Wiedźma. Opowieści z Wieloświata. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 02.2019)

Uwaga! Może zawierać spoilery. :) Recenzja jest wyłącznie mojego autorstwa. To magiczna książka opowiadająca historię wielu osób, których połączyła ze sobą walka o wspólny cel jak i swoje własne interesy. Zaczyna się bardzo ciekawie. Jako, że sama uwielbiam Wiedzmy, czary i i inne oraz dużo o nich czytam to sam tytuł i okładka wciągnęła mnie na maxa ! Historia zaczyna się od ukazania nam Wiedzmy o imieniu Jasna mieszkającej w starej Polsce. W pewnym momencie przez uknutą intrygę na Jasną zostaje rzucona klątwa i dziewczyna zasypia na ponad 500 lat. Budzi się ona w naszych czasach, w 2016 roku we Wrocławiu. By odzyskać swoje moce Wiedźmy musi zapomnieć o wcześniejszym życiu i o tym co utraciła. Oczywiście w jej historię wplątani są inni już z naszego roku. Zmora Nina, która jest zawieszona pomiędzy światami i pragnąca znowu poczuć wszystko to co czują ludzie. Szaman Dawid, który po pewnym wypadku zaczyna widzieć istoty, których ludzkie oko nie dosięga oraz ... Może zostawię was tutaj i zaproponuje kupno tej książki. - więcej na instagram @moon.child.witch

Polecam

:)

Bycie wiedźmą w XV wieku nie było łatwe. Jasna, z pozoru przecięta polska dziewczyna, ma okazję brutalnie się o tym przekonać. Jednoczesny szacunek i strach, akceptacja i odrzucenie, poważanie i krzywe spojrzenia. Jej sąsiedzi wielokrotnie prosili ją o pomoc, a w tym samym czasie obgadywali ją i szykanowali. Jej moc była dla nich nie do ogarnięcia. Gdy Jasna, po zabójstwie swojej siostry, budzi się w lisiej jamie, nie do końca rozumie, co właściwie się stało. Jest przerażona, zagubiona i samotna. Wyrwana ze swojego świata, z okolic XV wieku, nagle musi odnaleźć się w XXI wieku. Tak różnego i innego od znanej jej rzeczywistości. Na szczęście pomogą jej w tym pewne demony, zmory, chochliki i upadłe anioły. Obłożona straszną klątwą usiłuje pomóc zarówno sobie, jak i swojemu nowemu światu. Wiedźma to pierwszy tom z cyklu Opowieści z Wieloświata, należącego do [moim zdaniem tylko teoretycznie] urban fantasy. Dlaczego tylko teoretycznie? Bo wspomniany gatunek zakłada trochę więcej niż rozgrywanie się w realiach miejskich, zwłaszcza, że w tej serii miasto, jako miasto, jest tak naprawdę mało istotne. Ale to nie jedyna wada tej książki... Gdy zaczęłam czytać byłam szczerze zachwycona. Książka od razu mnie wciągnęła, a styl autorki przypadł do gustu. I ten stan utrzymał się mniej więcej do połowy książki. Jednak z każdą kolejną stroną, byłam coraz bardziej rozczarowana. Książka stała się bardzo prosta, nijaka, a każde wydarzenie było kluczowe, niesamowite i przełomowe. Wszystko, co przytrafiało się bohaterom zawsze kończyło się dobrze, zawsze udawało im się pokonać zło i uzyskać swoją. Pojawienie się złego bohatera, czy anioła śmierci zawsze kończyło się dobrze. Szczerze mówiąc to irytowało i pokazywało, że autorka nie do końca miała pomysł na drugą połowę książki, więc wrzucała w nią wszystko, co tylko przyszło jej do głowy. Była też jedna rzeczy, która irytowała mnie już od samego początku. A mianowicie to jak łatwo Jasna dostosowała się do nowego świata, nabywała umiejętności i uczyła się wszystkiego, co potrzebne. Nie była zagubiona i właściwie wskoczyła w XXI wiek jak w nowe buty. Sporym nieporozumieniem jest też mówienie, że książka przesycona jest słowiańskim klimatem. Ja, jako fanka Szeptuchy i Kwiaty Paproci, byłam głodna tego klimatu i niestety nie odnalazłam go w Wiedźmie. Po za kilkoma wzmiankami, określeniami typu zmora, nie było tam tego wiele. I promocja tej książki, jako słowiańskiej jest dla mnie błędem. Czy mogę Wam ją polecić? Sama nie wiem. Z jednej strony pierwsza połowa książki jest całkiem niezła i dobrze się ją czyta, ale z drugiej jej druga połowa zasługuje na baty. Może powiem tak, jeśli nie jesteście wymagającymi czytelnikami i nie oczekujecie po Wiedźmie wiele to polecam. Ja jednak oczekiwałam bardzo dużo i zawiodłam się niestety.

"Czas, najsurowsze z bóstw, nieugięcie parł do przodu, nie oglądając się na niczyje wołanie, przysięgi ani łzy." Kolejna książka, która pomimo moich nadziei, nie do końca mnie zadowoliła. Od dłuższego czasu przestałam zwracać uwagę czy dana książka jest autorstwa mojego kraju czy zagranicznego, więc wszystkie staram się stawiać na tym samym poziomie. Niestety w moich gustach "Wiedźma" nie wybiła się na pierwsze miejsca, lecz pozostała gdzieś na tyle.. chociaż mam wrażenie, że z każdą kolejną książką dostaniemy co raz lepsze efekty. Pierwsze co muszę powiedzieć z rzeczy, które mi się nie podobały to bohaterowie. Z jednej strony wyróżniali się oryginalnością, bo nie można zarzucić autorce, że nie miała swojego pomysłu i ściągnęła go od kogoś innego. Bohaterowie mają swoje charaktery, każdy wyróżnia się określonymi cechami, lecz mojej osobie coś mi w nich brakowało. Przede wszystkim mam wrażenie, że za mało się o nich dowiedziałam, jak by został przede mną tylko odkryty czubek góry lodowej. Po za tym nie mogłam patrzeć na postać Krisa, sławnego piosenkarza, który irytował mnie za każdym razem gdy pojawił się na stronach książki. Miałam wrażenie, że chłopak jest niczym chorągiewka, gdzie zawieje tam poleci, mimo, że siedzi w tak wielkiej branży. No cóż.. nie polubiliśmy się. Jedyne co spodobało mi się w książce, to wyżej wspomniany pomysł. Widać, że autorka jednak w jakimś stopniu przemyślała i rozpisała fabułę, więc jak najbardziej liczę na co raz lepsze książki! Książka zapewne nie pozostanie za długo w mojej pamięci, ale zasiała ziarenko ciekawości co do kolejnej części dotyczącej "Wieloświata". Całości jednak nie oceniam najgorzej, ponieważ książkę przeczytałam naprawdę szybko, co zawdzięczam lekkiemu stylu autorki. Ogólna fabuła wydaje mi się pomysłowa, wystarczy poprawić kilka rzeczy i książka może być na prawdę warta uwagi! Reasumując, zachęcam was do zapoznania się z przygodami "Wiedźmy", aby samemu wywnioskować czy warto dać kolejną szanse autorce! "Stwórca chce, byśmy żyli i czerpali z Jego tchnienia, a nie przespali cud życia."

"Jestem nieboskłonem bez słońca i nocą bez księżyca. Jestem wieczną pustką pozbawioną treści. Jestem domem pasożyta i matka nieszczęścia." "Wiedźma", to pierwszy tom cyklu Opowieści z Wieloświata. Bardzo dobre, słowiańskie urban fantasy, które myślę, że spodoba się fanom gatunku oraz miłośnikom twórczości M. Kisiel, B. K. Miszczuk i M. Raduchowskiej. Zaczyna się w średniowiecznej wsi, gdzie poznajemy Jasną. Jest jeszcze dzieckiem. Zostaje napadnięta w lesie, ale nic jej się nie staje, dzięki jej mocy, jest bowiem Wiedźmą. Potem mamy bardzo szybki skrót jej dorastania i przenosimy się do czasów współczesnych. Spotykamy Ninę, bardzo irytującą mnie postać, jednak niestety ważną dla przebiegu fabuły. W między czasie Jasna budzi się z 500 letniego snu. Jest kompletnie zdezorientowana, do tego nie ma już swojej mocy. Z pomocą jednak przyjdzie jej pewna Zmora i Szaman.. Myślę, że tyle wystarczy, żeby nie psuć Wam frajdy podczas czytania. Tylko tak jeszcze na zachętę, zdradzę czego jeszcze możecie spodziewać się w tej książce. Co odróżnia ją od innych tego typu? Wieloświat, czyli świat żywych, zaświaty i między świat coś w rodzaju czyśćca, oraz stworzeń zamieszkujących owe światy: Anioły Śmierci, Zmory, Chochliki, Demony, Wiedźmy itp. Wszystko, to znajdziecie we "Wiedźmie" , którą bardzo Wam polecam, szczególnie, że dzisiaj ma premierę drugi tom "Żertwa" "Czas, najsurowsze z bóstw, nieugięcie parł do przodu, nie oglądając się na niczyje wołanie, przysięgi ani łzy."

Obłożona klątwą Jasna budzi się po kilkuset latach letargu. Nic nie jest już takie, jak pamiętała. Przypadkiem trafia na Ninę i Dawida – młodych ludzi, którym udało się uciec śmierci. We trójkę próbują ściągnąć ciążącą na Jasnej klątwę, aby uwolnić jej niezwykłą moc i zrealizować swoje własne cele. Anna Sokalska ma za sobą już kilka książek, jednak jeśli dobrze się zorientowałam, „Wiedźma” jest jej pierwszym dziełem, wydanym przez klasyczne wydawnictwo. Klasyczne, czyli takie, które nie działa na zasadzie vanity (autor płaci za wydanie książki) bądź też nie należy do samego twórcy. Wydawać by się mogło jednak, że osoba, która pracowała już z tekstem będzie miała w miarę wyćwiczony warsztat. Niestety – absolutnie mija się to z prawdą. „Wiedźma” to pokaz braku szczególnych umiejętności literackich. Pozornie dobrze napisana (bo wielkich błędów językowych tu się nie uświadczy) naprawdę jest dziełem kiepskim warsztatowo. Zacznijmy może od stylizacji językowej, bo to ona jako pierwsza rzuca się w oczy, jako że Sokolska na pierwszych stronach książki wrzuca nas do XVII wieku. Ta wyraźnie kuleje: w oczach autorki „średniowieczny” język to zmiana szyku zdań i wrzucenie kilku „dawnobrzmiących” słów. Jej słowa zdecydowanie nie tworzą odpowiedniego klimatu. Co gorsza, w następnej części książki wracamy do współczesności, w której Sokolskiej czasem zdarza się tak czy siak wrzucić w narracji jakieś niekoniecznie używane aktualnie słowo, co też wypada dość karykaturalnie. Drugim aspektem, przez który moim zdaniem warsztat Sokalskiej nie jest najlepszy, jest sam sposób prowadzenia historii. Autorka zamiast pokazywać nam bohaterów i wydarzenia, opowiada je. Powieść w dużej mierze przypomina streszczenie, w którym twórczyni mówi nam o tym, jak bohaterzy posprzątali, zjedli, porozmawiali, podjęli decyzje i poszli spać. Gdy autor wybiera takie rozwiązanie osobiście mam wrażenie, że śpieszy się, jakby zapomniał, że pisze powieść, nie krótkie opowiadanie. I to naprawdę nie świadczy o nim najlepiej. Mimo powyższych kwestii, „Wiedźma” nie jest książką trudną. Przyswaja się ją łatwo, dzięki czemu można ją prędko pochłonąć. Czy jednak warto? Nie do końca. Warstwa fabularna tej historii też nie jest szczególnie wybitna. Mam wrażenie, że Sokalskiej daleko do fantasty z krwi i kości. Pod przykrywką magii, klątw i innych takich, autorka ostatecznie skupia się dość mocno na historii miłosnej między dziewczyną z gminu, a wielką gwiazdą. Próbuje też opowiedzieć trochę o problemach młodych ludzi w dzisiejszym świecie, ale to w połączeniu z niekoniecznie ciekawym i dobrze skonstruowanym fantastycznym uniwersum daje raczej nieszczególnie ciekawy efekt. Jednocześnie jednak przy tak niskim poziomie warsztatowym „Wiedźmy” nie potrafię być na tę książkę szczególnie zła. Pod kątem fabularnym to po prostu przeciętna młodzieżówka, która na mnie osobiście nie zrobiła zbyt pozytywnego wrażenia. Powoli kończąc, chcę pochwalić autorkę za jedną rzecz: za domknięcie historii. Chociaż „Wiedźma” jest początkiem serii to jeśli dobrze rozumiem zamysł, jest odrębną opowieścią, która nie będzie ciągnęła się przez kilkanaście kolejnych tomów. Kolejne części, choć osadzone w tym samym świecie, nie będą jej kontynuacją. Nie chcę twierdzić, że „Wiedźma” Sokalskiej nie znajdzie sobie czytelnika, który byłby zadowolony z lektury. Obserwując opinię, wiem, że dość duża grupa osób tę historię polubiła i wierze, że młody albo niewymagający czytelnik odnajdzie się w tym świecie. Odradzam jednak lekturę tym, którzy szukają porządnego i dobrze napisanego urban fantasy, bo w „Wiedźmie” po prostu tego nie znajdziecie.