploteczkę, a większość osób, w tym nasze trzy panie, chciałyby wyrwać się z tej dusznej atmosfery. Każda ma na to swój sposób i, niestety, udaje się to tylko jednej z nich. Jest ona ponadto właścicielką białego kruka: jedynego obrazu Moneta namalowanego w ciemnych barwach, „Czarnych nenufarów”. Nie chcę za dużo spoilerować, ale muszę złożyć głęboki ukłon scenarzyście, Frédéricowi Duvalowi. Bazując na wspaniałym materiale Michaela Bussiego stworzył powolną jak życie w Giverny, ale wciągającą historię. To, jak operuje scenami, jak łączy różne miejsca i części historii, aby powoli naokoło wszystko ukończyć, jest niesamowite. Szczególnie muszę pochwalić wszelkie przeskoki czasowe. Autorzy wykonali naprawdę dobrą robotę, sprawiając, że zmiany linii czasowej są wręcz niezauważalne tak płynne. Na tyle, że dopiero pod koniec zauważamy, ze nie jest to wcale płynna historia! Oj, dałam się nabrać, dałam! Więcej na: https://www.monime.pl/czarne-nenufary-komiksowa-powiesc/