Szklany tron. Tom 1 (okładka  twarda, wyd. 09.2023)

Wydanie jest przepiękne i sama treść również genialna

Piękne wydanie, ozboba biblioteczki.

Moja ulubiona seria w przepięknym wydaniu niestety przyszła uszoodzona

"A co jeśli Kopciuszek byłby zabójczynią i zamiast zakochać się w księciu, miałaby go zabić?" Tymi słowami autorka promowała Szklany tron gdy publikowała kolejne rozdziały w sieci. Naście lat później cały świat zna historię Celaeny, nastoletniej zabójczyni, która przedarła się do serc milionów czytelników i została w nich na lata. Mam do tej serii ogromny sentyment i nawet po tylu latach polecam ją wszystkim na początek swojej przygody z fantastyką i do dziś mogę śmiało powiedzieć, że nie przeczytałam w życiu serii, która dotarła bliżej mojej duszy. Szklany tron to niewinny początek epickiej przygody młodej dziewczyny zaplątanej w dworskie intrygi i magię. Dziewczyny, która cierpiała, kochała ale i osłaniała się pewnością siebie i sarkazmem przed wszystkimi wyzwaniami. Jej postać w pierwszym tomie to kreacja bohaterki którą uwielbiam - silna, śmiała, a jednocześnie kobieca w swojej miłości do ubrań i muzyki. Dobrze wiem, że w kolejnych tomach dorzuci ona oleju do ognia i stanie się ikoną w canonie silnych bohaterek w fantastyce. Cały motyw turnieju i tajemniczych morderstw jest bezbłędnie poprowadzony. Pełne dynamiki i akcji próby prowadzą fabułę do przodu jednocześnie zakotwiczając kolejne wątki fabularne z nowymi postaciami i zagadkami. Nastoletnia ja, miała nawet specjalne znaczniki "wow" na te sceny. Czuć rosnące napięcie związane ze stawką jaką przyjdzie zapłacić Celaenie jeśli nie wygra turnieju, a jednocześnie między morderczymi treningami znajdują się sceny odkrywające, że za skórzaną zbroją żyje dziewczyna o mrocznej przeszłości, którą dopiero przyjdzie nam poznać. Jej relacje są chaotyczne ale niezwykle realistyczne patrząc na to, jak więzienie wywarło na nią wpływ. Brak ufności, odgryzanie się czy dystans to przystawki, które serwuje każdej nowej postaci na dzień dobry. Nie przeszkadza jej to jednak w owinięciu sobie wokół palca kapitana straży i księcia. Kocham ich trio! Przekomarzanie się z Chaolem, rosnącą przyjaźń z Nahemią i ignorowanie uroku i flirtów Doriana. Za każdym rereadem ST mam wrażenie, zakochuje się bardziej. Śmieję się i płaczę tak samo jakbym czytała go pierwszy raz, a nie wracała do książki, która stała się moim domem lata temu.

☆ Świat wykreowany przez Sarah J. Maas zachwycił miliony czytelników. Książka porywa i strony przelatują nam przez palce. Mrok, tajemnica i pociągające piękno zawarte w salach balowych, sukniach i wdzięku głównej bohaterki. To wszystko wciągnęło mnie i pozostawiło z uśmiechem zadowolenia na ustach. Jednak ten pierwszy tom nie jest jeszcze "zachwycający", a przynajmniej nie dla mnie. ☆ Mam bowiem niewielki problem z Celaeną. Jest niesamowicie niebezpieczna a jednak... tak bardzo dziewczęca. Tak delikatna i często przerażona. Jest bardzo ludzkim zabójcą i chodź to rozumiem i w pewien sposób mi się to podoba to zabrakło mi w niej więcej ognia. Proszę nie krzyczcie na mnie! Trwam w głębokiej nadzieji, że kolejne tomy powalą mnie na kolana i niedosyt zniknie. ☆ Świetny początek historii, liczę na więcej, na pewne zmiany i chętnie będę Wam dawać znać, czy ta seria mnie zachwyci tak jakbym tego chciała.

Autorka sie strasznie powtarza w opisach postaci, akcja rozgrywa się wolno ale nie buduje napięcia, główna bohaterka jest niekonsekwentna pod względem charakteru i zachowania. Kupilam dla pięknego wydania, niestety to totalnie nie mój klimat.

😀

Nie rozumiem popularności książki. Bardzo niekonsekwentnie opisane postawy i uczucia bohaterów. Zbyt prosty język. Czasami musiałam zatrzymać się i roześmiać się, lecz nie z tego powodu, że było śmieszne, ale absurdalne 🤦🏼‍♀️

Świetna seria, świetna książka i piękne wydanie!

“Szklany tron” Maas czytało już wiele osób na całym świecie i w końcu musiało paść również na mnie. Już od pewnego czasu książka stała na mojej półce, aż w końcu zabrałam się twórczość jednej z moich ulubionych autorek fantastyki. Celaena Sardothien jest najznakomitszą zabójczynią, która przez własne błędy została skazana i odbywa wyrok w kopalni soli, z której nikt jeszcze nie uciekł. Gdy dostaje propozycję wzięcia udziału w turnieju na Królewskiego Obrońcę, zgadza się i obmyśla plan jak wygrać lub uciec, jeśli coś pójdzie nie po jej myśli. Młoda zabójczyni nie boi się udziału w konkursie, jest pewna swoich umiejętności, ale nawet szkolenia nie są w stanie jej pomóc, gdy ktoś lub coś w bestialski sposób morduje przeciwników Celaeny, wokół ciał malując tajemnicze znaki, związane z zakazaną od dawna magią. W książkach uwielbiam motyw rywalizacji i turniejów, jednak uważam, że został on zbyt słabo rozwinięty w całej historii. Rozumiem, że rywalizacja o Królewskiego Obrońcę nie gra tutaj głównej roli, ale jeśli autorka zdecydowała się na wplecenie tego w całą historię, to powinna postarać się zbudować napięcie i klimat wokół tych rozgrywek. Osobiście uważam, że ten aspekt ma niewykorzystany potencjał i mógłby być bardziej emocjonalny. Muszę również zarzucić pisarce zbyt pobieżne opisanie każdego tematu, który w tej książce występuje. Rozumiem, że to dopiero pierwsza część serii i oczywiście biorę na to poprawkę podczas pisania recenzji, jednak nie ukrywam, że trochę jestem zawiedziona powieścią. Maas nie rozwinęła motywu turnieju, więc czytelnikowi bardzo ciężko jest kibicować głównej bohaterce, tym bardziej, że z każdej strony emanuje pewność wygranej. Dodatkowo sprawa zabójstw uczestników i magii, o której możemy dowiedzieć się więcej pod koniec książki; czuję niedosyt po przeczytaniu i teoretycznie jest to dobre, bo chętniej sięgnę po kolejne części, ale również jestem rozczarowana “Szklanym tronem” jako samym początkiem historii. Dużym plusem są na pewno bohaterowie, szczególnie ci drugoplanowi, jak Nehemia czy Chaol, jednak irytowała mnie zachowanie głównej bohaterki. Starałam się pamiętać, że “Szklany tron” skierowany jest do nastolatków i sama Celaena ma zaledwie siedemnaście lat, jednak uważam, że dziewczyna wyszkolona na bezwzględną zabójczynię, powinna wykazywać się większą dojrzałością. Niestety ale pokazywanie języka czy obrażanie się było w książce na porządku dziennym, więc musiałam to przetrwać i znieść irytację główną bohaterką. Nie mogę napisać, że jestem po raz kolejny zachwycona twórczością Sarah J. Maas i “Szklanym tronem”, ponieważ byłoby to kłamstwo. Jestem jednak w stanie dać szansę kolejnym częściom serii, z racji ogólnego szacunku do całokształtu twórczości autorki.