Dranie i łajdacy. Amazing Spider-Man. Tom 8 (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Można się pogubić, tom odnosi się do wielu uniwersum oprócz Pająka, choćby Avengers i wielu innych

Good

KOLEJNE KŁOPOTY Run Spencera rozkręca się coraz bardziej. W zasadzie to przekroczyliśmy już połowę tej jego opowieści – łącznie będzie piętnaście tomów – ale scenarzysta konsekwentnie ciągnie przed siebie ten wóz. I całkiem fajnie mu to wychodzi. Może już przywykłem do jego specyfiki, a może on nieco lepiej się w to wczuł, ale najnowszą część czyta się całkiem przyjemnie. I może nic to wielkiego, ale też i jakichś większych wpadek nie zalicza, więc jako stricte rozrywkowa propozycja dla fanów postaci sprawdza się przyzwoicie. Peter ma pokręcone życie. Na wszystko brak mu czasu, chętnie by się rozdwoił, a może nawet i podzielił na więcej. W nauce szuka pomocy, ale czy znów nie skończy się to dla niego czymś jeszcze gorszym? Tymczasem Jameson działa i zaczyna robić… podcasty. Do pierwszego z nich zaprasza zaś Spider-Mana i pojawiają się kolejne problemy. Jakby tego było mało, otwarte zostaje nowe kasyno dla łotrów i Pajęczak będzie musiał się w nim pokazać, a tu jeszcze Bumerang znów coś kombinuje i… Tak, Fiska też nie zabraknie, a to nie koniec… Spencer swój run prowadzi tak, że konsekwentnie, krok po kroku prowadzi nas do wielkiego wyjaśnienia kim jest wprowadzona przez niego tajemnicza postać i co z tego wyniknie. A robi to w sposób, w jaki robiono w latach 80. i 90., czyli jak najdłużej odwlekając ten moment. I miało się tak złożyć, że jego run trwać miał sto zeszytów, ale skończyło się na 75. Ale i tak spora to liczba, a coś trzeba z przestrzenią pomiędzy zrobić. Sporadycznie więc podsyca ciekawość, dorzucając coś o tym tajemniczym gościu – choć można się domyślić, o kogo chodzi – przede wszystkim jednak rozwija życie Petera i coraz próbuje coś tam namieszać. I nie inaczej jest w tym tomie. Kolejna rewelacja, kolejne drobne sprawy, kolejne śmieszkowanie, kolejna akcja i jakoś się to toczy. Tym razem przez trochę więcej stron, ale w podobny rytmie. Poprzednio szwankowała logika, teraz jest z tym lepiej, ale czasem czuje się, że za dużo tu wątków. Lepiej byłoby wniknąć w jeden, konkretny, a tak skaczemy między różnymi elementami i jakoś to leci. No i leci nieźle całkiem. Ale choć rzecz nie nudzi, i tak czeka się, by run Spencera już się skończył. Z drugiej jednak strony ostatnio poczytałem trochę runu Wellsa, który przejął serię po Spencerze, i to, co zrobił z MJ… Wnikać nie będę, ale wiele lepiej nie jest, a wątek naciągany i zgrzytanie zębami. A tu się nie zgrzyta, więc nie narzekam. No i nie narzekam na rysunki, bo akurat fajne są. Do Ottleya też już przywykłem, a reszta wspierającej go ekipy wypada bardzo przyjemnie, czasem uderzając w miłe, oldschoolowy nuty. Więc sięgnąć można, jeśli jesteście fanami serii. Zawsze to kolejny Pająk do poznania i dołączenia do kolekcji. W starciu z wydawaną jednocześnie na rynku klasyką przegrywa, ale jako rozrywkowa opowieść środka sprawdza się całkiem nieźle.

Życie Parkera jak zwykle bywa skomplikowane, może nauka okaże się tego rozwiązaniem? Za scenariusz tego dzieła odpowiada Nick Spencer, natomiast za rysunki: Ryan Ottley, Iban Coello, Ze Carlos i Francesco Mobili. Album zawiera materiały opublikowane pierwotnie w zeszytach #37-43 serii Amazing Spider-Man z 2018 roku. Fabuła jest dość prosta, ale czytelnik nie powinien narzekać na nudę, ponieważ autor serwuje nam kilka miłych niespodzianek, szczególnie w ostatniej części komiksu. Najbardziej intrygującym wątkiem było dla mnie kasyno prowadzone przez Chance’a, gdzie złoczyńcy nie tylko grają razem w karty, ale obstawiają walki superbohaterów. Cieszy mnie to, że John Jonah Jameson otrzymuje w tym albumie znacznie więcej czasu. Zazwyczaj jest tylko poboczną postacią, drugoplanową. Jednak jego bohater błyszczy zarówno w komiksach, jak i serialach czy filmach. W tej opowieści otrzymujemy więcej historii skupiającej się na jego postaci, przez co staje się istotnym elementem fabuły. Jego relacja ze Spider-Manem jest po prostu genialna, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę to, co się działo w zeszycie numer 39. O humor jak zwykle dba tytułowy bohater. Zawsze podobają mi się jego wewnętrzne przemyślenia ujmowane w tak zabawny sposób. Znajdzie się tu również parę dość emocjonalnych wątków, jak na przykład historia Goga. Dość smutna, przez co czytelnik zaczyna mu współczuć już podczas samej walki. Podsumowując, jest to taki średniaczek wśród przygód o Spider-Manie. Cieszę się, że postać J.J. Jamesona dostała więcej czasu, bo to jedna z moich ulubionych dalszoplanowych postaci związanych z Parkerem. Więcej na: CzasoStrefa

Grafika jak w 1 tomie idzie to na plus, gubiłem się podczas czytania ale zawsze można przeczytać jeszcze raz, polecam