Upiory. Harry Hole. Tom 9 (okładka  miękka, wyd. 06.2012)

Polecam mega wciąga .

Najlepsza z serii

Polecam!

Extra

Świetne tempo i dramatyczne sceny tworzą przytłaczającą rzeczywistość „Upiorów”, nie bez powodu zatem niektórzy okrzyknęli książkę arcydziełem gatunku, a jej autora ochrzczono mianem „następcy Stiega Larssona”. Choć z tym drugim stwierdzeniem akurat się nie zgadzam. Nie nazwałabym Nesbo następcą, a autorem pretendującym do tego tytułu. Z wielkimi szansami na przejęcie pałeczki po mistrzu.

Książka świetna, ale polecałabym zacząć od wcześniejszych części. Da się przeczytać bez kontekstu, ale jest tu bardzo dużo nawiązań do poprzednich książek, zwłaszcza główny wątek. Cała seria jest doskonała, zwłaszcza portret psychologiczny niepoprawnego alkoholika, inspektora Hole. Powieści przesycone są norweską surowością, cynizmem postaci i wisielczym humorem.

wśród modnych teraz skandynawski autorów, jo nesbo się wyróżnia, jego książki to opowieść, którą czyta się z zapartym tchem, główny bohater jest fantastycznie "skrojony", prawdziwy, realny... zakończenia są zaskakujące, tylko raz zdarzyło mi się w całej serii odkryć, kto jest mordercą, nesbo jest wart polecania, zdecydowanie!

Zastanawia mnie fakt jak to jest możliwe, że główny bohater, a raczej autor nadający całości postaci pewien wyraz i osobowość, może tak bardzo „wkopać” osobę, którą stworzył. Mam wrażenie, że czasem brutalnie wplątuje go w różne sytuacje, by na końcu okazać trochę litości i współczucia. Tak właśnie dzieje się w powieści autora Jo Nesbø „Upiory”. Po raz drugi mamy tutaj do czynienia z Harrym Hole, znanym nam bliżej jako alkoholik, który nijak potrafi poradzić sobie z życiem. Co się jednak zmienia? Główny bohater ogranicza trunki, ale czy na długo? Harry wplątuje się w szereg spraw związanych ściśle z narkotykowym podziemiem, gdzie na szczycie całej mafii rządzi violina – wymyślona na potrzeby powieści substancja, jak i inne prochy silnie uzależniające. „Sztuczka z upiorami polega na tym, by mieć odwagę długo i dobrze im się przyglądać, żeby zrozumieć, że są właśnie upiorami. Martwymi, bezsilnymi upiorami.” Tytuł. Upiory – oznaczać może naprawdę wiele. Są to ludzie, którzy stracili cały dobytek życia na potrzeby substancji halucynogennych. Są to ludzie, którzy utracili bliskich, których dopalacze wpędziły do grobu. Mogą to być same prochy, które tworzą swoją własną armię zombie gotową zabić za chociażby odrobinę proszku. Są to wszystkie działania oraz rzeczy silnie niebezpieczne, które niejednego człowieka potrafią wpędzić w paranoję. „Życie to restauracja, na którą cię nie stać. Śmierć to rachunek za jedzenie, którego nie zdążyłeś nawet skosztować. Zamawiasz więc najdroższą rzecz w karcie, bo przecież i tak odchodzisz, prawda? Może zdążysz złapać chociaż kęs.” To co przykuło moją uwagę w książce, to wątki pisane z punktu widzenia narkomana. Jest to inne spojrzenie na cały bieg wydarzeń oraz na otaczającą rzeczywistość. Nie jest to jednak kolorowa układanka, a bardzo skomplikowany plan, układy z mafią i przekręty, byleby dostać jedną działkę. Akcja w utworze wydaje się być rozbujana jak zakręcona karuzela. Są momenty w których naprawdę wiele się dzieje, jednak często również możemy zaobserwować słabsze akcenty powieści, które czasami po prostu mnie nudziły. Ilość czasu spędzonego nad tą książką pokazuje, że nie czyta się jej łatwo. W każdym razie nie w jednakowym sensie: jeśli chcemy przeczytać ten egzemplarz jak zwykły kryminał – bardzo szybko nam pójdzie i całość przeczytamy w dwa dni, jeśli jednak mamy chwilę by się zastanowić nad głębszym sensem twórczości autora – niewątpliwie zejdzie nam trochę dłużej. Piszę o tutaj o niej, jakby była bestsellerem z głębokim przesłaniem. Oczywiście tak jest, jednak ma w sobie sporo mankamentów, które wpływają na moją ocenę tak, a nie inaczej. Po przeczytaniu „Pentagramu” Jo Nesbø zdołałam się przekonać, że autor lubi zagłębiać się w dłuższe, szczegółowe opisy, które bardzo mnie męczą i zniechęcają do powieści pisanych podobnym stylem, jednak jeśli chodzi o dialogi – przyjemnie mi się je czytało, gdyż są z kolei krótkie i zwięzłe. Cięte riposty głównego bohatera nadają pewnym sytuacjom zabawne zabarwienie i dla tych momentów również warto sięgnąć po tą pozycję. „Kamizelka kuloodporna na w i e s z a k u? Boisz się, że ci się pogniecie?” Myślę, że powinniście sięgnąć po tą pozycję. Polecam ją jak najbardziej, jednocześnie uważam, że powinniśmy wszystkiego spróbować na własnej skórze. „Przypominam sobie zresztą, co powiedział stary. Że śmierć to uwolnienie dla duszy. Fuckings uwolnienie. Cholera, skąd mam wiedzieć? Zobaczymy.”

Chciałbym się odnieść do bzdury jaka została umieszczona na tej książce jaki i kolejnemu wydaniu Człowieka-Nietoperza tym razem pod Wydawnictwem Dolnośląskim,niby Nesbo ma być następcą Larssona wg The Independent??heh dobry żart i raczej tani chwyt marketingowy, licząc to że Nesbo napisał pierwszą część o Harrym Hole (czyt.Człowiek-Nietoperz)już w 1997 roku gdzie Larssona trylogia wydana została w latach 2005-2007już po jego śmierci, poza tym Larsson był szwedem a Nesbo jest norwegiem więc jakby nie patrząc nie mają z sobą nic wspólnego poza tym że pochodzą ze Skandynawii, ale tu może być pies pogrzebany bo dla ogółu świata zasadniczo nie ma różnicy czy to norweg, szwed, fin czy duńczyk na dokładkę z islandczykiem. Jak to mówią dobry chwyt reklamowy nie jest zły tylko po co żerować na kimś innym?Nesbo i Larsson to zupełnie dwóch różnych pisarzy.

Abstrahując od tego polecam tą książkę i sugeruje zaczynać od początku serii czyli od Człowieka-Nietoperza,wybiórcze czytanie pozbawia smaku.

Przeskoczyłam z pierwszego tomu na dziewiąty, o ile się nie mylę. Nie polecam takiej kolejności. Książka bardzo przyjemna i czyta się ją stosunkowo szybko. Autor zaskakuje nas na każdym kroku, otrzymujemy niesamowite zwroty akcji. Harry jest po prostu boski. To co dzieje się w tej książce, to jakie sekrety wychodzą na jaw, to jest bomba atomowa. I tyle. Jo Nesbo wykonał prace niesamowicie dobrze, jak zawsze zresztą i w tym momencie nie przychodzi mi do głowy żaden moment, który nie przypadł mi do gustu. Rozwiązanie akcji jest niesamowite. I to zakończenie... Końcówka jest najlepsza, to jak została rozegrana, delikatnie owiana nutką tajemnicy. Gorąco polecam! Tylko po kolei