A gdy znów się spotkamy (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Jedna z piękniejszych książek, jakie przeczytałam. Czytając ostatnie stro stron, wylewałam litry łez. Ta książka pokazuje, jak decyzje wpływają na przyszłość, ale także, iż zawsze trzeba mieć nadzieję i życie daje zawsze drugą szansę na szczęście. Jestem pewna, że nie przypadkowa ta piękna powieść trafiła w moje ręce.

Piękna opowieść o miłości, popełnianych błędach i wybaczaniu, również sobie.

Przeszłość nie zawsze stanowi jedynie coś, co odeszło i nigdy nie już powróci. Czasami bywa bowiem tak, że przeszłość odzywa się do nas „tu i teraz”, wprowadzając zamieszanie w naszą codzienność, zmieniając nasze życie i sprawiając, że wszystko będzie już innym, włącznie z nami. O takim przypadku opowiada poruszająca powieść obyczajowa Kristin Harmel pt. „A gdy znów się spotkamy”, która ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Świat Książki. Emily Emerson nigdy nie miało lekko w życiu, gdy oto została porzucona przez ojca będąc jeszcze dzieckiem, gdy wkrótce potem zmarła jej matka i gdy niedawno odeszła również ukochana babcia. Dopełnieniem tego gorzkiego losu staje się dla niej utrata pracy, a co za tym pytanie o to, co dalej? Wtedy jednak los szykuje dla niej niespodziankę w postaci przesyłki z pięknym portretem młodej kobiety i równie tajemniczym dopiskiem. Chcąc rozwikłać zagadkę obrazu, udaje się ona na Florydę - do miejsca, w którym niemieccy jeńcy pracowali dla amerykańskich farmerów podczas II wojny światowej. To właśnie tam odkryje prawdę o swojej rodzinie... Kristin Harmel oddała w nasze ręce piękną, wzruszającą, niezwykle klimatyczną powieść obyczajową o miłości, zakazanym uczuciu oraz potrzebie odkrycia własnych korzeni. To książka, która w niezwykle mądry, subtelny, ale przy tym i bardzo widowiskowy sposób kreśli losy bohaterów z teraźniejszości i przeszłości, którzy nie z własnych wyborów nie mogli cieszyć się pełnią szczęścia, na jakie z pewnością zasługiwali. I to też sprawia, że powieść ta jest idealną dla każdego miłośnika dobrej, wartościowej literatury obyczajowej z absolutnie najwyższej półki. Opowieść ta prowadzi nas przez współczesne wydarzenia z udziałem Emily, która udając się do słonecznej Florydy podąża śladami swoich przodków, ale też i stara się ustalić nadawcę tajemniczej przesyłki z obrazem. Jednocześnie autorka zabiera nas tu w podróż w czasie, która sięga lat II wojny światowej i kolejnych dziesięcioleci. I te dwie czasowe perspektywy łączą się tu płynnie w fascynującą relację, która czasami ma w sobie coś z kryminału, jak i która wielokrotnie nas zaskakuje, trzyma w napięciu do samego końca i pozostawia z wieloma myślami w głowie. Tę literacką podróż znaczy piękno prawdy. Prawdy bohaterów, miejsca akcji i życia, gdy oto z jednej strony mamy przed sobą niezwykle interesującą, budzącą nasze zrozumienie i tym samym przekonującą do uwierzenia weń osobę Emily..., z drugiej jakże realistyczny obraz współczesnej i dawnej Ameryki, gdzie los niemieckiego żołnierza wyglądała zgoła inaczej, aniżeli losy jeńców w Europie w okresie II wojny światowej..., zaś z jeszcze innej bardzo życiowe spojrzenie na miłość, która nie uznaje narodowości i politycznych uwarunkowań, gdy się rodzi i po prostu jest. I oczywiście jest tu literacka kreacja i niezbędne w tym względzie pewne przypadkowe zrządzenia losu, ale i tak wierzymy w tę piękną historię. Nie sposób nie docenić również pięknego języka tej książki, jakim to posługuje się Kristin Harmel. To współczesne nam sformułowania i wypowiedzi, w których jednak kryje się niezwykła gracja posługiwania słowem, wyrażanie jednym zdaniem tak wielu emocji, czy też wreszcie rzadka umiejętnością czarowania znaczeniem i wymową kilku słów, które mają na nas wielką moc oddziaływania. I choć nie jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką, to ta niniejsza książka wywarła na mnie największe wrażenie właśnie pod względem literackiego kunsztu słowa i wyrażania emocji. Sięgając po tę powieść spodziewamy się pięknej, klimatycznej, poruszającej historii obyczajowej – i dokładnie taką ją tu otrzymujemy. I dlatego też jestem przekonana o tym, że każdy miłośnik literatury pięknej będzie w pełni usatysfakcjonowanym spotkaniem z tym tytułem, który mimo osadzenia fabuły w dalekiej Ameryce ma wiele wspólnego także i z naszą, polską historią, gdy to wojna niszczyła miłość młodych ludzi, decydując o ich dalszym, nieszczęśliwym losie. Książka „A gdy znów się spotkamy”, to kolejna znakomita odsłona twórczości Kristin Harmel, która potwierdza jej wielki, pisarski talent. I dlatego też z jak największym przekonaniem polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytułu i poznania niezwykłych losów Emily i jej bliskich. Zróbcie to, naprawdę warto. * Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Co zrobisz, gdy spotkasz dawno nie widzianą osobę? Gdy będzie to osoba, którą lubisz to zapewne poświęcisz chwilę czasu na rozmowę, powspominacie zabawne momenty z waszego wspólnego czasu, może umówicie się na spotkanie. A co będzie, gdy trafisz na osobę, która Cie skrzywdziła? Przywitasz się? Porozmawiasz? Czy może miniesz ją ignorując ze stoicką miną? Emily też nie wie jak postąpić. Straciła matkę, gdy była nastolatką; niedawno odeszła jej ukochana babcia. Jedynym członkiem, który jej pozostał jest ojcem. Ojciec, który porzuciła nie tylko jej matkę, ale także i ją, gdy była dzieckiem. Targają nią sprzeczne uczucia – to jedyny krewny jaki jej pozostał, nota bene jej rodzic. Ale czuje się zraniona jego zachowaniem, boi się opuścić gardę i pozwolić zbliżyć się temu człowiekowi do siebie. Emily boi się utraty kontroli, ale przede wszystkim obawia się ponownego zranienia. Jej emocje rzutują na zachowanie względem ojca – potrafi z nim rozmawiać, by po chwili gdy rozmowa staje się bardziej intymna uciąć dalszą konwersację. Główna bohaterka nie miała łatwego życia. Jej rodzinne zagmatwane relacje mocno rzutowały na to kim się stała w dorosłym życiu. Ma problemy z budowaniem bliskich relacji z mężczyznami. Choć wydaje się osobą wesołą, to rzadko dopuszcza ludzi blisko, trzyma wszystkich na bezpieczny dystans. Nie podejmuje ryzykownych działań w swoim dość uporządkowanym życiu. Aż pewnego dnia przychodzą zmiany. Emily traci pracę w redakcji gazety. Kilka dni później otrzymuje tajemniczą przesyłkę zawierającą obraz. Portret przedstawia piękną młodą kobietę – jej babcię, a dołączony liścik informuje: “Pani dziadek nigdy nie przestał jej kochać”. Zaintrygowana kobieta postanawia odkryć swe korzenie. Kontaktuje się z galerią, która przekazała jej obraz, dopytuje ojca o babcię (a jego matkę). Dzięki szczątkowym informacją Emily trafia na Florydę, gdzie poznaje przyjaciela swej niedawno zmarłej opiekunki. Dzięki swej determinacji odnajduje rodzinę babci i wraz z ojcem wyrusza do Europy, by odnieść krewnych ze strony dziadka Książka jest świetnie napisana. Autorka ma lekkość w przekazywaniu myśli oraz uczuć. Stopniowo wprowadza nas w rodzinne relacje bohaterki, jej tęsknotę za rodziną i próbę odbudowywania kontaktów z ojcem. Bardzo fajnym zabiegiem jest umieszczenie w powieści dwutorowości akcji – czasy współczesne – odkrywanie rodzinnej tajemnicy, przeplatają się z historią młodości babci bohaterki oraz jej wielkiej miłości do jeńca wojennego. Dodatkowym plusem jest umieszczenie w książce trudnego tematu miłości ponad podziałami, wojennej zawieruchy oraz informacji o obozach jenieckich na terenie Stanów Zjednoczonych – temat ten nie pojawia się zbyt często w literaturze, szczególnie w beletrystycznej. Cała powieść jest wyważona – emocje, tajemnice i rodzinna historia pięknie ze sobą współgrają. Mamy ochotę odkrywać razem z Emily losy jej przodków, ale poznawać także Monachium i rozwój jej relacji z najbliższymi osobami. Bardzo dobra literatura obyczajowa, godna polecenia powieść poruszająca temat trudnych relacji rodzinnych oraz wybaczenia. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Okres II wojny światowej jest nieustającą inspiracją dla pisarzy, którzy w swoich książkach przywołują nie tylko mrok i okrucieństwo tamtych czasów ale także życie zwykłych ludzi, którzy w tej pożodze i ciemności starają się jakoś funkcjonować mimo strachu i obawy o najbliższą przyszłość. Równowagę pozwala zachować im codzienna rutyna: praca, życie rodzinne, spotkania ze znajomymi. Bo wojna to nie tylko śmierć i smutek ale też drobne radości, nadzieja czy miłość, która często wybucha niespodziewanie i pozwala przetrwać ten trudny czas. Kristin Harmel jest autorką, którą ogromnie cenię za to iż nie traktuje historii jako tła w swoich książkach, interpretując ją dowolnie. Z uwagą i drobiazgowością przytacza zdarzenia znane i miej znane, które stają się kanwą jej powieści. Tak też jest w przypadku jej najnowszej książki "A gdy znów się spotkamy", które rozgrywa się pod koniec II wojny światowej w Stanach Zjednoczonych w jednym z obozów jenieckich. Okazuje się że w 700 obozach działających na obszarze 46 stanów rozlokowano blisko 400 000 niemieckich żołnierzy, którzy pracowali na rzecz lokalnej ludności: na farmach, plantacjach czy w zakładach pracy. Jeden z nich zakochuje się, z wzajemnością, w młodziutkiej Amerykance. Młodzi obiecują sobie, że po wojnie zrobią wszystko aby być razem. Jednak los im nie sprzyja i ich drogi nigdy więcej się nie przecinają. Dziewczyna jest przekonana, że została porzucona przez ukochanego, który po powrocie do ojczyzny rozpoczął nowe życie. Nie wie jednak jak bardzo się myli. Opowieść o Margaret i Peterze przeplatana jest wątkiem współczesny, którego bohaterką jest wnuczka Margeret Emily. To kobieta po przejściach, która zmaga się z poczuciem odrzucenia przez własnego ojca, który wiele lat temu zostawił rodzinę by zacząć nowe życie z inną kobietą. Sama również popełniła wiele błędów, które rozpamiętuje do dziś i które nie pozwalają jej zostawić przeszłości za sobą. Z tego marazmu wytrąca ją tajemnicza przesyłka zawierające obraz młodej Margaret, do którego dołączona jest karta z wiadomością która, zmusi kobietę by skonfrontować się z historią rodziny i dzięki temu uwolnić się od własnej traumy. Bo nigdy nie jest za późno by zacząć życie od nowa. Aż wstyd przyznać, ale do tej pory nie słyszałam o obozach jenieckich w Stanach Zjednoczonych, mimo że II wojną światową interesuję się od lat. Dzięki autorce na pewno sięgnę po literaturę, która pozwoli mi zgłębić ten temat. I to jest najcenniejsze, co zostanie mi po lekturze tej książki. Ciekawy był też wątek współczesny, pokazujący jak przeszłość może rzutować na życie przyszłych pokoleń. Jak pokazują liczne badania traumę dziedziczy się co najmniej do trzeciego pokolenia. To fascynujące zagadnienie, któremu od dłuższego czasu się przyglądam. Nie zachwycił mnie natomiast wątek romansowy: zbyt przesłodzony i egzaltowany, ale to pewnie dlatego, że nie jestem wielką fanką takich historii. Zakładam jednak, że romantyczne dusze pokochają tę powieść całym sercem. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

„Gdy znów się spotkamy” Kristin Harmel to już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki i kolejne, które niezwykle mnie satysfakcjonuje. Autorka w swoich książkach odnosi się do trudnych czasów wojennych, choć ta książka porusza ten okres z zupełnie innej perspektywy, której ja do tej pory nie spotkałam w literaturze. Zabiera nas bowiem w podróż śladami niemieckich jeńców pracujących na plantacji trzciny cukrowej na Florydzie. Emily Emerson to młoda kobieta, której życie nigdy nie rozpieszczało. Ojciec odszedł od rodziny, gdyż ta była jeszcze małą dziewczynką, matka dziewczyny zmarła, jeszcze przed osiągnięciem przez nią pełnoletności, a niedawno opuściła ją również ukochana babcia. Jakby tego była Emily właśnie straciła pracę. Właśnie w tym momencie życia dostaje tajemniczą przesyłkę, w której znajduje się portret, na którym dziewczyna poznaje swoją babcię Margaret. Do przesyłki dołączony jest liścik z dopiskiem „Pani dziadek nigdy nie przestał jej kochać”. Kobieta właśnie wtedy decyduje się odkryć tajemnice z przeszłości swoich przodków, jak również wyjaśnić tajemnicze pochodzenie listu. Książka zabiera nas we wspaniałą podróż, w której główna bohaterka małymi krokami odkrywa losy swoich przodków, poznaje ich decyzje, niedomówienia, które często, gdyby były wyjaśnione, mogłyby zmienić bieg przeszłości. Dodatkową trudnością są czasy, w których żyli jej przodkowie. Babcia, której nie ominęło okrucieństwo wojny, jednak nie pozbawiło ją również marzeń i nadziei. Pięknie napisana historia, podczas czytania, której nie obyło się oczywiście bez łez. Autorka ma wspaniały styl pisania, który pokochałam. Pisze lekko i przyjemnie, ale zarazem niezwykle emocjonalnie. Ja czytając jej książki, każdą decyzję podejmuję wspólnie z bohaterami, wspólnie z nimi przeżywam każdą przygodę i również razem z nimi odczuwam ból i cierpienie. „A gdy znów się spotkamy” to powieść, która zabrała mnie w niezwykłą podróż, przedstawiając obraz siły rodzinnych więzi, bezinteresownej przyjaźni, bezgranicznej miłości, ale również i wybaczenia, które jest tak ważne i które często jest nam niezbędne, aby móc w życiu ruszyć dalej! Autorka historię przedstawia w dwóch perspektywach czasowych, co jest zabiegiem niezwykle ciekawym, który pozwala czytelnikowi zrozumieć całość historii. Wiele intrygujących tajemnic i sekretów, które podczas czytania książki ujrzały światło dzienne i pozwoliły zrozumieć losy przodków głównej bohaterki. Ja od książki nie mogłam się oderwać. To piękna, bardzo poruszająca historia, którą jestem zachwycona i która na długo zostanie w mojej głowie! Ja ten tytuł, podobnie jak inne książki autorki bardzo serdecznie polecam. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Nie jestem typem romantyka, wręcz przeciwnie, wolę twardo stąpać po ziemi niż bujać w chmurach, a mimo to wciąż próbuję przekonać się do romantycznych powieści. Myślę, że jestem na dobrej drodze, choć nie jest łatwo. W książce działo się tak dużo, że ciężko jest mi zebrać myśli by sklecić coś niedługiego ale z sensem, dodatkowo pogoda za oknem nie nastraja mnie do tworzenia. 📖 Główną bohaterką jest Emily kobieta samotna poniekąd z własnego wyboru. Użyłam słowa "poniekąd" ponieważ przykład często idzie z góry, i tak również było u niej. Jej ojciec porzucił rodzinę gdy Emily była jeszcze dzieckiem, matka zmarła zanim osiągnęła pełnoletność. Zaś całkiem niedawno zmarła jej babcia, która również była kobietą samotną. Nigdy nie opowiadała o swojej młodości, wiecznie zamyślona, nieobecna. Emily wiedziała tylko tyle, że dziadek opuścił babcię zanim ta urodziła jej ojca. Dziś, po wielu latach od tamtych wydarzeń Emily otrzymuje obraz przedstawiający portret kobiety na tle purpurowego nieba. Rozpoznaje w niej swoją babcię. Do obrazu dołączony jest krótki list o treści: "Pani dziadek nigdy nie przestał jej kochać". Emily postanawia odnaleźć nadawcę przesyłki oraz zagłębić się w losy swojej rodziny i dowiedzieć się kim był jej dziadek. Gdy czytam kryminały, zawsze staram się jak najszybciej odgadnąć kto jest sprawcą morderstwa tu całkowicie wyłączyłam detektywistyczne zapędy i dałam się ponieść historii nie myśląc o tym kto mógł być nadawcą przesyłki z obrazem, choć w pewnym momencie czytelnik bez problemu może prawidłowo wytypować tę osobę. W książce dzieje się dużo czasami miałam wrażenie, że aż za dużo. Losy dziadków sięgają Drugiej Wojny Światowej, na szczęście jest ona tylko tłem tej historii. Dlaczego na szczęście? Mam mieszane uczucia co do miłosnych historii wojennych, ale tu dało się to jakoś przegryźć. O ile poczułam klimat czasów współczesnych, tak klimatu wojny już nie, ale w tym przypadku u mnie to plus, jednak jeśli chodzi o Drugą Wojnę Światową to wolę książki na faktach. Kolejnym minusem jak dla mnie była zbyt duża ilość zbiegów okoliczności, mimo to cała powieść dostaje ode mnie plusa. Autorka nie daje się nudzić czytelnikowi, każdy rozdział odkrywa nowe karty. Spodobało mi się pióro autorki więc chętnie w przyszłości zapoznam się z innymi jej książkami. Ja nie uroniłam łezki przy tej historii zimna ze mnie bestia, ale co wrażliwszym polecam zaopatrzeć się w husteczki. Podsumowując, mimo moich narzekań POLECAM.

Raczej się nie spotkamy Postanowiłam wyjść ze swej strefy komfortu i przeczytać coś z zupełnie innej bajki. Lubię książki historyczne, a tu z okładki obiecywano mi sekrety z czasów wojny, które mają moc rujnowania rodziny. Co było tym sekretem? Tożsamość dziadka głównej bohaterki. Niemieckiego chłopaka, jeńca wojennego, który wdał się w zakazany romans. Cała fabuła oparta jest na wątku poszukiwania prawdy o nim. A wszystko przez tajemniczą przesyłkę… W rodzinie Emily wiele jest niedomówień i sekretów. Samotna z wyboru, nosi w sercu zadrę i żal do ojca, który nie uczestniczył w jej życiu. Sama powiela ten schemat i w młodości oddaje córkę do adopcji, czego nie potrafi sobie wybaczyć. Na domiar złego traci pracę i pewnie długo użalałaby się nad sobą, gdyby nie tajemniczy obraz, który otrzymała. Rozpoczyna się śledztwo. Razem z główną bohaterką podążamy tropem tajemniczego obrazu próbując znaleźć odpowiedzi na najważniejsze z pytań. Czy można otrzymać drugą szansę? Czy niezależnie od podjętych decyzji i wyborów miłość nie odchodzi? Czy można kochać mimo oddalenia? Czy mamy w życiu nieskończoną ilość szans na naprawę błędów? Fabuła meandruje przez czas, mieszając współczesność z przeszłością. W retrospekcji poznajemy interesujący wątek jeńców niemieckich pracujących w Stanach Zjednoczonych na plantacjach trzciny cukrowej. Sprawnie przemierzamy kolejne dziesięciolecia. Fabularnie sporo się dzieje. Z główną bohaterką łatwo można się utożsamić, chociaż na początku bardzo mnie irytowała. Była zbyt histeryczna i rozedrgana. W miarę upływu akcji, zyskała moją sympatię. Zdaje się, że dojrzewa, przechodzi przemianę. Bohaterka godzi się ze swoją trudną przeszłością i decyzjami, które podjęła. Sama historia jest na tyle uniwersalna, że każdy odnajdzie w niej cząstkę swoich doświadczeń. Świetny materiał na film. Mimo tych wszystkich plusów to nie była powieść dla mnie. Znacznie bardziej interesowały mnie wątki historyczne, które były tu jedynie tłem dla silnie wyeksponowanego wątku romansowego. Miłośnicy historii zakazanych miłości, mogą śmiało sięgać po tę powieść. Ja podziękuję. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

"Sekrety z czasów wojny rujnują rodzinę". Emily nigdy nie miała łatwo, czuje, że dłużej już nie da rady. Gdy była dzieckiem, ojciec porzucił rodzinę, będąc nastolatką, straciła matkę, niedawno odeszła ukochana babcia. Czarę goryczy przelewa utrata pracy, dziewczyna poddaje się, ma dość wszystkiego. I wtedy dostaje tajemniczą przesyłkę, a w niej piękny portret młodej kobiety na tle purpurowego nieba i krótki liścik ze słowami: “Pani dziadek nigdy nie przestał jej kochać”. Emily jest zachwycona obrazem i zarazem zaintrygowana, na portrecie rozpoznaje swoją babcię. Samotna, rozgoryczona sytuacją, w jakiej się znalazła, postanawia poszukać własnych korzeni. Wskazówki kierują ją na Florydę, do obozu jeńców wojennych… Wielowymiarowa, wnikliwa perspektywa, której akcja toczy się swoim rytmem, wywołuje ogromne emocje. Fabuła ciekawie poprowadzona ukazuje skomplikowane relacje międzyludzkie i przeżywane dramaty. Mamy dwie ramy czasowe, które idealnie ze sobą współgrają, teraźniejszość i czasy II wojny światowej. Atutem powieści są bohaterowie, skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości. Nie wszystkich polubiłam, nie dało się. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Ludzkie życiowe zawirowania, na tle umiejętnie ukazanego tła historycznego. Emily pragnie odkryć historię rodziny, przenosimy się do czasów II wojny światowej, mamy ukazane tragiczne losy jeńców wojennych przebywających w obozach. Tajemnice z przeszłości, sekrety rodzinne, niedopowiedzenia. Głęboko zakopane smutne prawdy zaczynają wyłaniać się spod sterty niepamięci. Nasuwające się pytania i trudne odpowiedzi. Stopniowo odkrywane sekrety wojennej, zakazanej miłości. On niemiecki jeniec, ona córka amerykańskiego farmera. Niespełnione marzenia, utrata bliskich, podejmowanie trudnych decyzji i ich konsekwencje, odrzucenie, siła więzi rodzinnych, lojalność, wybaczenie. Była to niełatwa, a zarazem piękna przygoda, której całkowicie dałam się porwać. Daje do myślenia, zostanie we mnie na dłużej i to piękne, niosące nadzieję zakończenie. Polecam, czytajcie! Tatiasza i jej książki :)

„Sekrety z czasów wojny rujnują rodzinę” „Kiedy wydaje się, że wszystko straciła, dzięki tajemniczemu obrazowi odnajduje to, czego zawsze pragnęła.” Fikcja historyczna czy romans? Te dwie sprzeczności prawie przez cały czas walczyły w mojej głowie o przewodnictwo. I żadna do końca nie wygrała. Ale co tutaj mamy? Na pewno nieźle napisaną powieść obyczajową, całkiem zgrabnie przeprowadzoną fikcję historyczną i dla tych, którzy lubią – romans, naprawdę dobry, ale czy realny, to chyba nie nam o tym decydować. Mamy także dwie linie czasowe: współczesną i drugą dziejącą się w czasach II wojny światowej, a konkretnie w roku 1944. Bohaterka tej opowieści nie jest dzieckiem szczęścia. Gdy była małą jej ojciec postanowił opuścić rodzinę. Matka zmarła, zanim Emily osiągnęła pełnoletność. Żyła do niedawna tylko z babcią, ale i ona opuściła ziemski padół i Emily została sama. Na domiar złego traci pracę i to powoduje, że wali jej się świat. I w tym momencie, gdy gotowa jest się poddać otrzymuje przesyłkę, portret pięknej kobiety, w której rozpoznaje swoją babcię sprzed lat. Do obrazu dołączono liścik: Pani dziadek nigdy nie przestał jej kochać. Co zrobilibyście w takiej sytuacji? Przypuszczam, że to samo co ja i to samo co zrobiła Emily. Kobieta zaczyna szukać, a to czego się dowie zdziwi ją, ale także zadziwi czytelników tej powieści. Jaki wpływ będą miały odkryte tajemnice z życia jej dziadków, Margaret i Petera? W jaki sposób odkrywanie historii obrazu i poszukiwanie własnych korzeni wpłynie na teraźniejszość? Przeczytajcie, bo choć bywają momenty, że ta opowieść staje się mało prawdopodobna, to jest naprawdę dobrze napisana i świetnie się ją czyta. „A gdy znów się spotkamy” to powieść o rodzinie, o tajemnicach, żalu, rozstaniu, a także o stracie, o wybaczaniu i o miłości. Na pierwszy rzut oka może wydawać się, że to błaha i lekka historyjka, ale nie. Ta książka niesie z sobą o wiele więcej. Dla tej powieści trochę wyszłam ze strefy swojego komfortu i nie żałuję. Przyznam, że warto było zanurzyć się w tej pasjonującej słodko-gorzkiej opowieści o odkrywaniu tajemnic rodzinnych, po wielu latach.